คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
“แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหนหมด นายทำอะไรฉันรึเปล่า” ฉันกลั้นน้ำคาก๊อก สอง ไม่ไหวแล้วนะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
นายนี่มองหน้าฉันแล้วก็กุมขมับตัวเอง ส่ายหน้าอย่างเซ็ง แล้วก็หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ
“นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นหรอ” หมอนี่ทำหน้า เซ็งๆ
ฉันเริ่ม เบา เสียงลงก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ไง ฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ผิวงี้ก็ข๊าว ขาว ปากเล็กๆ (หลงตัวเองมากไป) ใครไม่ทำอะไรก็บ้าแล้ว
“คิดว่าตัวเองน่ารักอยู่ละสิ เธอคิดผิดอย่างแรง” นายรู้ได้ไงอะ เป็น เจ้าพ่อหรอ อ่านใจคนอื่นได้ด้วย
“ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็ช่วยเช็ดน้ำตาด้วย” นายนั่นยื่นทิชชู่มาให้ฉัน
“อืม”
ฉันพยักหน้า หงึกๆ รับทิชชู่มาเช็ดน้ำตาผสมน้ำมูกของฉัน แล้วก็ตั้งใจฟัง เหตุผลและความจริง(มั้ง) ที่หมอนี่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันหวังว่านายคงจะไม่โกหกฉันใช่มั้ย นายเสาไฟฟ้าแรงสูง เอ่อ จะว่าไป หมอนี่สูงอย่างกับเสาไฟฟ้าแหน่ะ
“เมื่อวานนี้ตอนเย็น ฉันออกไปซื้อของกินจากเซเว่น พอออกจาเซเว่นฉันก็กำลังจะกลับบ้าน พอเดินผ่านเธอปั๊บ เธอเป็นลมล้มมาใส่ฉันเฉยเลย คนนี่นะ มองฉันกับเธอเต็มไปหมด ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาเธอมาที่นี่ไง ทีนี้ก็เข้าใจสักทีนะ เฮ้ย เหนื่อยจะอธิบายกับเธอจริงๆ”
ฉันไม่ใช่คนที่จะไม่ฟังเหตุผลคนอื่น แล้วลุกขึ้นมาตะโกนลั่นห้องแบบนี้หรอกนะ(หรือใช่หว่า) ช่างเฮอะ
“เธอหมดคำถามรึยัง”
“ยัง” ก็คนมันค้างคาใจนิ มีคำถามอีกข้อเดียว นายคงไม่หนีตายจากฉันไปก่อนหรอกใช่มั้ย
“มีอะไรว่ามา”
“แล้วเสื้อผ้าฉันละ ไม่เห็นมีเหตุจำเป็นที่นายจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเลย แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน แล้วนายมีชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะ ว่านายเป็น เก้ง กวางน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก๊ากกกกกกกก ฮาชะมัด” เบาๆเองนะ
“นี่!! หยุด ฉันไม่ใช่เก้งใช่กวางอะไรทั้งนั้นแหละ ที่ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินมาฉันถือกาแฟมาแล้วมันหกใส่เธอตอนเธอเป็นลมนั่นแหละ แล้วไอ้เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่เนี่ยมันเป็นของพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว สงสัยจะเก็บไม่หมดละมั้ง ฉันไปค้นมาได้ตัวนึงนี่แหละ”
เฮ้อ โล้งอกไปนิดนึง แต่ฉันยังไม่เคลียร์อีกนั่นแหละ
“แต่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่า ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน” ฉันถามเพื่อความชัวร์ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“แล้วเธอเห็นใครในห้องนี้บ้างละ ยกเว้นเราสองคน” แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยเล่า
เวลาหมอนี่ยิ้มทีไร หายนะบังเกิดทุกทีสิน่า ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ฉันยังซวยขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเร้ย ว่าถ้าเป็นเพื่อนกันจะซวยขนาดไหนนนน
“อย่าบอกนะว่านายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ” ฉันถามหมอนี่อย่างกลัวคำตอบที่สุด
“คงงั้นมั้ง แต่ ฉันปิดไฟนะ ไอ้ฉันก็ไม่อยากเสียความทรงจำหรอกนะ ถ้าฉันเห็นของเธอน่ะ ฉันคลำๆๆจับตรงนู้น แตะตรงนี้นิดหน่อยเอง แค่นี้ก็เสร็จ เรียบร้อย ฉันเก่งมั้ยล่ะ” ดูนายจะภูมิใจน่าดูเลยนะ
“เออ เก่ง เก่งมากกกก”ฉันประชดนายนี่นะ ไอ้ ไอ้ เสาไฟฟ้าแรงสูงเอ้ย (คิดในใจอะ) 555+
พอฉันได้สติแล้วก็เดินรอบห้องนายนี่ทันที แล้วที่นี่มันอยู่แถวไหนของกรุงเทพละเนี่ย พอมองลงไปข้างล่าง โห สูงจัง แล้วฉันก็เดินต่อให้รอบห้อง เสื้อผ้าฉันไปไหนเนี่ย
“นี่ เธอหาอะไรของเธอน่ะ มาเดินรอบห้องฉันทำไม” นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย
“เธอไม่ต้องหาหรอก เพราะมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันส่งซักรีดอยู่”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า ให้ฉันเดินซะเหนื่อยเลย” ว่าแล้วก็นั่งรอมันบนเตียงนี่แหละ นิ่มดี อิอิ
แล้วทำไมหมอนี่ไม่ไปใส่เสื้อผ้า สักทีวะ เดี๋ยว ฉันก็เลือดกำเดาไหลออกมา จะทำไงเล่า หุ่นเสาไฟฟ้าแรงสูง ทำไมมันช่างน่าจับซะอย่างนี้ ซิกแพ็ค ก็ช่างน่าลูบคลำ ซะจริงจริ๊ง (อ้าว นอกเรื่องละนางเอกเรา : โชแปง)
“นี่ นาย ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าสักทีละ โชว์อยู่ได้” ฉันหวังดีกับนายนะ
“อ๋อ ที่เธอเงียบไปแล้วก็มองฉันเนี่ย เพราะเธอเห็นว่าหุ่นฉันสวยใช่มั้ยละ กลัวเลือดจะพุ่งหรือไง ยัยถังขยะเปียก คนอะไรตัวเท่าถังขยะ
“โธ่ นายมันก็ ไอ้ ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงแหละ คนอะไร สูงซะจนเสาไฟฟ้าเรียกพี่
ก็อย่างที่ว่าละนะ ฉันมันยอมคนซะที่ไหน ยิ่งหมอนี่แล้วฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด คนอะไรกวนประสาทชะมัด
เฮ้!! นี่มันกี่โมงแล้วละ ป่านนี้พี่ไม้ไม่ตามหาฉันจนหัวปั่นไปแล้วรึไงเนี่ย เพราะฉันไม่เคยสักครั้งที่จะไม่กลับบ้าน หรือว่า ถ้าฉันอยู่ไหนฉันก็จะโทรบอกพี่ไม้ทุกครั้ง เอ๊ะแต่วันนี้พี่ไม้บอกว่าจะไม่กลับบ้านนี่นา แล้วฉันจะไปทำงานยังไงล่ะที่นี้เนี่ย โอ้ย กลุ้มๆๆ แต่ช่างเฮอะ ฉันปิดเทอมแล้วนี่นา
“นี่นาย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันหรอ” ฉันตะโกนเสียงดังเลย หมอนั่นไปใส่เสื้อผ้าที่ไหนนะ ทำไมไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง
“แล้วเธอจะเสียงดัง ทำไมเนี่ย หนวกหู” นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือปิดหูของเขาเอง
“เออ แล้ว ที่นีมันที่ไหนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดไปบนเตียง king zise อย่างบ้าคลั่ง สนุกเหมือนกันแฮะ เฮ้ย..
“นายจะดึงฉันทำไมเนี่ย กำลังสนุกเลย”เหนื่อยอะ ไม่น่ากระโดดเลยฉัน
“นี่มันเตียงฉันนะ เธอไม่มีสิทธิ์มากระโดดเล่นบนนี้ ฉันให้เธอนอนแล้วยังจะมาทำลายมันอีก” ยัย ยัย ยัยถั่วงอก เอ้ย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก” อยู่ดีดี นายนั่นก็หัวเราะขึ้นมา ซะงั้น ท่าทางจะบ้าไปแล้วนะนายน่ะ
“หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ มีอะไรน่าหัวเราะงั้นหรอ” ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยอะ อะไรของเค้านะ
แล้วนายนี่ก็หัวเราะอะไรของเค้าก็ไม่รู้ มองหน้าฉัน แล้วก็หัวเราะอย่างกับถูกรางวัลที่ 1 อย่างนั้นน่ะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ หัวเราะอยู่ได้ ฉันเลยรีบสำรวจตัวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำสักหน่อย
“ก็เธอมัน ยัยถั่วงอกนี่นา คนอะไรสูงเท่าถั่วงอก ก๊ากกกกกกกก” ยังไม่หยุดอีกนะ
“พอแล้ว พอแล้ว” ฉันตะโกนใส่หมอนี่ อะไรของเค้านะเดี๋ยวก็ถังขยะเปียกเดี๋ยวก็ถั่วงอก ฉันละเซ็งไก่ จริงๆ
อีกแล้วหรอเนี่ย ครั้งที่แล้วก็ถังขยะเปียก นี่ยังจะถั่วงอกอีก ทำไมชอบมีคนตั้งชื่อ ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ มีแต่ ฉายา อุบาทว์ทั้งนั้นแหละ ยี๋ แหวะๆ
“นายมันก็ ไอ้...ไอ้เสาไฟฟ้าแรงสูงไง ก๊ากกกกกกก” ฉันมันยอมคนที่ไหนละ
พอฉันพูดแค่นี้ ถึงกับหัวเราะไม่ออกเลยละซิ หึ คราวนี้แหละฉันฉันจะหัวเราะนายให้ฟันร่วงหมดปากเลย หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสายธาร 555
“ไง เป็นไงล่ะ นายเสาไฟฟ้าแรงสูง” ว่าคนอื่นดีนัก โดนมั้งเป็นไงละ อึ้งเลยละสิ 55
นายเสาไฟฟ้าแรงสูงมองหน้าฉันทำไมล่ะ เดินมาที่เตียงแล้วก็มายืนบนเตียงกับฉัน แล้วหมอ นี่ก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน ใกล้จัง ใกล้มาไปแล้วนะ แล้วนายนี่ก็..
“ปากดีนักนะเธอ ยัยถั่วงอก” เอาซะเต็มที่เลยนะนาย
“นายมันก็เสาไฟฟ้าแรงสูง ละว้า” คนอะไรสูงได้ขนาดนี้ นายกินอะไรเข้าไปละเนี่ย
“ยัยถั่วงอก”
“นายเสาไฟฟ้าแรงสูง”
ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ล่วงลงกับเตียงทันที หมอนี่งงเลยละซิว่าฉันเป็นอะไร 555 หน้านายตอนนี้เหมือนไก่ต้มเลยอะ ซีดซะ หาสีไม่เจอเลย ก๊ากกกกกก
“ไงนายตกใจอะไรหรอ” ฉันถามเสียงเอื่อยเชียว เหนื่อยนะสิ
“ตกใจอะไรละ ฉันเหนื่อยต่างหาก เธอนี่มันอึดจิง ฉันแทบสู้เธอไม่ได้แน่ะ” ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ
อ้าว ฉันนึกว่านายเป็นห่วงฉันซะอีก ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง ก็จริงแหละใครมั้งจะไม่เหนื่อย มีสงครามน้ำลายกันมา ประมาณ 5 นาทีได้มั้ง เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ เฮ้อ!!
พอฉันเริ่มหายเหนื่อย ก็คิดถึงสิ่งที่ต้องกระทำต่อไปก็วิ่งเข้ามาที่สมองของฉันทันที ฉันต้องไปทำงานนี่นา ฉันไม่ได้สบายๆตอนปิดเทอมแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หวายๆๆ ไม่ทันแล้ว
“นี่นาย กี่โมงแล้ว” ฉัยถามนายเสาไฟฟ้า แรงสูงอย่างรีบร้อน(ก็คนมันรีบนี่หว่า)
“ใกล้แปดโมงแล้วแหละ เธอถามทำไมหรอ”
“แปดโมง” ฉันตะโกนสุดเสียงเลย
ท่าทางจะดังมาก นายเสาไฟฟ้าแรงสูงถึงขนาดต้องเอามือมาปิดหูเลย นายเวอร์ไปรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนละนั่นน่ะ แต่เธอยัง....” นายเสาไฟฟ้าแรงสูง พูดซะเสียงดังเลย ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะยะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะฉันกำลังรีบอยู่ ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ไม่ได้ยินด้วย
“...ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ” ฉันบอกเธอแล้วนะ ยัยถั่วงอก
พูดยังไม่จบเลยละซิ ก็ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องนายเสาไฟฟ้าแรงสูง แล้วกำลังจะหาทางกลับบ้านของฉันไงล่ะ พอจะรู้นะว่าที่นี้มันที่ไหน ฉันไปละนะ บ๊าบ บาย พอฉันลงมาออกสู่โลกภายนอกก็ต้อง งง
พอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันก็ต้องแปลกใจต่อ ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ หรือว่าวันนี้ฉันสวยกันละเนี่ย
“มองอะไรกันนะ” ฉันพูดกับตัวเอง
แต่พอฉันก้มมองดูตัวเอง โอ้ มาย ก็อด ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนิ แล้วชุดที่ฉันใส่เนี่ยก็โชว์สุกสัดส่วนจริงๆ ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆ เห็นไปไหนถึงไหนกันแล้ว
ฉันรับเอามือปิดช่วงหน้าอกฉันไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ แล้วรถเมล์ก็มาพอดีฉันเลยต้องรีบกระโดขึ้นไปเพราะ เดี๋ยวตำรวจมาเห็นจะหาว่าฉันทำอนาจารอีก วันนี้ฉันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยใช่มั้ยยยย
“ทำไม วันนี้ฉันต้องซวยแต่เช้าเลยนะ” ฉัน พรึมพร่ำกับตัวเอง
แล้วที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ซวยแล้วอย่างหนึ่งละ ก็รถเมล์ที่ฉันขึ้นมา มันเป็นรถเมล์ฟรีน่ะสิ สบายเลยฉัน อิอิ พอถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันรีบกระโดดลงเป็นคนแรกเลย (คนรีบนิ) แล้วฉันก็รีบเดินไปซอยบ้านฉันทันที ก่อนที่อะไรอะไร มันจะเกินไปกว่านี้ เฮ้อ ถึงสักทีบ้านฉัน เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยวันนี้
ความคิดเห็น