คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -7-
เล่นตัว
#เล่นตัวมบ
ฟิคมาร์คแบม
ตอนที่7
ตอนนี้ผมกำลังยืนล้างจานอยู่ในห้องครัวที่คอนโดของผมเอง โดยมีไอมาร์คที่นั่งมองผมอยู่ห่างๆ
"มาร์ค 4 ทุ่มแล้วนะเมื่อไหร่มึงจะกลับ"
"กูบอกแล้วไงว่าคืนนี้กูนอนที่นี่"
"แบมไม่ให้มึงนอน"
"ก็กูจะนอน...อีกอย่างคืนนี้กูจะได้สอนการบ้านมึงด้วยไง ไม่ดีหรอ?"
"มันก็ดี แต่แบบมึงงงงงง"
ผมล้างจานใบสุดท้ายและวางมันลง มือบางที่เปียกเช็ดกับเสื้อที่ใส่อยู่ ก่อนจะเดินไปยืนเถียงไอมาร์คที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักกลับคอนโดมันไปสักที
ก็ช่วงนี้มันชอบทำให้ใจผมเต้นแรง แบบแรงมากๆ ขืนมีมันมานอนอยู่ใกล้ๆ แล้วถ้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วเจอมันเป็นคนแรก โอโห!! ผมอดใจไม่ไหวจับมันทำผัวแบบไอแจที่จับไอแจ็คทำผัวจะทำอย่างไรอะ
น่ากลัวเนอะ ผมนี่แหละน่ากลัวเนอะ!!
"แบม แบม!!"
"ห่ะ มึงจะเสียงดังทำไมเล่า!"
"กูเรียกมึงหลายรอบแล้ว...ทำไมยืนคิดอะไรอยู่ หน้าดำหน้าแดง"
"ใคร๊ ใครคิดอะไร ไม่มี๊!"
"เสียงสูงไม่มีพิรุธเลยนะมึง"
"โว๊ะ!! ใครจะไปคิดอะไรแบบมึงได้กัน อกุศลสิ้นดี"
ใช่ครับ ผมนี่แหละอกุศล หยุดคิดได้แล้วโว๊ยยยยย ผมอยากได้มันนี่ครับ ผมอยากได้ไอมาร์คจริงๆนะ!
"แล้วมึงรู้หรือไงว่ากูคิดอะไร?" ไอมาร์คมันถาม
"ใครจะไปรู้เล่า"
"แล้วมึงอยากรู้ไหมหละ?"
มันพูดแล้วแล้วลุกขึ้นยืนเดินมาหาผม ส่วนตัวผมเองก็ถอยหลังจนหลังติดชิดกับอ่างล้างจานอีกครั้ง
ร่างบางขยับหาทางหนี แขนหนามันกลับกันขวางไม่ให้หนีไปไหนได้ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมกำลังถูกมันรอมโดยไร้ทางออกอย่างสิ้นเชิง
เอ่ม...มันจะดีกว่านี้ถ้าอ่างล้างจานมันไม่เปียก เพราะถ้ามันเปียกตูดผมที่ติดอยู่กับมันก็จะเปียกตาม ผมคงโดนไอมาร์คล้อตูดเปียกแน่ครับคราวนี้
"มาร์ค"
"หื้ม"
"มึงจะเดินเข้ามาใกล้แบมทำหอกไร! ตูดเปียกหมดแล้วเนี่ย!! ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"
"อย่าตะโกน" มันก้มลงกระซิบข้างใบหูของผม "อยู่กันแค่นี้จะตะโกนไปทำไม หื้ม"
ขนผมลุกซู่ ไม่ใช่ว่าปวดอึนะครับ แต่เพราะรู้สึกว่าน้ำเสียงแหบๆของไอมาร์คที่กระซิบมามันทุ่มต่ำและนุมนวลมาก
ยิ่งคำว่า 'หื้ม' ของมันยิ่งเหมือนกับว่าผมเป็นสาวน้อยเข้าไปใหญ่ รู้สึกเขินเหมือนเด็กอนุบาล2เลย
เธอทำให้ฉันเหมือนตอนหกขวบ ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรก~
"แบม"
มันก้มลงมาให้ปลายจมูกของมันลากไล้ไปตามสันกรามของผมเบาๆ ปากหนาของมันเม้มเบาๆที่ใบหูของผมเป็นเชิงหยอกล้อ
"..."
"มึงเกร็งหรอแบม กูทำแค่นี้มึงเกร็งแล้วหรอ"
"ใช่...มันเกร็ง"
"แล้วชอ-"
"มันเกร็งกล้ามเนื้อตูดมากอะมึง เพราะอะไรรู้ไหม เพราะน้ำมันไหลเข้าไปในร่องตูดแบมไงเล่า!"ผมพูดแทรก
"ห่ะ?" มันทำท่าทางงง
"มันรู้สึกเย็นอึ้ยๆอะ"
"ฮ่าๆๆๆ"
ไอมาร์คมันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วระเบิดหัวเราะออกมา มือของมันวางทาบไปบนหน้าท้อง นี่สินะที่เรียกว่าหัวเราะท้องแข็ง
"มันไม่ตลกนะโว๊ย"
"มึงโอ๊ย!! ไอสัดกูปวดท้อง"
.....
"ยินดีตอนรับครับคุณมาร์ค วันนี้ไม่ต้องทุบประตูเรียกแล้วครับ"
ผมยืนตอนรับไอมาร์คอยู่หน้าประตู อย่างที่บอกครับมันมาทุกวัน บางวันไม่กลับด้วย เสื้อผ้าของใช้ต่างๆนาๆมีของมันจนครบทุกชิ้นแล้ว
ถามว่าไอมาร์คใส่แล้วใครซัก บอกเลยว่าผมไง กางเกงในของมันยังตากไม่แห้งเลยไม่เชื่อไปดูตรงระเบียงได้ ถ้าจะขนาดนี้แล้วเอาแบมเป็นเมียดีกว่านะมาร์ค
"รู้หน้าทีดี เดี๋ยวซื้อเพ็ดดีกรีให้กินนะ"
ไม่ว่าเปล่ามันยังเอามือมาเกาคางของผมด้วยครับ เอิ่มแล้วทำไมผมต้องเคลิมพยักหน้าด้วยวะ ม่ายด้ายยยผมไม่ใช่หมา!
"ไอสัด!" ผมด่ามัน
"ฮ่าๆๆๆเออมึง!! กูทำไฟล์งานหายวะ"
"ไอมาร์ค!"
"แบมมึงหยุดบ่น! เดี๋ยวกูนั่งทำรายงานคนเดียวเองได้ ที่กูบอกก็เพราะอยากให้มึงรู้เฉยๆ"
"อืมๆ ถ้ามันหายแล้วก็ต้องช่วยกันดิ งานคู่จะให้ทำคนเดียวได้ไง"
"ทำไมวันนี้มึงพูดดีจังวะ"
"อ่าว แล้วทุกวันแบมพูดไม่ดีตรงไหน"
"ไม่ดีที่ปากมึงนะแหละ บางครั้งกูจริงจังมึงก็เล่นตลอด ผลสุดท้ายก็หลุดขำเพราะมึง"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วนี่มึงได้ซื้ออะไรมาให้แบมไหม? แบมหิว"
"เก่งแต่แดกนะมึง อะนี่ข้าวต้ม"
"ขอบคุณคราบ มึงกินไหมเดี๋ยวจัดใส่จานให้"
"หึ กูไม่หิวเพิ่งกินกาแฟไป"
"โอเค"
ตอนนี้เราย้ายมาทำในห้องนอนของผมเพราะว่ามันมีแอร์และมีเตียงนุ่มๆทำงานเมื่อยแล้วนอนเลย
ตอนนี้ไอมาร์คมันนั่งทำรายงานไปคนเดียวแหละ ส่วนผมก็นอนคว่ำหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆมัน และเป็นโทรศัพท์ของมันด้วยนะครับ เพราะไม่รู้มันเป็นอะไรเอาของผมไปซ่อนจนผมเองก็หาไม่เจอ เลยยึดโทรศัพท์มันเล่นแทนแล้วกัน
ว่าไปแล้วหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ง่วงนอนซะมัด
ผมว่างโทรศัพท์ลงเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย นอนมองไอมาร์คมันนั่งทำงานวนไป มาร์คมันหันมามองหน้าของผม มือหนาเปลี่ยนจากจับเมาส์มาขยี้หัวของผมอย่างอ่อนโยน
"ง่วงนอนหรือไง?"
มันถาม พร้อมกับทัดผมที่ปกปิดใบหน้าให้กับผม มือหนาเลื่อนมือมาจับที่ใบหูบีบคลึงตึ่งหูเบาๆ
เหมือนมันรู้ว่าจุดอ่อนของผมคือใบหู จริงๆหูของผมไม่ให้ใครจับง่ายๆนะครับ ยกเว้นมันแล้วกัน ก็มันพิเศษสำหรับผมนี่หนา
"อืม ง่วง"ผมตอบ
"ง่วงก็นอน จะฝืนตาเล่นโทรศัพท์ไปทำไม"
"ก็อยากเล่นอะ"
"เดี๋ยวก็ปวดตา"
"ถ้างั้นมึงก็มานอนด้วยกันซี่ จะให้แบมนอนคนเดียวมันกินแรงมึงเกินไป"
"นี่ชวนกูนอนด้วยแล้วหรอ?"
"แบมหมายถึงนอนแบบนอนๆ มึงคิดไรมาร์ค"
"ฮ่าๆๆๆ เปล่า กูแค่ถามซ้ำเฉยๆ"
"แล้วไป!"
"มึงนอนไปเถอะ กูต้องรีบทำงานพรุ่งนี้ส่ง คงนอนเล่นกับมึงไม่ได้หรอก"
"อ่า แล้วคืนนี้มึงนอนนี่ไหม?"
"แล้วอยากให้กูนอนไหมหละ"
"หึ!! อึดอัดเบียดกูอยู่นั้นแหละ"
"เขาไม่ได้เรียกเบียด...เขาเรียกกอด"
ผมนอนนิ่ง ก็รู้ว่าเรียกกอดแต่แบบเขินไงเลยเรียกเบียดไม่ได้หรือหรอ แล้ว แล้วมึงจะพูดทำไมไอมาร์ค ไอเลวทำแบมเขินอยู่ได้!!
"บ..แบมนอนเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิมดีกว่า ส่วนมึงก็ทำงานไปเดี๋ยวไม่เสร็จ" ผมพูดแก้เขิน
"อืม ถ้าใครทักไรมาบอกกูทำงานอย่ากวนนะ"
"อ่าได้ๆ"
ผมหยิบโทรศัพท์มันมาเล่นอีกครั้ง เข้าแอพนู้นออกแอพนี้ จนกระทั้งมีข้อความหนึ่งทักมันมาข้อความไอแจแหละครับ
"มาร์ค กูขอลอกการบ้านสถิติหน่อย ไอแจ็คมันไม่ให้กูลอก"
"ไม่ให้ มันนั่งทำงานอยู่"
"เอ้าแล้วนี้ใคร ไอแบมหรอ?"
"เออรู้ได้ไงวะ"
"ก็ผัวไม่ว่างเมียต้องตอบแทนปะ"
"เดี๋ยวใครเมียมัน"
"มึงไง ควาย!"
"ไม่ใช่เมียมันเถอะ"
"อยากจะแหมมมมม ตัวติดกันขนาดนั้นเรียกเพื่อร หรือเพื้อน เพี่ยน เพื่อย"
"เพื่อน!"
"ก็มันสะกดไม่ได้ไง มันสำกดคำว่า'เพื่อน'ไม่ได้อีกต่อไป"
"โว๊ะ ไม่คุยด้วยแล้ว!"
ผมออกจากแชทไอแจ สายตาสะดุดเข้ากับแชทที่ถูกปักหมุดอยู่บนสุดของหน้าต่างแชท ที่เป็นแชทของไอจิน
[แบมจะเสียใจไหมถ้าได้ยินแบบนี้]
และมันจะไม่น่าเข้าไปอ่านเลยสักนิดถ้าแชทสุดท้ายที่ไอจินส่งมาแล้วยังไม่ได้เปิดอ่านนั้นมีชื่อของผมอยู่
ถ้าแอบอ่านสักนิดไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"มาร์ค เราลำบากใจนะ"
"แต่มาร์คชอบจินจริงๆ"
"เรามีพี่บีแล้วไง"
"ถ้าพี่มันเลวใส่ก็ควรเลิกป่ะ"
"แต่เรารักเขา"
"มาร์คคงต้องยอมแพ้สินะ"
"ขอโทษนะ แต่มาร์คควรตัดใจจากเรา"
"ถ้าไอนั้นมันทำจินเสียใจ จินกลับมาหามาร์คนะ"
"มาร์ค!!"
"มาร์คยังรอจินเสมอ ขอแค่จินหันมามองมาร์คบ้างก็พอ"
"มาร์ครู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไร ถ้าแบมมาเห็นเขาจะรู้สึกอย่างไง?"
"จินก็รู้ว่ามาร์คแคร์แค่จิน"
"แต่มาร์คจีบแบมอยู่นะ แบมจะเสียใจไหมถ้าได้ยินแบบนี้"
อ่าาาาจะพูดอย่างไรดีหละ ผมไม่น่าอยากรู้อยากเห็นเลย ถ้าผมไม่เห็นแชทพวกนี้คงจะมีความสุขกว่านี้หรือเปล่านะ
คงจะมีแหละก็ไม่รู้ว่าไอมาร์คมันหลอกนี่นา
หึ!!คิดเข้าข้างตัวเองมาตั้งนาน คิดว่าไอมาร์คมันจะชอบผมจริงๆแล้วซะอีก
เรื่องบางเรื่องเราไม่รู้มันก็ดีกว่ารู้เนอะ
ยอมไม่รู้ดีกว่า ถ้ามันจะทำให้ผมได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับไอมาร์คได้นานกว่านี้... ขอโทษนะหัวใจ ขอโทษที่ไม่คิดเผื่อใจไว้บางเลย
"แบม มึงเป็นไร"
"อ๋อ...กูปวดตา ฮ่าๆๆๆๆ ดูดิน้ำตาไหลเลย ฮ่าๆๆๆๆ"
"สม"
"อืมสมแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ แบมโง่เองแหละ"
"นี่มึงเพิ่งรู้ตัว!"
"ทั้งๆที่รู้ว่ามันปวดแต่ก็ยังฝืน...ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"แล้วมึงจะฝืนไปทำไม?"
ไอมาร์คมันหันมามองหน้าของผม ผมลืมตาขึ้นมองเข้าไปยังนัยตาของมันและปล่อยให้น้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาจากดวงตาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างเช่นเคย
"อาจเป็นเพราะ...ชอบหละมั้ง หรืออาจจะรักไปแล้วก็ได้"
"..." มาร์คมันเงียบ
"อ่าาา กูหิวเดี๋ยวออกไปหาอะไรกินข้างนอกนะ"
"เดี๋ยวกูไปด้ว-"
"แบมขอไปคนเดียว มาร์คนั่งทำงานไปเถอะนะ"
....
"ตรงนี้ผิด ผิดตรงเดิมซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ กูสอนมึงกี่รอบๆทำไมไม่รู้จักจำวะแบม" ไอมาร์คมันบ่น
"ก็มันคนละข้อกันอะ" ผมเถียง
"แต่มันใช้สูตรเดิม วิธีทำก็เหมือนเดิม แค่เปลี่ยนตัวเลข มันไม่ได้ยากเลยนะแบม"
ผมเงียบเพราะถูกไอมาร์คตะวาทใส่ ก็ผมไม่เก่งคณิตนี่ครับ สถิติก็คณิตไหมหละ จะทำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
"มาร์ค สอนอีกรอบได้ไหม?"
"กูไม่สอนมึงแล้ว มึงนั่งดูโจทย์ข้อต้นๆไป วิธีทำเหมือนกันเลย"
"อ่างั้นก็ได้"
ผมนั่งทำโจทย์สถิติด้วยตนเองอีกครั้ง พลางแอบมองดูไอแจที่มีไอแจ็คนั่งอธิบายอยู่ข้างๆก็อยากจะไปร่วมฟังด้วยแต่กลัวจะเป็นก ข ค เสียมากกว่า
ส่วนอีก2ตัวเอิ่มจริงๆต้องเรียกคนแหละครับ ไอยูกับไอจ้านหายหัวไปไหนไม่รู้ ปล่อยให้ผมนั่งทำโง่ๆอยู่คนเดียว
"แจ็ค ข้อนี้เราไม่เข้าว่าทำไมถึงใช้สูตรนี้อะ ช่วยอธิบายจินหน่อยได้ไหม?"
ไอจินมาถึงโต๊ะมันก็นั่งตรงข้ามพร้อมการบ้านข้อสุดท้ายที่เป็นข้อเดียวกันกับที่ผมกำลังทำอยู่ ไอแจ็คมันพยักหน้าก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เพื่ออธิบาย
"ไอแจ็คมึงไปสอนไอแจไป ข้อนี้เดี๋ยวกูอธิบายให้จินฟังเอง"
ไอมาร์คที่นั่งข้างๆผมเสนอตัว มันลุกขึ้นยืนเดินไปหาไอจินเพื่ออธิบายโจทย์ข้อนั้นให้ไอจินฟัง
หึ!! ทีกลับผมทำไม่ได้ ทีกับคนอื่นทำไมถึงได้ อ๋อคนอื่นที่ว่าอาจจะเป็นไอจินก็ได้ เป็นเพราะคนนั้นเป็นไอจินสินะ
"เราไม่รอบครอบเองเลยใช้สูตรผิด ขอบคุณนะมาร์คที่ช่วยอธิบาย"
"ไม่เป็นไร รู้ไหมว่าผิดที่เดียวกับไอแบมเลย ทีหลังทำก็ระวังหน่อยนะ"
"อื้ม"
"แล้วนี่จินเป็นไงบ้างช่วงนี้...หมายถึงสบายดีใช่ไหม?"
"อื้ม เราสบายดี พี่บีดูแลเราดีมากมาร์คอย่ากังวลไปเลย"
"อ่า ก็คนมันเป็นห่วงนี่ แล้วเย็นนี้กลับอย่างไรได้ข่าวว่ารถเสีย เย็นนี้มาร์คไปส่งจินกลับได้นะ"
"ไม่เป็นไร"
"ให้มาร์คไปส่งเถอะน่า"
ไอมาร์คมันไม่ได้สนใจใยดีผมเลยสักนิด ตอนนี้ผมโคตรรู้สึกไม่โอเคมากๆเลย ทั้งน้ำเสียง ทั้งแววตา ทั้งท่าทาง มันไม่เคยอ่อนโยนแบบนั้นกับผมเลยสักนิด
หลังจากทำการบ้านเสร็จ ผมเลือกที่จะเก็บของและปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆ ผมควรทำอย่างไงดีนะ ผมควรตัดใจหรือเดินหน้าต่อไปดี
"แบม!!"
"อ่าวยู มึงมีไร"
"กูแหกปากเรียกหลายรอบแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง?"
"ก็ ก็ได้ยิน แต่แกล้งไปงั้น" ผมโกหก
"มึงทำสถิติยัง ขอลอกหน่อย"
"อะเอาไป ส่งให้แบมด้วยนะ เดี๋ยวแบมจะกลับแล้วรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ฝากเช็คชื่อให้ด้วย"
"เออๆ แล้วไอมาร์คอะ"
"ไม่รู้สิ แบมกลับก่อนนะ"
"กลับดีๆนะมึง"
ครืด!!ๆๆ
ผมมองโทรศัพท์มือถือที่มีคนโทรเข้ามา รายชื่อขึ้นเป็นชื่อของไอมาร์ค ผมปล่อยให้มันดังสักพักก่อนจะตัดสินใจรับสายมัน
"เป็นเชี่ยไรรับช้า"
"แบมนอนอยู่"
"แล้วมึงลุกออกไปทำไมไม่เรียก ถ้าจะกลับก็บอกจะได้ไปส่ง"
"..." ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ตลกดีนะคนทั้งคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ามันแท้ๆทำไมถึงไม่เห็น
อ๋อ...แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าไม่เคยอยู่ในสายตา
"เออ!! เรียนเสร็จเดี๋ยวกูไปหา"
"ไม่ต้อง! ไม่ต้องมา แบมอยากอยู่คนเดียว"
"งั้นตามใจมึงเลยแล้วกัน แค่นี้กูไปเรียนแล้ว"
"ด เดี๋ยวก่อน!!"
"มีอะไร?"
"มึงไปส่งไอจินไหมเย็นนี้?"
"อืม ก็ไปส่งเขาก่อนแล้วค่อยกลับ...แค่นี้นะกูต้องเรียนแล้ว"
ไอมาร์คมันว่างสายไป ส่วนผมทำได้เพียงนั่งร้องไห้ออกมาอยู่คนเดียว
อ่าาาา....มันเจ็บนี่ครับ หัวใจของผมมันเจ็บนี่ ตอนนี้ขอร้องไห้สักพักก่อนนะ ขออ่อนแอก่อน แล้วสัญญาว่าจะกลับมาเป็นไอแบมคนที่สดใสร่าเริงเหมือนเช่นเดิม
ความคิดเห็น