< Fic hopega > papa my love คุณป๊าที่รัก

ลำดับตอนที่ #4 : Papa : chapter 3

PAPA : สิ่งที่ยังไม่ได้บอก
 

" คุณหนูคงไม่คิดจะบอกคุณโฮซอกเรื่องเมื่อกี้ใช้ไหมครับ" 


" นี้ฉันไม่เอาเรื่องแค่นั้นไปฟ้องคุณป๊าหรอก ไม่อยากทำลายอนาคตเดี๋ยวงานยิ่งหาทำยากอยู่ไม่ใช้หรอ "

ยูนกิตอบคำถามของจุนกิบอดี้การ์คนสนิทพร้อมกับเดินเรียบทางเดินของชั้นผู้บริหารมาจนสุดห้องทำงานขอโฮซอกที่อยู่สุดทางเดิน

" สวัสดีครับพี่โบรา "

" สวัสดีคะน้องยูนกิ "

คำพูดที่ดูสนิทสนมหลุดออกมาจากปากของโบราเลขาหน้าห้องของโฮซอกด้วยความที่เมื่อก่อนเวลาโฮซอกมีประชุมอะไรก็จะฝากยูนกิให้โบราดูแลทั้งสองคนก็เลยสนิทกัน

" น้องยูนกิมาหาท่านประทานหรอคะ "

" ครับแล้วคุณป๊าอยู่รึเปล่าครับ "

" อยู่คะแต่คุยงานเรื่องการประชุมบ่ายนี้อยู่นะคะ น้องยูนกิจะหนังรอที่โซฟาตรงนั้นก่อนก็ได้นะคะ "

โบราบอกพร้อมกับผายมือไปทางเก้าอี้โซฟาที่บุหนังอย่างตรงข้ามโต๊ะทำงานของตัวเอง

" อ๋อไม่ละครับยูนกิจะเข้าไปเลย นี้ขนมครับยูนกิซื่อมาฝากถุงนี้ของพี่โบรานะครับส่วนที่เหลือยูนกิฝากให้แผนกอื่นด้วยนะครับ "

ยูนกิพูดพร้อมกับยื่นถุงขนมให้โบราแล้วเดินเข้าไปผลักประตูเข้าไปเลยโดยที่ไม่ได้เคาะถึงจะดูไม่มีมารยาทแต่โฮซอกก็ไม่ได้ว่าอะไร

" คุณป๊าาาาา "

เดินเข้าไปพร้อมกับพูดเรียกอีกคนเสียงยานอย่างอารมณ์ดีแต่ต้องกลับมาอารมณ์เสียไม่ใช้เพราะโฮซอกแต่เป็นเพราะพนังงานสาวอกอึ๋มที่เสื่อชะตึงจนกระดุมเม็ดบนจะกระเด็นมากระแทกหน้ายูนกิอยู่แล้ว แล้วยืนชะไกล้เชียว ใกล้ขนาดที่ว่าท่าโฮซอกขยับแขนนิดเดี่ยวก็กระแทกอกนั้นเต็มๆเลยส่วนคนที่ถูกเรียกก็เงยหน้สขึ้มมาจากเอกสารแล้วส่งยิ้มหวานให้ยูนกิ

" ที่รักมาหาคุณป๋ามีอะไรรึเปล่าคะ "

" ท่าจะมาหาที่รักต้องมีอะไรด้วยหรอฮะ "

ยูนกิบอกพร้อมกับเดินเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างพนักงานสาวอกตูมกับโฮซอกทำให้พนังงานสาวต้องขยับตัวไปอยู่ตรงมุมโโต๊ะทำงานแทน ยูนกิเองก็ยกแขนพาดไว้บนไหล่ของโฮซอกแล้วลูบไปมาแล้วหอมแก้มโฮซอกแรงๆที่หนึ่ง ก่อนจะโดนโฮซอกรวบตัวไปไว้
บนตักแล้วเกยคางไว้ที่ไหล่ของยูนกิแล้วกดจูบที่ต้นคอข้าวหนึ่งที

" เธอออกไปก่อนปะ เอกสารการประชุมวางไว้บนโต๊ะนั้นแหละ "

" เดี๋ยวก่อนครับ "

ยูนกิตะโกนบอกพนักงานสาวที่กำลังจะเปิดประตูออกไป ส่วนพนักงานสาวก็หันมาหาอย่าง งงๆ แล้วเดินกลับไปตรงหน้าโต๊ะทำงานของโฮซอก

" มีอะไรหรอคะ "

" คุณเป็นพนักงานไหม่ใช้ไหมครับ ยูนกิไม่คุ้นหน้าคุณเลย "

" คะ "

ได้ยินแบบนั้นยูนกิก็ลุกขึ้นจากตักของโฮซอกแล้วก้มบงหยิบเอกสารบ้างอย่างที่ลิ้นชักข้างโต๊ะทำงานของโฮซอกแล้วเดินไปยื่นให้พนักงานสาว

" อะไรหรอคะ "

" กฏระเบียบการแต่งกายของพนักงานครับ ถึงแม้บริษัทของเราจะไม่มีเครื่องแบบพนักงานแต่การที่พนักงานใส่เสื่อรัดรูปแบบนี้ ยูนกิว่ามันดูไม่เหมาะนะครับ ว่างๆก็ลองเอาไปอ่านดูนะครับ จะได้รู้ว่าอะไรควรใส่มาทำงาน กับอะไรควรใส่ไว้ล่อตาผู้ชายแต่งตัวแบบนี้ระวังโดนฉุดไปทำมิดีมิร้ายนะครับ ยูนกิเป็นห่วง เชิญครับยูนกิจะบอกคุณแค่นี้ละครับ "

บทสนทนาของทั้งคู่ทำให้โฮซอกมองยูนกิอย่างยิ้ม ก็นานๆทีจะเห็นยูนกิหึงตัวเองแบบนี้นิ
แล้วก็ก้มลงไปอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ แต่ปากกาในมือของเค้าก็โดนแย้งไปโดยเด็กขี้หึง
ก่อนเอกสารที่อ่านอยู่จะโดนปัดไปก้องอยู่ข้างๆที่วางของโต๊ะทำงาน ก่อนยูนกิจะกระโดนขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่โต๊ะโดยหันหน้าเข้าโฮซอก แล้วเอื้ิอมมือไปดึงเนกไทด์ของโฮซอกให้ลุกขึ้นยืน ส่วนโฮซอกก็เอามือท้าวกับพื้นโต๊ะโดยให้ตัวของยูนกิอยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้างของตัวเอง

" ที่รักไม่ได้เข้าบริษัทแค่ 2 อาทิตย์มีพนักงานไหม่เต็มเลยนะฮะ ไม่คิดจะบอกที่รักหน่อยหรอ"

" คุณป๊าคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องบอกก็ได้นิคะแล้วมาหาคุณป๊ามีอะไรรึเปล่า "

" มีฮะ ที่รักมาขอโทษคุณป๊าเรื่องเม่ือเช้าที่ทำตัวงี่เง่าฮะ ที่รักขอโทษฮะ "

ยูนกิเอ่ยปากขอโทษพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอโฮซอกไว้ แบ้วออกแรงกดใยหน้าของโฮซอกเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน

" ขอโทษอย่างเดี่ยวคุณป๊าไม่ยกโทษให้หรอกคะ "

พูดพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริมไปให้ยูนกิ ก่อนยูนกิจะทาบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของโฮซอก แล้วขบเมมปากล่างของโฮซอกเบาๆแล้วส่งลิ้นเล็กของตัวเองเลียเข้าไปแลกเปลี่ยนไซรับกับลิ้นของอีกคนก่อนจูบที่อ่อนหวานจะทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อโฮซอกเปลี่ยนจังหวะมาเป็นคนคุ้มเกมแทน มือไม้ที่เริ่มไม่อยูสุขของโฮซอกก็สอดเข้าไปในยืดของยูนกิลูบไล้ไปมาที่เอวคอดของยูนกิมืออีกข้างก็เอื่อมไปถอดคาร์ดแกนตัวนอกของยูนกิออกจนมันล้นมาอยู่ไหล่ของยูนกิ ส่วนยูนกิที่ยกขาทั้งสองข้างเกี้ยวเอวหนาของโฮซอเข้ามาใกล้ส่วนมือทั้งสองข้างก็ลูบไปมาที่คอของโฮซอก

" อ๊ะ คุณป๊า ~ "

เสียงครางของยูนกิดังออกมาพร้อมกับจมูกโด่งที่ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอของตัวเอง ก่อนีิมฝีปากร้องของโฮซอกจะกดจูบแรงๆหนึ่งแล้วถอนใบหน้าออกจาก ลำคอหอมของยูนกิ ให้ใบหน้าของตัวเองกับของยูนกิอยู่ในระดับเดี่ยวกัน

" หยุดทำไมละฮะ "

" เที่ยงแล้วคะคุ๊ป๊าว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าคะ "

โฮซอกเอ่ยบอกยูนกิที่ยังคงไปเอาแขนออกจากลำคอของตัวเอง แล้วจัดการจัดแจงเสื่อผ้าของยูนกิให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อยูนกิเห็นว่าโฮซอกจะไม่ทำอะไรตนแล้วจริงๆก็ยอมปล่อยแขนของตัวเองออกจากลำคอของโฮซอก พร้อมกับปล่อยขาของตัวเองออกจากเอวของโฮซอกแล้วลงมายืนบนพื้นด้วยกัน แล้วยกมือขึ้นจัดเนกไทด์ของโฮซอกให้เข้าที่แล้วโถมตัวเข้ากอดพร้อมกับหอมแก้มแรงๆ ซ้ายขาวแล้วกระชิบเบาที่ข้างหูของโฮซอก

" งั้นคืนนี้ที่รักจะรอนะฮะ "

" ท่ารอไหวนะคะ วันนี้คุณป๊าดึกเลยนะ "

" ไหวฮะยูนกิจะรอนะฮะ "

" ไปคะไปทานข้าวกันดีกว่า "

โฮซอกกับยูนกิลงลิฟมายันชั้นล่างโดยที่ทั้งสองก็เดินโอบเอวกันตลอดทาง ยูนกิก็แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ หอมแก้มบ้างละ จุ๊บปากบ้างละ อย่างไม่แคร์ใครโดยที่ทุกอย่าง
ก็อยู่ในสายตาของมินฮยอนตลอด

บ้านตระกูลจอง

ทั้งคุณพ่อบ้านและคุณแม่บ้าน รวมไปถึงเมดและบอดี้การ์ดในบ้าน ต่างมองไปที่คุณหนู
ยูนกิของบ้านที่นั่งท้าวคางสับปะงกอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น หลายครั่งที่ยูนกิหลับคามือของตัวเองก่อนจะสะดุงตื่นขึ้นมามองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ถึงแม้จะเลยเวลานอนตัวเองมาก็นาน แต่ยูนกิก็ยืนยันที่จะรอโฮซอกโดยที่มีคนอื่นๆมองมาอย่างเป็นห่วง

" คุณหนูคะขึ้นไปนอนไหมคะเดี๋ยวดิฉันพาไป "

คุณแม่บ้านเดินมาสะกิดยูนกิที่นั่งตาปรือๆอยู่เพื่อที่จะพาไปนอนบนห้อง

" ไม่เป็นไรฮะยูนกิจะรอคุณป๊า หะ ห่าว~ "

ยูนกินั่งรออีกไม่นานก่อนจะได้ยินเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดที่หน้าประตูบ้าน ยูนกิลุกขึ้นยืนฟื้นอาการง่วงของตัวเอวแล้วเดินไปรับโฮซอกที่หน้าบ้านแบ้วโถมตัวเข้ากอดอีกคนไว้

" ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนคะหืม " ถามอีกคนแล้วยกมือขึ้นกอดไว้

" ก็รอคุณป๊าไงฮะ ห่าว~ "

" ดึกแล้วมาคะเดี๋ยวคุณป๊าพาไปนอน "

โฮซอกย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วอุ้มยูยกิขึ้นในท่าเจ้าสาวขึ้นไปบนห้องแล้วว่างคนที่หลับไปแล้วลงบนเตียงเบาๆอย่างถนุถนอมนั่งลงข้างๆยกมือขึ้นลูบแก้มของอีกคนเบาๆแล้วนึกย้อนไปถึงเหตุผลที่ทำให้เค้าอยู่กับยูนกิไม่ได้ในวันเกิดเพราะความเห็นใจและคามขี้สงสารำให้เมื่อสองปีก่อนในวันเกิดของยูนกิมีลูกหนี้คนหนึ่งนัดเค้ามาพบเพื่อไถ่หนี้ด้วยการยกลูกชายของตัวเองให้มาทำงานขายตัวในมั่วอบายมุขของโฮซอกเพราะโฮซอกเองก็มีธุรกิจ
ทั้งถูกกฏหมายและไม่ถูกกฏหมาย โฮซอกตัดสินใจรับเด็กคนนั้นมาดูแลในฐานะน้องชายคนหนึ่งเพร่ะเึ้าไม่อยากบังคับใครให้ไปทำงานแบบนั้นที่สังคมตราหน้าว่าเป็นคนไม่ดีทั้งที่ไม่เต็มใจ โดยให้เด็กคนนั้นไปพักอยู่ที่โรงแรมในเครือของ คิม ซอกจิน เพื่อนของเค้าเอง
โดยที่เด็กคนนั้นก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรแต่คำพูดที่ทำให้เค้าตัดสินใจผิดพลาดก็ยังคงวนเวียนอยู่

" ผมไม่ขออะไรมากขอแค่ให้ในวันนี้ของทุกๆปีคุณมาอยู่กับผมก็พอ ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้วนอกจากคุณ "

เป็นประโยคที่ฟังดูเศร้าและไม่เหลือใครทำให้เค้าตอบตกลงไปโดยที่เรื่องทั่งหมดเค้ายังไม่ได้บอกยูนกิทำให้เค้ารู้สึกผิดมากที่โดนยูนกิตัดพ้อเมื่อเช้าทำให้เค้าต้องตัดสินใจทำอะไรบ้างอย่างและครั่งนี้มันต้องไม่ผิดพลาดอีกครั่ง

















 

# โฮซอกจะทำอะไรต้องติดตามนะคะ 
# แล้วใครือคนในความลับเอ่ยติดตามตอนหน้าคะ
#ตอนที่แล้วไรต์มึนๆคะเพราะไม่ค่อยสบายเลยเขียนชื่อตัวละครผิดคะพึ่งหายไข้เลยมึนๆ 5555