คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (Short story เพลิงภพxพีระพล) Bus...Stop ต่อครั้งที่ 3
พีระพลถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เมื่อร่างสูงที่เพิ่งจัดการทำแผลให้ไปหมาดๆไม่ถึงอาทิตย์
แผลยังไม่แห้งดีด้วยซ้ำ อีกฝ่ายกลับไปหาแผลสดมาให้ทำเพิ่มอีกแล้ว ชุดปฐมพยาบาลที่ถูกนำออกมาใช้ประโยชน์บ่อยๆในช่วงนี้ได้ออกมาทำหน้าที่อีกครั้ง โดยไม่ต้องบอกเมื่อเพลิงภพในสภาพสะบักสะบอมราวกับไปฟัดกับหมานั่งลงข้างๆ โดยไม่รอช้าพยาบาลอาสาอย่างพีระพลก็จัดการกับบาดแผลของร่างสูงอย่างมืออาชีพ
มือเรียวซับสำรีชุบแอลกอฮอร์บนบาดแผลตรงมุมปากหนาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะแกล้งกดแรงๆเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนผละออกทำให้ร่างสูงถึงกลับซูดปากด้วยความเจ็บ
“เจ็บ! ทำแผลหรือจะฆาตกรรมกูกันแน่”
เพลิงพลโวยวาย ดวงตาคมดุจ้องพยาบาลจำเป็นอย่างข่มขู่ แต่ก็ได้แค่ขู่พอหลังๆมานี้พีระพลไม่เหลือความเกรงกลัวเด็กหนุ่มร่างสูงเหมือนก่อนอีกแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าอีกคนจงใจทำให้เจ็บแต่ก็ได้แค่โวยวายใส่ เพราะพอพบสายตาชื่อๆจริงใจแล้วก็อ่อนใจใจอ่อนทุกที
“แค่นี้ทำเป็นเจ็บที่ไปตีกับคนอื่นหน้าบูดหน้าบวม ไม่เห็นบ่นเจ็บสักคำ”
พีระพลบ่นกลับ ขณะเก็บยาเข้ากระเป๋า
“บ่นเข้าไป กวนมากขึ้นทุกวันละ ไอ้นี้”
เพลิงภพว่าพลางตบหัวพีระพลไปดอกหนึ่งแค่เบาๆ แต่หัวคนโดนก็ถึงกับมึน ก่อนจะหันกลับมาโวยวาย
ใส่ร่างสูงหลังจากได้คุยกันมาหลายวันทำให้เพลิงภพและพีระพลเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นตามระดับ
จนสามารถเล่นหัวกันได้ตามประสาคนวันเดียวกัน
“พรุ่งนี้วันหยุดว่างหรือเปล่า?”
“ก็ไม่ได้ทำอะไร มีอะไรเหรอ?”
“ไปดูหนังกันเรื่อง....ที่.....แสดงนำไง อยากดูวะ ดูด้วยกันมั้ย?”
“ไปๆ อยากดูเหมือนกัน เรื่องนี้ได้รางวัลด้วยนะ เห็นเขาว่าจ๋งสุดเลย”
พีระพลบอกนัยน์ตาเรียววาววับเป็นประกายเมื่อกล่าวถึงหนังรักที่กำลังฮิตติดเทรนตอนนี้ พีระพลเป็นคอหนังตัวโยงหนังเรื่องไหนเข้าใหม่น่าสนใจเป็นต้องไปดูทุกเรื่องแถมซื้อดีวีดีมาดูแล้วดูอีก ปกติดูได้ทุกแนวแต่แนวที่โปรดปราดมากที่สุดคือแนวโรมาน เช่นเดียวกันเพลิงภพที่เป็นคอหนังแนวเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มหน้าเถื่อนตัวโตจะชอบดูหนังรักๆใคร่ๆเหมือนสาวๆคิขุโนเนะเสียงั้น แต่เรื่องแบบนี้มันเป็นรสนิยมส่วนตัว
สองหนุ่มเลยสนุกสนานกับการถกเถียงเกี่ยวกับหนังเรื่องโปรด หากจะหาความเหมือนของเพลิงภพเด็กช่างสไตร์ดิบเถื่อนกับพีระพลเด็กเรียนหน้าใสแนวคุณหนูคุณชายแล้วละก็บอกได้ว่าคือเรื่องหนัง
“งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”
“อืม..ได้ๆ” พีระพลรับปากพลางยิ้มกว้างให้อีกคนยิ้มตาม
“รถเมล์มาแล้วกลับกันเถอะ”
ร่างสูงเอยเมื่อรถเมล์แล่นมาใกล้ และหยุดเลยป้ายไม่น้อย โดยไม่ทันตั้งตัวมือแกร่งคว้ามือเรียวพาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เพลิงภพให้ร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าเบิกทางให้พีระพล เมื่อหาที่นั่งไม่ได้ทั้งสองจำใจต้องยืนเบียดกับผู้คนมากมาย แต่เพลิงภพยังค่อยกันไม่ให้พีระพลโดนเบียดจนอึดอัด แล้วยังค่อยประคองไม่ให้ร่างโปร่งล้มหรือเอนไปกระแทกอะไรให้เจ็บตัวเมื่อรถเอียงไปเอียง
พีระพลจ้องมือที่จับประสานมือของเขาไม่ยอมปล่อยมาตลอดทาง ความอุ่นจากฝามือใหญ่แล่นวาบไปทั่วร่างโปร่ง ใบหน้าใสลอบอมยิ้มอย่างสุขใจ ใครจะไปคิดว่าคนน่ากลัวเมื่อแรกเจอพอได้ใกล้ชิดกลับ
อ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อไม่ใช่ คำพูดที่ปั่นแต่จนสวยหรูแต่เป็นการกระทำที่สัมผัสได้จริงกว่า
คำหวานร้อยคำพันคำ
ไม่ว่าเมื่อไรเจ้าของมือแกร่งก็ค่อยปกป้องเขาอยู่เสมอเหมือนซุปเปอร์ฮีโร่ในการ์ตูน
แต่คนๆเป็นฮีโร่ของเขาของพีระพลคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
..........................................................................................
.........................................
..................
หกเดือนก่อน
พีระพลถูกล้อมรอบด้วยพวกอันธพาลรีบไถ่เงินอยู่ในซอกตึกแคบตันโดยไม่มีใครสนใจ แม้เด็กหนุ่มจะพยายามร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะหยิบเหยินมือเข้ามาช่วย
“ไอ้หนูท่าทางมีตังค์ เอามาแบ่งกันใช้หน่อยดิ” หนึ่งในกลุ่มอัธพาลพูดด้วยท่าทางคุกคาม
เด็กหนุ่มถอยหลังชนกำแพงอย่างหวาดกลัว ส่ายหน้าดิก กอดกระเป๋าเป้ของตัวเองไว้แน่นด้วยความหวงห่วงหนังสือในกระเป๋า(กลัวจนไม่ได้ฟังว่าเขาจะเอาเงินเลย หนังสือไม่เอา! มันอ่านไม่ออก)
ฝ่ายพวกอันธพาลเห็นเด็กหนุ่มหวงกระเป๋านักหนามันคิดว่าคงมีของสำคัญราคาแพงอยู่ในนั้นจึงยื้อแย่งมันจาก
มือของเด็กหนุ่ม พีระพลตกใจโดนแย่งกระเป๋าเด็กหนุ่มออกแรงยื้อไว้เต็มที่
“ไม่! อย่าเอาไป!”
ยื้อยุดกันอยู่เพียงครู่กระเป๋าก็ตกไปอยู่ในมือของไอ้อันธพาลพร้อมกับหมัดที่ต่อยเข้าที่โหนกแก้มของเด็กหนุ่ม
ร่างโปร่ง พีระพลเซตามแรงหมัดหนักกระแทกเข้ากำแพงอย่างจังส่งผลให้รู้สึกทั้งเจ็บทั้งจุ
ไอ้คนที่ได้กระเป๋าไปมันรีบรื้อค้นหาของมีค่าทันที ส่วนพวกที่เหลือรุมกันซ้อมเด็กหนุ่มเคราะห์ร้าย
อย่างสนุกสนานราวกับซ้อมกระสอบทราย พีระพลทำได้เพียงพยายามปัดป้องมือเท้าเหล่านั้นสุดความสามารถ
แต่กระนั้นคนที่ไม่เคยเจ็บตัวมาก่อนก็บอกซ้ำไปทั้งตัว
“เฮ้ย!ทำไรว่ะไอ้เหี้ยะ!”
เสียงทุ่มห้าวตะโกนดังลั่นเรียกความสนใจขอพวกอันธพาลโฉดไปยังร่างสูงที่ยืนจังก้าตรงปลายทางออก
“ช...ช่วยด้วย”
พีระพลร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงแหบแห้ง สติเริ่มเลื่อนลอยเหตุการณ์ชุนละมุนเมื่อร่างสูงเข้าต้อสู้กับพวกอันธพาลอย่างดุเดือดเหมือนอยู่ไกลแสนไกล พีระพลได้ยินแต่เสียงวี่ๆในหัวราวกับมีแมลงบินว่อนในหัวนับสิบๆตัว
“เหๆเป็นไง? ตายยังวะ?”
เสียงคนที่เข้ามาช่วยดังอยู่ข้างพร้อมกับมือแกร่งที่ตบแก้มของพีระพลเบาๆอย่างเรียกสติ
เด็กหนุ่มร่างโปร่งกระพริบตาปริบๆจนเมื่อมองเห็นชัดขึ้นจึงได้เห็นใบหน้าของคนที่นั่งย่องๆอยู่นั่งตน
เด็กหนุ่มร่างสูงใบหน้าคม นัยน์ตาคมดุใต้คิ้วหนาที่มีหมุดเงินประดับอยู่ จมูกโด่งเป็นสันเหนือริมฝีปากยักหนา
“ข...ขอบคุณครับ”
นานเกือบนาทีกว่าพีระพลจะเปล่งเสียงพ้นลำคอ
เด็กหนุ่มร่างสูงตาดุคนนั้นพยุงร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นก่อนปล่อยให้ยืนพิงกับกำแพง ขณะที่ตัวเขาเดินไปหยิบกระเป๋าที่ถูกทิ้งกองกับพื้นมาคืนเจ้าของก่อนจะเดินจากไปท่ามกลางแสงสีส้มสุดท้ายของวันที่ส่องผ่านซอกตึก
นั้นเป็นครั้งแรกที่พีระพลได้พบเพลิงภพ และเริ่มเฝ้ามองหนุ่มตาดุอยู่ห่างๆทุกครั้งที่พบเจอ
ทำให้เด็กหนุ่มได้เห็นความอ่อนโยนในแบบของร่างสูงที่สละเก้าอี้ให้หญิงชราบนรถเมล์แทบหาที่ยืนไม่ได้
หรือแกล้งเดินข้ามถนนที่รถพุกพล่านให้เด็กเล็กเดินตามแล้วตัวเองก็ข้ามกลับมา
สำหรับพีระพลเพลิงภพคือฮีโร่ของเขาจริงๆ
TBC
ความคิดเห็น