คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เผชิญหน้า
“สู้ๆๆ” ฉันให้กำลังใจตัวเอง ก่อนออกจากบ้านด้วยละ
ตอนนี้ฉันก็มาอยู่หน้าร้านที่ฉันจะต้องทำงานแล้วละ แถมตอนนี้เป็นเวลา 8.30 น. สายไป 30 นาที เฮ้อ....เตรียมตัวหางานทำใหม่ได้เลยฉัน
“นี่ธาร คุณไมค์เรียกเธอเข้าพบ ด่วนเลยนะ” เกมเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในร้าน วิ่งเข้ามาบอกฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้ามา 1 ก้าว
“อืม ขอบใจนะ” ฉันบอกเกมพร้อมกับยิ้มให้
นี่ฉันจะต้องโดนไล่ออกแน่เลยใช่มั้ยฮะ มาทำงานยังไม่ถึง 3 วัน ก็มาสายซะแล้ว หึหึ หัวเราะอำลาโลก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาสิ”
ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
“เรียกธารมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามกลับ
และฉันก็รู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ตรงโซฟาอีกหนึ่งคน พอฉันหันไปมองที่โซฟา คนตรงนั้นก็หันมาที่ฉันพอดี แล้วก็
“เฮ้ย/เฮ้ย” เป็นการประสานเสียงที่งดงามมากๆ ขนาดวงออร์เคสต้ายังอาย
“เธอ ยัยถั่วงอก /OoO\” นายนั่นเปิดฉาก
“นาย ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูง //0o0” ฉันตามมาติดๆ เลย ToT
“อ้าวนี่พวกเธอรู้จักกันแล้วงั้นหรอ” ไมค์ถามฉันกับนายเสาไฟฟ้าแรงสูง
ฉันได้แต่พยักหน้าพร้อมกับนายนั่น ฉันยังอึ้งอยู่เลย และท่าทางว่านายนั่นก็สภาพจิตใจคงไม่ต่างไปจากฉันเท่าไหร่หรอกใช่มะ ช็อก ชัดๆ และอีกอย่างรู้จักกับนายนั่นมันดีตรงไหนไม่ทราบ ฮื่ออออออ อะไรก๊านนนน
“พอดีว่า ฉันอยากจะให้ไอ้โย มันมาเป็นผู้จัดการร้านแทนพี่หนิงที่จะลาคลอด ประมาณ 3 เดือน และอีกอย่างฉันก็กำลังหาเลขาฯ ให้ไอ้โยมันอยู่ พอดีว่าเธอยังไม่มีตำแหน่งที่แน่นอน ฉันคิดว่าเธอนี่แหละเหมาะสมที่สุด”
พอไมค์พูดจบฉันสะบัดหน้าหันไปมองหน้าไมค์แบบไม่กลัวว่าคอจะหัก หมุนได้ 360 องศา ติ้วๆๆ แต่ทำไมนายโยไม่ตกใจ หรือ ว่าคัดค้านอะไรเลยล่ะ แถมยังมองหน้าฉันอีก ฉัน..ฉันไม่อยากเถียงกับนายตลอด 3 เดือนหรอกนะ พระเจ้ากลั่นแกล้งหรือฟ้าลงทัณฑ์ ทำไมฉันจะต้องมาเจอกับนายโยอะไรด้วยเนี่ย ฮื่ออออ
“ว่าไงละ สายธาร เธอ โอเคใช่มั้ย” ไมค์ถามแบบไม่มีทางเลือกเลยหรอ
“ฉันมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยหรอ” ฉันตอบไปแบบเซ็งๆ
แต่ว่าทำไมเหมือนกับว่าฉันเห็นนายโยยิ้มเลยล่ะ หรือว่า หมอนี่มีแผนที่จะแกล้งฉันแล้ว ดู ดู๊ ดู ดู เธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ โอ้ย!! เซ็ง เครียด ทำงาน
“โอเค ตกลงตามนี้แล้วกัน เริ่มงานพรุ่งนี้เลย แล้วอย่าสายแบบวันนี้อีกล่ะ เธอลงไปบอกเพื่อนร่วมงานด้วยนะ” ไมค์บอกฉัน
“ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ” ฉันรีบถอนตัวออกมาจากสนามรบทันที (เวอร์ไป:โชแปง)
“งั้นฉันกลับเลยแล้วกันนะ บายว่ะเพื่อน” นายโยบอกลาไมค์แล้วก็รีบเดินออกมา และรู้สึกว่านายโยเดินตามฉัน
“เธอ ชื่ออะไร” โยถามฉันพร้อมกับอามือมาเกาะ เอ้ย จับแขนฉันให้หันมาคุยกับเค้า
เงียบ ฉันจะบอกนายทำไมไม่ทราบ
“นี่เธอ หูหนวกรึเปล่าฉันถามว่าเธอชื่ออะไร” โยมันตะโกนใส่หูช้านนนนน ขี้หูฉันกระเด็นเป็นจังหวะสามช่าไปแล้วมั้งเนี่ย (เวอร์ตลอดสินางเอกเรา :โชแปง)
“ฉันชื่อ สายธาร รู้แล้วใช่มั้ยปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันแกะมือนายโยไม่ออกอะ นายมีกาวตราช้างในมือใช้มั้ย
“เดี๋ยว เธอมีมือถือรึเปล่า” ยังไม่หมดอีกหรอเนี่ย
ใครจะไม่มีโทรศัพท์มั้งละ ฉันไม่ได้ไร้การศึกษา เอ้ย ไร้การสื่อสาร ขนาดนั้นนะยะ ถ้าฉันบอกนาย
“ไม่มี”
“โกหก” นายโย พูดพร้อมกับเอามือมาตบที่กระเป๋ากางเกงฉัน พร้อมกับดึงโทรศัพท์มือถือออกมา
“แล้วนี่เค้าเรียกว่าอะไร”
มองหน้าฉันทำไมเล่า จะทำอะไรก็ทำไปสิ
แล้วนายโยก็กดๆๆๆๆๆๆเบอร์ของเค้าโทรเข้ามือถือ จากมือถือของฉัน
“นี่นาย กดเบาๆสิ” ฉันพูดพร้อมกับตีมือนายโยเบาๆ
“นี่...ฉันเจ็บนะ แล้วไอ้มือถือรุ่นนี้ ทำยังไงมันก็ไม่พังหรอก เพราะมันเป็นรุ่นยุคหิน เธอไปหามาจากไหน มันยังมีอยู่บนโลกใบนี้อยู่อีกหรอ”
ทำยังกับมันใช้ไม่ได้ยังงั้นล่ะ
“ถึงมันจะไม่ทันสมัยแต่ฉันก็เพิ่งซื้อมานะ แล้วฉันก็ชอบแบบนี้นายจะทำไม” ไอ้เรื่องแบบนี้ฉันเก่งนักล่ะ เถียงคำไม่ตกฟาก พี่ไม้ชอบบอกกับฉันบ่อยๆ
“แล้วนายจะเอาเบอร์มาให้ฉันทำไมล่ะ ฉันไม่อยากได้สักนิด” นายโยโยนมือถือคืนมาให้ฉันแล้วก็เดินจากไป
“เฮ้ย ทำดีดีไม่ได้รีไง อะไรของเค้า แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องโทรหานายด้วยละ” แล้วฉันก็ลงไปบอกเรื่องผู้จัดการคนใหม่
พอฉันบอกเรื่องผู้จัดการคนใหม่ ทุกคนดีใจกันทั้งร้านเลย ฉันละงงจริงๆจะดีใจอะไรขนาดนั้น หรือว่าทุกคนไม่ชอบพี่หนิงนะ แต่ฉันดูแล้วพี่หนิงใจดีจะตายไป
“นี่เกมส์ ถามอะไรหน่อยดิ”
“อืม ว่ามาสิ”
“ทำไมทุกคนจะต้องดีใจขนาดนั้นละ ที่รู้ว่านายโยอะไรนี่ จะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่นะ ทุกคนไม่ชอบพี่หนิงหรือไง” ฉันเล่นถามเป็นชุด
“ป่าวหรอกนะ พี่หนิงน่ะดีกับพวกเราจะตาย” ตัดประเด็นเรื่องพี่หนิงไปได้
“แต่ที่พวกเราดีใจเนี่ย ก็เพราะว่าคุณโยเป็นลูกชายของนักธุรกิจชื่อดังแถมยังเป็นนักดนตรีอีก คุณโยอะนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเก่ง ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว” เกมส์พูดพร้อมทำท่าทางฝันว่าตัวเองกำลังเป็นเจ้าหญิงของนายโยทำตาวิบวับ
นายโยเนี่ยนะหล่อแค่ผิวขาวอมชมพู หน้าใสกริ๊ง มีนัยน์ตาสีดำและน้ำตาล คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสันคม(ผ่านมีดหมอจากเกาหลีมาชัวร์) ริมฝีบางบางเป็นรูปกระจับ เวลายิ้มนะ นายนี่จะมีเขี้ยวสองข้าง แถมมีลักยิ้มอีกต่างหาก แต่ไม่ค่อยจะชอบยิ้มเท่าไหร่ จะว่าไป ฉันยังไม่เคยเห็นนายนี่ยิ้มเท่าไหร่เลย ความสูงก็ประมาณ 185 มั้ง คนอะไรสูงเท่ากะเสาไฟฟ้า(มากไปหรอ) ดูกันยังไงว่าหล่อกันไม่เข้าใจเลยจริงจริ๊ง (ฉันไม่เข้าใจเธอมากกว่านะคุณนางเอก พระเอกของฉันไม่หล่อตรงไหนกัน : โชแปง)
ฉันเลิกงานประมาณ หกโมงเย็น ฉันรีบเก็บของกลับบ้านอย่างด่วนกลัวว่าจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอย แล้วป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่ไม้กลับบ้านมาหรือยังไปอยู่ไหนของเค้านะ พอฉันเดินออกมานอกร้านแทบอยากจะวิ่ง 4 × 100 ทันที ก็จะไม่ให้ฉันวิ่งได้ไงล่ะ นายโยมายืนเก๊กอยู่ข้างหน้าฉัน ทำเป็นยืนพิงรถ แหวะ ดูดีตายล่ะ
“ปะ กลับบ้านกัน” พอหันมาเจอหน้าฉัน นายโยก็ดึงมือฉันทำท่าจะขึ้นรถของเค้าอย่างนั้นแหละ
“เฮ้ย ไม่ต้องฉันกลับเองได้”ฉับพูดพร้อมกับดึงมือกลับ ปล่อยซะที่ไหน ตาคนนี้นิ
นายนั่นมองหน้าฉันพร้อมกับโน้มหน้าของเขามาใกล้ฉันจนจะติดกันอยู่แล้วนะ ฉันต้องรีบพลักนายโยออกก่อนที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะ 3 ช่า อย่างนั้นน่ะ ฉันเขินนะโว้ย //o//
“ฉันบอกว่าจะไปส่ง ขึ้นรถ”นายโยเปิดประตูแล้วพลักฉันเข้าไปนั่งข้างคนขับ หัวฉันกระแทกกับขอบประตูอย่างจัง
ปึก
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ นายจะรุนแรงไปทำไมเนี่ย” ฉันพูดพร้อมกับจับหัวตัวเองบริเวณที่โดนกระแทก มันรู้สึกเหมือนมีน้ำเหนียวๆพอดูมือที่แตะแผล เลือด
“นี่ฉันหัวแตกหรอ ม้ายเอานะ ฉันกลัวเลือด ฮือออออออ คร่อก” ฉันร้องออกมาเลยล่ะ ก็คนมันกลัวจริงๆนิ
นายนั่นเดินเข้ามานั่งที่คนขับ พอเห็นหน้าฉันก็รีบหาทิชชู่มาให้ฉันเป็นการด่วน
“เธอหัวแตกเลยหรอ เธอเป็นไงมั่งอะ เดี๋ยวฉันพาไปโรง’บาลนะ ” นายโยพูดว่าอะไรไม่รู้แล้ว ฉันเข้าไปเฝ้าพระอินทร์(โดยไม่ตั้งใจ)ตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เห็นเลือดนั่นแหละ
พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าตัวเองอยู่บนเตียงทุกอย่าล้วนเป็นสีขาวไปหมด แต่กลิ่นยาพวกนี้นะฉันเกลียดมากที่สุด ถูกกันซะที่ไหนล่ะ นี่มันโรงพยาบาลชัดๆ
พอฉันมองไปรอบๆก็เห็นว่ามีนายโยหลับอยู่บนโซฟา พอฉันขยับลงมาจากเตียงจะไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกมึนนิดๆเลยเซนิดหน่อย นายโยตื่นมาเห็นพอดีเลยมารับฉันไว้ได้ทัน ไม่งั้นนะหัวฉันแตกเป็นรอบที่ 2 ของวันแน่
“แล้วเธอจะรีบลงมาทำไม จะไปไหนทำไมไม่เรียกฉัน เธอยังไม่หายดีเลยนะ” นายโยพยุงฉันไปที่เตียง
“จะไปเข้าห้องน้ำ”
“แล้วทำไมไม่เรียกฉัน เธอรู้ไหมตอนที่เธอสลบไปนะ ฉันแทบคลั่งเลยรู้ไหม ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปซะแล้ว” บ่นซะยาวเลยนะนาย
พอฉันอยู่บนเตียงก็ได้แต่นอนนิ่งๆ ก็คนมันเขินนิ มาบอกว่าเป็นห่วงเราแล้วยังมาอยู่ใกล้กันชนาดนี้อีก
“ยัยถั่วงอกเธอเป็นอะไรไปนะ ทำไมหน้าเธอแดงยังนั้นล่ะ” นายจะพูดทำไมเล่า
ฉันเอามือกุมหน้าตัวเอง แล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมตัว คนอย่างฉันก็เขินเป็นนะเฟ้ย นายคนนี้นิ
“นี่เธอห่มผ้าขนาดนี้ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก ขาดอากาศหายใจ ตายไปจะว่าไงล่ะ” มาดึงผ้าฉันออกทำม้ายยยย ฉันกำลังเขินอยู่นะ เดี๋ยวนายเห็นว่าฉันหน้าแดงนายก็ล้อฉันอะดิ แล้วเขาก็จับผ้าห่มให้พอดีเท่าที่จะเป็น
“ขอบใจนะ” ฉันพูดออกไป ฉันเขินอ่ะ //o//!!
อ้ายยย นายโยยิ้มซะกว้างจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้างเลยล่ะ นานๆทีจะเห็นนายยิ้มแบบนี้นะเนี่ย
“อื้ม ช่างเถอะ เธอพักผ่อนเถอะ” แล้วนายจะยิ้มทำไมล่ะ เขินเหมือนฉันอะดิ๊
แล้วฉันก็รีบลุกขึ้นลงจากเตียง ผลจากการที่ฉันลุกเร็ว ประกอบกับฉันกำลังมึนๆหัวอยู่น่ะ ทำให้ฉันล้มทั้งยืนทันที
“ว้ายยยยย” ฉันหลับตาปี๋เตรียมตัวรับบาดแผลอีกรอบของวันนี้ เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เจ็บล่ะ หรือว่าฉันตายไปแล้ว ฮือออ แล้วทำไมถึงมีกลิ่นโรลออนด้วยล่ะ
“นี่เธอจะลุกขึ้นได้รึยังฉันหนักนะ แล้วก็ลืมตาได้แล้ว” เอ๋ เสียงใครหว่า
พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตรงหน้าฉัน นายโยนี่นา ฉันนอนทับหมอนี่อยู่หรอเนี่ย แหมมม ติดแบบสนิทในทุกส่วนของร่างกาย (มันใช่เวลามาบรรยายไหมเนี่ย)
หน้าฉันอยู่ตรงหน้าอกของนายโยพอดีเลยอะ ถ้าฉันสูงกว่านี้คงจะ จุ๊บๆ กับนายนี่ไปแล้ว เพิ่งเห็นความดีของความเตี้ยก็วันนี้ นี่แหละ
“ลุกสักทีสิ เคลิ้มอยู่ได้ เธอกินหมีควายเป็นอาหารว่างรึไงกัน ตัวหนักชะมัด”
ฉันรีบลุกขึ้นยืนแล้วปัดตามเนื้อตามตัวแก้เก้อ +o+// แล้วนายโยก็ลุกตามมาปัดตามเนื้อตัว แล้วก็ทำท่าบิดตัวไปมา
ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอกนะยะ เดี๋ยวคุณผู้อ่านก็หาว่า ฉันตัวอ้วนเป็นช้างหรอก/////
“อะ เอ่อ ฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันรีบบอก
“อ้าว เฮ้ยย แล้วเธอหายแล้วรึไง”
“ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ไปละนะ”
“อืม เดี๋ยวฉันไปส่ง”
นายยังจะตามฉันมาอีกหรือไง ฉันกลับเองได้น่าไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ /-_-??
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้” ฉันบอกไปหลายรอบแล้วนะ
“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ” ฉันมองไปรอบๆตัว (- - )( - -)/// ก็นายโยตะโกนซะเสียงดังขนาดนั้น
“นายจะตะโกนทำไมเล่า อายคนอื่นเค้ามั้งซิ คนเค้ามองกันใหญ่แล้ว”
“แต่ฉันไม่อาย” เออ นายมันไอ้คนหน้าหนากว่าถนนคอนกรีต
คุณพยาบาลส่งสายตามาทางเราประมาณว่า ‘เสียงเบาๆหน่อยที่นี่มันโรงพยาบาลนะยะ ไม่ใช่ตลาดสด’ O..O//
แล้วฉันก็ลากนายโยไปที่ลานจอดรถ ก็รถจอดอยู่ที่นั่นจะให้ลาก
“นายจะไปส่งฉันใช่มั้ย” ฉันถาม
“ก็เออนะสิ” นายจะพูดดีดีกับฉันหน่อยไม่ได้รึไง
ฉันรับเปิดประตูเข้าไปนั่งรอในรถทันที อิอิ ใครจะไม่ชอบล่ะไม่ต้องเสียตังค์ขึ้นรถเมล์ด้วย กำไรเห็นๆ
นายโยนั่งประจำที่คนขับแล้วมองฉันทางกระจกมองหลังพอฉันเดินมาถึงบ้าน เอ... แล้วทำไมบ้านมันเงียบอย่างนี้นะ อ๋อ พี่ไม้ไม่อยู่บ้านนี่นา ฉันรีบวิ่งผ่านน้ำให้เร็วที่สุด เพราะวันนี้ไม่ใครไปส่งฉัน ณ ที่ทำงาน ฉันก็เลยต้องโหนรถเมล์ไปทำงานนะซิ“สู้ๆๆ” ฉันให้กำลังใจตัวเอง ก่อนออกจากบ้านด้วยละ
ตอนนี้ฉันก็มาอยู่หน้าร้านที่ฉันจะต้องทำงานแล้วละ แถมตอนนี้เป็นเวลา 8.30 น. สายไป 30 นาที เฮ้อ....เตรียมตัวหางานทำใหม่ได้เลยฉัน
“นี่ธาร คุณไมค์เรียกเธอเข้าพบ ด่วนเลยนะ” เกมเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในร้าน วิ่งเข้ามาบอกฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้ามา 1 ก้าว
“อืม ขอบใจนะ” ฉันบอกเกมพร้อมกับยิ้มให้
นี่ฉันจะต้องโดนไล่ออกแน่เลยใช่มั้ยฮะ มาทำงานยังไม่ถึง 3 วัน ก็มาสายซะแล้ว หึหึ หัวเราะอำลาโลก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาสิ”
ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
“เรียกธารมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามกลับ
และฉันก็รู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ตรงโซฟาอีกหนึ่งคน พอฉันหันไปมองที่โซฟา คนตรงนั้นก็หันมาที่ฉันพอดี แล้วก็
“เฮ้ย/เฮ้ย” เป็นการประสานเสียงที่งดงามมากๆ ขนาดวงออร์เคสต้ายังอาย
“เธอ ยัยถั่วงอก /OoO\” นายนั่นเปิดฉาก
“นาย ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูง //0o0” ฉันตามมาติดๆ เลย ToT
“อ้าวนี่พวกเธอรู้จักกันแล้วงั้นหรอ” ไมค์ถามฉันกับนายเสาไฟฟ้าแรงสูง
ฉันได้แต่พยักหน้าพร้อมกับนายนั่น ฉันยังอึ้งอยู่เลย และท่าทางว่านายนั่นก็สภาพจิตใจคงไม่ต่างไปจากฉันเท่าไหร่หรอกใช่มะ ช็อก ชัดๆ และอีกอย่างรู้จักกับนายนั่นมันดีตรงไหนไม่ทราบ ฮื่ออออออ อะไรก๊านนนน
“พอดีว่า ฉันอยากจะให้ไอ้โย มันมาเป็นผู้จัดการร้านแทนพี่หนิงที่จะลาคลอด ประมาณ 3 เดือน และอีกอย่างฉันก็กำลังหาเลขาฯ ให้ไอ้โยมันอยู่ พอดีว่าเธอยังไม่มีตำแหน่งที่แน่นอน ฉันคิดว่าเธอนี่แหละเหมาะสมที่สุด”
พอไมค์พูดจบฉันสะบัดหน้าหันไปมองหน้าไมค์แบบไม่กลัวว่าคอจะหัก หมุนได้ 360 องศา ติ้วๆๆ แต่ทำไมนายโยไม่ตกใจ หรือ ว่าคัดค้านอะไรเลยล่ะ แถมยังมองหน้าฉันอีก ฉัน..ฉันไม่อยากเถียงกับนายตลอด 3 เดือนหรอกนะ พระเจ้ากลั่นแกล้งหรือฟ้าลงทัณฑ์ ทำไมฉันจะต้องมาเจอกับนายโยอะไรด้วยเนี่ย ฮื่ออออ
“ว่าไงละ สายธาร เธอ โอเคใช่มั้ย” ไมค์ถามแบบไม่มีทางเลือกเลยหรอ
“ฉันมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยหรอ” ฉันตอบไปแบบเซ็งๆ
แต่ว่าทำไมเหมือนกับว่าฉันเห็นนายโยยิ้มเลยล่ะ หรือว่า หมอนี่มีแผนที่จะแกล้งฉันแล้ว ดู ดู๊ ดู ดู เธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ โอ้ย!! เซ็ง เครียด ทำงาน
“โอเค ตกลงตามนี้แล้วกัน เริ่มงานพรุ่งนี้เลย แล้วอย่าสายแบบวันนี้อีกล่ะ เธอลงไปบอกเพื่อนร่วมงานด้วยนะ” ไมค์บอกฉัน
“ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ” ฉันรีบถอนตัวออกมาจากสนามรบทันที (เวอร์ไป:โชแปง)
“งั้นฉันกลับเลยแล้วกันนะ บายว่ะเพื่อน” นายโยบอกลาไมค์แล้วก็รีบเดินออกมา และรู้สึกว่านายโยเดินตามฉัน
“เธอ ชื่ออะไร” โยถามฉันพร้อมกับอามือมาเกาะ เอ้ย จับแขนฉันให้หันมาคุยกับเค้า
เงียบ ฉันจะบอกนายทำไมไม่ทราบ
“นี่เธอ หูหนวกรึเปล่าฉันถามว่าเธอชื่ออะไร” โยมันตะโกนใส่หูช้านนนนน ขี้หูฉันกระเด็นเป็นจังหวะสามช่าไปแล้วมั้งเนี่ย (เวอร์ตลอดสินางเอกเรา :โชแปง)
“ฉันชื่อ สายธาร รู้แล้วใช่มั้ยปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันแกะมือนายโยไม่ออกอะ นายมีกาวตราช้างในมือใช้มั้ย
“เดี๋ยว เธอมีมือถือรึเปล่า” ยังไม่หมดอีกหรอเนี่ย
ใครจะไม่มีโทรศัพท์มั้งละ ฉันไม่ได้ไร้การศึกษา เอ้ย ไร้การสื่อสาร ขนาดนั้นนะยะ ถ้าฉันบอกนาย
“ไม่มี”
“โกหก” นายโย พูดพร้อมกับเอามือมาตบที่กระเป๋ากางเกงฉัน พร้อมกับดึงโทรศัพท์มือถือออกมา
“แล้วนี่เค้าเรียกว่าอะไร”
มองหน้าฉันทำไมเล่า จะทำอะไรก็ทำไปสิ
แล้วนายโยก็กดๆๆๆๆๆๆเบอร์ของเค้าโทรเข้ามือถือ จากมือถือของฉัน
“นี่นาย กดเบาๆสิ” ฉันพูดพร้อมกับตีมือนายโยเบาๆ
“นี่...ฉันเจ็บนะ แล้วไอ้มือถือรุ่นนี้ ทำยังไงมันก็ไม่พังหรอก เพราะมันเป็นรุ่นยุคหิน เธอไปหามาจากไหน มันยังมีอยู่บนโลกใบนี้อยู่อีกหรอ”
ทำยังกับมันใช้ไม่ได้ยังงั้นล่ะ
“ถึงมันจะไม่ทันสมัยแต่ฉันก็เพิ่งซื้อมานะ แล้วฉันก็ชอบแบบนี้นายจะทำไม” ไอ้เรื่องแบบนี้ฉันเก่งนักล่ะ เถียงคำไม่ตกฟาก พี่ไม้ชอบบอกกับฉันบ่อยๆ
“แล้วนายจะเอาเบอร์มาให้ฉันทำไมล่ะ ฉันไม่อยากได้สักนิด” นายโยโยนมือถือคืนมาให้ฉันแล้วก็เดินจากไป
“เฮ้ย ทำดีดีไม่ได้รีไง อะไรของเค้า แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องโทรหานายด้วยละ” แล้วฉันก็ลงไปบอกเรื่องผู้จัดการคนใหม่
พอฉันบอกเรื่องผู้จัดการคนใหม่ ทุกคนดีใจกันทั้งร้านเลย ฉันละงงจริงๆจะดีใจอะไรขนาดนั้น หรือว่าทุกคนไม่ชอบพี่หนิงนะ แต่ฉันดูแล้วพี่หนิงใจดีจะตายไป
“นี่เกมส์ ถามอะไรหน่อยดิ”
“อืม ว่ามาสิ”
“ทำไมทุกคนจะต้องดีใจขนาดนั้นละ ที่รู้ว่านายโยอะไรนี่ จะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่นะ ทุกคนไม่ชอบพี่หนิงหรือไง” ฉันเล่นถามเป็นชุด
“ป่าวหรอกนะ พี่หนิงน่ะดีกับพวกเราจะตาย” ตัดประเด็นเรื่องพี่หนิงไปได้
“แต่ที่พวกเราดีใจเนี่ย ก็เพราะว่าคุณโยเป็นลูกชายของนักธุรกิจชื่อดังแถมยังเป็นนักดนตรีอีก คุณโยอะนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเก่ง ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว” เกมส์พูดพร้อมทำท่าทางฝันว่าตัวเองกำลังเป็นเจ้าหญิงของนายโยทำตาวิบวับ
นายโยเนี่ยนะหล่อแค่ผิวขาวอมชมพู หน้าใสกริ๊ง มีนัยน์ตาสีดำและน้ำตาล คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสันคม(ผ่านมีดหมอจากเกาหลีมาชัวร์) ริมฝีบางบางเป็นรูปกระจับ เวลายิ้มนะ นายนี่จะมีเขี้ยวสองข้าง แถมมีลักยิ้มอีกต่างหาก แต่ไม่ค่อยจะชอบยิ้มเท่าไหร่ จะว่าไป ฉันยังไม่เคยเห็นนายนี่ยิ้มเท่าไหร่เลย ความสูงก็ประมาณ 185 มั้ง คนอะไรสูงเท่ากะเสาไฟฟ้า(มากไปหรอ) ดูกันยังไงว่าหล่อกันไม่เข้าใจเลยจริงจริ๊ง (ฉันไม่เข้าใจเธอมากกว่านะคุณนางเอก พระเอกของฉันไม่หล่อตรงไหนกัน : โชแปง)
ฉันเลิกงานประมาณ หกโมงเย็น ฉันรีบเก็บของกลับบ้านอย่างด่วนกลัวว่าจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอย แล้วป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่ไม้กลับบ้านมาหรือยังไปอยู่ไหนของเค้านะ พอฉันเดินออกมานอกร้านแทบอยากจะวิ่ง 4 × 100 ทันที ก็จะไม่ให้ฉันวิ่งได้ไงล่ะ นายโยมายืนเก๊กอยู่ข้างหน้าฉัน ทำเป็นยืนพิงรถ แหวะ ดูดีตายล่ะ
“ปะ กลับบ้านกัน” พอหันมาเจอหน้าฉัน นายโยก็ดึงมือฉันทำท่าจะขึ้นรถของเค้าอย่างนั้นแหละ
“เฮ้ย ไม่ต้องฉันกลับเองได้”ฉับพูดพร้อมกับดึงมือกลับ ปล่อยซะที่ไหน ตาคนนี้นิ
นายนั่นมองหน้าฉันพร้อมกับโน้มหน้าของเขามาใกล้ฉันจนจะติดกันอยู่แล้วนะ ฉันต้องรีบพลักนายโยออกก่อนที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะ 3 ช่า อย่างนั้นน่ะ ฉันเขินนะโว้ย //o//
“ฉันบอกว่าจะไปส่ง ขึ้นรถ”นายโยเปิดประตูแล้วพลักฉันเข้าไปนั่งข้างคนขับ หัวฉันกระแทกกับขอบประตูอย่างจัง
ปึก
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ นายจะรุนแรงไปทำไมเนี่ย” ฉันพูดพร้อมกับจับหัวตัวเองบริเวณที่โดนกระแทก มันรู้สึกเหมือนมีน้ำเหนียวๆพอดูมือที่แตะแผล เลือด
“นี่ฉันหัวแตกหรอ ม้ายเอานะ ฉันกลัวเลือด ฮือออออออ คร่อก” ฉันร้องออกมาเลยล่ะ ก็คนมันกลัวจริงๆนิ
นายนั่นเดินเข้ามานั่งที่คนขับ พอเห็นหน้าฉันก็รีบหาทิชชู่มาให้ฉันเป็นการด่วน
“เธอหัวแตกเลยหรอ เธอเป็นไงมั่งอะ เดี๋ยวฉันพาไปโรง’บาลนะ ” นายโยพูดว่าอะไรไม่รู้แล้ว ฉันเข้าไปเฝ้าพระอินทร์(โดยไม่ตั้งใจ)ตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เห็นเลือดนั่นแหละ
พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าตัวเองอยู่บนเตียงทุกอย่าล้วนเป็นสีขาวไปหมด แต่กลิ่นยาพวกนี้นะฉันเกลียดมากที่สุด ถูกกันซะที่ไหนล่ะ นี่มันโรงพยาบาลชัดๆ
พอฉันมองไปรอบๆก็เห็นว่ามีนายโยหลับอยู่บนโซฟา พอฉันขยับลงมาจากเตียงจะไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกมึนนิดๆเลยเซนิดหน่อย นายโยตื่นมาเห็นพอดีเลยมารับฉันไว้ได้ทัน ไม่งั้นนะหัวฉันแตกเป็นรอบที่ 2 ของวันแน่
“แล้วเธอจะรีบลงมาทำไม จะไปไหนทำไมไม่เรียกฉัน เธอยังไม่หายดีเลยนะ” นายโยพยุงฉันไปที่เตียง
“จะไปเข้าห้องน้ำ”
“แล้วทำไมไม่เรียกฉัน เธอรู้ไหมตอนที่เธอสลบไปนะ ฉันแทบคลั่งเลยรู้ไหม ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปซะแล้ว” บ่นซะยาวเลยนะนาย
พอฉันอยู่บนเตียงก็ได้แต่นอนนิ่งๆ ก็คนมันเขินนิ มาบอกว่าเป็นห่วงเราแล้วยังมาอยู่ใกล้กันชนาดนี้อีก
“ยัยถั่วงอกเธอเป็นอะไรไปนะ ทำไมหน้าเธอแดงยังนั้นล่ะ” นายจะพูดทำไมเล่า
ฉันเอามือกุมหน้าตัวเอง แล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมตัว คนอย่างฉันก็เขินเป็นนะเฟ้ย นายคนนี้นิ
“นี่เธอห่มผ้าขนาดนี้ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก ขาดอากาศหายใจ ตายไปจะว่าไงล่ะ” มาดึงผ้าฉันออกทำม้ายยยย ฉันกำลังเขินอยู่นะ เดี๋ยวนายเห็นว่าฉันหน้าแดงนายก็ล้อฉันอะดิ แล้วเขาก็จับผ้าห่มให้พอดีเท่าที่จะเป็น
“ขอบใจนะ” ฉันพูดออกไป ฉันเขินอ่ะ //o//!!
อ้ายยย นายโยยิ้มซะกว้างจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้างเลยล่ะ นานๆทีจะเห็นนายยิ้มแบบนี้นะเนี่ย
“อื้ม ช่างเถอะ เธอพักผ่อนเถอะ” แล้วนายจะยิ้มทำไมล่ะ เขินเหมือนฉันอะดิ๊
แล้วฉันก็รีบลุกขึ้นลงจากเตียง ผลจากการที่ฉันลุกเร็ว ประกอบกับฉันกำลังมึนๆหัวอยู่น่ะ ทำให้ฉันล้มทั้งยืนทันที
“ว้ายยยยย” ฉันหลับตาปี๋เตรียมตัวรับบาดแผลอีกรอบของวันนี้ เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เจ็บล่ะ หรือว่าฉันตายไปแล้ว ฮือออ แล้วทำไมถึงมีกลิ่นโรลออนด้วยล่ะ
“นี่เธอจะลุกขึ้นได้รึยังฉันหนักนะ แล้วก็ลืมตาได้แล้ว” เอ๋ เสียงใครหว่า
พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตรงหน้าฉัน นายโยนี่นา ฉันนอนทับหมอนี่อยู่หรอเนี่ย แหมมม ติดแบบสนิทในทุกส่วนของร่างกาย (มันใช่เวลามาบรรยายไหมเนี่ย)
หน้าฉันอยู่ตรงหน้าอกของนายโยพอดีเลยอะ ถ้าฉันสูงกว่านี้คงจะ จุ๊บๆ กับนายนี่ไปแล้ว เพิ่งเห็นความดีของความเตี้ยก็วันนี้ นี่แหละ
“ลุกสักทีสิ เคลิ้มอยู่ได้ เธอกินหมีควายเป็นอาหารว่างรึไงกัน ตัวหนักชะมัด”
ฉันรีบลุกขึ้นยืนแล้วปัดตามเนื้อตามตัวแก้เก้อ +o+// แล้วนายโยก็ลุกตามมาปัดตามเนื้อตัว แล้วก็ทำท่าบิดตัวไปมา
ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอกนะยะ เดี๋ยวคุณผู้อ่านก็หาว่า ฉันตัวอ้วนเป็นช้างหรอก/////
“อะ เอ่อ ฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันรีบบอก
“อ้าว เฮ้ยย แล้วเธอหายแล้วรึไง”
“ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ไปละนะ”
“อืม เดี๋ยวฉันไปส่ง”
นายยังจะตามฉันมาอีกหรือไง ฉันกลับเองได้น่าไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ /-_-??
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้” ฉันบอกไปหลายรอบแล้วนะ
“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ” ฉันมองไปรอบๆตัว (- - )( - -)/// ก็นายโยตะโกนซะเสียงดังขนาดนั้น
“นายจะตะโกนทำไมเล่า อายคนอื่นเค้ามั้งซิ คนเค้ามองกันใหญ่แล้ว”
“แต่ฉันไม่อาย” เออ นายมันไอ้คนหน้าหนากว่าถนนคอนกรีต
คุณพยาบาลส่งสายตามาทางเราประมาณว่า ‘เสียงเบาๆหน่อยที่นี่มันโรงพยาบาลนะยะ ไม่ใช่ตลาดสด’ O..O//
แล้วฉันก็ลากนายโยไปที่ลานจอดรถ ก็รถจอดอยู่ที่นั่นจะให้ลาก
“นายจะไปส่งฉันใช่มั้ย” ฉันถาม
“ก็เออนะสิ” นายจะพูดดีดีกับฉันหน่อยไม่ได้รึไง
ฉันรับเปิดประตูเข้าไปนั่งรอในรถทันที อิอิ ใครจะไม่ชอบล่ะไม่ต้องเสียตังค์ขึ้นรถเมล์ด้วย กำไรเห็นๆ
นายโยนั่งประจำที่คนขับแล้วมองฉันทางกระจกมองหลัง
ความคิดเห็น