คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : (Short story เพลิงภพxพีระพล) Bus...Stop ต่อครั้งที่ 5
รถตำรวจแผดเสียงไซเรนลั่นวิ่งผ่านพีระพลและเพลิงภพที่ยืนหันหลังไปอย่างเร่งรีบทิ้งเพียงฝุ่นควันไว้ให้ดูต่างหน้า พีระพลถึงกับถอนหายใจดังเฮือกอย่างโล่งอกที่รอดตัวมาได้อย่างหวุดหวิดแต่พอหันไปเจอสายตาไม่สบอารมณ์ของเพลิงภพที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างรอบตัวแล้วเป็นต้องสะดุ้งรีบปล่อยมือเรียวที่กุมมือแกร่งออกราวต้องของร้อน
“นายมาทำอะไรแถวนี้!”
เพลิงภพถามเสียงเครียด ดวงตาคมดุจ้องมองคนตรงหน้าที่ได้แก่ก้มหน้า อ้ำๆอึ้งๆเอาแต่เหลือบมองเขาด้วย
สายตาหวาดเกรงเหมือนเด็กที่กำลังถูกผู้ปกครองดุด้วยอารมณ์กรุ่นโกธร
“คือว่า...แบบ”
อาการอ้ำอึ้งคล้ายมีอะไรติดในลำคอขวางทางลมของพีระพลทำให้เพลิงภพยิ่งรู้สึกหงุดหงิดอยากเข้าไปเขย่าร่างโปร่งให้คำพูดมันหลุดออกจากลำคอเรียวนั้นเสียเหลือเกิน
“บอกแล้วว่าไม่ให้ตามมา! มันอันตราย อันตรายนะเข้าใจมั้ยโว๊ย! ฟังไม่เข้าใจหรือไงวะ!”
เพลิงภพตวาดด้วยความหงุดหงิดสุดกำลัง ทั้งโมโหที่อีกคนไม่ยอมฟังกัน ทั้งเป็นห่วงกลัวได้รับอันตราย
แต่อีกฝ่ายกับ.....
“แล้วอย่าบอกนะว่า นายเป็นคนโทรเรียกตำรวจ” เสียงทุ้มถามอย่างคาดคั้น และอาการก้มหน้ามองพื้นกับความเงียบจากอีกฝ่ายอันเป็นกลายตอบรับว่าเขาคิดถูก เด็กหนุ่มตาดุก็สบถอย่างสุดกลั้น
“โธ่โว๊ย! ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ”
ป่านนี้เพื่อนๆเขาไม่ถูกตำรวจซิวไปเข้าตารางให้พ่อแม่ผู้ปกครองวิ่งวุ่นมาประกันตัวกันแล้วเหรอ
ไหนจะทางโรงเรียนอีก ถ้าอาจารย์รู้เรื่องมีหวังเดือดร้อนกันเป็นแถวแน่
คนโดนตวาดถึงกับสะดุ้งตกใจเสียงตวาด พลาดอดน้อยใจขึ้นมาไม่ได้ ที่ทำไปก็เพราะความเป็นห่วง
แต่กลับโดนคนที่เป็นห่วงต่อว่าเสียได้
“ก็เราเป็นห่วงนายนี้น่า! ขอโทษที่วุ่นวายแล้วกัน!”
พีระพลพูดเสียงสั่นด้วยความน้อยใจ เด็กหนุ่มหันหลังให้อีกฝ่าย ยกแขนเรียวกอดอกแน่น
ทำดีไม่ได้ดี!
เพลิงภพถอนหายใจ อารมณ์เย็นลงเหมือนได้รับรู้ความห่วงใยจากพีระพล ความรู้สึกอุ่นใจขับไล่
ความโกรธไปจนหมด แต่ท่าทางอีกคนงอนแก้มป่องเป็นปลาทองไปแล้ว เห็นทีคงต้องออกแรงง้อกันหน่อย
“ขอโทษ”
เสียงทุ่มเอยคำขอโทษจากใจ เมื่อเห็นอีกคนยังไม่ยอมหันมา เพลิงภพจึงเดินมายืนตรงหน้าพีระพล
“ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจว่านาย ปากมันไวไปหน่อย”
พีระพลไม่ใช่คนใจแข็งอะไรมากมายเพียงคำขอโทษจากใจของอีกฝ่าย ความน้อยใจก็หายไปอย่างง่ายดาย
เด็กหนุ่มหน้าใสส่งยิ้มให้อีกคนใจชื่นแล้วยิ้มตาม ก่อนดวงตาเรียวจะสำรวจบาดแผลบนใบหน้าและร่างกายของเพลิงภพ
“เจ็บหรือเปล่า?ไปโรงพยาบาลมั้ย? แผลเยอะมากเลย”
เสียงทุ่มเอยถามด้วยความห่วงใยกับบาดแผลมากมายของร่างสูง แต่เพลิงภพกับปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ไป! แผลแค่นี้จะไปทำไมให้เปลือกตังค์ เดี๋ยวมันก็หายเอง”
“แค่นี้อะไร! แผลเยอะแยะออกขนาดนี้” พีระพลร้องขึ้นอย่างขัดใจ ก่อนใบหน้าใสจะระบายยิ้มล้อเลียน
เมื่อจับสีหน้าที่พยายายซ่อนความกลัวของอีกฝ่ายได้
“หรือว่า....จริงๆแล้ว นายกลัวโรงพยาบาล”
“ไม่ได้กลัว! แค่ไม่ชอบกลิ่งโรงพยาบาลมันเหม็น!”
เพลิงภพแก้ตัวเป็นพัลวันกับข้อสันนิฐานที่สุดแสนจะตรงเผ่งของอีกคน
“กลัวจริงๆด้วย” พีระพลล้อเลียนอย่างขำๆให้ใบหน้าคมดุแอบมีสีระเรื่อ
“ก็บอกว่าไม่ได้กลัวไง!” เพลิงภพขรึงตาดุใส่คนข้างตัว
“ไม่กลัว ก็ไม่กลัว งั้นเดี๋ยวเราทำแผลให้แล้วกัน”
สรุปสองหนุ่มสองมุมจึงพากันไปหลบทำแผลที่ป้ายรถเมล์ประจำซึ่งวันนี้โล่งกว่าปกติเพราะเป็นวันหยุด
พีระพลจัดการทำแผลให้เพลิงภพอย่างรู้งาน เสร็จแล้วก็นั่งกันเงียบๆ
ตอนนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิทแล้ว แสงสว่างจากหลอดนีออนเป็นตัวช่วยให้ผู้คนยังคงดำเนินกิจกรรมต่างๆ
ต่อไปภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด
เพลิงภพมองผู้คนและยานยนต์ซึ่งผ่านไปผ่านมา เหมือนๆกันกับพีระพลที่มองในสิ่งเดียวกัน ทั้งสองต่างปล่อยความคิดและเวลาให้ผ่านไป ด้วยความรู้สึกเดียวกันที่อยากให้ช่วงเวลานี้ยาวนานออกไปเรื่อยๆ เพราะความรู้สึกอบอุ่นใจยามที่มีอีกคนเคียงข้างกายทำให้ไม่อ้างว้างเหมือนอยู่บนโลกคนเดียวเหมือนแต่ก่อน
จนกระทั้งรถเมล์แล่นมาจอดตรงหน้าทั้งสองหนุ่ม
“รถเมล์มาแล้ว” เพลิงภพเอยอย่างเลื่อนลอย ข้างใจอกมันหวิวๆ คล้ายอาการใจหาย
“อืม...” พีระพลเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเด็กหนุ่มจ้องมองรถเมล์อย่างตัดพ้อที่ช่างมาตรงเวลาเกินกว่าเห็นใน
วันที่ไม่ต้องการ
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนใบหน้าคมจะหันมาเอยชวนคนข้างกาย
“ไปกันเถอะ”
“เอ๊ะ! จะไปไหนอะ? ไม่ขึ้นรถเหรอ?”
พีระพลถามด้วยความสงสัยเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ตรงขึ้นรถอย่างที่คาด แต่เขาก็ลุกขึ้นเดินตามคนชวนอย่างไม่ต้อง
คิดเลยด้วยซ้ำ
“ดูหนัง”
เพลิงภพตอบโดยไม่หยุดเดินล้วงกระเป๋ด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนพีระพลก็เดินตามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ปล่อยให้รถเมล์คันนั้นแล่นออกไปตามทางของมัน
..................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น