Fortuitous Love, Maybe ?

ลำดับตอนที่ #4 : Beginning : 2

 

      " พิม  ว่างๆ ก็เข้ามาดูธุรกิจที่บ้านมั้งนะลูก พ่อกับแม่อุตส่าห์สร้าบริษัทใหญ่โตขนาดนี้ ก็เพื่ออนาคตของลูกนะพิม "

แม่ของพิมดาวพูดอย่างอ่อนใจ

       " แหม.... จะรีบไปไหนล่ะค่ะแม่  พ่อกับแม่ก็ยังอยู่ พิมยังไม่จำเป็นต้่องเข้าไปทำหรอกค่ะ "

พิมดาวพูดเหมือนเด็กสาวกำลังอ้อนแม่


        " จะพูดยังงี้เก็ไม่ได้นะ พิม พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้านะพิม อีกอย่างตอนนี้พ่อเค้าขยายกิจการไปที่ฮ่องกงแล้ว ไม่มีคนไปช่วยดูทางโน้นเลย แล้วพ่อเราอ่ะ ตอนนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดี หมอเค้าให้พ่อหยุดงานสักพัก "



แม่พยายามอธิบายให้พิมดาวเข้าใจว่าทำไมถึงเวลาที่เธอต้องไปช่วยกิจการครอบครัวสักที


      " ค่ะ ๆๆๆ .. แม่ เดี๋ยวว่างๆ พิมจะเข้าไปนะค่ะ  คุณพ่อก็บอกพิมว่าไม่เป็นไรนี้ค่ะ แต่ตอนนี้ขอไปดูกิจการตัวเองก่อนนะจ๊ะ "


    ---- ธุรกิจทางบ้านของพิมม์ดาวเป็นบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ สายการบิน และ

โรงแรม ครอบคลุมทั่วเอเชีย พ่อของพิมดาวถือว่าเป็นคนที่มีึชื่อเสียงคนนึงของสังคมเศรษฐี

และนักลงทุน แต่พิมดาวไม่เคยรู้เลยว่าวิธีการของพ่อตัวเองกว่าจะมาถึงจุดนี้ต้องเหยียบย้ำใคร

บ้าง แต่เป็นเพราะพ่อของพิมดาวอยู่สูงจึงไม่มีใครสามารถสาวไปถึงเค้าได้เลยสักครั้ง เค้ามี

ลูกสาวคนเดียวและหวังว่าเธอจะมาสานต่อความสำเร็จที่เค้าได้สร้างไว้ให้พิมดาว แต่พิมดาวกับ

ชีวิตสัมมาถะไม่ฟู่ฟ่า ดูบ้านๆด้วยซ้ำ เธอชอบทำเบเกอรี่ และเธอก็สร้างความฝันของเธอกับ

เพื่อนรัก แก้วกาน เปิดร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ น่ารัก ๆ ชื่อร้าน ** พิมแก้ว เบอเกอรี่** ข้าง

โรงเรียนมัธยมชื่อดังของจังหวัด ซึ่งที่ดินก็เป็นมรดกตกทอดของครอบครัวแก้วกาน  


   ทั้งแก้วกานและพิมดาวโตมาด้วยกัน ทำให้ทั้ง 2 คนสนิทกันมากจนเเอดติดที่เดียวกัน ที่

เชียงใหม่ ก็ได้ตังใจว่าจะสร้างความฝันของตัวเองให้เป็นจริงที่นี้ แต่ตอนนี้สุขภาพของพ่อพิ

มดาวไม่สู้ดีนัก แต่ก็ไม่อยากบังคับลูกสาวคนเดียวและขอร้องให้แม่ปิดเป็นความรับเพราะรู้นิสัย

เอาแต่ใจของลูกสาวดี 



........................................................................................................................................



   กลับที่ร้าน เบอเกอรี่ พิมดาว  ^--^


    " แก้ว ..... ไอ่แก้ว !!!! "

พิมดาว ตะโกนเรียกพิมดาวอย่างเลืออดเมื่อเรียกหาไม่ขานรับสักที และก็ยังพยามเดินหาเพื่อน

รอบร้านจนกระทั่วมาเจอเพื่อรักอยู่ที่สวนมุมนึง เล็ก ๆ ข้าง ๆร้านที่จัดไว้อย่างน่ารักสำหรับ

ลูกค้าบ้างท่านที่ต้องการอยากจะได้บรรยากาศข้างนอก และแน่นอนแก้วกานกำลังจู๋จี๋อยู่กับ

แฟนสาวคนใหม่ พิมดาวส่ายหัวเบาๆ อย่างถอดใจ พร้อมกับเปิดประตู


 
     " แก้ว .... ของในร้านขาดไรบ้าง  ฉันจะได้ไปซื้อ "


แก้วกานยอมละสายตาจากสาวน้อยคนใหม่หันมายังพิมดาวและยิ้มหวานๆมาให้พร้อมกับแค่ว่า ..


     "ลิสรายการฉันวางไว้ให้ที่โต๊ะ ข้าง ๆตู้โชว์ขนมแล้วนะจ๊ะ "


พิมดาวเลิกสนใจพิมดาว พร้อมกับเดินตรงไปที่โต๊ะ และหยิบลิสขึ้นมาก่อนจะเดินไปหาแก้วกานเพื่อบอกเพื่อน

    "แก้ว .... ดูร้านนะแก อย่ามัวแต่ดูอย่างอื่น  ฉันอาจจะกลับดึกหน่อย รอก่อนนะ อย่าไปไหน "


พิมดาวพูดพร้อมกับปรายตาไปทางสาวน้อยคนใหม่ของเพื่อนที่ทำตาบ่องแบ๊วมาหาเธอ แก้วกานเพียงแค่ตอบรับแบบผ่าน ๆ


........................................................................................................................................



 ตอนนี้พิมดาวได้ของทุกอย่างเกือบครบแล้วและตอนนี้ก็ 4 ทุ่มกว่า แล้วด้วยร้านส่วนใหญ่ก็พา

กันหมดแล้ว แต่เหลืออย่างเดียวคือ วนิลาสกัด เธอมักจะนัดกับเจ้าร้านไปเอาของหลังร้านเสมอ

เพราะซื้อขายกันเป็นประจำเหมือนทุกครั้งแต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม พิมดาวหิ้วของพรุงพรังมัวสนใจ

กับการเก็บของโดยไม่ได้ดูทางจน ..... 


     โครม มม !!!!!!!!!!!!!!!!! 


   " นี่เธอ .. เดินดูทางซะมั้ง " 

 
พิมดาวที่กำลังกึ่งงง กึ่งโมโห เดินชนชายร่างยักษ์ ที่มองหน้าเค้าไม่ชัดเพราะแสงไฟที่ตรอกก็

สลัว ๆ แต่ด้วยความที่ไม่ยอมคนก็ตอกกลับไป


    " นายแหละ .. ทำไมไม่ดูละ ถ้ามีตาอย่างที่ว่า ก็แหกตาดูมั้งสิว่าฉันไม่ได้มองเพราะของเต็ม

ไม้เต็มมือไปหมด ฉันกำลังเก็บของอยู่ และก็ไม่ทราบว่าที่บ้านนายเค้าไม่สอนวิชาสุภาพบุรุษรึ

ยังไงถึงมาด่าผู้หญิง ฉอด ๆๆๆ แบบนี้ ห๊าาาา !!!! "  \(o[]O ')/



พิมดาวแผดเสียงใส่อย่างลืมกลัว  ยิ่งด่ายิ่งโมโห  



    " แล้วที่มืด ๆๆ แบบนี้มาทำอะไร ออกไปให้พ้น ยัยบ้า " 


     " นี่ .... ไอบ้า แกเป็นตุ๊ดรึไง .... นอกจากไม่ยอมขอโทษแล้วยังมีหน้ามาไล่ฉันอีก ฉันมาที่

นี้ของฉันทุกอาทิตย์ และที่นี้ก็เป็นที่สาธารณะ ไม่ได้มีบรรพบุรุษใครสร้างมาเพื่อเจ้าของนี่ ไอ้

ตุ๊ด แกนั่นแหละที่ต้องหลีกไปฉันเสียเวลามากแล้วนะ !!!! " 



พิมดาวเถียงไม่หยุด แผลงฤทธิ์อย่างโกรธจัด โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีอีกคนในเงามืดกำลังมอง

ทุกการกระทำของเธออยู่ เค้าแอบยิ้มกับการไม่ยอมคนของพิมดาว ผู้หญิงตัวเล็ก ๆๆ ฤทธิ์เยอะ

จริง ๆ 




     " นี่ เธอ มันจะมากไปแล้วนะ อยากโดนดีใช่มั้ย .... ได้ !!! " 

ชายร่างยักษ์โกรธจัดจนเหลืออดย่างสามขุมเดินเข้าใกล้พิมดาว แต่มนขนาดที่พิมดาวหันไปเห็น

คนกำลังนอนฟุบอยู่หน้าผู้ชายร่างสูงใหญ่อยู่ที่มุมมืด ๆ มุมนึงของตรอก เธอมองไม่เห็นหน้าของเค้า พิมดาวถอยหลังผงะ !!


   " นี่ .. พวกนาย ยย ยย .... กำลัง ฆ่าคน หรอ ??" 



พิมดาวสงสัยว่าชายที่กำลังนอนฟุบเป็นใคร แล้วตาคนที่ยืนเป็นเป็นท่อนซุงตรงนั้นล่ะเป็นใคร แล้วคนพวกนี้กำลังทำอะไรอยู่ แล้วฉันทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้ รู้ว่ามัีนอันตรายทำไมไม่หนี 

... หลายคำถามมาก (-*- ')  ...


แต่ชายร่างยักก็เดินเข้ามาใกล้เธอคราวนี้หวังจะทำร้ายเธอแน่ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ 


     "  พอก่อน .. เราเสียเวลามามากแล้วไปเหอะ .. ส่วนเธออย่าเอาเรื่องเห็นไปบอกใคร จะไป

ไหนก็รีบไป ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" 


เสียที่ดังขึ้น ทั้งเรียบเฉย เย็นชา เธอพยายามจะดูหน้าเค้าให้ชัด แต่สิ่งแวดล้อมตอนนี้ไม่ค่อนอำนวยเท่าไหร่ คงต้องเก็บความอยากรู้อยากเห็นและวิ่งหนีเอาชีวิตรอดก่อน 





        Part เฉินโจว ...



       " ผู้หญิงคนนี้ ... แปลกคน ไม่กลัวเลยรึไงผู้ชายตั้ง 2 คนยังกล้าต่อปากต่อคำ เถียง ฉอด ๆๆๆๆๆๆ ประหลาดคนจริงๆ  ฮึ " 




เฉินโจวนึกในใจ พลางปรากฏยิ้มเล็กๆที่มุมปากกับท่าทางไม่กลัวใครของผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนนึง  

โดยภาพนี้เป็นสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทไม่เคยเห็นจากเจ้านายมาก่อน และก็ไม่รู้ทำไม เค้าถึงจำ

หน้าตา ท่าทาง อวดดีของผู้หญิงคนนี้ได้ชัดทุกอิริยาบถ โดยเฉพาะตอนที่เธอเดินออกจาก

ตรอกกำลังมองหาทางไปที่รถของเธอและบนใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อใบหน้า

นวล ๆ ขาวผ่องของเธอโดนแสงนีออนอ่อน ๆๆ มันเกิดประกายเล็กๆ ขึ้นในสายตาของเค้าอย่าง

ไม่รู้ตัว ปากเล็ก ๆ แต่เสียงตวาดไม่เล็กเลย ตากลมโตเหมือนลูกกวาง รูปร่างบางเหมือนพร้อม

จะปลิวกับลมได้ตลอดเวลา แต่ฤทธิ์คงเยอะน่าดู .... เค้ายังคงจำภาพนั้น และไม่ก็ไม่รู้ว่าทำไม

ภาพเหล่านี้มันมักจะปรากฏภาพเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมา ....ในหัวของเค้า



........................................................................................................................................