คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 'empty (공허해) . Ch.3 .45%
Ch.3
“พี่มินโฮ... ทำไมดูเครียดๆจังครับ ที่ทำงานวุ่นมากหรือเปล่าครับ?”
เสียงหวานของแทฮยอนดังขึ้นในโสตประสาท เพียงเท่านั้น.. ประธานเครือเอสกรุ๊ปจึงคลายหัวคิ้วที่ขมวดกันแน่น ก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยส่งยิ้มละมุนออกไป
“เปล่าหรอกครับแทฮยอน... ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้วครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก”
นัม แทฮยอนส่งยิ้มหวานออกมาและไม่พูดอะไรออกไปหลังจากนั้น เช่นเดียวกับมินโฮที่ใช้สมาธิไปกับการขับรถต่อไป ร่างสูงสะบัดหัวน้อยๆ ไล่ความหงุดหงิดใจของตัวเองให้ออกไป
จะสนใจทำไมซง มินโฮ... ก็แค่คนถูกรถยนต์เฉี่ยว
แค่อี ซึงฮุนโดนรถเฉี่ยวก็เท่านั้นเอง..
“อ่า ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ผมขับรถไม่ระวังเองแท้ๆ ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
ซึงฮุนได้รับฟังคำพูดเหล่านี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้เสียที เริ่มตั้งแต่ที่เขาเดินเหม่อไม่มองสัญญาณไฟจราจรจนโดนรถเฉี่ยวแล้ว เจ้าของรถที่แสนดีก็ยังคงเอ่ยปากพร่ำขอโทษและพยุงตัวเขาพาเข้าโรงพยาบาลทั้งๆที่เขาก็บอกปัดไปหลายครั้งแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก
“ผลคือมีรอยถลอกนิดหน่อยนะคะ พยายามเลี่ยงอย่าให้แผลสัมผัสน้ำ และหมั่นทำความสะอาดแผลบ่อยๆนะคะ ถ้าปวดแผลก็ทานยาแก้อักเสบที่หมอให้ได้เลยค่ะแล้วก็พักผ่อนให้มากๆนะคะ”
นี้คือผลวินิจฉัยของแพทย์หญิงปาร์ค บมรุ่นพี่สาวคนเดิม ที่ดูท่าจะมีความสุขกับการได้ออกคำสั่งให้เขาได้พักผ่อน ซึงฮุนพยักหน้ารับเหนื่อยๆ ก่อนที่เขาจะก้มหัวให้น้อยๆเชิงขอบคุณ
เขาและเจ้าของรถเดินออกมาจากห้องตรวจสักพักแล้ว และบางทีก็อาจถึงเวลาที่ซึงฮุนควรจะเคลียร์กับเจ้าของรถเสียทีว่า
“เลิกขอโทษผมเถอะครับ ผมก็เป็นฝ่ายผิดที่เดินข้ามไปโดยไม่ได้ดูรถเลย ฉะนั้นเราก็ต่างผิดด้วยกันทั้งคู่ และผมก็ต้องขอโทษคุณมากๆเหมือนกันนะครับ ที่ต้องทำให้เสียเวลาอย่างนี้”
เจ้าของรถมีท่าทีว่าจะพูดอะไรต่อหลังจากนั้น แต่ร่างบางกลับฉวยโอกาสโค้งงามๆให้สักทีแล้วเดินหนีไปทันที แล้วเหลือบมองเวลาอย่างนึกเหนื่อยใจ
เลยเวลานัดไปอย่างนี้.. มิโนคงไม่ชอบใจแน่ๆ
หมอนั้นไม่ชอบที่จะต้องรอใครนานๆหรอก
..เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว..
แต่ก็ยังสายทุกทีนะ... อี ซึงฮุน
ร่างโปร่งวิ่งกระหอบกระหืดลงมาจากอาคาร ก่อนจะหยุดวิ่ง แล้วหอบหายใจหนัก เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างสูงที่นั่งแกร่วอยู่หน้าตึกของคณะ
“แฮ่กๆ คือฉัน.. ฉันพยายามมาให้เร็วแล้วนะ”
“...”
“มิโนอ่า.. ไม่โกรธกันนะ”
“...”
มีเพียงความเงียบงันจากร่างสูงตรงหน้า ซง มินโฮ ปีสามคณะบริหารธุรกิจ ร่างโปร่งของอี ซึงฮุน ปีสามสหเวชศาสตร์ กายภาพบำบัด เดินลากเข่าที่อ่อนปวกเปียกของตนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคนตัวสูงอย่างอ่นแรง มือเรียวแตะแขนแกร่งนั้นเบาๆ
“มิโน.. โกรธจริงๆหรอ?”
“...”
“อย่าโกรธกันเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะมาสายหรอ..”
ทุกคำพูดถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนา ที่เข้าจู่โจมด้วยระยะเวลาสั้นๆ คล้ายกับเป็นการจูบทักทาย ใบหน้าขาวใสของว่าที่นักกายภาพบำบัดเห่อร้อน ก่อนกำปั้นเล็กจะถูกทุบลงบนไหล่กว้างของจอมโขมย(จูบ)นั้นอย่างไม่รุนแรงนัก
“หายโกรธล่ะ” เสียงทุ้มกล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่กลับกันกับคนที่โดนชิงจูบ
“ย๊า นี้มันหน้าคณะนะ! ไม่กลัวโดนน้องๆแซวกันเลยใช่ไหมห๊า!”
อีกฝ่ายยักไหล่เชิงว่า ‘ไม่แคร์’ จนซึงฮุนต้องเบะปากน้อยๆอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้
“นี้ ทำหน้าแบบนั้น.. จะไม่ใช่แค่จูบเด็กน้อยเหมือนเมื่อกี้หรอกนะ”
“ซง มิโน ทำไมถึงหื่นแบบนี้นะ!”
แต่อี ซึงฮุนก็จำต้องเก็บคำพูดของตัวเองอีกครั้ง เมื่อมือหนายื่นขวดน้ำเปล่าที่เปิดฝาแล้วออกมาให้ มือเรียวรับขวดน้ำอย่างนึกงง จนกระทั่งคนขี้เต๊ะกล่าวอกมาโดยไม่ทิ้งลายว่า
“เห็นว่ารีบวิ่งออกมาเหนื่อยๆ ก็เลยซื้อมาให้”
ซึงฮุนกะพริบตาถี่ เสียงแหลมทุ้มเอ่ยถามออกไปว่า “ไม่ได้โกรธกันหรอกหรอ?”
มิโนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่มือหนาจะผลักหัวทุยของเขาเบาๆ
“ก็โกรธ.. แต่รู้ว่านายพยายามที่สุดแล้วยังไงล่ะ มีแฟนเรียนหมอก็ต้องเข้าใจล่ะนะ”
“ฉันเรียนกายภาพนะ หมอที่ไหนกัน”
“เอาเถอะๆ ไปกินข้าวกันได้แล้ว.. นายยังต้องมาเรียนในช่วงบ่ายอีกนะซึงฮุนอ่า”
แม้จะเถียงไม่สำเร็จอีกตามเคย แต่ใบหน้าขาวใสก็ต้องอมยิ้มน้อยๆ เมื่อมือหนาถูกยื่นออกมา ก่อนมือทั้งสองจะถูกเติมเต็มด้วยไออุ่นของกันและกัน
แต่นั่น... ก็ผ่านมานานแล้ว..
โอกาสที่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง.. อี ซึงฮุนนับว่ามันติดลบ ไม่ใช่แค่เป็นศูนย์
เพราะคนที่อยู่ข้างกายของมิโนในวันนี้... ไม่ใช่เขาอีกต่อไป
ไม่ใช่อี ซึงฮุน.. ในวันนั้น
ซึงฮุนมาถึงบ้านของจินอูฮยองในเวลาที่ค่อนข้างค่ำ หลังจากที่มีเรื่องโดนรถเฉี่ยวแล้ว เขาก็ยังต้องรีบไปเก็บข้าวของภายในบ้านออกมาเท่าที่จำเป็น เพื่อกระชับเวลาให้รวดเร็วมากกว่านี้
ตัวบ้านช่างเงียบสงบ คนร่างโปร่งพ่นลมหายใจออกมาน้อยๆอย่างนึกโล่งที่ไม่เห็นรถคันหรูของมิโนจอดอยู่ในตัวบ้าน ซึงฮุนจึงก้าวยาวๆอย่างสบายใจมากกว่าเดิมเล็กน้อยฝ่าความหนาวเย็นเข้ามาในตัวบ้าน
แต่..
หมับ!
แขนบางโดนมืออุ่นหนาที่คุ้นเคยจับเอาไว้ทันก่อนจะเข้าไปในบ้าน ซึงฮุนเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังดึงเขาเข้ามุมมืดในที่นี้ก็คือ.. มิโน
เฮือก!
“คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?” เสียงทุ้มแหลมเอ่ยขึ้นอย่างสั่นๆเล็กน้อยดวงตาเรียวรีเสมองบริเวณรอบๆอย่างนึกวิตกว่าจะมีใครมาเห็น
“...”
คนตรงหน้ายังคงเงียบ สายตาคมที่มองมาราวกับมีมนตร์สะกดให้ซึงฮุนต้องหยุดนิ่ง ใบหน้าที่เคลื่อนเข้าหากันเกินจำเป็นอย่างคุ้นเคย แม้ว่ามันจะผ่านไปนานหลายปีแล้วก็ตาม ซึงฮุนเม้มปากแน่นก่อนจะเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายไปอย่างยากเย็น
เขากำลังทำอะไร? เรื่องมันผ่านมานานแล้ว..
ไม่มีทางกลับไปหรอก.. อีซึงฮุน..
"ถ้าไม่มีธุระอะไร ผมขอตัวนะครับ"
ซึงฮุนเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก มันฟังดูน่าละอายถ้าเขาจะบอกว่าเขายังคิดถึงสัมผัสจากร่างสูงตรงหน้า
ทำไมถึงไม่รู้จักจำซะที.. ต่อให้คิดถึงแค่ไหน.. แม้จะใกล้แค่เอื้อม..
..แต่ก็ไม่อาจแตะต้อง ไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว
ร่างโปร่งแกะมือของอีกฝ่ายออกอย่างยากลำบาก แม้ว่ามินโฮจะไม่ได้รั้งเขาไว้ก็ตาม..
"ทำไมต้องพยายามทำให้ฉันเกลียด?"
เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นขณะที่ซึงฮุนเตรียมผละเดินหนี
เขาชะงัก
นั้นสิ.. ทำไมถึงต้องทำให้มิโนเกลียด
คนเห็นแก่ตัวไม่ควรค่าที่จะได้ความรักจากใครหรอกมิโน..
ตอบอีกฝ่ายได้เพียงความคิด แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป ..ไม่กล้าเลยจริงๆ
"ต้องเดินหนีกันทุกครั้งเลยหรอ.. อี ซึงฮุน"
"..."
"แค่เลิกกันโดยไม่บอกเหตุผล.. จำเป็นต้องตีตัวห่างขนาดนี้เลยหรือยังไงวะ แล้วที่คบกันมาเจ็ดปีก่อนหน้านั้นไม่มีความหมายเลยหรือไง!"
"..คุณมิโนคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับ ถ้าแทฮยอนได้ยิน ..มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะครับ"
มินโฮมองแผ่นหลังเล็กของคนตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซึงฮุนกำลังมีสีหน้าอย่างไร
และเขาก็ไม่เข้าใจคนอย่างซึงฮุนเลยสักครั้ง
"..."
"ต้องการอย่างนี้ใช่ไหม อีซึงฮุน.."
"..."
"ได้ ในเมื่อไม่ยอมพูดอะไรออกมา ก็อย่าหวังว่านายจะสงบสุข!"
เขาไปแล้ว..
ซง มินโฮผู้มากอำนาจคนนั้นกลับไปแล้ว หลังจากที่ลั่นวาจาเมื่อครู่นั้นออกมา แต่ร่างโปร่งของ อีซึงฮุนกลับยังยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม.. คล้ายรูปปั้นที่ไม่มีหัวใจยืนตระหง่านอยู่ทางเข้าคฤหาสน์หลังนี้
ต่างกันตรงที่ซึงฮุนยังมีหัวใจ.. ที่ฝากใครอีกคนไว้มานาน
เขามีน้ำตา.. และความรู้สึกอย่างที่หุ่นพวกนั้นไม่มี
ในเมื่อเลือกแล้ว... ต่อให้เจ็บปวด..คงต้องยอมรับ
มือเรียวเอื้อมมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาทิ้ง ก่อนจะทำใจเดินเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
เจ้าของตากลมโตมองเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปจากชั้นบนของตัวบ้านด้วยความสงสัย คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ ไม่เชิงว่าตกใจ ไม่เชิงกำลังตั้งตัวไม่ทัน.. ดวงตากลมโตมองร่างโปร่งของนักกายภายบำบัดที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักอย่างนึกห่วง
"ระหว่างพวกนาย.. มันมีอะไรบางอย่าง.. ที่ชวนอึดอัด" เสียงนุ่มเว้นระยะพักหนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบาๆออกมาอีกครั้งว่า
"เหนื่อยหรือเปล่านะ ที่ต้องเมินเฉยน่ะ ซึงฮุนอ่า"
---- สปอย ----
“ซึงฮุนอ่า พี่จะกลับไปเดินได้อีกครั้งจริงๆใช่ไหม?”
“ได้สิครับ ถ้าพี่ไม่ดื้อและเป็นเด็กดี”
“ซึงฮุนอ่า... ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้.. พี่ไม่ค่อยเห็นนายยิ้มเลย..”
“...”
“นายกับมินโฮ.. รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม?”
-----------------------------
สปอยตอนที่สามรอไปก่อนนะคะ 555 พี่แป๋วของเราเซ้นต์ไวมากเลยย
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามคะ
ยังคงมาต่อทีละนิดค่ะ 55 ช่วงนี้เคลียร์งานหัวหมุนเลยย #ร้องไห้หนักมาก
ไรท์เห็นคำขู่ของรีดแล้วว ก็เลยมาอัพเพิ่มให้ก่อนห้าเปอร์ 555 อย่าทิ้งกันเลยน้าา TT
ปิดเทอมแล้วจะอัพยาวๆนะคะ ให้สมค่าการรอคอยย
เห้ยย ใจเย็นค่ะใจเย็น ถถ ไรท์มาอัพแล้วน่อ อาจจะไม่ค่อยสบายตาเท่าไหร่ เดี๋ยวเค้าจะอีดิทอีกรอบนะเตง ถถ ฟค.ฟิคนี้ทวงอย่างโหด .ขำแรง ถึงโหดเราก็เอ็นดู ถถถ
เจอกันอีกเปอร์เซ็นต์ที่เหลือนะคะ :)
*มาดิทคำผิดเฉยๆค่ะ 555 ตอนนี้เค้ารอสอบค่ะเตง หลังสอบแล้วจะมาน่อวว //ไม่มีที่เรียนก็งี้ 55 ขอบคุณทุกคนที่รอน้าา
ความคิดเห็น