คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 'empty (공허해) . Intro 100%
Intro
เสียงฝีเท้าที่ดังชัดขึ้นในโสตประสาท พร้อมแรงยุบจากที่ว่างข้างๆเตียงนอนที่ร่างสูงของ ‘ซง มินโฮ’ กำลังแกล้งหลับ ทำให้เจ้าของเตียงอดที่จะกระตุกรอยยิ้มมุมปากไม่ได้ เมื่อรับรู้ถึงบุคคลที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องนอนของเขา
มือเรียวสวยจากบุคคลมาใหม่เอื้อมไปสัมผัสกรอบใบหน้าคมน้อยๆ อย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าบุคคลที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรารมย์นั้นจะตื่น แม้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างจะตื่นแล้วก็ตาม แต่มินโฮกลับชอบที่จะแกล้งหลับเพื่อให้ใครอีกคนในที่นี้ได้สำรวจใบหน้าของเขายามหลับใหล
สัมผัสแผ่วเบาทั่วกรอบหน้าคมหายไปแล้ว.. เพียงไม่นานหลังจากนั้น..ความรู้สึกหยุ่นบริเวณริมฝีปากที่แตะค้างไว้นานจนรู้สึกถึงความอุ่นของเรียวปากบางของใครอีกคน ก็ทำให้คนที่แกล้งหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาพร้อมยิ้มพรายอย่างถูกใจ บุคคลมาใหม่ มินโฮเคลื่อนใบหน้าให้ริมฝีปากแนบชิดกับคนตรงหน้ามากกว่านี้ พร้อมเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากเล็ก ก่อนที่คนเจ้าเล่ห์จะถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เมื่อคนตรงหน้ายกมือบางขึ้นดันอกแกร่งไว้ ไม่ให้มากไปกว่านี้
“ทำไมต้องมาฉวยโอกาสแบบนี้ทุกเช้าด้วยนะ มิโน”
‘มิโน’ ผุดรอยยิ้มพรายแสนเสน่ห์ เจ้าของร่างสูงที่แผ่ร่างนอนบนเตียงกว้างเมื่อครู่ดีดตัวลุกขึ้นพร้อมคว้าเอวบางของร่างบางตรงหน้าดึงเข้าไปกอด ปลายจมูกโด่งก้มลงสูดความหอมจากแก้มขาวนิ่มของร่างนุ่มนิ่มที่ตอนนี้กำลังยู่หน้าขัดใจ พลางหัวเราะในลำคอน้อยๆ
“นายก็ชอบมาปลุกฉันทุกเช้าไม่ใช่หรอ ซึงฮุนอ่า..”
คนที่มาปลุกยิ้มน้อยๆ ใบหน้าหวานใสเอี้ยวมาหอมแก้มสากของอีกฝ่าย เสียงหวานกล่าวเอ่ยออกมาอย่างแผ่วว่า “หลังจากนี้.. นายคงต้องตื่นเองแล้วล่ะ”
“ไม่มีอะไรดีกว่าการที่ตื่นมาเจอนายแล้วละ
รอยยิ้มที่งดงามของร่างสูงจอมขี้เล่น ทำเอาหัวใจของ ‘อี ซึงฮุน’ รู้สึกเจ็บปวดจนไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร ถ้าเป็นเพราะเขา... มินโฮจะยังมีรอยยิ้มอยู่หรือเปล่านะ?
ซึงฮุนจูบแก้มสากอีกข้างของเจ้าของที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม มินโฮมองเขาอย่างแปลกใจน้อยๆ และไม่นานนัก เสียงทุ้มก็กล่าวเอ่ยถามในสิ่งที่คาใจ
“วันนี้ทำไมถึงขี้อ้อนผิดปกตินะ?”
“ฉัน.. ฉันแค่.. อยากลองอ้อนนายดูก็เท่านั้น”
มือใหญ่กว่าบีบจมูกเขาน้อยๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ระวังว่าอ้อนฉันมากๆแล้วนายจะแย่เอานะ”
ซึงฮุนก้มหน้าลง และอาจเป็นเพราะ ท่าทางที่ต่างไปจากทุกวัน มินโฮจึงจึบอาการความผิดปกติของร่างบางตรงหน้าคนนี้ได้ ร่างสูงจึงเอ่ยถามว่า
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย.. วันนี้นายดูแปลกๆไปนะ”
“เปล่า.. ฉันรู้สึกเพลียหน่อยๆ ก็เท่านั้น..”
มินโฮเห็น.. เขาเห็นว่าคิ้วเรียวของซึงฮุนกำลังขมวดกันเป็นปมแน่น
“ซึงฮุน.. นายกำลังมีเรื่องใช่ไหม”
“...”
“...”
บรรยากาศความเงียบสงัดเข้ามากลืนกินทั่วทุกพื้นที่ของห้อง จนแทบไม่เหลือเค้าของความหวานแหววในไม่กี่นาทีที่แล้วแม้แต่น้อย มินโฮมองเสี้ยวดวงหน้าใสที่กำลังผุดลุกขึ้นยืน พลางมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก... ราวกับว่าซึงฮุนกำลังขัดแย้งกับความคิดของตัวเอง
แววตาที่แสนว่างเปล่าจากคนตรงหน้ากำลังทำให้มินโฮหวั่น
เขาเคยมั่นใจในความรักของเราสองคน... และยังมั่นใจกับเรื่องนี้เสมอมา..
“บางที... เราคงไปด้วยกันไม่ได้หรอกมินโฮ”
เสียงหวานกล่าวขึ้นอย่างลังเลใจ มินโอขยับกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจกับท่าทีที่แปลกไป “...ทำไมล่ะ... นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า?”
“...”
มีเพียงความเงียบจากคนตรงหน้าที่มันไม่ได้ช่วยให้คำตอบอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ ร่างบางหมุนตัวหนี ไม่ยอมมองหน้าเขา การนิ่งเงียบจนน่าอึดอัดทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะระเบิดคำพูดของตัวเองออกมาตามประสาคนอารมณ์ร้อนว่า
“..ซึงฮุน.. พูดออกมาสิ.. นายคิดอะไรอยู่... อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนั้นได้ไหม!”
ยังคงมีแต่ความนิ่งเงียบเป็นคำตอบระหว่างนั้น
แผ่นหลังบางของร่างโปร่งตรงหน้าดั่งให้ความรู้สึกของการจากไปไกล.. เขาไม่ชอบมันเลย ความรู้สึกนี้.. เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร อี ซึงฮุนถึงทำอย่างนั้น ถ้าคนตรงหน้าจะหันหน้ามาพูดคุยกันเสียหน่อย..เราอาจไม่เจอสถานการณ์อย่างนี้
มินโฮแทบอยากกู่ร้องดีใจที่คนตรงหน้าเริ่มเอ่ยเสียงออกมา แต่แล้ว ใบหน้าหล่อคมพลันชา..หน้านิ่งสนิท เมือร่างสูงโปร่งของซึงฮุนหันหลังให้และก้าวไปข้างหน้า พร้อมเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว.. แต่ดังชัดในหูของเขาว่า
“..เราจบกันแค่นี้เถอะ... ขอให้นายโชคดี..”
-----------------------------
ดราม่าอะไรของฉันน //แต่เรื่องนี้ดราม่านะ 555
ลงมาดึกมากเลยย ถ้าชอบเรื่องนี้ก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ^o^
ความคิดเห็น