คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 หึง...หวง..
เช้าวันใหม่ผมลืมตาตื่นด้วยเสียงแสนจะแสบแก้วหูของนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง แสงยามเช้าไม่แรงแต่สำหรับคนที่พึ่งตื่นมันช่างเจิดจ้าจนแสบตาเสียจริงๆ ผมปรือตา เอื้อมมือกดปิดเสียงกรีดร้องหนวกหู งึมงำงัวเงียอยู่อีกครู่หนึ่ง
ก่อนจะลุกขึ้นนั่งหาวหวอดบิดขี้เกียดให้คลายขบเมื่อย
ไอ้ควายถึกยังคงนอนอึดเป็นหมูหันอยู่ข้างๆผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะกลับมาปลูกมัน
ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
“คม ตื่นได้แล้ว คม ไอ้คม”
ผมเรียกปลูกเพื่อนรักอยู่เป็นนานสองนาน ทั้งเขย่าโขยมแต่ไอ้คมกลับไม่มีท่าทีจะยอมลืมตาตื่น นอกจากเสียงครางอย่างรำคราญก่อนจะหลับต่อหน้าตาเฉย จนผมต้องยกมือยอมแพ้ ออกไปเรียนคนเดียวปล่อยไอ้คมนอนกินบ้านกินเมืองต่อไป
“งั้นกูไปก่อนนะ ออกไปล๊อกห้องให้กูด้วย”
บอกไปมันก็คงไม่รู้เรื่องผมจึงเขียนโน้ตกำชับทิ้งไว้อีกทีว่าให้มันล๊อกห้องให้ด้วย ข้าวเช้าก็เตรียมไว้ให้แล้ว
ถ้าไม่กินให้ใส่ตู้เย็นด้วย แล้วเอาแปะไว้ที่ตู้เย็น
วันนี้ผมมีเรียนตั้งแต่ 8โมงเช้าจนถึงบ่าย 3 แต่ผมกลับไม่เห็นไอ้คมโผล่มาเลยทั้งวัน ผมโทรหามันตอนหลังเลิกเรียนเพื่อบอกเรื่องรายงานคู่ที่เราต้องทำด้วยกัน กลับเจอแต่ระบบฝากข้อความ สงสัยแบตฯจะหมด
ผมเลยตัดสินใจไปหาข้อมูลที่หอสมุดคนเดียว กลุ่มมีอยู่สองคนถ้าผมไม่ทำใครจะทำ หวังพึ่งไอ้คมนะเหรอคง
ได้ F มาเชยชมแน่ๆ แหะๆ
คุณป้าต่ายบรรณารักษ์สาวใหญ่ส่งยิ้มทักทายให้ผมจากเคาร์เตอร์ยืม-คืน เนื่องจากผมมาใช้บริการเป็นประจำเลยค่อนข้างสนิทกับป้าต่ายแก มาครั้งว่างๆผมก็มาช่วยงานในห้องสมุด ผมเดินเข้าไปทักทายป้าต่ายสอบถามหาหนังสือที่ต้องการเล็กน้อย แล้วจึงไปหาเอาตามชั้นหนังสือ
“อ๊ะ! เจอแล้ว”
ผมยิ้มอย่างยินดีหยิบหนังสือที่ต้องการออกมาเปิดดูเนื้อหาว่าตรงกับหัวเรื่องรายงานหรือเปล่า
มีลายละเอียดมากพอไหม
“ใช้ได้ๆ”
ต่อไปต้องหาอีกเล่มที่ด้านในผมเดินผ่านชั้นวางหนังสือที่ตั้งเรียงกันยาวเหยียดเดินลึกเข้าไปจนเกือบถึงชั้นสุดท้าย
ส่วนนี้ไม่ค่อยมีที่เงียบอยู่แล้วจึงเงียบสนิทราวกับไม่ใครอยู่
แต่ผมเห็นเงาของใครบ้างหรืออาจจะมากกว่าหลบอยู่ในมุมด้านหลังชั้นวางหนังสือ อาจจะเป็นนักศึกษาที่หลบมาพลอดรักกันเพราะมันมีให้เห็นบ่อยๆ ก็บรรยากาศมันเป็นใจดีนี้น่า เงียบแถมไม่ค่อยมีคน เอาเถอะไม่ใช้เรื่องของผมสักหน่อย ผมกลับมาสนใจมองหาหนังสืออีกครั้ง หาสายตาไม่รักดีก็เผลอลอบมองคนที่หลบๆซ่อนๆอยู่อีกด้านผ่านช่องว่างระหว่างชั้นหนังสือ
สองร่างชายหญิงกอดกันกลมริมฝีปากประกบกันอย่างดูดดื่ม
ช่างกล้า!!!
ฝ่ายหญิงหันหลังให้ผมจึงไม่เห็นหน้าที่ดูจากรูปทรงองค์เองแล้วคงจะงามไม่น้อย เพราะก้มจูบร่างในอ้อมแขนใบหน้าฝ่ายชายจึงซ่อนอยู่หลังมาดผมยาวสลวยของหญิงสาว
หากเมื่อจูบดูดดื่มนั้นจบลงและทั้งคู่จึงผละออกจากันใบหน้าคมสันจึงปรากฏให้เห็นเด่นชัด
ใบหน้าของคนที่นอนหลับอุตุอยู่บนเตียงของผมเมื่อเช้า คนที่ผมค่อยมองหามันทั้งวัน
คม!
สมองผมว่างเปล่ากับภาพที่เห็น อารมณ์หลากหลายวิ่งพล่านอยู่ในอกจนผมจุกไปหมด
แขนขาเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงควบคุมไม่ได้ไปชั่วขณะ
แวบหนึ่งที่สายตาเราประสานกัน ความตะหนกตกใจฉายในตาคม
ผมรีบหันหลังก้าวเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ขอบตาร้อนผ่าวชื่นด้วยหยาดน้ำที่เอ่อคลอ
อกด้านซ้ายปวดร้าวจนต้องยกมือขวากุมไว้แน่น
เจ็บเหลือเกิน..............
“เปล!เปล!”
เสียงทุ้มเรียกแว่วมาจากด้านหลังเนื่องจากเป็นหอสมุดจึงส่งเสียงดังไม่ได้
ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น แล้วเร่งฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาจากเดินแทบกลายเป็นวิ่ง
ผมไม่อยากเผชิญหน้ากับคมตอนนี้ ตอนที่ผมอยากร้องไห้แบบนี้
โชคไม่เข้าข้างหรือว่าผมจะขาสั้นเกินไปก็ไม่รู้ ไอ้คมตามทันจนได้แล้วคว้าไหล่ผมไว้
“เปล....คือ........แกมาทำไรว่ะ?”
“มาหาหนังสือ”
“แล้วมากับใคร”
“มาคนเดียว”
“แล้ว.......เออ.”
“กูรีบ ไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันนะ”
ผมพูดตัดบทโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา เพราะถ้าเผลอมองหน้าหล่อๆของไอ้คมตอนนี้ละก็
ไอ้น้ำตาที่พยายามอดกลั่นไว้ มันคงไหลออกมาไม่หยุดแน่ๆ
“เหรอ ไงไว้เจอกัน”
ไอ้คมว่า มือใหญ่ที่รั้งบ่าของผมไว้คล้ายออก ผมสั่งให้ขาก้าวเร็วที่สุดเท่านี้จะทำได้
ก่อนที่....น้ำตา...จะหยดให้ใครบ้างคนได้เห็น
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลับมานั่งซึมอยู่ในบ้านนานเท่าไรแล้ว แต่ที่แน่ๆมันนานจนท้องฟ้าที่มองเห็นผ่านหน้าต่างเป็น
ดำหมดแล้ว แสงจากไฟริมถนนส่องเข้ามาในห้องรับแขกที่มืดมิดเหมือนจริงใจผมตอนนี้
ภาพไอ้คมกอดจูบกับผู้หญิงคนนั้นยังติดตาทำให้ปวดหนึบในใจไม่หาย ทั้งทีรู้อยู่แล้วว่าไอ้คมมันชอบผู้หญิง
รักอยู่กับผู้หญิง และผมเป็นเพียงเพื่อนมันคนหนึ่ง
หรืออาจจะมากกว่า....เพื่อน แต่ไม่ได้เกินกว่า....แฟน
ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดไอ้คมอาจจะสนิทกับผมมากที่สุดใช้เวลากับผมมากกว่าใคร
แต่พอมันมีแฟน มันก็ห่างไปใช้เวลากับแฟนเป็นเรื่องปกติ
ผมไม่มีสิทธิ์หวง.....ไม่มีสิทธิ์หึง
แต่ผมทั้งรู้สึกสึกหวงและหึงมันเมื่อเห็นมันอยู่กับคนอื่น
เสียใจ...ไม่พอใจ....หงุดหงิด......เจ็บปวด......อิจฉาริษยา......
ความรู้สึกที่เพื่อนไม่ควรมี
ถ้าไอ้คมมันรู้ความรู้สึกของผม.....
สายตาที่มันมองผมจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า.....
จะรังเกียจกันมั้ย.....
ผมกลัวเหลือเกิน....
ถ้าต้องถูกเมิน...ถูกมองด้วยสายตารังเกียจ
ผมคงทนไม่ได้แน่ๆ
แต่ผมห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกเหล่านั้นไม่ได้
ผมควรทำอย่างไรดี?
เสียงเคลื่อนยนต์รถแล่นมาตามถนน แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาจากหน้าต่างหน้าบ้าน
แตรรถที่จำได้ดีดังเรียกความสนใจ
ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไอ้คมมันมาทำไม อารมณ์นี้ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันเหรอนะ
คิดว่าจะทำเป็นเงียบไม่อยู่บ้านเพื่อให้มันกลับไป
แต่เสียงแตรที่ดังอย่างต่อเนื่องทำให้ต้องถอดใจลุกขึ้นไปเปิดประตูให้มันก่อนที่เพื่อนบ้านแสนดีทั้งหลาย
จะออกมาประณามหยามเหยียบในความไร้มารยาทของไอ้เพื่อนตัวดีที่ชอบหาเรื่องให้ปวดหัว
“ทำไมเปิดประตูช้าจังว่ะ”
มาถึงก็โวยวายเลยครับไอ้ควายนี้
“กูหลับอยู่” แก้ตัวไปงั้นๆ
“ก็ว่าทำไมบ้านมืดๆ กินข้าวยังว่ะ ไปหาไรกินกันไหม?”
“ไม่อ่ะ ไม่อยากออกไปไหน ง่วง ถ้าหิว แกก็ไปกินเถอะ ฉันจะไปนอนแล้ว”
ผมเดินหนีเข้าห้องนอน ดื้อๆ ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างคนหมดแรง ผมได้ยินเสียงกุกกัก
ด้านนอนครู่หนึ่ง ไอ้คมก็เปิดประตูเข้ามา
มันนั่งข้างเตียงแล้วอังหลังมือกับหน้าผากของผมเป็นการวัดไข้
“เป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่า แค่เหนื่อยๆ”
ผมตอบแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน แป๊ปเดี๋ยวไอ้คมมันก็นอนซ้อนด้านหลังผมและรั้งตัวผมไปกอด
เหมือนที่ทำชอบทำแล้วผมงอนมัน
“โกธรอะไรหรือเปล่า”
เสียงทุ้งงอนง้อหูข้างหู
ถามว่าโกธร คำตอบคือเปล่า
แต่....ผมหึง...ผมหวง...ผมเจ็บ...ผมอิจฉา
เวลาเห็นมันอยู่กับคนที่มันรัก
อยากให้มันมองผม...รักผมอย่างผู้หญิงที่มันรักบ้าง
รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่....ของสักนิด...สักนาทีที่มันจะสนใจผม
ผมหันไปเผชิญหน้ากับใบหน้าคม สบดวงตาคมนิ่ง ก่อนจะค่อยแนบริมฝีปากกับปากอิ่ม
อย่างเรียกร้องโหยหาไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบสนองกับด้วยจุมพิตร้อนแรงไม่ต่างกัน
เมื่อจุมพิตอันยาวนานสิ้นสุดลง แต่ความต้องการเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
ผมพลิกตัวขึ้นกายบนร่างกำยำของไอ้คม แนบจูบไปตามสันกราม ปลายคางไล่มาที่อกแกร่ง
กระดุมเสื้อถูกปลดเปิดแผ่นอกกว้างหน้าซบอิง ผมมือลูบไล้หน้าท้องแน่นหนั่นด้วยกล้ามเนื้อสวย
จากการออกกำลังกายอย่างหลงใหล เสียงครางอย่างพอใจแว่วมากให้ใจชื่น
ต่ำลงมาบางอย่างกำลังดุนดันรอการปลดปล่อยอยู่ใต้กางเกงนักศึกษาสีดำ ผมไม่รอช้าที่ช่วยปลดปล่อยมันออกมา
สู้โลกภายนอก แล้วทักทายมันด้วยจูบแผ่วๆ เล่นกับสนุกด้วยกัน จนมันชุ่มโชกไปด้วยน้ำสีขาวข้น
เจ้าของสิ่งนั้นบิดร่างร้องครางอย่างสุขสม เมื่อมองเหลือบตาขึ้นไปมอง ใบหน้าหล่อเหลานั้นบิดเบี้ยวด้วยความกระสันเพราะการปรนเปรอ ดูทรมานปนเปด้วยความสุขสม ควงตาคมปรือปรอยโชนด้วยไฟราคะมองคล้ายอ้อนวอน
“เปล ก...กู...จะไม่...ไหว แล้ว” เสียงทุ้งครางชื่อผมผะแผ่ว
“แต่....กูยังไม่พร้อม” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะละจากของร้อนในมือ ยืดตัวขึ้นไปประกบจูบคนที่ทำหน้าจะตายเสีย
ให้ได้อย่างชอบอกชอบใจ การได้แกล้งคนล่างให้คลั่งทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น
ผมขยับลุกขึ้นนั่งคุกเข่าแล้วรูดรั้งกางเกงยางยืดขาสั้นที่สวมอยู่ออกไปกองที่พื้น ระหว่างที่ริมฝีปากอุ่นประพรมไปบนผิวอ่อนบริเวณลำคอและไหล่ของผม มือใหญ่ทั้งสองอ้อมไปกอบกุมและบีบคลึงปั้นท้ายทั้งสองของผม
สนุกมือ
“อืม...เดี๋ยวก่อนคม หยุดก่อน”
ผมว่าแต่ไอ้คมไม่ฟัง ผมจึงตีต้นแขนคนดื้อพร้อมกับส่งตาดุไปทีหนึ่งมันจึงหยุด ผมเอื้อมมือเปิดลิ้นชันหัวเตียงหยิบเจลหล่อลื่นบีบใส่มือซ้าย แล้วป้ายมันที่ช่องทางด้านหลังของตัวเอง ความเย็นของเนื้อเจลทำให้สะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะส่งนิ้วมือเข้าไปช่วยเบิกทางทีละนิ้ว ขณะที่มือขวารูดรั้งปลุกเร้าอารมณ์ด้านหน้า
“อืม...อะ...อ้า”
ผมมองภาพตัวเห็นที่สะท้อนในดวงตาที่เต็มหลงใหลคลั่งไคลของอีกฝ่ายอย่างพอใจ เสียงครางกระหึ่มในลำคอบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการผมมากเพียงไร
เมื่อพร้อมผมจับบ่าแกร่งไว้ทังสองมือ แล้วขยับร่างกายให้สอดรับกับอีกฝ่าย ก่อนจะกดเอวลงไปให้ช่องทาง
คับแคบค่อยสอดรับเอาความร้อนระอุเข้าไปอย่างช้าๆ แม้จะเตรียมพร้อมแต่ขนาดของมันก็เป็นภาระหนักเอาการ
สำหรับผม หยุดพักหายใจเมื่อรับเข้าไปจนหมด ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ
“อ๊ะ..อย่าอยู่เฉยๆสิ!”
สิ้นคำสั่งไอ้คมก็สวนสะโพกตอบรับกับจังหวะของผมจนประสานกัน
ความเสียงซ่านเข้าจู่โจมทั้งช่องด้านที่ถูกรุกรานด้านหลังและส่วนอ่อนไหวที่เสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
เสียงเนื้อเสียดสีดังประสานกับเสียงครางจนแยกไม่ออก เสียงกรีดร้องสุดท้ายดังลั่นเมื่อทั้งสองถึงจุดสูงสุด
ของอารมณ์พร้อมกับหยาดหยดแห่งความไคล้ที่หลั่งไหลเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งและช่องทางคับแคบ
ต่างคนต่างเหนื่อยหอบ ปานจะขาดใจ ผมทรุดตัวลงนอนเคียวข้างร่างสูงที่รั้งเข้าไปกกกอด ผมเงยหน้าขึ้น
จูบปลายคางอีกฝ่ายอย่างรักไคล้ ก่อนจะผล่อยหลับไปในที่สุดด้วยความเหน็ดเหนื่อย
..................................................................................................................................................................................
TBC
ความคิดเห็น