ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Papa : chapter 4
Papa : ความจริงที่อยากบอก
" อื้ม "
ยูนกิคราวออกมาพร้อมกับขยับตัวบิดขี้เกรียดเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือออกไปข้างลำตัวเพื่อหาอีกคน แต่ก็ว่างเปล่าแล้วลุกขึ้นนั่งกอดเข่าตัวเองบนเตียงมองเลยไปที่นาฬิกาคริสตัลที่บอกว่าตอนนี้เวลา 10.50 น. แล้ว
.....คงไปแล้วสินะ คุณป๊าไปทำงานแล้วสินะ....
ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเข่าของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำใสๆที่คลออยู่ที่ต่ไหลลงมาพี้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียงเเล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
ยูนกิเดินลงมาข้างล่างด้วยชุดไปเวทธรรมดา ก็จะเเต่งตัวดีไปทำไมยังไงก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่ดี แต่พอจะเดินไปที่ห้องทานข้าวก็เหลือบไปเห็นแทกึมบอดี้การ์ดคนสนิทของโฮซอก ยืนอยู่ตรงหน้าห้องทานอาหาร
...ทำไมแทกึมยังอยู่ที่บ้านแล้วคุณป๊าละ...
" นี้นายไม่ได้ไปทำงานกับคุณป๊าหรอ "
" ไม่ครับ "
" งั้นหรอ "
" ครับคุณหนูมีอะไรรึเปล่าครับ "
" มะ ไม่มีหรอก แล้วทำไมวันนี้ปิดประตูห้องอาหารปิดละทุกทีไม่เห็นปิดเลย "
ยูนกิถามด้วยความสงสัยก็เพราะทุกทีไม่เห็นปิดแล้วทำไมจู่ๆถึงปิด
" คุณหนูเข้าไปดูเองเถอะครับ "
แทกึมบอกพร้อมกับเปิดประตูให้ ยูนกิเองพอเดินเข้าก็ถึงกับยิ้มจนแก้มแทบปิ เพราะคนที่อยู่ในนั้นก็คือโฮซอก
" ไงคะ มานั่งกับคุณป๊ามะ "
โฮซอกบอกยูนกิที่ยืนยิ้มให้เค้าแล้วกำลังเดินมานั่งบนตักของเค้าอย่างว่าง่าย พอยูนกิทิ้งตัวลงบนตัก โฮซอกก็จัดการรวบเอวยูนกิเข้ามาใกล้ให้แผ่นหลังของยูนแนบกับอกของเค้ามากขึ้นแล้วจูบเบาๆที่ต้นคอด้านหลังของยูนกิก่อนจะซุกใบหน้าของตัวเองกับต้นคอหอมตรงหน้า ยูนกิเองก็เอียงคอให้อีกคนสูดดมกลิ่นหอมที่ต้นคอของตัวเองง่ายขึ้น ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรเย็นๆสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
" ชอบไหมคะคุณป๊าสั่งทำไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้ให้ "
โฮซอกบอกพร้อมกับลูบแหวนเงินที่นิ้วของยูนกิไปมา แล้วยกขึ้นมาจูบเบาที่หลังมือ
" จำไว้นะคะยูนกิไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยูนกิคือคนที่คุณป๊ารักและสำคัญกับคุณป๊าที่สุด สัญญานะคะว่าจะไม่หนี้คุณป๊าไปไหน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม "
" สัญาญาฮะ ว่ายูนกิจะอยู่กับคุณป๊าตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ว่าแต่มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ "
" มีคะแต่รอให้ถึงเวลาก่อนแล้วคุณป๊าจะบอก "
" ก็ได้ฮะ แต่วันนี้คุณป๊าไม่ไปทำงานแล้วหรอฮะ "
ยูนกิถามพร้อมกับลูบฝ่ามือของโฮซอกที่ยังกอดอยู่ที่เอวของเค้า
" ไม่ไปคะ "
" ทำไมละฮะ "
" ถามแบบนี้อยากให้ไปหรอคะ "
" เปล่าฮะแค่สงสัยอย่างอนนะฮะ แต่ช้าแต่ คิคิ โอ๊ะคุณป๊าใส่แหวนด้วย เหมือนที่ยูนกิใส่แดะๆเลย "
ยูนกิยกมือข้างซ้ายของโฮซอกที่เล่นผมตัวเองอยู่มาดู
" ก็แหวนคู่นิคะของยูนกิจะมีชื่อคุณป๊าสลักอยู่ข้างใน ส่วนของคุณป๊าจะเป็นชื่อยูนกิ "
" อ่อๆๆ "
" ยูนกิทานข้าวเถอะคะจะได้ไปเก็บกระเป๋า "
" เก็บ เก็บทำไมฮะ "
" คุณป๊าจะพายูนกิไปฉลองวันเกิดที่บ้านพักต่างอากาศที่เชจูคะ คุณป๊าชวน ซอกจิน กับ วี ให้แล้วนะคะ "
" หือรักคุณป๊าที่สุดเลยมาให้รางวัลหน่อยมา "
ยูนกิพูดแล้วหันไปหอมแก้มโฮซอกทั้วสองข้างของโฮซอกไปมาย้ำๆหลายๆรอบแล้วลงมือทานอาหารเช้าของตน
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชม. ที่แล้ว
" คุณชายลงมาแต่เช้ามีอะไรรึเปล่าครับ "
" มีสิแทกึมนายช่วยจัดการเรื่องตั่วเครื่องบินไปเชจูให้ฉันหน่อยนะ 4 ใบ แล้วก็จัดการเรื่องเช่ารถให้สัก 2 คันด้วยนะ "
" แล้วคุณชายจะไม่ไปหา.. "
" ไปสิ แต่ฉันจะกลับมาและทำให้เรื่องนี้ม่เป็นความลับอีกต่อไป "
และในตอนนี้โฮซอกก็มายืนอยู่หน้าประตูที่เค้าจำมันได้ดีก่อนจะเสียบคีย์การ์ดที่ตัวเองมีอยู่แล้วเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงพร้อมกับเจ้าของห้องที่วิ่งเข้ามากอดตนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
" ทำไมมาไวจังครับมินกิยังไม่ได้ทำอาหารเช้าแล้วก็ยังไม่ได้เก็บห้องเลย "
" ไม่ต้องทำอะไรหรอกฉันแค่แวะมา "
มินกิคลายอ้อมกอดออกแล้วมองหน้าโฮซอกอย่างตังคำถาม
" แวะมาหรอครับแล้วคืนนี้ "
" คืนนี้ไม่มีหรอก ฉันคงมาหานายไม่ได้แล้วในวันนี้ของทุกปีเพราะมันเป็นวันสำคัญของคนสำคัญของฉัน แต่นายไม่ต้องห่วงนะฉันยังคงดูแลนายเหมือนเดิม นายยังอยู่ที่นี้ได้ บัตรเครดิตที่ฉันให้ไว้นายยังคงใช้ได้เหมือนเดิม ส่วนท่ามีอะไรก็บอกแทกึมแล้วกันเค้าจะจัดการให้นายเอง "
โฮซอกบอกพร้อมกับก้มลงมองนาฬิกาข้อมือได้เวลาที่เค้าต้องกลับแล้วละ
" ฉันต้องไปแล้วขอตัวนะ "
แต่พอจะหันไปเปิดประตูมินกิก็เดินเข้ามากอดเค้าไว้จากด้านหลังพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมา
" ไม่ไปได้ไหมครับ ผมขอร้อง "
โฮซอกฟังประโยคสั่นเครือนั้นอย่างชังใจแล้วแกะมือของมินกิออก
" ไม่ได้หรอกฉันขอโทษด้วยนะแต่ฉันทำให้คนที่ฉันรักเสียใจไม่ได้อีกแล้ว "
โฮซอกพูดทั้งๆที่หันหลังก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป แม้จะมีเสียงร้องปนสะอื้นเรียกชื่อเค้าแต่เค้าก็ไม่คิดที่จะหันไป
มินกิตะโกนเรียกชื่อโฮซอกสุดเสียงแค่ก็เปล่าประโยชน์แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกแล้วกำมือไว้แน่น
" ผมไม่ยอมให้เรื่องมันจบแค่นี้หรอกคุณโฮซอก "
ยูนกินั่งจัดกระเป๋าอยู่บนเตียงก่อนจะได้ยินเสียงคนเปิดประตูนแล้วเข้ายูนกิหันไปมองโฮซอกที่เดินมานั่งบนเตียงตรงข้ามกับตัวเอง แล้วหันไปมอง ซอกจิน กับ แทฮยองที่เดินเข้ายืนอยู่ข้างๆตรง
" มีอะไรกันรึเปล่าครับ คุณป๊า พี่จิน วี "
" จำเรื่องที่คุณป๊าจะบอกยูนกิได้ไหมคะ "
ถามพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือยูนกิไว้
" ฮะแล้วจะบอกยูนกิเรื่องอะไร "
" จริงๆแล้ววันเกิดของยูนกิที่ผ่านมาสองปีคุณป๊าไม่ได้ติดประขุมหีือว่าอะไรหรอกคะ "
" หมายความว่าไงฮะ "
" คุณป๊ามีอีกคนหนึ่งคะเค้าถูกเอามาขายใช้หนี้คุณป๊า "
" หมายความว่าในวันเกิดของยูนกิคุณป๊าไปอยู่กับคนอื่นหรอครับ ในวันเกิดของยูนกิเนี่ยนะ "
" คุณป๊าขอโทษแต่ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้วนะคะ "
โฮซอกพูดพร้อมกับคว้ายูนกิเข้ามากอดแน่นแต่ก็ถูกดันออก
" แสดงว่าทุกคนที่อยู่ในนี้รู้แต่มียูนกิคนเดี่ยวที่โดนหลอกตลอดมาทุกคนเห็นยูนกิเป็นอะไร ยูนกิยังมีค่าในสายตาทุกคนอยู่รึเปล่า หรือเป็นแค่คนๆหนึ่งที่ไม่มีความหมายอะไร รู้ไหมอะว่ายูนกิเสียใจแค่ไหนกับเรื่องที่ผ่านมา "
ยูนกิตัดพ้อทุกคนด้วยน้ำเสียสั่นเครือใช้ยูนกิร้องให้และมันเป็นภาพโฮซอกเกรียดที่สุด
" ทุกคนออกไปก่อนได้ไหมครับวีขอคุยกับยูนกิแปบนึง พี่จินครับพาพี่โฮซอกออกไปที "
แทฮองพูดขึ้นเมื่อดูแล้วว่าสถานะการเริ่มเเย่ลง พอซอกจินกับโฮซอกออกไปแทฮองก็เดินมานั่งแทนที่โฮซอก
" ก้าคือ "
" แกไม่ต้องมาแก้ตัวเลยฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น "
ยูนกิขึ้นเสียงใส่พร้อมกับอาการร้องให้ที่หนักขึ้น
" ฉันไม่ได้จะแก้ตัว แค่อยากจะถามว่ารักพี่โฮซอกไหม "
คำถามของแทฮยองทำให้คนที่กำลังก้มหน้าร้องให้อยู่ต้องเงยขึ้นมามอง
" รักสิรักมาก "
" รักขนาดไหนขนาดที่เสียพี่โฮซอกให้ใครไม่ได้ไหม "
" มากฉันไม่ยอมเสียคุณป๊าให้ใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ฉันเสียใจได้ยินไหม ฉันเจ็บเจ็บตรงนี้เข้าใจไหมวี "
ยุนกิบอกพร้อมกับทุบที่อกของตัวเองแรงๆเพื่อให้แทฮยองรู้ว่าตอนนี้เค้าเจ็บตรงนี้เหลือเกิน
" แกเจ็บพี่โฮซอกก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าหรอก อาจจะเจ็บมากกว่าด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างเค้าคนนั้นกับพี่โฮซอกมันยังไงกันแต่ฉันอยากให้แกคุยกับพี่โฮซอกดีๆใช้เหตุผลและหัวใจคุยกัน อย่าให้อารมณ์ แกรักกับพี่โฮซอกมากี่ปีก่อนเค้าคนนั้นจะเข้ามาชะอีกอย่าให้ความผิดพลาดแค่นี้มันมาทำให้ความสัมพันธ์ที่ดีของแกต้องมาบันถอนเลยนะ "
" แล้วท่าเค้าสองคนเคยมีอะไรกันละฉันรับไม่ได้หรอกนะมันมากเกินไป "
" พวกเค้าสองคนไม่เคยมีอะไรกัน "
" แกรู้ได้ไงแกไปนอนอยู่ใต้เตียงเค้าหรือไง "
" นายนั้นพักอยู่ที่โรงแรมของพี่จินฉันสั่งให้แม่บ้านค่อยเก็บผ้าปูที่นอนให้ฉันดูและมันก็ไม่มีคราบอะไรติดอยู่เลย และท่าพี่โฮซอกจะทำอะไรกับนายนั้นจริงๆเค้าคงไม่ให้นายนั้นมาพักที่โรงแรมพี่จินหรอกสบายใจได้ ส่วนเรื่องของแกกับพี่โฮซอกต้องคุยกันเองแล้วละ
จะทำอะไรคิดให้ดีนะฉันเชื่อว่าแกกับพี่โฮซอกต้องผ่านมันไปได้ "
" ฉันอยากคุยกับคุณป๊า "
ยูนกิคราวออกมาพร้อมกับขยับตัวบิดขี้เกรียดเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือออกไปข้างลำตัวเพื่อหาอีกคน แต่ก็ว่างเปล่าแล้วลุกขึ้นนั่งกอดเข่าตัวเองบนเตียงมองเลยไปที่นาฬิกาคริสตัลที่บอกว่าตอนนี้เวลา 10.50 น. แล้ว
.....คงไปแล้วสินะ คุณป๊าไปทำงานแล้วสินะ....
ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเข่าของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำใสๆที่คลออยู่ที่ต่ไหลลงมาพี้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียงเเล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
ยูนกิเดินลงมาข้างล่างด้วยชุดไปเวทธรรมดา ก็จะเเต่งตัวดีไปทำไมยังไงก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่ดี แต่พอจะเดินไปที่ห้องทานข้าวก็เหลือบไปเห็นแทกึมบอดี้การ์ดคนสนิทของโฮซอก ยืนอยู่ตรงหน้าห้องทานอาหาร
...ทำไมแทกึมยังอยู่ที่บ้านแล้วคุณป๊าละ...
" นี้นายไม่ได้ไปทำงานกับคุณป๊าหรอ "
" ไม่ครับ "
" งั้นหรอ "
" ครับคุณหนูมีอะไรรึเปล่าครับ "
" มะ ไม่มีหรอก แล้วทำไมวันนี้ปิดประตูห้องอาหารปิดละทุกทีไม่เห็นปิดเลย "
ยูนกิถามด้วยความสงสัยก็เพราะทุกทีไม่เห็นปิดแล้วทำไมจู่ๆถึงปิด
" คุณหนูเข้าไปดูเองเถอะครับ "
แทกึมบอกพร้อมกับเปิดประตูให้ ยูนกิเองพอเดินเข้าก็ถึงกับยิ้มจนแก้มแทบปิ เพราะคนที่อยู่ในนั้นก็คือโฮซอก
" ไงคะ มานั่งกับคุณป๊ามะ "
โฮซอกบอกยูนกิที่ยืนยิ้มให้เค้าแล้วกำลังเดินมานั่งบนตักของเค้าอย่างว่าง่าย พอยูนกิทิ้งตัวลงบนตัก โฮซอกก็จัดการรวบเอวยูนกิเข้ามาใกล้ให้แผ่นหลังของยูนแนบกับอกของเค้ามากขึ้นแล้วจูบเบาๆที่ต้นคอด้านหลังของยูนกิก่อนจะซุกใบหน้าของตัวเองกับต้นคอหอมตรงหน้า ยูนกิเองก็เอียงคอให้อีกคนสูดดมกลิ่นหอมที่ต้นคอของตัวเองง่ายขึ้น ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรเย็นๆสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
" ชอบไหมคะคุณป๊าสั่งทำไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้ให้ "
โฮซอกบอกพร้อมกับลูบแหวนเงินที่นิ้วของยูนกิไปมา แล้วยกขึ้นมาจูบเบาที่หลังมือ
" จำไว้นะคะยูนกิไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยูนกิคือคนที่คุณป๊ารักและสำคัญกับคุณป๊าที่สุด สัญญานะคะว่าจะไม่หนี้คุณป๊าไปไหน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม "
" สัญาญาฮะ ว่ายูนกิจะอยู่กับคุณป๊าตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ว่าแต่มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ "
" มีคะแต่รอให้ถึงเวลาก่อนแล้วคุณป๊าจะบอก "
" ก็ได้ฮะ แต่วันนี้คุณป๊าไม่ไปทำงานแล้วหรอฮะ "
ยูนกิถามพร้อมกับลูบฝ่ามือของโฮซอกที่ยังกอดอยู่ที่เอวของเค้า
" ไม่ไปคะ "
" ทำไมละฮะ "
" ถามแบบนี้อยากให้ไปหรอคะ "
" เปล่าฮะแค่สงสัยอย่างอนนะฮะ แต่ช้าแต่ คิคิ โอ๊ะคุณป๊าใส่แหวนด้วย เหมือนที่ยูนกิใส่แดะๆเลย "
ยูนกิยกมือข้างซ้ายของโฮซอกที่เล่นผมตัวเองอยู่มาดู
" ก็แหวนคู่นิคะของยูนกิจะมีชื่อคุณป๊าสลักอยู่ข้างใน ส่วนของคุณป๊าจะเป็นชื่อยูนกิ "
" อ่อๆๆ "
" ยูนกิทานข้าวเถอะคะจะได้ไปเก็บกระเป๋า "
" เก็บ เก็บทำไมฮะ "
" คุณป๊าจะพายูนกิไปฉลองวันเกิดที่บ้านพักต่างอากาศที่เชจูคะ คุณป๊าชวน ซอกจิน กับ วี ให้แล้วนะคะ "
" หือรักคุณป๊าที่สุดเลยมาให้รางวัลหน่อยมา "
ยูนกิพูดแล้วหันไปหอมแก้มโฮซอกทั้วสองข้างของโฮซอกไปมาย้ำๆหลายๆรอบแล้วลงมือทานอาหารเช้าของตน
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชม. ที่แล้ว
" คุณชายลงมาแต่เช้ามีอะไรรึเปล่าครับ "
" มีสิแทกึมนายช่วยจัดการเรื่องตั่วเครื่องบินไปเชจูให้ฉันหน่อยนะ 4 ใบ แล้วก็จัดการเรื่องเช่ารถให้สัก 2 คันด้วยนะ "
" แล้วคุณชายจะไม่ไปหา.. "
" ไปสิ แต่ฉันจะกลับมาและทำให้เรื่องนี้ม่เป็นความลับอีกต่อไป "
และในตอนนี้โฮซอกก็มายืนอยู่หน้าประตูที่เค้าจำมันได้ดีก่อนจะเสียบคีย์การ์ดที่ตัวเองมีอยู่แล้วเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงพร้อมกับเจ้าของห้องที่วิ่งเข้ามากอดตนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
" ทำไมมาไวจังครับมินกิยังไม่ได้ทำอาหารเช้าแล้วก็ยังไม่ได้เก็บห้องเลย "
" ไม่ต้องทำอะไรหรอกฉันแค่แวะมา "
มินกิคลายอ้อมกอดออกแล้วมองหน้าโฮซอกอย่างตังคำถาม
" แวะมาหรอครับแล้วคืนนี้ "
" คืนนี้ไม่มีหรอก ฉันคงมาหานายไม่ได้แล้วในวันนี้ของทุกปีเพราะมันเป็นวันสำคัญของคนสำคัญของฉัน แต่นายไม่ต้องห่วงนะฉันยังคงดูแลนายเหมือนเดิม นายยังอยู่ที่นี้ได้ บัตรเครดิตที่ฉันให้ไว้นายยังคงใช้ได้เหมือนเดิม ส่วนท่ามีอะไรก็บอกแทกึมแล้วกันเค้าจะจัดการให้นายเอง "
โฮซอกบอกพร้อมกับก้มลงมองนาฬิกาข้อมือได้เวลาที่เค้าต้องกลับแล้วละ
" ฉันต้องไปแล้วขอตัวนะ "
แต่พอจะหันไปเปิดประตูมินกิก็เดินเข้ามากอดเค้าไว้จากด้านหลังพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมา
" ไม่ไปได้ไหมครับ ผมขอร้อง "
โฮซอกฟังประโยคสั่นเครือนั้นอย่างชังใจแล้วแกะมือของมินกิออก
" ไม่ได้หรอกฉันขอโทษด้วยนะแต่ฉันทำให้คนที่ฉันรักเสียใจไม่ได้อีกแล้ว "
โฮซอกพูดทั้งๆที่หันหลังก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป แม้จะมีเสียงร้องปนสะอื้นเรียกชื่อเค้าแต่เค้าก็ไม่คิดที่จะหันไป
มินกิตะโกนเรียกชื่อโฮซอกสุดเสียงแค่ก็เปล่าประโยชน์แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกแล้วกำมือไว้แน่น
" ผมไม่ยอมให้เรื่องมันจบแค่นี้หรอกคุณโฮซอก "
ยูนกินั่งจัดกระเป๋าอยู่บนเตียงก่อนจะได้ยินเสียงคนเปิดประตูนแล้วเข้ายูนกิหันไปมองโฮซอกที่เดินมานั่งบนเตียงตรงข้ามกับตัวเอง แล้วหันไปมอง ซอกจิน กับ แทฮยองที่เดินเข้ายืนอยู่ข้างๆตรง
" มีอะไรกันรึเปล่าครับ คุณป๊า พี่จิน วี "
" จำเรื่องที่คุณป๊าจะบอกยูนกิได้ไหมคะ "
ถามพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือยูนกิไว้
" ฮะแล้วจะบอกยูนกิเรื่องอะไร "
" จริงๆแล้ววันเกิดของยูนกิที่ผ่านมาสองปีคุณป๊าไม่ได้ติดประขุมหีือว่าอะไรหรอกคะ "
" หมายความว่าไงฮะ "
" คุณป๊ามีอีกคนหนึ่งคะเค้าถูกเอามาขายใช้หนี้คุณป๊า "
" หมายความว่าในวันเกิดของยูนกิคุณป๊าไปอยู่กับคนอื่นหรอครับ ในวันเกิดของยูนกิเนี่ยนะ "
" คุณป๊าขอโทษแต่ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้วนะคะ "
โฮซอกพูดพร้อมกับคว้ายูนกิเข้ามากอดแน่นแต่ก็ถูกดันออก
" แสดงว่าทุกคนที่อยู่ในนี้รู้แต่มียูนกิคนเดี่ยวที่โดนหลอกตลอดมาทุกคนเห็นยูนกิเป็นอะไร ยูนกิยังมีค่าในสายตาทุกคนอยู่รึเปล่า หรือเป็นแค่คนๆหนึ่งที่ไม่มีความหมายอะไร รู้ไหมอะว่ายูนกิเสียใจแค่ไหนกับเรื่องที่ผ่านมา "
ยูนกิตัดพ้อทุกคนด้วยน้ำเสียสั่นเครือใช้ยูนกิร้องให้และมันเป็นภาพโฮซอกเกรียดที่สุด
" ทุกคนออกไปก่อนได้ไหมครับวีขอคุยกับยูนกิแปบนึง พี่จินครับพาพี่โฮซอกออกไปที "
แทฮองพูดขึ้นเมื่อดูแล้วว่าสถานะการเริ่มเเย่ลง พอซอกจินกับโฮซอกออกไปแทฮองก็เดินมานั่งแทนที่โฮซอก
" ก้าคือ "
" แกไม่ต้องมาแก้ตัวเลยฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น "
ยูนกิขึ้นเสียงใส่พร้อมกับอาการร้องให้ที่หนักขึ้น
" ฉันไม่ได้จะแก้ตัว แค่อยากจะถามว่ารักพี่โฮซอกไหม "
คำถามของแทฮยองทำให้คนที่กำลังก้มหน้าร้องให้อยู่ต้องเงยขึ้นมามอง
" รักสิรักมาก "
" รักขนาดไหนขนาดที่เสียพี่โฮซอกให้ใครไม่ได้ไหม "
" มากฉันไม่ยอมเสียคุณป๊าให้ใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ฉันเสียใจได้ยินไหม ฉันเจ็บเจ็บตรงนี้เข้าใจไหมวี "
ยุนกิบอกพร้อมกับทุบที่อกของตัวเองแรงๆเพื่อให้แทฮยองรู้ว่าตอนนี้เค้าเจ็บตรงนี้เหลือเกิน
" แกเจ็บพี่โฮซอกก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าหรอก อาจจะเจ็บมากกว่าด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างเค้าคนนั้นกับพี่โฮซอกมันยังไงกันแต่ฉันอยากให้แกคุยกับพี่โฮซอกดีๆใช้เหตุผลและหัวใจคุยกัน อย่าให้อารมณ์ แกรักกับพี่โฮซอกมากี่ปีก่อนเค้าคนนั้นจะเข้ามาชะอีกอย่าให้ความผิดพลาดแค่นี้มันมาทำให้ความสัมพันธ์ที่ดีของแกต้องมาบันถอนเลยนะ "
" แล้วท่าเค้าสองคนเคยมีอะไรกันละฉันรับไม่ได้หรอกนะมันมากเกินไป "
" พวกเค้าสองคนไม่เคยมีอะไรกัน "
" แกรู้ได้ไงแกไปนอนอยู่ใต้เตียงเค้าหรือไง "
" นายนั้นพักอยู่ที่โรงแรมของพี่จินฉันสั่งให้แม่บ้านค่อยเก็บผ้าปูที่นอนให้ฉันดูและมันก็ไม่มีคราบอะไรติดอยู่เลย และท่าพี่โฮซอกจะทำอะไรกับนายนั้นจริงๆเค้าคงไม่ให้นายนั้นมาพักที่โรงแรมพี่จินหรอกสบายใจได้ ส่วนเรื่องของแกกับพี่โฮซอกต้องคุยกันเองแล้วละ
จะทำอะไรคิดให้ดีนะฉันเชื่อว่าแกกับพี่โฮซอกต้องผ่านมันไปได้ "
" ฉันอยากคุยกับคุณป๊า "
# หายไปนานเลยไม่โกรธกันนะตัวเอง
#เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปติดตามด้วยนะคะ
#เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปติดตามด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น