คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บาส 1
วันพฤหัสบี ที่ 25 เือน มราม ปี 2018
12:30 น.
อนนี้ผมเลิเรียนแล้วรับ ำลัเินลับอนโเพื่อไปิน้าวและนอนพัเอาแร่อนที่ะไปเล่นบาสับมัน เมื่อืนมันบอผมว่ามันเลิเรียนบ่ายสอ แสว่าว่าผมะถึห้อิน้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็ผมะมีเวลานอนพัเล่นๆประมา 30 นาที พอิไ้อย่านี้ผมึรีบลับอนโเพื่อะไ้มีเวลาทำอะไรเยอะๆ
13:17 น.
อนนี้ผมธุระส่วนัวอผมเสร็เรียบร้อย ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเวลา เมื่อเห็นว่ายัพอมีเวลาอยู่ ผมึปิโทรศัพท์แล้วนอนพัสัแปปนึ โยั้นาฬิาปลุรหัวเียไว้อนบ่ายสอเพื่อันัวเอไม่ยอมื่น หลับานั้นผม็เ้าสู่ห้วนิทรา
13:50 น.
ึ้! ึ้! ึ้! เสียแ้เือนาแอพพลิเันไลน์เ้ามาสาม้อวาม่อเนื่อ ทำให้ผมที่หลับอยู่้อื่นึ้นมาูว่าใรันนะที่มารบวนเวลานอนอผม พรึ่บ! เสียผมลุึ้นนั่ทันทีเมื่อเปิหน้าอโทรศัพท์แล้วเห็นว่าใรทัมา ใ่รับ เมษานั่นเอ ผมรีบเปิเ้าไปอ่านทันที “มึ” “ไปรอสนามไ้เลยนะ” “เี๋ยวู็ไปละ วันนี้ารปล่อยเร็ว” เมื่ออ่านบผม็รีบพิมพ์อบโอเไปทันที และรีบลุไปล้าหน้าล้าาเรียมัวออไปเล่นบาสับมัน
14:05 น.
หลัาวนหาที่อรถมาสัพัผม็หาที่อนไ้ ปิผม็ไม่่อยับรถมาหรอรับเพราะอนโับมหาลัยมันใล้ัน แถมถ้าเิน็ะหาอินไ้้วย ถ้าี้เียหน่อย็ิรถไอเอร์เอา็ไ้ แ่รั้นี้นอาผมะมานเียวโยไม่มีไอเอร์แล้ว ผมยัรู้สึว่าถ้าเล่นีฬามาเหนื่อยๆผมไม่อยาเินลับแน่ๆ อีอย่าผมะไ้พเสื้อผ้ามาเปลี่ยนไ้่ายๆ้วย ผมไม่่อยอบใส่เสื้อผ้าเปื้อนเหื่อุ่มๆไปไหนมาไหนสัเท่าไหร่ ถ้าเล่นเสร็แล้วหิวผมะไ้ับรถไปหาอินในห้าใล้ๆะไ้าแอร์เย็นๆัวไม่เหนียวเหนอะ่อนลับ้วย อนนี้ผมอรถเสร็เรียบร้อยำลัเินไปสนามรับ “ธัน!! ทานี้!!” เสียเมษารับ พอมันเห็นผมที่เินใล้ถึสนามและพยายามมอหามันอยู่มัน็ะโนเรียผมาในสนามให้ผมเินไปหามันถู “ไ ูมา้าปะ” “หาที่อรถอยู่อะ โทษที” ผมทัมัน พร้อมถามออไป้วยวามเรใว่ามันอุส่าวนผมมาเล่นแล้วผมยัะมา้าอีรึป่าว พร้อมอโทษอย่าสำนึผิ “เห้ยไม่เป็นไรๆ ู็เพิ่ถึ่อนมึไม่นาน” “ว่าแ่มึเอารถมา้วยอ่อ” เมษาอบผม่ายๆ พร้อมับถามำถามผมและหันหน้าไปมอทาที่อรถ “อื้อ ใ่” “ูลัวาลับะะเมื่อยเินแล้วไม่อยาเิน เลยเอารถมา้วย” “แถมถ้าหิวะไ้ับรถไปหาไรินไ้่ายๆ” ผมอบให้เหุผลามวามริไป “เออ ็ีนะ” “ถ้าาลับูี้เียูิรถมึไปลหน้ามอไ้ปะ” เมษาเินมาออผมพร้อมยื่นหน้ามาพูอย่าิล “ไ้ิ ริๆูส่มึที่หอ็ไ้นะ” ผมยัไหล่พร้อมพูออไป่ายๆ พร้อมับส่ยิ้มเบาๆไปให้ “เร ใีสาสส” “ไว้เล่นเสร็่อยว่าันละันนะ” “อนนี้ไปเล่นันเหอะ นอื่นรอหมละ” เมษาพูพลาทำหน้าแวผมไป้วย พร้อมับเินนำหน้าผมไป้าสนาม “อือ ไ้” ผมอบออไป่ายๆ พร้อมับ้าวาเินามหลันรหน้าไป
17:34 น.
อนนี้ผมนั่พัอยู่รับ หลัาเริ่มลสนามั้บ่ายสามรึ่ ผม็ไ้พัเป็น่วเล็ๆแ่ 2-3 ่วเท่านั้น อนนี้ผมึเหนื่อยมา เลยอมานั่พั่อนแปปนึ ่ว่อนบ่ายสามรึ่เนี่ย เ้าะให้วอม่อนรับ พอวอมเสร็เ้า็ะให้ับทีมัน 3:3 เพื่อ้อมแ่่อนสั้นๆให้รู้ัหวะารเล่นอันและัน หลัานั้น็ให้นั่พัแล้วึเริ่มัทีมัน เพื่อ้อมแ่ แล้วสลับทีมไปเรื่อยๆ เราะไ้รู้ว่าแ่ละนเล่นสไล์ไหน ะไ้มีารเรียนรู้หลายๆแบบและะไ้รูุ้อ่อนุแ็อแ่ละน้วย อนแรๆเนี่ยผม็ไ้อยู่ทีมเียวับเมษาแหละรับ เพราะผมไม่รู้ัใรเลย แถมมาเล่นับพวเ้ารั้แร้วย เลย้ออยู่ับนที่รู้ัันไป่อน พอเล่นมาไ้สัพัเริ่มทำวามรู้ัรู้แนวทาารเล่นัน็เริ่มละทีม เปลี่ยนทีมันไปเรื่อยๆ แล้ว็ผลัันมานั่พั ส่วนใรที่เล่นนานๆแบบผม็สามารถอพันอเวลา่อนไ้ เพราะยัไนี่็แ่้อม ไม่ำเป็น้อเล่นลอเวลา็ไ้ ผมึไ้อมานั่พั่อนแปปนึแล้ว่อยไปเล่น่อ
“อ่ะ” เสียเสียหนึ่ัึ้นพร้อมับวามเย็นที่ระทบอผม ผมึหันไปมอแล้วพบว่าเมษาำลัยื่นวน้ำให้ผมอยู่ “อบในะ พัหรอ” ผมหันไปรับวน้ำพร้อมยับที่ให้เมษาไ้นั่้วย “อือ เล่นนานแล้วอะ พัแปปนึ” เมษาอบผมลับมา่ายๆ้วยเหุผลเียวับับที่ผมมานั่พั ็นะ ทั้ผมทั้เมษาแทบะเล่นไม่พัันเลย “อ่อออ” ผมอบลับไป่ายๆ แล้ว็ปล่อยให้วามเียบเ้ารอบลุมบรรยาาศแทน “มึ้อมถึี่โมอะ” หลัาที่นั่เียบันมาสัพัผม็เริ่มบทสนทาใหม่ึ้นเพื่อทำลายวามเียบ “ประมาทุ่มสอทุ่มอะ แล้วแ่วัน” “มึรีบลับหรอ” เมษาหันมาอบผมพร้อมับถามำถามออมา “เปล่า ไม่รีบอะ” “ูถามเยๆ” ผมอบ “อ่อ มีไรสสัยอี็ถามูไ้นะ” เมษาบอผม “หลัา้อมแ่เสร็แล้วทำไร่ออะ” ผมถาม “็ประมาหโม เ้าะหยุ้อมแ่ันและให้พั 15 นาที” “พัเสร็ะแบ่ลุ่ม้อมโยให้นที่เ่ในเรื่อนึ่วย้อมให้ับนที่อ่อน นถึประมาทุ่มว่าๆ ็ะให้หยุแล้วให้วอร์ม่อนลับ” เมษาอธิบายให้ผมฟั “อ้อ” ผมอบ่ายๆแล้วหันไปูนาฬิาที่้อมือบอเวลา 17:47 ผมึหันไปบอเมษา “เมษา ห้าโมสี่ห้าแล้วนะ ลไปเล่นัน” ผมหันไปบอพร้อมลุึ้นยืน “เอาิ ปะ” เมษาอบแล้วลุึ้นเินนำหน้าผม
20:30 น.
อนนี้ผมเล่นบาสเสร็แล้วรับำลัเ็บอเรียมัวลับ “ธันวา” เสียเมษาเรียผม “ว่า” ผมหันไปอบ “ไปิน้าวับพวูป่าว” เมษาถามพร้อมหันไปมอเพื่อนนอื่นๆที่เล่น้วยัน “อืมม เอาิ” ผมิอยู่สัพัึอบล เพราะยัไอนนี้็เริ่มหิวแล้ว้วย มีนไปิน้าว่อนลับหน่อย็ไม่เลว “ไปินไหนอะ” ผมถาม “ร้านเี๋ยว เลยหน้ามอไปหน่อย” เมษาอบ “ไปไอะ” ผมถาม่อ “พวูี่มอไไปอะ” เมษาหันไปมอเพื่อนแล้วึหันมาอบผม “มึมีรถ้วยอ่อ” ผมถามออไปเพราะปิไม่เยเห็นมันใ้รถเลย เพราะปิในมอเวลาไปเรียน็มีรถสาธาระ้วยแหละมั้ผมเลยไม่เนเห็น “ป่าวอะ ู้อนเพื่อนไป” เมษาอบ “ั้นไปับูิ ะไ้บอทาู้วย” “ใหู้ับามเผื่อลาัน” ผมรีบอบลับไปเพราะอยาให้อีนไปับผม้วย “็ไ้ แ่ถ้ามึับไม่ีูถีบนะ” เมษาบอผมำๆ “แล้วรถมึอยู่ไหนอะ” เมษาถามพร้อมเินมา้าๆผม “อยู่ทานั้นอะ ามมาิ” ผมี้ไปยัที่ๆอรถไว้แล้วเินนำ หลัานั้นเรา็ับรถออไปามทาที่เมษาบอนถึร้าน๋วยเี๋ยวแห่หนึ่ “มึเยมาินร้านนี้ป่าว อร่อยมาอบอ” เมษาพูอนเราำลัเินเ้าร้านพร้อมับทำหน้าเหมือนับว่าร้านนี้มันอร่อยมาๆๆๆๆอร่อยที่สุในโละอย่านั้นแหละ ผมแอบำออมาเล็น้อยับท่าทีแบบนั้นอน้าๆ “ไม่เยอะ” “ปิูทำอาหารินที่ห้อเอ ไม่็ไปินในห้า” ผมอบพร้อมับอธิบายเหุผลที่ไม่เยินให้ฟั “มึทำอาหารเป็น้วยอ่อ เ่ว่ะ” “ูนี่ทำไ้แ่ไ่เียวไ่าว” เมษาทำหน้าะลึนิหน่อย “เป็นิ ูอยู่ห้อนเียว แถมห้อู็อยู่สู้วย” “ี้เียลไปหาอินบ่อยๆ” ผมพูพร้อมับทำท่าทาประอบว่าห้อผมน่ะอยู่สูมาไป้วย แ่็สูริๆนะรับถ้าเทียบับึอื่นๆแถวนี้ที่อย่ามา็มีไม่เิน 5 ั้น แ่อนโผมมี 8 ั้น แล้วผม็ันอยู่ั้นบนสุ ริมสุ ไลลิฟ์สุ เพราะั้นผมะี้เีย็ไม่แปลเนาะ “อ่ออ” เมษาอบมาแ่นั้นแล้วเรา็นั่ลที่โ๊ะที่นอื่นๆมานั่รอัน่อนแล้ว หลัานั้นเรา็สั่๋วยเี๋ยวมาินันโยที่ไม่ไ้พูุยอะไรเป็นพิเศษอี
21:40 น.
อนนี้พวเราินันเสร็เรียบร้อยรอ่ายเินันอยู่ เราึเริ่มพูุยันว่าะไปไหนัน่อ “มึะลับเลยปะ” เมษาถามผม “อือ ว่าะลับเลย ึแล้ว้วย ะลับไปอ่านหนัสือ่อ” ผมหันไปอบเมษา “โห อ่านหนัสือ้วย ยันสุ” เมษาพูทึ่ๆ “มึลับเลยปะหรือะไป่อับพวนั้น” ผมถามเมษา “ู่อนว่ะ ู้อิรถเมทูลับ” เมท? เพิ่รู้เลยนะเนี่ยว่าเมษามีเมท้วย ้อมูลใหม่ๆ “ลับับูป่าว ะไ้ไม่้อรอเมทมึ้วย” ผมถาม “็ี ลับับมึีว่า” “แ่ะไม่รบวนมึ้ะ ูแอบเรในะเนี่ย” เมษาทำหน้าเรใหน่อยๆ “ไม่ๆ ูลับนเียว็เหา มึลับ้วย็ี” ริๆในใผมนี่ไม่็ีนะรับ แ่ีเลย ผมยินีมาๆๆๆ ับรถอ้อมผม็ยอม5555 “เ ลับเลยปะูะไ้บอเมท” เมษาถามผม “ลับเลยๆ ่ายเินเสร็แล้ว้วย” ผมอบพร้อมลุึ้นบอลานอื่นๆ ส่วนเมษาหันไปบอเมทว่าะลับพร้อมผม่อนะบอลานอื่นๆเ่นัน “ปะ ึ้นรถัน” ผมหันไปบอเมษาพร้อมเินนำมาเปิรถ่อน านั้นเมษา็เินามมาที่รถ แล้วเราึ้นรถเพื่อะไปส่เมษาที่หอัน “พอมึอยู่ไหน” ผมถามเมษาหลัาึ้นรถเรียบร้อย “เี๋ยวูบอทาับออไปเลย” เมษาพูพร้อมีนิ้วไปที่ถนน “เ” ผมอบสั้นๆแล้วับรถออไปามทาที่เมษาบอเป็นระยะๆนถึหออเมษา “มึอยู่หอนี้อ่อ ไลเหมือนันนะเนี่ย” ผมพูึ้นเมื่ออรถเสร็ หอเมษา่อน้าไลพอวรถ้าเทียบับอนโผมที่อยู่ร้ามมอพอี “อือ ่วยไม่ไ้นี่ หอนี้นอาราาไม่แพ็ไม่เยอะ้วย” เมษาอธิบายให้ผมฟั “ูลละ อบใมานะที่มาส่ ลับีๆล่ะ” เมษาพู่อนะเปิประูเพื่อะลารถ “เมษา” ผมเรีย่อนที่เมษาะปิประูรถ เมษาะัเล็น้อยพร้อมมอหน้าผมเิำถามว่ามีอะไร “มึ้อมถึวันไหน” ผมรีบถาม “ถึอาทิย์หน้า ูมีแ่วันเสาร์ที่ 3 อะ มีไรป่าว” เมษาอบ “ูไป้อมับมึอีไ้ปะ” ผมถาม “ไ้ิ มึะมาวันไหน็ไลน์บอูละัน” เมษาบอผม “เ ั้นมึส่เวลา้อมมึใหู้ในไลน์หน่อยนะ” ผมรีบอบ “ไ้ๆ ั้นูเ้าหอแล้วนะ บาย” เมื่อบธุระเมษาึบอลาผมพร้อมับปิประูรถเพื่อเินเ้าหอไป หลัานั้นผม็ับรถลับอนโัวเอเพื่อะไ้าแบัวเอสำหรับวันพรุ่นี้ที่ะมาถึ
ความคิดเห็น