คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro 00
01: Intro
1 ปีที่ผ่านไปเหมือนอะไรๆในบังทันจะเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง....
พี่จินที่พัฒนาฝีมือการทำอาหารของตัวเองให้ดีขึ้นมากกว่าเดิม เพราะความหลงใหลในน้ำมันงาของเจ้าตัวลดลงหลังจากโดนพี่นัมจุนแขวะเรื่องน้ำหนักของตัวเองที่เพิ่มขึ้นว่าเกี่ยวกับการชอบใส่น้ำมันงาไปในอาหารหรือเปล่า ถึงพี่จินจะรู้ว่ามันไม่จริง แต่ก็สั่นคลอนความมั่นใจของพี่เขาไปมากโขและทำให้ขวดน้ำมันงาห่างมือพี่จินไปโดยปริยาย
พี่ยุนกิที่ดูจะให้ความสนใจและรักษาสุขภาพของตัวเองมากขึ้น ภายหลังเจ้าตัวต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการไส้ติ่งอักเสบ แถมยังอาการป่วยเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นตอนเดบิ้วท์ใหม่ๆเพราะเจ้าตัวชอบโหมทำงานหนักไม่หลับไม่นอนก็ดีขึ้นมากกว่าเดิม เป็นผลพวงจากบรรดาของบำรุงและอาหารที่มีประโยชน์มากมายถูกส่งมากจากอาร์มี่ที่น่ารักของพวกเรานั่นเอง (แต่บางทีอาจจะเพราะมีคนคอยดูแลพี่เขาอยูไม่ห่างก็ได้นะ?)
พี่นัมจุน ลีดเดอร์ที่เก่งไปทุกด้าน (เว้นไว้อย่างเดียวคือเรื่องเต้น) ของบังทันก็ดูจะปรับตัวเข้ากับวงการบันเทิงได้มากกว่าเดิม และสกิลความเป็นลีดเดอร์ของพี่นัมจุนก็ดูจะเพิ่มขึ้นตลอดเวลาเพราะต้องคอยดูแลเมมเบอร์ที่เหมือนจะรั่วหนักกว่าเดิมนั่นเอง แถมยังต้องคอยจัดการปัญหาเฉพาะหน้ามากมายที่เกิดขึ้นจนเขาอยากจะมอบรางวัลลีดเดอร์ดีเด่นประจำปีให้จริงๆ และอีกอย่างที่ลืมไม่ได้คือความสามารถด้านทำลายล้างของพี่เค้าก็เพิ่มขึ้นด้วยเพราะเมื่อเช้าเจ้าตัวเพิ่งทำประตูห้องน้ำพังเป็นครั้งที่ 2 ของเดือน
พี่โฮซอก ผู้ชายที่ชอบบอกว่าตัวเองเป็นความหวังของวงอยู่เสมอยังคงเป็นผู้ชายรักสะอาดเหมือนเคย และเป็นผู้ชายที่คงคอนเซปความน่ารัก ร่าเริง สดใสของตัวเองได้คงเส้นคงวามาตลอดอย่างที่ทุกคนเห็น ที่สำคัญยังคงเป็นพี่ชายที่ชอบแกล้งจีมินคงเส้นคงวาเช่นกัน แต่ที่สังเกตได้เหมือนนิสัยความจุกจิกของพี่เขาจะมากขึ้นโดยเฉพาะกับพี่ยุนกิเพราะพี่โฮซอกมักจะคอยกำกับให้อีกคนกินของมีประโยชน์ตลอดเวลา แถมยังชอบโทรหาอีกคนให้รีบกลับหอเวลาที่พี่ยุนกิโหมงานหนักข้ามวันข้ามคืนอีกต่างหาก
จีมินนี่ หรือ ปาร์ค จีมิน เพื่อนร่วม 95 ไลน์ของเขาที่ช่วงนี้ดูจะมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเมื่อก่อนนิดหนึ่งเพราะไม่ต้องโชว์ซิกแพคบ่อยอีกต่อไป เจ้าตัวจึงไม่เคร่งครัดเรื่องน้ำหนักเหมือนเคยแต่มีบ้างที่ต้องวิ่งเข้าฟิตเน็ตเวลาต้องโชว์พิเศษอย่างงานปลายปีที่ทุกคนเห็นไป ตอนนี้เจ้าจีมินเลยดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษแถมยังอารมณ์ดีเผื่อแผ่ไปถึงมักเน่ น้องเล็กของบังทันเจ้าตัวสปอยและหวงหนักหวงหนามาตั้งแต่เดบิ้วท์ เพราะน้องจะเล่นหัวหรือทำอะไรก็ไม่เคยว่าแถมยังเพิ่งพาน้องไปซื้อของกินตุนไว้ที่หออีกต่างหากแบบไม่กลัวทั้งตัวเองและเจ้ามักเน่จะอ้วนเลย
ส่วนเขา คิม แทฮยอง.....
โอเค ข้ามไปก่อน ไปดูที่มักเน่ก่อนแล้วกัน.....
โกลเด้นมักเน่ หรือมักเน่ทองคำของวง จอน จองกุกคนนี้ดูจะมีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นชัดที่สุด ตั้งแต่การกลับเข้าโรงเรียนอีกครั้งของเจ้าตัว ร่างกายที่เติบโตสมส่วนพร้อมๆกับส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นแซงเขาจนจะสูงเท่าพี่โฮซอก พี่จิน เผลอๆเจ้านั่นอาจจะหยุดโตเต็มที่ตอนที่ส่วนสูงแซงพี่นัมจุนไปแล้วก็ได้ แต่มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นของความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นที่เห็นชัดมากที่สุดที่ทุกคนพร้อมใจกันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มักเน่ของเราหล่อขึ้น!! จากเด็กน้อยน่ารักแก้มยุ้ยกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดูปนหล่อเหลาตามประสาคนหน้าตาดี ซึ่งเขาก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่เพราะจองกุกก็ดูหล่อมากขึ้นจริงๆ แต่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะวัยของเจ้าตัวหรือเปล่า ถึงทำให้อีกคนมีพฤติกรรมต่อต้านสังคมแบบนี้ อันที่จริงจะบอกว่าต่อต้านสังคมก็คงไม่ถูก คงเป็นเป็นพฤติกรรมต่อต้านคิม แทฮยองคนนี้ซะมากกว่านี่สิ!! ตัวอย่างนะเหรอ..ก็นี่ไง
ดวงตารีเหลือบมองน้องเล็กของวงที่โดนใช้ให้ไปเอาน้ำจากตู้เย็นมาให้พี่ยุนกิ พร้อมกับเอามาเผื่อให้พี่จินที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆด้วย เห็นแบบนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปด้วยหวังว่าน้องจะหยิบน้ำมาเผื่อบ้าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตางุนงนของอีกคนที่ยืนอยู่เท่านั้น คนอายุน้อยกว่าที่เพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จจ้องพี่ชายนิ่งเพราะไม่เข้าใจในการกระทำของอีกคนสักเท่าไร
“น้ำ”
“ฮะ??”
“ขอน้ำด้วยสิ พี่จินยังได้เลย” ว่าเสร็จก็พยักเพยิดไปยังพี่ชายที่นั่งดูรายการทำอาหารอยู่ข้างๆ พี่จินที่ได้ยินชื่อตัวเองก็หันมามองเล็กน้อยก่อจะกลับไปให้ความสนใจสิ่งที่เคลื่อนไหวตรงหน้าต่อ
“อ่อ พี่ก็ไปเอาเองสิฮะ ผมจะไปเป่าผมแล้ว หนาว”
“...............”
ว่าเสร็จเจ้ามักเน่ก็เดินไปทิ้งความเงิบไว้ให้คนที่ถามหาน้ำ กับคนที่แอบฟังอยู่ข้างๆ ยุนกิส่ายหัวน้อยๆเมื่อแทฮยองหันมามองตัวเองเหมือนต้องการฟ้องว่าจองกุกกวนตีนอยู่ แทฮยองหรือวีของทุกคนเลยได้แต่ฟึดฟัดเพราะรู้ว่ายุนกิก็คงช่วยอะไรไม่ได้เพราะปกติพี่เค้าถ้าไม่ใช่เรื่องงานหรือเรื่องทำเพลง ทุกอย่างก็ดูจะไม่น่าสนใจสำหรับเขาไปซะหมด
ระยะทางแค่นี้เอง เดินไปกินน้ำเองก็ได้ว่ะ!!
แต่พอเดินไปถึงตู้เย็นในห้องครัวก็เจอเข้ากับคนที่บอกว่าจะไปเป่าผมยืนหัวเราะคิกคักอยู่กับจีมินสองคน แถมในมือยังถือขวดน้ำไว้ด้วย แทฮยองเลิกคิ้วสงสัยว่าทำไมอีกคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ และไม่ทันรู้ตัวเขาก็เอ่ยถามอีกคนไปซะแล้ว
“ไหนบอกว่าจะไปเป่าผมไง ทำไมนายมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
“อ่อ ผมหิวน้ำเลยว่าจะเอาไปกินในห้องนะ”
โอ้โห ไอ้เด็กนี่ แล้วทีตะกี้บอกไม่ว่างจะไปเอาน้ำมาให้เขาเพราะรีบจะไปเป่าผม แต่นี่เขาเจอมันหน้าตู้เย็นแล้วในมือถือขวดน้ำที่กำลังจะเอาไปกินเองเนี่ยนะ!! หยามมาก มันหยามแทฮยองคนนี้มาก แบบนี้ต้องจัดการหน่อยแล้ว
“ผมไปจัดการตัวเองก่อนนะฮะ เดี๋ยวไปงานตอนบ่ายไปทัน” หากแต่ยังไม่ทันจะสั่งสอนอีกคนก็เดินลิ่วไปไกล ทิ้งเขาไว้กับจีมินสองคน แทฮยองจึงได้แต่ฟึดฟัดกับตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้คนข้างกายดูจะให้ความสนใจเขามากกว่ายุนกิเพราะจีมินถึงกลับเอ่ยถามเขาอย่างงงๆ
“เป็นอะไร?”
“จีมิน ฉันว่าช่วงนี้จองกุกดื้อว่ะ!!”
“นายเพิ่งรู้??”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ปกติมันดื้อแบบน่ารักๆเหมือนเด็ก แต่ทำไมช่วงนี้มันดื้อแบบกวนตีนอ่ะ!” ได้ทีแทฮยองก็ฟ้องอีกคนทันที ใบหน้าเล็กถูไถไปกับไหล่ที่เต็มด้วยมัดกล้ามของจีมินไปมาอย่างอ้อนๆ ส่วนมือก็กระตุกเสื้อยืดของอีกคนยิกๆไปด้วย
“แต่ฉันก็ว่ามันปกติออกนะ”
“แต่ปกติมันไม่ดื้อกับฉันนี่หว่า”
แทฮยองเอ่ยเบาๆ ให้พอได้ยินกันสองคน จีมินเลยร้องอ๋อเบาๆ เมื่อพบว่าที่บอกว่าดื้อคือหมายถึงการจองกุกดื้อกับตัวเองนั่นเอง ถ้าให้เดาคงเป็นเพราะช่วงนี้น้องไม่ค่อยทำตามที่อีกคนบอกหรือไม่ก็คงไม่เล่นอะไรบ้าๆด้วยกันเหมือนเคย จากที่เคยคลุกอยู่ด้วยกัน สุมหัวกันเล่นเกมส์หรือดูคลิปตลกๆด้วยกัน ตอนนี้เขาก็สังเกตุว่าจองกุกมักแยกตัวเองออกมาจากรัศมีของแทฮยองด้วยหูฟังสีแดงของเจ้าตัวที่ถูกหยิบมาใช้ทุกครั้งที่แทฮยองเดินเข้ามาใกล้ หรือไม่ก็ปลีกตัวไปซ้อมเต้นหรือคุยกับพี่ๆคนอื่นแทน ทิ้งเจ้าแทฮยองยืนยิ้มคว้างอยู่ในห้องคนเดียวบ่อยครั้ง
“ก็น้องมันโตแล้ว”
“ก็ฉันไม่อยากให้มันโตอ่ะ ฉันชอบจองกุกที่เป็นเด็กน้อยฟันกระต่าย น่ารักๆเหมือนเมื่อก่อน จับไปซ้ายก็ไปซ้าย จับหันขวาก็หันขวา แต่ดูตอนนี้ดิ จับหันขวามันดันจะเดินไปตรงซะงั้น”
“ขนาดนั้นเชียว ฮ่าๆ” จีมินหัวเราะ
“เอ่อ ก็ขนาดนั้นแหละ”
“แต่ว่านะ ฉันว่านายก็น่าจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้างนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็เผื่อจะเข้าใจจองกุกมากขึ้นไง” จีมินเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะใช้นิ้วยันหน้าผากของอีกคนออกไปไกลๆก่อนจะมีคนเดินเข้ามาเจอ โดยเฉพาะกับคนที่อยู่ในบทสนทนาตอนนี้
“ห๊ะ? เข้าใจอะไรว่ะ??” แทฮยองเอ่ยถาม แต่จีมินก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเดินหนีทิ้งกันออกไปซะดื้อๆ ปล่อยให้แทฮยองยืนงงอยู่ที่เดิม ใบหน้าของคนตัวเล็กยับย่นเมื่อคิดไม่ออกว่า ”เข้าใจจองกุก” ที่จีมินว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ ขอกินน้ำดับโมโหจอน จองกุกก่อนล่ะกัน
ไอ้เด็กวัยต่อต้านสังคมเอ้ยย!
แกร๊ก
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างสูงของเด็กหนุ่มที่ย้ายตัวเองมานั่งเช็ดผมหน้ากระจก จองกุกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ตอนนี้ตีกันวุ่นวายในหัวของตัวเอง มือของเด็กหนุ่มเช็ดผมของตัวเองพลางมองสิ่งที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าไปด้วย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยแก้มของเขาหายไปเยอะในช่วงปีที่ผ่านมาซึ่งเป็นผลจากการออกกำลังกายและอดอาหาร รวมไปถึงการซ้อมเต้นอย่างหนักของตัวเองทำให้ใบหน้าเขาตอบลง โครงหน้าน่ารักของเด็กหนุ่มเมื่อวานซืนกลายเป็นโครงหน้าสมชายมากขึ้น ถึงจะยังคงมีเค้าโครงความสวยอยู่แต่ความหล่อที่ปนอยู่ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่าน้องเล็กของวงเป็นตัวโตขึ้น และเป็นผู้ใหญ่ขึ้น โดยเฉพาะแววตา นัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูแข็งกร้าวขึ้น ซึ่งนั่นอาจจะเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้พี่ๆในวงรู้สึกได้ว่าจองกุกเปลี่ยนไป
จองกุกนั่งจัดการตัวเองอยู่พักใหญ่เพื่อให้พร้อมสำหรับการออกไปทำงานในตอนบ่ายก่อนจะหลุดยิ้มขำออกมาเมื่ออยู่ๆก็คิดถึงพี่ชายร่วมวงที่เขาเพิ่งกวนตีนไปหมาดๆเมื่อกี้ ก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกคนไม่พอใจ แต่การได้เห็น คิม แทฮยองแสดงสีหน้าหลากหลายอารมณ์ออกมามันทำให้เขาอารมณ์ดีได้มากจริงๆ แทฮยองหรือวี ผู้ชายสี่มิติที่ไม่ว่าจะรู้จักกันมากี่ปีก็ยังคงเป็นคนที่ทำให้คนอื่นประหลาดใจในพฤติกรรมของตัวเองได้ไม่เสื่อมคลาย แม้ตอนแรกจะคิดว่าเป็นเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากคนอื่น แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกคนก็ค้นพบว่าความประหลาดของอีกคนนั้นออกมาจากภายในจริงๆ และจากช่วงเวลาหลังจากเดบิวท์ดูเหมือนว่าแทฮยองจะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงไปน้อยที่สุด ร่างกายผอมบางของพี่ชายคนนั้นยังคงบอบบางเหมือนเคย เพราะเจ้าตัวยังคงเกลียดการออกกำลังกายไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนความขี้เล่นและซุกซนก็ยังมากพอที่จะทำให้พี่จินปวดหัวและทำให้พี่นัมจุนเอ็นดูได้เหมือนเคย คิม แทฮยองคนนั้นยังคงเป็นน้องชายที่น่ารักของทุกคนเหมือนเดิมดังเช่นก่อนเดบิวท์ และที่สำคัญคือแทฮยองยังคงทำตัวเป็นพี่ชายที่เล่นสนุกกับเขาได้เหมือนเคย
จองกุกถอนหายใจมาอีกครั้งเมื่อความรู้สึกที่กวนใจอยู่มาหลายเดือนตีตื้นขึ้นมาอีกรอบ ร่างสูงของเด็กหนุ่มลุกยืนขึ้นก่อนจะปรับสีหน้าของตัวเองให้คลายลง น้องเล็กของวงเหลือบมองเตียงนอนชั้นบนของใครบางคนเพิ่งคิดถึงไปหมาดๆเมื่อกี้ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อเตรียมออกไปอัดรายงานเพลงตอนบ่าย แต่ชั่วขณะหนึ่งจองกุกก็เผลอคิดถึงเรื่องที่เพิ่งตีรวนกับความรู้สึกของตัวเองไปเมื่อกี้
ใน 1 ปีที่ผ่านมา
สิ่งที่เปลี่ยนไปที่เกี่ยวกับคิม แทฮยองคนนั้นน่ะ....
คงจะเป็นความรู้สึกของเขาละมั้ง
คงแค่ความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไปของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นเอง
TBC
เราช่างกล้ามาลงฟิคบังทัน นี่จะมีใครหลงมาอ่านไหมเนี่ย ช่วงนี้เราชอบเด็กๆพอดีอ่ะค่ะ ก็เลยมีไอเดียเเว็บๆเข้ามา ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยเเล้วกันนะคะ ส่วนที่เป็นกุกวีก็กุกวีตามที่เราเเจ้งนั่นล่ะค่ะ พล๊อตมันให้ เเถมเรารู้สึกว่าน้องดูโตขึ้นกว่าเเต่ก่อนเยอะเลยด้วย เลยออกมาเช่นนี้เเล 55555
ยังไงก็ฝากฟิคด้วยนะคะ มีเเท็กให้เผื่อใครอยากเล่นเน๊อะ อิ___อิ
#ฟิคเปลี่ยน
ความคิดเห็น