คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (Short story ไอ้เลิฟxเฮียสมชาย) valentine เป็นแฟนกันไหม?
“วันวาเลนไทน์ใครๆเขาก็อยู่กับเป็นคู่คิดๆดูให้ ตูต้องเหงาใจ
เหตุไฉนคนหน้าตาดีชนะเลิศในปฐพีอย่างไอ้เลิฟคนนี้ถึงอาภัพรักไร้คู่
พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย!!!! ฮือๆ”
ผู้อ่านอาจสงสัยว่าใครมันมาโวยวายให้เคืองหูอยู่ตอนนี้
มันคือ ไอ้เลิฟ เป็นหนุ่มร่างสูง หุ่นแมนกล้ามแน่นบึ้ก! เป็นคนนิสัยดี ให้เกียรติสุภาพสตรี รักเด็ก ช่วยคนชรา
อารีสัตว์ ขยัน อดทน มีความมานะพยายามอย่างสูง แต่ของเสียเพียงอย่างเดียวของไอ้เลิฟคือ...หลงตัวเองสุดๆ!!
ไอ้เลิฟชอบคิดว่าตัวเองน่าตาดีปานพระเอกหนักเกาหลี ทั้งที่ความจริงเป็นได้แค่เกาเหลา
ก็ไม่ถึงกลับดูไม่ได้หรอกนะ แบบว่าหน้าทรงสีเหลี่ยมคมเข้มแบบคนใต้ คิ้วหนาเหมือนชินจัง แต่ตาเรียวเล็กจนแทบจะเห็นเป็นขีดเดียว จมูกโตเหมือนโน้ต อุดม ปากหนาเหมือนโน้ต เชิญยิ้ม รวมๆก็พอไปวัดไปวาได้ละ(มั้ง)
ด้วยเหตุฉะนี้จึงทำให้ไอ้เลิฟอยู่มาโดยไร้คู่มา 28 ปีเต็มๆ จีบใครก็ได้แห้วมารับปะทาน
ขอคบเป็นพี่เป็นน้องแทนสบายใจกว่า พอมาไอ้เลิฟมันเห็นคนรักเดินกระหนุงกระหนิงโชว์สวีท
กันเป็นคู่ในวันแห่งความรักเช่นนี้จึงเกิดอาการอิจฉาตาร้อนปนเศร้าใจไม่ได้จนต้องค่ำครวญออกมา
ราวใจจะขาดให้คนเดินผ่านไปผ่านมาผวาเล่น
โป๊ก!
แฟ้มอย่างหนาตราช้างตีกะโหลกหนาๆของไอ้เลิฟให้มันเลิกค่ำคราญหันขวับไปมอง
เจ้าของแฟ้มคุณภาพเยี่ยมที่ทำมันถึงขั้นหัวโนได้กะเอาเรื่องเต็มตี วันนี้มีวางมวย
แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดไอ้เลิฟก็เทียบจะก้มลงกราบทันที
“ทำไรอ่ะ เฮียตีหัว ผมทำไหม? เจ็บนะเนี้ยะ”
คนตัวล่ำบึกทำหน้าแอบแบ๊วบีบเสียงให้ดูน่ารักน่าสงสารทำมารยาว่าหัวที่โดนตีเจ็บเสียเต็มปะดา
ยิ่งทำให้หนุ่มร่างสูงโปร่งอยากจะกระหน่ำพาดซ้ำลงไปอีกสักทีสองที
“โอ้เอ้อะไรอยู่ไอ้ลิงยักษ์ ของยังขนให้ลูกค้าไม่หมด มัวแต่อู้อยู่นั้นแหละ!”
สมชายดุหน้าเครียด ลูกน้องอู้งานไม่เสร็จคนโดดด่ามันก็ไม่พ้นหัวหน้าอย่างเขานะสิ
“เฮียอ่ะ ผมชื่อเลิฟ ไม่ได้ชื่อลิงยักษ์สักหน่อยเลิกเรียกอย่างนี้สักทีเถอะ”
เลิฟบ่นหน้าบูดอย่างไม่พอใจ
“ลิงยักษ์ หล่ะเหมาะกะแกแล้ว ตัวอย่างกะยักษ์ เสือกชื่อเลิฟ ชื่อน่ารักไม่เข้ากะตัวเล๊ยยยยย”
“ดีกว่าชื่อโบราณๆ ของเฮียแล้วกัน เฮียสมชายยยยยยยยยยยยยย”
คนชื่อไม่เข้ากับตัวแขวะคืนก่อนจะเอี่ยวตัวหลบแฟ้มหนาที่หมายจะฟาดหัวเขาอีกครั้ง
แล้วหัวเราะสะใจกับใบหน้าเอาเรื่องของคนชื่อโบราณ
“พูดมากรีบๆยกของเข้าไปเลย!” สมชายสั่งลูกน้องตัวดีเสียงแข็ง
“ครับๆ” เลิฟรับคำด้วยใบหน้าทะเล้น
แขนแกร่งออกแรงยกกล่องบรรจุหนังสือหลายสิบเล่มจากรถเข็นเข้าไปในร้านหนังสือที่ตั้งอยู่ภายใน
ห้างสรรพสิ่งค้าชื่อดัง
เลิฟและสมชายเป็นพนักงานของสำนักพิมพ์ที่มีหน้าที่ส่งสินค้าตามคำสั่งของร้านหนังสือต่างๆ
ปกติจะมีนักงานอีกสองคนในกลุ่มแต่ลาไปเที่ยวกับแฟนหมดเลยเหลือแค่สองคนที่ต้องมาส่งหนังสือในวันนี้
ตะเวณส่งกันมาจนถึงร้านสุดท้าย
“หมดแล้วใช่มั้ยเฮีย?”
สมชายเปิดดูแฟ้มเช็คงานหลังจากช่วยกันยกของเข้าร้านหมดแล้ว
“อืม...วันนี้หมดแล้วล่ะ”
“เย้! ได้พักสักที” หนุ่มล่ำบึกร้องดีใจพลางบิดกายยึดแขนคลายความเมื่อยล้าจากการยกของหนัก
“งั้นกลับสำนักงานเลยเปล่าเฮีย”
คนอายุเยอะกว่ายกนาฬิกาข้อดูขึ้นดูก่อนตอบ
“ได้เวลาเลิกงานพอดี คงไม่ต้องกลับแล้วล่ะ อืม.......”
“งั้นหาอะไรกินกันมั้ย?” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
สองหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะพากันหัวเราะให้กับความคิดที่ดันบังเอิญเหมือนกัน
“กินไรดี?” หนุ่มสูงร่างโปร่งถาม
คำถามนี้คิดหนักหาที่กินข้าวนี้มันยากจริงๆหนา เลือกไม่ถูกอะไรก็อยากกิน แต่งบไม่ค่อยมี ฮ่าๆ
“เอ็มเค” สองเสียงประสานกันอีกครั้ง
อะไรจะใจตรงกันขนาดนั้นนนนนนนนนนนนน
“ว่าแต่เฮียเลี้ยงนะ นะๆๆๆๆๆๆๆ” เลิฟออดอ้อนส่งสายตาวิงๆให้อีกคนต้องอ่อนใจ
“ตลอดเลยแก”
น้ำเดือดปุดๆไอร้อนขึ้นฉ่า ของในหม้อส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายจนสองหนุ่มต้องรีบทำการโซ๊ยแหลก
ชนิดไม่มีใครยอมใคร เปิดศึกแย่งศึกของกินกันเป็นระยะ
“แล้ววันนี้เฮียไม่นัดกะแฟนกะกิ๊กเหรอ?”
เลิฟถามขณะคีบเต้าหู้ทอดเข้าปาก
“ถ้าแฟนมีกิ๊กจะมานั่งแดกข้าวสวีทกะแกอย่างนี้เหรอวะ ถามได้”
เฮียสมชายตอบกวนปากก็เขี้ยวเป็ดย่างอย่างเอร็ดอร่อย
“อย่างเฮียเนี่ยนะไม่มี ไม่น่าเชื่อ เห็นสาวๆทิ้งเบอร์ให้เป็นบึกๆ”
เป็นอีกเหตุผลที่ไอ้เลิฟโดดปฎิเสธเพราะสาวเจ้าแอบชอบเฮียสมชายมากกว่าไอ้เลิฟ
ก็เฮียแกเทรนเกาหลีพิมพ์กำลังนิยม หน้าเรียวเครื่องหน้าคมแค่ไม่เข้มเกินไป ผิวขาว สูงยาวเข่าดี
“ก็ไม่ได้อยากได้”
คนเนื้อหอมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ จนหนุ่มล่ำหน้าเหลี่ยมอดหมั้นไส้ไม่ได้
เลยแกล้งแย่งกุ้งจากถ้วยของอีกคนที่ร้อง เฮ้ย! โวยวายที่โดนแย่งของโปรด
“ไอ้เลิฟ! กุ้งกู ตัวสุดท้ายด้วย โธ่!”
เลิฟยิ้มแก้มตุ้ยเคี้ยวกุ้งเนื้อหวานอย่างมีความสุข แถมยักคิ้วกวนประสาทใส่อีกต่างหาก
จนร่างโปร่งเริ่มมีอารมณ์(อารมณ์โกรธอ่ะนะ) มือเรียววางตะเกียบกอดอกหน้าบึ้งไม่พอใจ
“เฮีย โกรธจริงเหรอ?”
พอเห็นว่าเฮียที่เคารพทำท่าจะโกรธจริงๆ คนขี้แกล้งเริ่มใจเสีย ใครจะรู้ว่าเฮียจะหวงของกินขนาดนี้
ต้องง้อโดยด่วนมือหนาใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมูป้อนให้ถึงปากเหมือนอีกคนเป็นเด็กๆ
“อ้ำๆ แลกกันๆ”
ร่างโปร่งเหล่ตามองไม่สนใจ แค้นเรื่องของกินนะเรื่องใหญ่นะขอบอก
“เดี๋ยวให้หมูห่อสาหร่ายด้วยก็ได้”
เลิฟเพิ่มของง้อหลอกล้ออีกฝ่าย
“ใส่ลงในจานดิ” ในที่สุดก็ยอม สมชายยืนจานให้รุ่นน้อง
“ไม่เอา เดี๋ยวจะป้อน กินเลย” เลิฟยังขยั้นขยอไม่เลิก
เพื่อตัดรำคาญสมชายจึงอ้าปากให้ไอ้เลิฟป้อนแต่โดยดี
“ข...ขอโทษค่ะ เติมน้ำเพิ่มมั้ยคะ” พนักงานสาวหน้าแดงกับฉากหวาน(?)
ของคู่รักหนุ่ม เจ้าหล่อนส่งสายตาขออภัยแบบว่าไม่ได้ตั้งใจขัดจริงๆนะค่ะ
“สุขสันต์วันวาเทนไทน์ค่ะ ขอให้รักกันมากๆนะค่ะ”
คำอวยพรและรอยยิ้มของเจ้าหล่อนก่อนผละไปทำเอาสองหนุ่มเกิดอาการเขินหน้าแดงหน้าดำเลยที่เดียว
เล่นถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกันผู้ชายด้วยกันเนี้ยะ ไม่ไหวๆ
พอสบตากันอาการเขินยิ่งเพิ่มขึ้นกว่าเดิมรู้สึกว่าแก้มร้อนฉ่าไม่แพ้น้ำในหม้อสุกี้เลยที่เดียว
“เพราะแกเลยไอ้เลิฟ น้องเขาเลยเข้าใจผิดเลย”
“ง่ะ ไม่ได้ตั้งใจนิ”
“ทำไรไม่คิด กูเสียหายหมด สาวไม่มองขายไม่ออกทำไง”
ร่างสูงโปร่งบ่นไม่จริงจังพลางคีบของกินเข้าปากแก้เขินคิดได้ไงเขาก็ตัวไม่ใช่น้อยๆ
ไอ้เลิฟก็ตัวยังกะควาย แค่คิดก็สยองแล้ว แต่ทำไมใจมันเต้นแปลกๆว่ะ
“เอางี้! เพื่อเป็นการรับผิดชอบเรามาเป็นแฟนกันมั้ยเฮีย?”
.
.
.
.
.
แล้วคุณๆคิดว่าเฮียสมชายของเราจะตอบว่าอะไร? ฮ่าๆ
จบ(แบบหน้าด้านๆ)
ความคิดเห็น