โลใด มนุษย์เหนือโลก

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้เฒ่าเจโต

ผู้เฒ่า "เจโต"

                                                                                                                                                                                                                                        โลใด  มนุษย์เหนือโลก     ผู้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ        เดินทาง                           

 มาถึง เมือง "  เชอโว  " เมืองนี้ตั้งอยู่บนภูเขาอันเป็นชัยภูมิที่สามารถมอง

  เห็นข้าศึกศัตรูได้แต่ไกล มีบ้านเรือนตั้งเรียงรายอยู่โดยรอบภูเขาช่างงดงาม  

  ราวกับสรวงสวรรค์ก็ว่าได้      

            ระหว่างทางเข้าเมือง  " เชอโว"       โลใดได้พบกับผู้เฒ่าคนหนึ่งมีผิว

                   กายเหี่ยวย่นผมและหนวดเคราขาวโพลน  "เจริญสุขท่านผู้เฒ่า"     โลใด 

  กล่าวทักทาย        แต่ผู้เฒ่ากลับ แสดงสีหน้าและแววตาไม่พอใจอย่างเห็น  

  ได้ชัด โลใด  จึงถามไปอีกครั้งว่า "ข้าพูดอะไรผิดไปหรือท่านผู้เฒ่า"

        " ผิดซิ " ผู้เฒ่าตอบ "ผิดตรงที่เจ้ามีตาหามีแววไม่ เจ้าอย่ามองข้าแต่

  เพียงภายนอก  จงมองให้เห็นตัวจริงของข้าซิ  แล้วเจ้าจะไม่เรียกข้าว่าผู้เฒ่า

  อีกเด็ดขาด "

             โลใด  ใช้ตาทิพย์มองเห็นตัวในของผู้เฒ่าเป็นชายหนุ่ม    เมื่อได้เห็น

  เช่นนั้น ก็พูดขึ้นว่า " จริงอย่างท่านว่า ข้ามีตาหามีแววไม่     ข้าต้องเรียกว่าท่านพี่จึงจะถูก " 

                                     ผู้เฒ่าหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า        "อย่างนี้ซิ ถึงจะคบกันได้ 

                แล้วเจ้าล่ะ      ชื่ออะไร?......... เป็นใคร?... ..มาจากไหน ? "

                          โลใด ตอบไปว่า " ข้าชื่อ    โลใด    ใครๆ   ก็เป็นพ่อเป็นแม่

                     ของข้าได้        แล้วข้าก็เป็นพ่อเป็นแม่ของใครๆ         ได้เช่นเดียวกัน     

       ข้าเป็นสิ่งที่ท่านอยากให้เป็น        และเป็นสิ่งที่ท่านไม่อยากให้เป็น " 

       ขณะที่  โลใด กำลังพูดอยู่นั้น  ใบหน้าของ   โลใด       ก็เปลี่ยนไปเป็น

       ใบหน้าของ   พ่อ   แม่   พี่ น้อง  เพื่อน       และแม้แต่ใบหน้าศัตรูของ 

       ผู้เฒ่า       สิ่งที่ปรากฎทำให้ผู้เฒ่ารู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด

                          โลใด  พูดต่อไปว่า..........

        "   ข้ามาจาก " กุตตะ "  ดินแดนอมตะของผู้ที่อยู่ก็เต็ม ไปก็เต็ม "

                  ผู้เฒ่าได้ฟังคำตอบของ โลใด   แล้ว  

ก็ถามต่อไปว่า....... แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?

            โลใด ตอบท่านผู้เฒ่าไปว่า    "  ข้านำดวงตาแห่งปัญญา

คือสัจจะความจริงมามอบให้แก่ผู้มืดบอด      เพื่อเป็นหนทางนำออก

จากป่าเวียนว่ายตายเกิด ท่านพี่สนใจไหมล่ะ   ถ้าสนใจข้าจะบอกวิธี

ให้ในภายหลัง  ว่าเขาออกจากป่ากันอย่างไร "

            โลใด ย้อนถามท่านผู้เฒ่า  โดยทำเสียง ให้เหมือนกับเสียง

ของผู้เฒ่าว่า  " แล้วท่านพี่ล่ะ   ชื่ออะไร?......เป็นใคร?

             ผู้เฒ่าได้ยินก็ทำท่าตกใจ   แล้วก็ตอบแบบละล่ำละลักว่า

" ข้าชื่อ  เจโต  เป็นผู้อาวุโสกว่าใครๆ ในเมืองนี้ ไม่มีใครรู้จักเมืองนี้ดี                     
ดีไปกว่าข้า  ข้ารู้จักทุกคน    ข้ารู้จักทุกซอกทุกมุม      
ไม่มีใครพ้นสาย  ตาของข้าไปได้ "

                        

                       ขณะที่ผู้เฒ่ากำลังบรรยายสรรพคุณของตนอยู่นั้นเอง

                      โลใด  ก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขา          ผู้เฒ่าหันรีหันขวางพยายาม  

                      จะมองหาว่า  โลใด  หายตัวไปไหน?     มองหาเท่าไรก็ไม่พบตัว   โลใด   

                                         เสียงของ  โลใด  ดังขึ้นว่า     "  ไหนท่านพี่บอกว่า      ไม่มี  

                     ใครพ้นสายตาของท่านพี่ไปได้ไงล่ะ            ข้ายืนอยู่ต่อหน้าท่านพี่แท้ๆ  

                     ทำไมจึงมองไม่เห็นข้า "

                                           ผู้เฒ่ายกมือขึ้นพนมไว้เหนือหัว      แล้วกล่าวกับ    โลใด

                     ว่า  " ข้ายอมแล้ว....... ข้ายอมแล้ว  ท่าน  โลใด     ออกมาพูดกับข้าเถิด

                     อย่าหายตัวพูดกับข้าแบบนี้เลย "

                                             พอสิ้นเสียง        โลใด      ก็ปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าผู้เฒ่า

                      แล้วพูดว่า "  ท่านพี่รู้ไหมว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข      เป็นของไม่เที่ยง

                     มีลาภก็มีเสื่อมลาภ    มียศก็มีเสื่อมยศ    มีสรรเสริญก็มีนินทา      มีสุข

                     ก็มีทุกข์       อย่าคิดว่าสิ่งที่ท่านมีท่านเป็นอยู่จะไม่เสื่อม         สรรพสิ่ง

                     ทั้งหลายย่อมสิ้นไปเสื่อมไปเป็นธรรมดา  ท่านพี่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูดไหม? "

                                    "  เชื่อ....เชื่อ  ข้าเชื่อในสิ่งที่ท่านพูดแล้ว  "    ผู้เฒ่าตอบอย่าง

                     เชื่อมั่น    โลใด   จึงเอ่อขึ้นว่า          "  ขอฟ้าดิน      จงเป็นพยานในสิ่งที่

                     ท่านพี่เชื่อด้วยเทอญ  "

                                     "  นี่แหละเป็นเข็มทิศที่ข้าให้ท่านพี่เอาไว้ใช้เป็นเครื่องนำทาง

                     ออกจากป่าเวียนว่ายตายเกิด  "  ผู้เฒ่าพนมมือสาธุน้อมรับ