คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (Short story)In......Halloween [ตังค์xโจ]
In......Halloween
31 ตุลาคม..... Halloween day
‘ให้ตายเถอะทำไหมชั้นต้องเสียเวลามางานบ้าๆอย่างนี้ด้วยวะ’
เตสิทธิ์ หรือ ตังค์ บ่นในใจ ดวงตาเรียวคมสีดำกวาดมองไปรอบๆงานปาร์ตี้ฮาลาวีนที่เพื่อนรักอย่างยอดชายนายโจลงทุนลากเขามาอย่างเบื่อหน่าย เพราะเป็นฮาลาวีนทุกคนจึงต้องแต่งตัวเข้ากับงาน ก็แต่งแบบผีๆนั้นแหละ มองไปทางไหนก็มีแต่ผี ทั้งผีไทยผีเทศผีญี่ปุ่นยันผีเอธีโอเปีย เหอะๆ ช่างสรรหากันจริงๆ
ส่วนตัวเขาถูกจับแต่งเป็นผีดูดเลือดในตำนานท่านเคาส์แดกคิวล่า หรืออะไรสักอย่างก็ตามที่ไอ้เพื่อนเวรมันจัดให้แบบส่งๆ ก็แค่เสื้อสูทสีดำที่ออกแนวโกธิค สวมทับชุดทำงานปกติของเขา เสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดหมู กางเกงผ้าสีดำ แค่นั้นก็เพียงพอให้สาวๆใจละลายแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้หลงตัวเองแต่ใบหน้าหล่อเหลาที่สะท้อนจากแก้วไวน์มันฟ้องอย่างชัดเจน คิ้วเรียวพาดเหนือดวงตาเรียวคมดุสีนิลอย่างลงตัว จมูกโด่งรั้นที่เหมาะเจาะกับริมฝีปากบางเฉียบบ่งบอกความเฉียบขาดของเจ้าตัวได้อย่างดี เส้นผมสีดำยาวพอประมาณที่ถูกรวบอย่างรวกๆแต่กลับเพิ่มความ
เซ็กซี่อย่างไม่ตั้งใจ
“หึ”
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ เมื่อเห็นหญิงสาวสวยหุ่นบาดใจคนหนึ่งส่งสาตายหวานยกแก้วเป็นเชิงเชิญชวนยั่วเย้า
ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบน้อยๆโดยไม่ได้แสดงความใส่ใจหญิงสาวแต่อย่างใด เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือหาตัว
ไอ้เพื่อนตัวดีของเขามากกว่า มาถึงงานไม่นานมันก็ทิ้งเขาหายต๋อมไปเสียเฉยๆ ปล่อยให้เขายืนเคว้งอยู่กลางงานท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จักเลยสักคนทำเอาร่างสูงหงุดหงิดเอามากๆจะกลับก็กลับไม่ได้เพราะเขาไม่มีรถและไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนของโลกกันแน่ เพราะหากออกนอกเส้นทางระหว่างบ้านกันที่ทำงานแล้วละก็ บอกตามตรงว่าไม่สันทัดจริงๆเข้าขั้นหลงเลยที่เดียว
คนไม่ชอบออกนอกเส้นทางบ้านกับที่ทำงานเร่งกวาดสายตาหาคนพามาเพื่อให้พากลับสักที
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาเกือบจะเที่ยงคืนเขาไปแล้ว ยิ่งหาไม่เจอยิ่งหงุดหงิดในอารมณ์จนคิ้วขมวดเข้าหากัน
เดินวนหารอบงานสี่สาห้ารอบก็แล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวคนที่ต้องการ
“ถ้าพรุ่งนี้ชั้นไปทำงานสาย แกตายแน่ๆไอ้โจ”
เสียงทุ้มเล็ดจากปากบางคาดโทษเพื่อนตัวดีที่หาหัวยังไม่เจอ
อันที่จริงมันมีอีกแหตุผลหนึ่งที่เขาต้องรีบหาตัวเพื่อนตัวดีให้เจอ
นึกถึงสายตาที่จ้องเพื่อนเขาอย่างหื่นกระหายแบบไม่ปิดบังของไอ้พวกบ้าในงาน
ใช้คำว่า “พวกบ้า” เพราะมันมีหลายคน แถมแต่ล่ะตัว อืม...คนผู้ชายทั้งนั้น!
“อุ๊ย! ข..ขอโทษค่ะ”
เสียงหวานๆของแม่มดสาวที่ท่าทางจะมึนๆเมาๆได้ที่เอยขอโทษละลักละลัง
ดวงตากลมๆมองชายหนุ่มสลับกับรอยเปื้อนสีแดงเข้มบนแผ่นอกแกร่งและเสื้อของเขาอย่างหวาดๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
ชายหนุ่มเอยอย่างเสียไม่ได้ เอาเถอะเรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่จะโวยวายไปทำไหมกันอีกอย่างได้คำขอโทษ
กับสายตาสำนึกผิดนั้นก็เพียงพอแล้ว แต่เขาคงต้องไปห้องน้ำจัดการล้างน้ำเหนียวๆนี้เสียหน่อยแล้ว
ขายาวพาร่างสูงโปร่งผ่านผู้คนจนหลุดออกมาตามทางเดินที่แค่ๆที่มีแสงไฟเหลืองนวลทางทางสลัว
ผ่านเงาวูบไหวของคู่รักคู่นอนที่โอ้ลมนัวเนียสานสัมพันธ์ตามมุมมืดเป็นระยะ จนถึงห้องน้ำในที่สุด
แม้แต่ในห้องน้ำแสงไฟก็ยังถูกปรับให้เป็นสีส้มสลัวเข้ากับบรรยากาศงาน เชิงเทียนถูกเปลี่ยนเป็นรูปฟังทอง
สัญลักษณ์อีกอย่างของเทศกาลวันนรกแตกนี้
มือเรียวเปิดก๊อกน้ำใช่ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำ บิดแล้วเช็ดไปตามไปตามคราบน้ำเหนียวบนแผ่นอกที่โผล่จากเสื้อสีเข้ม
ดูๆไปช่างคล้ายฆาตกรโรคจิตในคืนเดือนเต็มดวงจากหนังสยองขวัญเสียจริงๆ เสียแต่ฆาตกรคนนี้หล่อเหลาเกินมาตรฐานไปมากโขรก
ชายหนุ่มสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนออกจากห้องน้ำเพื่อตามหาเพื่อนรักต่อไป เขาเดินย้อนกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง ผู้คนยังคงหนาตาเช่นเดิม เสียงเฮและเสียงหัวเราะดังมาจากโต๊ะด้านในที่อยู่ในมุมค่อนข้างลับตาซึ่ง
เตสิทธิ์ไม่ได้สังเกตเห็นในตอนแรก ดวงตาคมเพ่งพิศไปยังกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นจนสะดุดกับคนคุ้นเคย
คนที่เขาตามหามาเป็นชั่วโมงๆ ดวงตาสีนิลส่องประกายจากเพลิงพิโรธ อย่างที่ถ้าเพื่อนตัวดีมาเห็นคงผวาอกสั่นขวัญแขวนไปสามวันเจ็ดวัน โชดดีของโจที่ไม่เคยเห็นตังค์ในโหมดนี้ ก็เขาเองนั้นแหละที่ไม่ยอมให้มันเห็น
‘ปล่อยให้ตามหาตั้งนาน หายมาระริกอยู่นี้เอง ไอ้ตัวดี’
ไม่ได้เป็นแฟนนะ ไม่ใช่เจ้าของเธอ
ไม่ใช่ว่าฉันเป็นหวงเธอ ฉันไม่ได้รักเธอ
เตสิทธิ์ไม่ใช่คนมีความอดทนมากหนักในบางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้กำลังโอบไหล่โอบเอวเพื่อนตัวดีของเขาอย่างฉวยโอกาสกำลังจะทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดสะบัด สองเท้าก้าวฉับตรงไปยังเป้าหมายทันที ดวงตาคมมองร่างของเพื่อนที่สะลึมสะลือลืออยู่ในอ้อมแขนของคนไม่รู้จักพลางนับเลขข่มความโกธรที่พุ่งพล่านในใจ
แต่ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเคืองตา
ถ้าเขายังชวนเธออยู่อย่างนี้ คืนนี้คงมีปัญหา
“โจ” ปากบางเรียกเพื่อนเสียงเย็น
“ไง!เพื่อน”
พิทวัส หรือไอ้โจเพื่อนตัวดีของเตสิทธิ์เอยปากเมื่อตาปรือๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์เหลือบขึ้นมองเขา
แล้วฉีกยิ้มกว้าง
‘ดูมันยังมีหน้ามายิ้มทักอีก!’
ร่างสูงถอนหายใจ ส่ายหน้า ก่อนจะคว้าร่างอ่อนปวกเปียกของเพื่อนจากชายคนนั้นไม่สนใจเสียงโวยวายและการยื้อยุดจากอีกฝ่ายที่พยายามรั้งร่างโจไว้ และเพียงเขาปรายตาคมดุดันใส่เท่านั้นชายคนนั้นก็ต้องยอมปล่อยมือไปด้วยความผวาหวาดและหวาดผวา กวาดตามองรอบวงหาได้มีใครกล้าลุกขึ้นมามีเรื่องกับชายหนุ่มไม่
“ปายยยยหนายยยยยย”
คนเมาถามเสียงยานอ้อแอ้
บอกเค้าว่าค่อยเจอกันวันหลัง เอาไว้ฉันไม่ได้มา
วันนี้คิดว่าคงมีปัญหา อยากขอเธอได้ไหม
“เมาแล้วกลับบ้าน”
ตอบพลางกระชับแขนแกร่งรวบร่างนั้นเข้าอกแล้วประคองไหล่โอบเอวออกจากงาน แล้วนึกขึ้นได้เข้าไม่รู้ทางกลับบ้าน แถมเจ้าตัวดีก็ดูไม่มีสติสตางค์พอจะพาขับรถพาเขากลับบ้านอย่างปลอดภัยแน่ๆ ชีวิตนี้ยังมีค่าเกินกว่าจะมาตายเพราะเมาแล้วขับ โชคดีที่ที่จัดงานเป็นคลับใต้ดินของโรงแรม ชายหนุ่มจึงตัดสินใจไปที่เคาร์เตอร์เพื่อขอเปิดห้อง
พนักงานหนุ่มเปิดประตูส่งแขกทั้งสองเข้าห้อง รับทิปเป็นแบงก์แดงๆจากชายร่างสูงโค้งขอบคุณแล้วหลบฉากไปอย่างรู้หน้าที่
เตสิทธิ์โยนคนเมาลงบนเตียงอย่างไม่เกรงใจ จนอีกฝ่ายครางประท้วงเบา
“เจ็บ...ไอ้ตังค์....บ้า”
ดูด่าไม่เป็นประโยคมันก็ยังอุตส่าห์พยายามด่า
เตสิทธิ์กอดอกส่งสายตาไม่พอใจให้คนเมาที่ไม่สำนึกบนเตียง แต่ก็เท่านั้นเพราะไอ้โจมันไม่เคยสำนึก
ต่อให้โกธรเป็นฟืนเป็นไฟไปก็ไร้ประโยชน์
“เกือบมีสามีเป็นของตัวเองยังไม่รู้ตัวอีก” ปากบางเอยเสียงเรียบปนอ่อนใจ
อีกฝ่ายได้ยินก็เอาแต่หัวเราะหึๆ ตาหยีหรี่จนแทบปิด
ทุกทีเมาทีไรโจมันจะไม่รู้เรื่องรู้ราวโดนลากโดนฉุดไปไหนมันก็ไปตามเขาง่ายๆ แล้วหลายๆคนก็อยากฉุดมันเสียด้วย เพราะอะไรนะเหรอ ดูเอาเถอะ ตาคมที่ปรือปรอยเพราะเมาทอดประกายหวานช่ำ ผิวแก้มขาวตามเชื้อจีนเต็มตัวแดงระเรื้อก็เพราะเมาอีกเช่นกัน แล้วยังปากแดงๆนั้นอีกที่ฉีกยิ้มหวานไม่รู้สึกรู้สา ตัวแม้ไม่ได้บางเบาแบบผู้หญิงแต่สูงโปร่งแบบหนุ่มเจ้าสำอางที่ออกกำลังเพื่อสุขภาพไม่เน้นเพาะกล้ามบ่มพลังเคแต่อย่างใด
นี้แหละเหตุผลที่เขาต้องยอมตามมันมางานปาร์ตี้ที่เขาเกลียดแสนเกลียดหรือทุกที่ๆทุกๆงานที่มันจะไปเมานั้นแหละ กี่ครั้งกี่คราวที่ต้องค่อยปัดเพราะแมลงเหลือบไรที่เข้ามาลุ่มลามวุ่นวายกันเจ้านี้ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรที่เขาทำร่วมไว้กับมัน
เริ่มจากรูมเมทโดยบังเอิญ จนเป็นเพื่อน และยังคงเป็นจนปัจจุบัน เตสิทธิ์ยังจำได้ดีถึงความรู้สึกลุ่มร้อนกระวนกระวายจนใกล้ทุรนทุรายของตนในคืนที่ใครบางคนหายไปไม่กลับคืนสู่ที่พักดังเช่นทุกวัน เขาเฝ้ารอและรอ ไม่หลับไม่นอนจนกระทั้งเช้าที่เจ้าตัวโซเซกลับมา หลังจากวันนั้นไม่เคยที่เตสิทธ์ปล่อยเพื่อนคนนี้ห่างสายตาอีกเลย
เพราะฉันคงนอนไม่หลับ ถ้าไม่กลับพร้อมเธอ
ฉันคงนอนละเมอ ถ้าเธอไม่สนใจ
ก็เรามาพร้อมกัน
จะปล่อยให้ฉันต้องเหงาคนเดียวได้อย่างไร
รู้ไหมว่านอนไม่หลับ ถ้าไม่กลับพร้อมกัน
ฉันคงนอนไม่มัน ถ้าฉันว้าวุ่นใจ
อย่าให้แคร์นิดหนึ่ง อย่าไปกับเขา
เธอทำให้ฉันนะได้ไหม
ไม่ได้เป็นแฟนนะ ไม่ใช่เจ้าของเธอ
ไม่ใช่ว่าฉันเป็นห่วงเธอ แต่ฉันไม่ค่อยชอบใจ
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างคนเมาที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว
“ไอ้หมาบ้าจอมยุ่ง”
เพราะวันนี้โจแต่งเป็นมนุษย์หมาป่า ติดหูและหางสีน้ำตาฟูๆ
สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ กางเกงหนังเข้ารูปสีดำที่เน้นให้เห็นรูปร่างได้อย่างดี
ไงหมาป่าที่ระริกระรี้กระตือรือร้นออกล่าเหยื่อแต่หัววันกลับเกือบจะโดนเข้าเขมือบเสียเองได้
ถ้าผีดูเลือดตัวนี้ไม่ไปเจอเข้า เจ้าหมาป่าหน้าตี๋นี้อาจกลายเป็นหมาบ้านสวมปลอกคอมีเจ้าของก็เป็นได้
แวบหนึ่งชายหนุ่มรู้สึกใจโหวงๆเจ็บหนึบ จนต้องทาบฝ่ามือกับอกด้านซ้ายของตน
เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่คิดว่าไอ้เพื่อนรักเพื่อนแค้นอาจจะมีใคร...ที่ไม่ใช่ตัวเขาอยู่ข้างๆ
“หึ”
ปากบางแค่นยิ้มอย่างที่ชอบทำประจำ เอนหลังพิงหัวเตียงนัยน์ตาคมเหม่อมองไปยังดวงจันทร์และดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรีครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาพิศใบหน้าคนหลับไม่รู้เรื่องอีกครั้งความรักมากมายถูกส่งผ่านดวงตานั้น
อย่างไม่คิดจะปิดบังแบบที่ในยามปกติไม่มีทางที่ใครจะได้เห็น
ริมฝีปากบางประทับแผ่วเบาบนหน้าผากมนของคนหลับ ไล่ลงไปที่เปลือกตาบาง ปลายจมูก แล้วอ้อยอิงตรงริมฝีปากสีสดชื้นลิ้มรสหวานซ่านผสมรสแอลกอฮอร์ชวนลุ่มหลง จบด้วยการลงฟังเขี้ยวไปขบเนื้ออ่อนตรงลำคอขาวจนเป็นรอยเด่นอย่างต้องการสร้างรอยบอกความเป็นเจ้าของลิ้นร้อนลากเลียรอยแผลที่เขาเป็นคนสร้าง
คนข้างล่างครางหือก่อนจากขยับตัวหนีอย่างนึกรำคาญผู้รบกวนการนอนอันแสนสุข ปากสีสดส่งเสียงจี้จ๊ะ
ขยุกขยิกอยู่ครู่จึงค่อยเข้ากลับสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง ท่าทางน่ารักราวเด็กน้อยนั้นเรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูในลำคอจากคนตัวสูงมือเรียวปัดปอยผมที่ตกลงมาปกให้หน้าขาวอย่างนุ่มนวล
เตสิทธิ์คิดหากเขาเกิดลักหลับคนข้างๆเสียตอนนี้มันก็คงไม่สามารถตื่นมารับรู้หรือขัดขืนได้
คงจะดีไม่น้อยหากได้ครอบครองเป็นเจ้าของเจ้าคนขี้เมาแถมขี้เซานี้
แต่.....มันคงจะดีกว่าถ้าอีกฝ่ายรับรู้และยินยอมด้วยความเต็มใจ
“ยัง...ยังก่อน อาหารอร่อยต้องกินตอนร้อนๆสิ ฮิๆ”
ดวงตาคมพราวระยับอย่างหมายมั่น
................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น