ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๒ เล่ห์มะลิลา
บทที่ ๒ เล่ห์มะลิลา
อรุโทัยโผล่พ้นอบฟ้าสาแสเิ้า้อเรือนพฤษา มวลบุปผาทั้หลายที่รายล้อมเรือนส่ลิ่นอวลหอมรวยระรินล้อระแสลมที่บรรเลเ่นเียวับอมะลิลา
“เ้าวรรเ้า่ะ อิันยสำหรับไปเลยน่ะเ้า่ะ”นาอุ่นล่าว
“ยมาเถอะป้าอุ่น”เ้าวรรเอ่ยเสียเรียบ
ไหมร้อยไหมที่ปัลเส้นไหมแ่ละเส้นเรียัวเป็นระเบียบสวยาม มือเรียวเอื้อมหยิบลิ่ม่อนสอเ้าไปในโลหะสีเินวาว แล้วบรรปัลบนผ้าาทอ เนื้อสีทออร่ามลิบ้วยไหมสีฟ้าเป็นรอยเี่ยวระหวัสอไว้ันในรูปแบบเพาะราสุลเธวัรัน์ บนผืนผ้าปัลิ่ม้วยลอลายแ่าันไม่เป็นรูปแบบเียวัน
“สำหรับมาแล้วเ้า่ะ”นาอุ่นยสำหรับมาวาไว้
“เ้าปัั้แ่รุ่สาแล้วยัมิเสร็หรือเ้า่ะ”นาอุ่นถาม้วยวามสสัย
“พอี้าแ้ไหมเสียหน่อยมันไม่รับที่ท่านแม่สอนมา”เ้านาเอ่ยเสียเรียบ
“ั้นอิันอออไปูหอมันทร์่อนนะเ้า่ะ ให้ไปเ็บมะลิมาร้อยมาลัย มิรู้ป่านนี้หายไปไหน”
นอานเรือน
มือสาเอื้อมหยิบพริ่อนบรรแะปลาทูออ ใส่ลในรแล้วับสาำน้ำพริเพื่อเรียมสำหรับให้ท่านายภัสร์
“เ้าวรรอยู่หรือไม่”เสียเ้มวาถาม
นาทาสี่อยๆ เยหน้าึ้นาร้วยวามระหน่อนเอ่ยเสียสั่นๆ
“อยู่เ้า่ะ”
ายหนุ่มพยัหน้ารับ่อนะเินึ้นไปบนเรือน
“แอ”ประูบานพับเปิออ
เ้าวรรเยหน้าึ้นเล็น้อยเมื่อสบสายาับท่านายภัส่อนนำผ้าาทอวา้าๆแล้วน้อมราบท่านายภัสอย่าสวยาม
“ท่านายมาหาอิันมีธุระอะไรหรือ่ะ”น้ำเสียหวานล้ำเอ่ย่อนเอื้อมมือหยิบผ้าาทอ
“ท่านายรึ”น้ำเสียเ้มถามอย่าไม่พอใ
“เ้าพี่”เ้านาเอ่ยเสียหวาน่อนะ้มหน้า้มาสาละวนับผ้าผืนให่ในมือ
“นั่นเ้าทำอะไร”เสียเ้มถามึ้นอย่านุ่มนวล
“อิันำลัปัผ้าาทอที่พระอ์ท่านมอบหมายให้ทำเ้า่ะ”เ้านาล่าวเสียเรือเมื่อบันี้ท่านายนั่ล้าๆ นา
“ผ้าาทอ ไหนให้้าูสิ”ายภัสลี่ยิ้ม่อนะเอื้อมมือับผ้า
“เ้าพี่”เ้านาเอ่ยเสียสั่นแ่ายภัสแสร้ทำเป็นไม่รู้
เ้าวรร้มมอมือนเออี้าที่ถูายภัสุมมืออยู่ ใบหน้าหวานแระเรื่อยามเมื่อใบหน้ามเอนมาใล้
“แม่วรรเ้าไ้ยินหรือไม่”ายภัสทวน้ำ
“เ้า่ะ”เ้านาล่าวพลาเสมอไปทาอื่น
“ผ้าผืนนี้มีื่อเรียว่าระไร “ายภัสถามพลามอวหน้าหวาน
“อิันั้ื่อว่า รารีระยับเ้า่ะ เ้าพี่เห็นว่าระไรเ้า่ะ”เ้านาถามพลาหันพัร์ไปสบเนรรๆ
“เอ่อ..้า็ิว่าไพเราะี”ท่านายล่าว
“ีริั้นอิันนำไปถวายพระอ์ท่าน่อนนะเ้า่ะ”เ้านาพู่อนยับัว
“เี๋ยว่อน แม่วรร”ายภัสเอ่ยเสียนุ่ม
“เ้า่ะ”
“เมื่อืนเรายัมิไ้เป็นสามีภรรยาันเลย”ายภัสเอ่ยแววารุ้มริ่มพลาสำรวมอเรือนร่านา
เมื่อเห็นสายาประอบับท่าทาที่มอมา เ้านาสะท้านสะเทินไหว้มพัร์ลมอพื้นไม่สบา
ท่านายเห็นันั้น่อยเลื่อนายเ้ามาหาเอื้อมมือแะสี้าเพียเล็น้อย ่อนมือหนาะเยามนให้ึ้นมาสบา สายาสอสายประสานันเพียวูบเียว็รู้เ้าใในทำนอ ่อนะเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้
“แอ เ้าเ้า่ะ อิันเ็บอมะลิมาแล้วเ้า่ะ”หอมันทร์แผเสียหวาน
เ้านายทั้สอรีบผละออาันทันที เ้านา้มหน้าล่อนพวแ้มะแสุเปล่ปลั่ราวลูำลึส่วนัวท่านายมอหอมันทร์้วยแววาัเือ
“ะเ้ามาทำไมให้สุ่มให้เสีย”ท่านายวาอย่าเือาล
“อิันอโทษเ้า่ะ อิันมิรู้ริๆ”หอมันทร์้มหน้า้มาอบอย่าหวาลัว
“เ้าพี่ อิันอโทษแทนหอมันทร์้วยเ้า่ะ”เ้านาล่าวเสียหวาน
“เฮ้อ ่าเถอะพี่ะลับเรือน พี่ไป่อนน่ะแม่วรร”ท่านายล่าวเสียนุ่ม่อนำเลือมอเรือนร่านาอย่าเสียาย
“เ้า่ะ”เ้านาล่าว วหน้าหวานึ้นสีระเรื่อเมื่อในใรู้ทันวามิายหนุ่ม
หน้าเรือนพลับพลา
“เอ็ว่า ท่านายเป็นอะไรว่ะ”บ่าวนหนึ่ระิบถามะพรวนินใ้้นไม้
“้าะไปรู้รึ”บ่าวอีนอบเรียบๆ
“แ่้าว่า..”ายอีนล่าว
ร่าสูยืนมอบ่าวสอนายุยันอย่าออรส่อนส่ายหน้าเอือมระอา มือหนาหายฝ่ามือึ้น่อนนึย้อนเหุาร์เมื่อรู่เรียวปาบายับยิ้มน้อยๆ ึ้น ยามเมื่อนึถึพวแ้มแระเรื่อับท่าทาเอียอายราวับสาวน้อยบริสุทธิ์ไร้เียสา
“เ้าวรวรรเ้าเป็นใรันแน่”น้ำเสียเ้มเอ่ยอย่าแผ่วเบา
หัวิ้วเ้มมุ่นลเมื่อนึถึำสั่อบิาพระอ์เ้าวัรเพร
“ลูเอ๋ย เ้าวรวรรเป็นนอเธวัรัน์ราสุลที่เป็นอริับเุรั ามหาวามริและปป้อบัลลั์ุหลาบไว้ไม่ว่าใร เรือนนั่นเป็นอเรา”เสียแ่อายราัึ้นในโสประสาทอายหนุ่ม
“ท่านพ่อ ้าะทำอย่าไรในเมื่อ้าเริ่มหลรันาแล้ว”ายหนุ่มถอนหายใเบาๆ
สายามวาามอ้มมะลิลาเป็นเวลาเียวับที่หอมันทร์เยหน้าึ้นา้นมะลิลา วาู่หวานใสไร้เียสาสบาวาสีำสนิทแ่แฝวามอบอุ่น ร่าบา้มหน้าล่อนท่านายภัสะระโลมาาหน้า่า
“ุบ”
หอมันทร์หันหน้าไปมอร่าหนาที่ลมา วหน้าหวานื่นระหน่อนรีบวิ่ไปประอร่าที่นอนบนพื้นสนาม
“ท่านายเ็บรไหนหรือเปล่าเ้า่ะ ออิันูหน่อยนะเ้า่ะ”น้ำเสียเล็ถามอย่าห่วใย
“เปล่า้ามิเป็นไร”น้ำเสียนุ่มอบลับพลามอมือเล็ที่สำรวไปทั่วร่าาย
“้าบอว่าไม่็ไม่สิ”มือหนาเอื้อมมือไปุมมือเล็่อนร่าเล็ะ้อนสายามอ
เพียวูบเียวท่านายรู้สึหวามไหว ่อนมือหนาะปล่อยมือเล็ออาารเาะุม ใบหน้าสาึ้นสีเรื่อเล็น้อย่าาใบหน้าเล็ที่วามนไว้
“หาท่านายมิเป็นไรอิันอนำอไม้ไปให้เ้าวรรร้อยมาลัย่อนน่ะเ้า่ะ”หอมันทร์พูพลาเอื้อมหยิบะร้าสาน่อนหยมือไหว้อย่านอบน้อม
“ประเี๋ยว่อน”ท่านายล่าว่อนะเอื้อมหยิบอมะลิลาแล้วส่ให้หอมันทร์
“้าให้เ้า”ท่านายยิ้มอย่ามีเลศนัยพลามอสำรวร่าบา
“อบพระุเ้า่ะ”หอมันทร์ล่าว
“เ้าเป็นนอเ้าวรร็เหมือนเป็นนอ้า”ท่านายยิ้มอย่ารุ้มริ่มพลามอแผ่นหลัอร่าบาที่เินาไป
เรือนพฤษา
“เหุใเ้ามา้านั”เ้านาถาม
“เมื่อรู่อิันเอท่านายภัสเ้า่ะ”หอมันทร์้มหน้า้มาอบ
“ั้นรึ”เ้านาเอ่ยเสียเรียบพลาเสมอไปทาอื่น
หอมันทร์รีบวาระเ้าะร้าสานลอย่าเบามือพลามอบระเ้าอไม้ให้ เ้านาหยิบอ
มะลิลาึ้นมาพลาสอลไปในเ็มเินวาว
แสันทร์สาส่อเ้าในวบประูระทบผิวายาวนวล วหน้าหวานถูแ่แ้ม้วยผหอม ่อนมือหยาบร้านลูบไล้รสสุนธ์ทั่วเรือนร่า มือาวเอื้อมหยิบน้ำปรุ่อนบรรพรมามร่าาม
“แอ”ประูบานให่เปิึ้น่อนร่าสูะเ้ามา เาำทอยาวบนผนัเป็นเหุให้นาบ่าว้อมัว่อนออไปามมารยาท
“เ้าพี่”เ้านาล่าวเสียหวาน่อนย่อายทำวามเารพ
“มาใล้ๆ ้าสิ”เสียนุ่มหวานอบุรุษัึ้น
ร่าบายับเ้ามาใล้เล็น้อย พลา้อนสายามอายหนุ่ม วาู่หวานสบวาู่เ้มเพียวูบเสี้ยววินาที วหน้าหวานระเรื่อแ้วยวามอาย่อนสะบัพัร์ไปทาอื่น ายภัสเอื้อมมือแะไหล่นาเบา่อนโน้มระิบ้าหูเพียแผ่วเบา
“แม่วรร พี่อหอมันทร์ไ้ไหม”ายภัสล่าวเสียนุ่ม่อนมือหนาเริ่มลูบไล้ามร่าบา
ุมีเล่มหนึ่ปัลลาใ เ้านารู้สึเหมือนมี้อนวาบริเวลำอ นัยน์าสวยพร่าไป้วยหยาน้ำา วหน้าหวาน้มหน้าล่อนอบเสียเรือ
“หาเป็นพระประส์อิันะัมิไ้”
“อบใมาแม่วรร”ายภัสยิ้มอย่าพึใ
“นัอุ่น เอ็ไปพาหอมันทร์มาสิว่ะ”ายภัสะโนสั่เสียเ้มพลามอไหล่เ้านาที่สั่นระริ
“ท่านายเรียหาอิันมีอันใเ้า่ะ”นาทาสีวิ่หน้าื่นเ้ามา
“้า้อารหอมันทร์มันอยู่ไหน”ท่านายวา
“เี๋ยวอิันไปามมาเ้า่ะ”่อนำเลือมอเ้านาพลาเร่ออาเรือน
ไม่นานนัร่าเล็้าวเ้ามา วาหวานวาสายามอร่าสูศัิ์อเ้านาที่ยัสั่นระริ ่อนเหลือบามอท่านายภัส ายหนุ่มผู้มสันยืนอยู่้าเ้านา ริมฝีปายาสั่นระริยามเมื่อายหนุ่มเอ่ยปาให้เธอลับเรือนพลับพลา เรือนอันเป็นที่พำนัอเา มือเรียวิลไปับผ้าถุยามเมื่อฟัวาาแสนหวานาริมฝีปาหนาที่หมายวามให้นาเป็นภรรยาน้อย ยิ่หันมอเ้านาที่ยัสั่นระรินาแทบอยาัลิ้นนเอให้ายรนั้น
“เ้านาเป็นอย่าไรบ้าเ้า่ะ”นาอุ่นถามพลาบีบนวให้นาะนอนบนั่
“้ามิเป็นไร “เ้านาล่าวเสียเรียบ
“เสวยอะไรสัหน่อยน่ะเ้า่ะเี๋ยวอิันยสำหรับมาให้”
“้ามิหิว”เ้านาล่าวพลาหลับาล
อเอ๋ยอมะลิลา..วามหอมหวานอเ้า่าเย้ายวน..ลิ่นอวลหอมลอยละลุ้ฟุ้ไปทั่ว
หาแ่ใรเลยไหนะรู้ว่า....ภายในอไม้าม...่อนแมลมีพิษหลบลี้ในลีบสีพิสุทธิ์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น