wait

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ[ริมฝีปาก]

      ถ้าจะเอ่ยถึงเหตุผล ริมฝีปาก... คือต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขี้น
      

บทนำ
ริมฝีปาก

      
      
      ณ โรงเรียนมัธยม asd ชื่อดังแห่งหนึ่ง 
      ตึกๆๆๆ!
      เสียงฝีเท้าของนักเรียนชายสองสามคนกำลังวิ่งตามเสียงร้องแหลมๆตะโกนโหวกเหวกของหญิงสาวร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง เธอทั้งร้องทั้งวิ่งหนีอย่างสุดแรงแล้วแต่ก็ยังหนีไม่พ้นพวกนักเลงของโรงเรียนแห่งนี้ แถมเธอยังโดนพวกนั้นต่ิอยไปที่หน้าท้องหมัดหนึ่งจนจุก
     "ฉั...น...ไ...ม่...มี...ท...า...ง บอกแก!!"

      "จะตายแล้วยังมาบอกดีอีกนะ!!"

      "..."

      "บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน?!!"

      "..."

      "ได้!"

      เพลี้ย!!

      ดูท่าว่าความพยายามของฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว และดูเหมือนว่ามันจะยังคงใช้ความรุนแรงกับฉันจนกว่าฉันจะยอมบอกความลับกับมันสินะ อะไรกันคนตั้งสิบคนฉันยังล้มมาได้แต่ตอนนี้แรงของฉันหมดลงไปแล้วจริงๆ ไอเวรเอ๊ย!
      เสียงหัวเราะอย่างย่ามใจของพวกมันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังเข้าขั้นวิกฤต หมอนั่นจับฉันกดลงไปกับพื้นก่อนที่จะขึ้นคร่อมตัวแล้วกระชากเสื้อผ้าของฉันจนขาดวิ่น การต่อสู้ดิ้นรนเป็นพัลวันทำให้พวกนักเลงที่เหลือต้องเข้ามาช่วยกันจับแขนจับขาของฉันเอาไว้ ก่อนจะตบลงไปที่แก้มขาวๆ จนขึ้นเป็นรอยแดงของนิ้วทั้งห้า จากนั้นมันก็หมายที่จะสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มอันแสนเย้ายวนแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเลือด ฉันได้แต่ภาวนะว่าจะมีใครมาช่วยฉันจากพวกเลวๆนี้บ้าง แต่ก็คงไม่มี ...
      พลัก!

      "โอ๊ย!"

      จู่ๆร่างของชายที่ครอมตัวฉันอยู่ก็กระเด็นไปปะทะกับกำแพงอิฐก่อนจะร่วงลงกองกับพื้น พริบตาเดียวพวกนักเลงที่เหลือก็ต่างถูกถีบกันแบบไม่ทันตั้งตัวจนล้มระเนระนาดตามกันไปติดๆ เสียงทุ้มห้าวตวาดลั่นทำเอานักเลงพวกนั้นหนีกลับไปเรียนเลยทีเดียว (เอ๊ะ! น่าจะไปทำแผลมากกว่านะ ฮ่าๆๆ) 'นี่ขนาดจะไม่รอดอยู่แล้วฉันยังปากดีได้อีก - -'

      "ไอพวกเวร!!"

      แผ่นหลังที่ดูสง่าน่าเกรงขามของผู้ชายคนหนึ่งบังสายตาฉันเอาไว้จากพวกนักเลงที่เหมือนจะเกรงกลัวคนตรงหน้า เพียงแค่เขามาปรากฏตัวนี่ทำให้ฉันรอดจากเนื้อมือของพวกนั้นได้สบายเลย
      "เธอไม่เป็นอะไรนะ"

      "..."

      พลันผู้มีพระคุณหันกลับมา ใบหน้าหล่อคมคายของชายหนุ่มก็ปรากฏชัด นัยน์ตาสีดำเรียวคมปราดมองทำให้ฉันรู้สึกลมหายใจสะดุดก่อนที่สายตาดุดันจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาอ่อนโยนจนหน้าหลงใหล ผมสีดำยาวระต้นคอเคลียใบหน้านั่นชวนให้คิดว่ารูปร่างหน้าตาของเขาหล่อเหลาชนิดที่ถ้าบอกว่าเขาเป็นดารานักร้องนายแบบฉันก็เชื่อแบบสนิทใจไปเลยแหละ
      เขาเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าพร้อมกับใช้สายตาคมกริบกวาดมองก่อนจะถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาสวมคลุมทับกับเสื้อนักเรียนที่ขาดวิ่นจนดูไม่ได้ของฉันโดยไม่พูดอะไร แล้วเขาก็กวาดสายตาจ้องมาที่ใบหน้าของฉันที่มีทั้งลอยนิ้วมือและคราบเลือดอยู่นานสองนาน ฉันจึงเอ่ยคำพูดสามัญสำหรับคนที่ช่วยเหลือ

      "ขอบคุณ"

      ฉันมองดูสำรวจความพร้อมของตัวเองให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรมากแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นยืนทำเหมือนกับว่าฉันไม่ได้โดนชกต่อยมา แต่ทว่าน้ำเสียงทุ้มต่ำพลางเอ่ยเพียงประโยคสั้นๆประโยคเดียว ทำเอาฉันรู้สึกกลัวยิ่งกว่านักเลงพวกนั้นเสียอีก

      "เธอต้องไปกับฉัน"

      "..."

      ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าเขม็งเพื่อพินิจวิเคราะห์ เนื่องจากว่าหน้าตาของเธอนั้นบ่งบอกว่าเธออาจเพิ่งมาอยู่ที่นี่และเจอพวกนักเลงนั่นลวนลามและทำร้าย ทำให้ใบหน้าสวยหวานรับกับจมูกโด่งและนัยน์ตาสีฟ้าใสเหมือนชาวตะวันตก แต่ว่าผิวพรรณขาวเนียนละเอียดกับเส้นผมดำเงางามดูแล้วให้ความรู้สึกของสาวเอเชียต้องเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ รอยนิ้วมือ และคราบเลือด

      "จะไปไหน?"

      "ไปที่ที่หนึ่ง"

      "ทำไมฉันต้อง..."

      "ตามมา"

      ชายหนุ่มพาฉันมาจนถึงสถานที่ที่หนึ่งเป็นบ้านสีขาวหลังเล็กแต่ดีไซน์ได้สวยงามมาก บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างสวนหย่อมที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่มีสีสันสดใสนานาชนิด มันช่างดูเหมือนสวรรค์เลยจริงๆไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะได้มาเจอ แต่ทำไมผู้ชายแบบหมอนี่ถึงได้มีบ้านแบบนี้ เอ๊ะ! หรือเขาเป็น...

      แอ๊ดดดด!

      "เธอต้องทำแผล"

      "อ้อ ฉันไม่เป็นไรมาก ขอบคุณ..."

      ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากซอกใต้เตียงแล้วเดินมานั่งที่โซฟา เขาหยิบแอลกอฮอล์ ยาใส่แผล และพลาสเตอร์ยาเตรียมที่จะทำแผลก่อนจะหันไปพบว่าฉันกำลังจะเดินออกไป

      หมับ!

      "O_O"

      หมอนั่นจับมือฉันที่กำลังจะเดินหนี เขาจับมือฉันแน่นจนฉันตกใจ พอมองใบหน้าของเขาก็เห็นแววตาแสนเศร้าฉายอย่างเห็นได้ชัด เหมือนราวกับว่าเขาเคยรู้จักกับฉันมาก่อนสายตาของเขาเหมือนกำลังอ้อนวอนให้ฉันรู้สึกบางอย่างเหมือนกับเขาแต่ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าฉันกำลังรู้สึกอะไรฉันจึงเบือนหน้าหนี จากนั้นเขาก็ดึงตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนตักเขาทันที

      "อ๊ะ!"

      "อย่าดื้อ"

      "ปล่อยฉันซะ!"

      เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา เอาแต่มองหน้าฉันด้วยแววตาเศร้าๆแบบนั้นเช่นเดิม เหมือนราวกับว่าฉันเคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากเขามาก่อนเลย ความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน มันเจ็บจนร้องไม่ออกเมื่อมองไปยังใบหน้าของเขาและยิ่งได้รับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้ฉันจึงเลือกที่จะไม่มองหน้าเขาสักครู่ จากนั้นเขาก็ค่อยๆเลื่อนสายตาลงมาทำแผลต่อไปอย่างเงียบๆจนเสร็จ ดวงตาของเราแลสบกันราวกับมีแรงดึงดูดเข้าหาเหมือนแม่เหล็กต่างขั่ว...ภาพตัวฉันที่สะท้อนจากนัยน์ตาคู่นิ่งคู่นี้ยิ่งมองยิ่งหวั่นไหว...ยิ่งมองยิ่งรับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมาน...พลันเสียงหัวใจเต้นแรงเมื่อลมหายใจของเราสองคนค่อยๆ บรรจบกันช้าๆ สัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปากเร่งเร้าจนฉันเผลอไผลตอบรับจูบนี้ด้วยความเต็มใจ อาจจะแปลกนักถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งเคยพบกันครั้งแรก กับจูบแรกนี้... ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเอาซะเลย ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นรัวจนรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ส่วนลึกในใจ สิ่งนั้นมันคืออะไร...

      "จิน ฉันรักเธอ..."

      เสียงกระซิบเว้าวอนริมใบหูทำให้สติของฉันกลับคืนมา นี่เขากำลังร่ายมนต์ชนิดไหนกันใส่ฉันกันนะ ถึงได้ทำให้ฉันหลงจนเผลอใจไปชั่วครู่แถมยังทำให้เจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้ ฉันเสียจูบแรกไปโดยคนที่จูบนั้นไม่ได้นึกถึงฉันแถมฉันยังไม่ขัดขืนเลยงั้นหรอ นี่ฉันบ้าไปแล้วหรอเนี้ย !!

      พลัก!