คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (Short story เพลิงภพxพีระพล) Bus...Stop ต่อครั้งที่ 2
“หิวไม่ใช่เหรอแล้วทำไมกินข้าวล่ะ?”
พีระพลถามพร้อมกับจ้องร่างสูงของเพลิงภพที่นั่งฝั่งตรงกันข้าว
“ก็กินอยู่นี้ไง”
พีระพลกระพริบตาปริบๆลดสายตาลงมามองบรรดาของหวานที่วางเรียงลายอยู่ตรงหน้าเพลิงพล
เค้กสารพัดรสสารพัดสีส่องประกายเชิญชวนยั่วยวนราวสาวน้อยแรกแย้มยากที่ใครจะปฏิเสธ แต่ว่ามาก
ขนาดนี้ ถ้าไม่ไม่จุกตาย ก็เบาหวานถามหาแน่ๆ คนรักสุขภาพเป็นชีวิตจิตใจอย่างพีระพลรับไม่ดายยยยยย
ไหนจะนมเย็นสีชมหวานจนเลี่ยนแก้วใหญ่นั้นอีก บรื้อ~ ขนลุก!
หากเพลิงภพกลับจ้วงเค้กแสนหวานเข้าปากคำโตหน้าตาเฉยชิ้นที่หนึ่งหมดตามด้วยชิ้นที่สองอย่างรวดเร็ว
และชิ้นที่สาม สี่ ห้าก็ตามไปด้วยความเร็วอันน่าทึ้ง
พีระพลได้แต่มองด้วยความอึ้ง ทึ่ง ถือช้อนค้างอยู่อย่างนั้น
ข้อมูลใหม่เกี่ยวกับเพลิงภพ ผู้ชายตาดุหน้าเถื่อนแต่ชอบทานของหวานมาก ถึงมากที่สุด
“มองอยู่ได้ไม่กินหรือไง? หรือว่าจะเอาเค้ก”
เพลิงภพหันมาถามคนที่เอาแต่นั่งจ้องเขา พีระพลส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธเพราะเขาไม่ค่อยถูกโรคกับของ
หวานสักเท่าไร เพลิงภพยักไหล่ก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งเค้กชิ้นที่หก
“ไฟคงชอบของหวานมากสินะ” พีระพลชวนคุยพลางรวบช้อนส้อมเนื่องจากเกิดอาการอิ่มแทน
อีกฝ่ายขึ้นมาเสียดื้อๆ
“อืม... ชอบ แต่นานๆกินที ไม่มีเพื่อนมากินด้วย”
เพลิงภพตอบ ใบหน้าคมเบี่ยงหลบดวงตาเรียวซ่อนความเขินอาย ช่างน่ารักน่าชัก เสียจนพีระพลต้องแกล้งยก
แก้วน้ำขึ้นดื่มกลบเกลื่อนอาการขำไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะ แต่ไม่วายเล็ดลอดออกมาให้ร่างสูงปรายตาดุๆมาให้
สยองเล่นๆ
ถ้ามีเพื่อนมากินจะไม่ง้อเลยค่อยดู พวกเพื่อนๆชาวช่างกลของแพลิงไม่มีใครพิศวาสของหวานแบบเขา ชวนทีไรส่ายหัวเสียจนหัวแทบหลุดจากบ่า ไม่แมนบ่งล่ะ กลัวโดนว่าเป็นตุ๊ดบ้างละ เลยไม่มีใครยอมมาทานเค้กของโปรดเป็นเพื่อน พอนั่งคนเดียวสาวๆในร้านก็จ้องเอาๆจนไม่กินไม่ลง
“ขำเข้าไป”
เพลิงภพคำรามอย่างหงุดหงิดเหมือนพีระพลยังตั่งหน้าตั่งตาขำไม่เลิก ปิดปากหัวเราะตัวง้อ
เป็นกุ้งต้ม ยิ่งว่ายิ่งยุร่างโปร่งกลั่นหัวเราะจนตัวลั่นสร้างอารมณ์กรุ่นให้ร่างสูงที่จ้วงเค้กชิ้นที่หกเข้าปาก
อย่างระบาย ก่อนจะตะโกนสั่งเค้กชิ้นที่เจ็ดมาแก้อารมณ์เสียอีกชิ้น
พีระพลหยุดหัวเราะ ยืดตัวตรง กระแอมเรียกสติสองสามทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายตาขวางจนน่ากลัว
แต่ก็ยังอดขำในใจไม่ได้ สงสัยที่เขาว่ากินหวามมากจะดุคงจะจริง
“ขอโทษ ไม่หัวเราะแล้ว อย่างทำหน้าดุสิ มันน่ากลัวนะ ” พีระพลง้อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเคืองจริงจัง
“เอางี้ เดี๋ยวเรามาเป็นเพื่อนไฟบ่อยๆเลย มาทานเค้กกัน อย่างโกธรเลยนะ”
เพลิงภพเหลือบมองคนง้อที่ส่งสารตาอ้อนวอนเหมือนลูกหมาลูกแมวแล้วก็อดใจออกไม่ได้
แต่ยังคงรักษามาดขรึมเอาไว้ ใบหน้าคมพยักเป็นตอบรับเพียงเล็กน้อย หากรอยยิ้มหวานที่ร่างโปร่ง
ส่งกลับมากลับทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงรู้สึกแปลกๆที่ในอกข้างซ้ายโดยไม่รู้สึกตัว
กว่าที่เพลิงภพและพีระพลกลับรถเมล์ที่รอก็แล่นผ่านไปหลายคันแล้ว ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยความมืด
แต่ตึกราบ้านช่องและถนนหนทางกลับสว่างไสวด้วยแสงจากหลอดนีออนหลากสี
บ้านของพีระพลเป็นบ้านสองชั้นขนาดกลางในหมู่บ้านหรูแห่งหนึ่ง ตัวบ้านเป็นแบบโมเดลผสมกับการตกแต่งแบบไทยๆ และร่มรื่นด้วยต้นไม้น้อยใหญ่มากมาย
“กลับมาแล้วครับ!”
ร่างโปร่งของพีระพลเดินผิวปากเข้าบ้านอย่างอารมณ์เสียจนพี่สาวซึ่งควบตำแหน่งพี่ชายที่นั่งซดมาม่า
ดูละครหลังข่าวอยู่หน้าทีวีในห้องรับแขกต้องมองด้วยความแปลกใจ
“กลับค่ำไปไหนมาล่ะ ไปเที่ยวกับสาวมาละสิอารมณ์ดีเชียว”
พีระพลอมยิ้มแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ “หืม? ไม่มีไรนิ อ๊ะนี้!เงินที่ยืมพี่ไป คืนแล้วนะ”
เด็กหนุ่มยืนธนบัตรให้พี่สาวก่อนจะเดินฮัมเพลงไปตลอดทางขึ้นห้อง ให้หญิงสาวมองตามด้วยความเป็นห่วง
“น้องชั้นเรียนมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่าวะเนี้ยะ”
ความคิดเห็น