Soulmate ผูกรัก

Intro

                              "เมย์อย่าไปนะ อย่าไป!" ชายคนหนึ่งรอขอชีวิตคนรักของตนราวกับคนบ้า เพียงหวังที่จะยื้อชีวิตของหญิงสาวเอาไว้

                            "ผมจะอยู่ยังไง  เมย์กลับมาเหอะ ผมขอโทษ ฮึก" เขาตะโกนลั่นอย่างไม่สนใจใคร  สองมือกุมมือหญิงสาวคนรักไว้แน่น

ฉันได้แต่ยินมอง  ภาพผู้ชายคนหนึ่ง  ที่ขึ้นชื่อว่าคนที่(เคย)รัก  เอาแต่พล่ามเรื่องไร้สาระ กลับไปอย่างนั้นหรอ

                      

                        'ตอนมีฉันอยู่  ทำไมนายไม่เป็นอย่างนี้นะ ?'  ฉันได้แต่ตั้งคำถามนี้ภายในใจ เพราะฉันไม่สามารถถามเข้าได้แล้ว  เพราะฉันตายแล้ว  ตาย.. ไปพร้อมกับหัวใจที่มันแหลกสลาย ใช่  ผู้หญิงที่มีแค่ร่างแต่ไร้วิญญาณนั้นคือฉันเอง  ทั้งที่ฉันรักเขามาก  แต่เขากลับตอบแทนฉันด้วยการนอกใจ  ความรักของฉันมันช่างไร้ความหมายมากเลยสินะ

                       

                         ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวสักหน่อย  ฉันชื่อ เมย์  ปีนี้เป็นปีที่ 24 ของฉัน  ฉันกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ 17  ญาติๆก็อยู่ต่างประเทศกันหมด  ฉันเลยต้องดิ้นร้นใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้น  เพราะจะให้แบมือขอเงินญาติๆที่นานทีปีหนจะเจอกันมันก็กระดากใจเล็กน้อยน่ะ

                        

                       โชคดีที่ฉันมีเขา  'เต้' ช่วยฉันทุกอย่าง  แชร์ภาระที่ฉนต้องคอยแบกอยู่คนเดียว จนถึงไม่นานที่ผ่านมานี้ก็ 7 ปีแล้ว  เขาดูแลฉันไม่คือขาดตกบกพร่องอะไรเลย  เติมเต็มส่วนที่ฉันขาดหายไป เป็นเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวในเทพนิยาย  จนวันหนึ่งมันกลับไม่ใช่.. เต้เริ่มห่างเหิน  ค่อยๆถอยจากฉันทีละก้าวจนฉันรู้สึกได้  ฉันต้องหลับหูหลับตา  หลอกตัวเองอยู่เป็นปีๆ  แต่สุดท้ายมันก็ทนไม่ได้

                 

                       ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอกนะ  แต่วันนั้นเราทะเลาะกัน  ฉันเลยตัดสินใจที่จะเดินหนีออกมา  ในหัวคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างฉันกับเต้  แลัวทุกอย่างก็วูบไป  มารู้ตัวอีกทีก็เห็นร่างของตัวเอง  ร่างที่ไร้วิญญาณ..

          

                        'ตายแล้วไปไหนนะ?' ฉันได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง  ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้จุดหมายได้ขนาดนี้  ได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  เมื่อก่อนไม่เคยเชื่อสิ่งเหนือธรรมชาติ  ไม่เชื่อว่าวิญญาณสามารถหายตัวได้  จนมาเจอกับตัวเอง  ก็ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโดของตัวเองแล้วน่ะสิ  เพียงแค่นึกก็มาถึง   

กึก! แอ๊ด~~

ใครมากันนะ ?

                        "ขอบใจมากนะเต้  ที่ดูแลเมย์แทนป้า  ป้าผิดเองที่ไม่ได้อยู่ดูแลเมย์ด้วยตัวเอง"  ใบหน้าแสนเศร้าของหญิงสาววัยกลางคน คือป้าไมล่า  ป้าของฉันเอง  ถึงท่านไม่ได้อยู่ดูแลฉัน  แต่เมื่อฉันต้องการความช่วยเหลือ  ท่านมักจะเป็นคนแรกเสมอในบรรดาญาติๆทั้งหมดที่ยินดีที่จะช่วยเหลือฉัน  จริงๆท่านอยู่อเมริกา  แต่คงกลับมาจัดการธุระเรื่องฉันสินะ

                         "ป้าคิดว่าจะขายคอนโดนี้  แล้วพาเมย์ไปอยู่กับป้าที่อเมริกา  แต่ป้าลางานมาที่นี่ได้แค่ 3 วันเท่านั้น   เต้ช่วยจัดการให้ป้าหน่อยได้ไหม"

                         

                         "ได้ครับ" เต้ตอบ  พร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆให้ป้า

                         

                         "ขอบใจน้ะจ้ะเต้ วันนี้ป้าแค่จะมาเก็บของของเมย์ออก แล้วจะกลับอเมริกาเลย"

                         

                         "คุณป้าไมล่าต้องเข้มแข็งนะครับ" 

                        

                         "จ่ะ  เต้ด้วยนะ  ที่ผ่านมา เมย์คงเป็นผู้หญิงที่โชคดี  และมีความสุขมากๆที่มีเต้"  ป้าไมล่ายิ้มให้เต้  รอยยิ้มอบอุ่นที่ท่านมีให้กับฉันเสมอมา

ผู้หญิงที่โชคดี ?

มีความสุขงั้นหรอ ?

ความรู้สึกแบบนั้นฉันเคยมีมันด้วยหรอ0

แสงแดดค่อยๆหายไป  นาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้ 6 โมงเย็น  และป้าไมล่ากลับไปแล้ว  แต่เต้ยังคงเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องของฉัน

                         "เออ ว่าไงมึง" เต้กดรับสาย  หลังจากเสียงไอโฟนของเขาดังไม่นาน

                         "ขอบใจมากเว้ย  อีนี้แม่งรวยดี  ขนาดตัวคนเดียว  แต่สมบัติแม่งเยอะชิบหาย"

                         "ตอนแรกกูก็คิดงั้นว่ะ  แต่ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งน่าเบื่อ  ..มึงไม่ต้องกลัวติดคุกหรอก  มันเป็นอุบัติเหตุน่า" ไม่ต้องกลัวติดคุก?  เขาพูดด้วยท่าทางผ่อนคลายกับคนที่อยู่ปลายสายนั่น

                                     "เออ ป้ามันบอกให้ขาย  กูก็คิดว่าจะขายนั่นแหล่ะ  กะจะเอาเปอร์เซ็นต์ที่ขายได้ด้วยสักนิดสักหน่อย  อีกอย่างแม่งหลอนว่ะถ้าจะเก็บไว้'

                         "กูอยู่คอนโดมันนี่แหล่ะ  อีกเดี๋ยวก็กลับละ  หาของติดไม้ติดมือสักนิดสักหน่อยก่อน"

                         "เออๆ เจอกันๆ ที่เดิมนะโว้ย อย่าเบี้ยวอีกล่ะ" ติ๊ด  เต้วางสายแล้ว  

เขามองไปรอบๆห้องฉัน  ก่อนที่จะค่อยๆเผยรอยยิ้มร้ายที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

                         "ขอโทษนะเมย์  แต่มันจำเป็นจริงๆว่ะ หึ" สีหน้าและแววตาที่แสดงออกถึงความเยือกเย็นนั่น

นี่ฉันตาย..มันไม่ใช่อุบัติเหตุงั้นเหรอ?

ไอ้เลวเอ้ย! เพล้ง!! 

Cr.Search Engine

THEME

     

  

                         

                                    

CR.SQW