The wall of Hearts

เนื้อเรื่อง

'เพื่อนใหม่   ห้องเรียนใหม่  คุณครูที่ปรึกษาคนใหม่  ถึงเวลาที่ฉันจะได้เปลี่ยนตัวเองซะทีคราวนี้ล่ะ'

เด็กหญิงตัวเล็กคิดขึ้นในใจในขณะที่มองไปยังเพื่อนใหม่ทุกคนอย่างตื่นเต้น พลางคิดขอบคุณ ร.ร.กำแพงเพชรพิทยาคมที่ให้โอกาสเธอย้ายไปเรียนสายศิลป์ เธอรอคอยเวลานี้มานานแล้ว ถึงเวลาที่จะได้ลาจากการกลั่นแกล้งทางร่างกายและจิตใจจากเพื่อนห้องเก่า ถึงเวลาที่จะได้มีเพื่อนใหม่ และแน่นอน ชีวิตใหม่ๆของเธอ  คุณครูแนะนำเธอในแถวหน้าเสาธง ภายหลังจากที่พวกเขาเคารพธงชาติและสวดมนต์เสร็จ

"นักเรียนคะ เด็กคนนี้จะเป็นเพื่อนใหม่ของพวกเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอให้เป็นเพื่อนกับเค้าด้วยนะคะ"

มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นมาเป็นระยะๆนักเรียนชายคนหนึ่งพูดว่า
'อ้าวคนนี้นี่ที่สอบได้ที่สองของจังหวัดในผลสอบ NT'
คำพูดของนักเรียนชาย ทำให้เสียงกระซิบกรซาบดังขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อคุณครูกระแอม ให้สัญญาณเสียงเหล่านั้นจึงได้เงียบไป  และกลับไปจ้องมองเธออีกครั้งหนึ่งด้วยความเงียบสงัด ความตื่นเต้นเริ่มทวีคูณ

ความเงียบเข้าครอบงำจนเธอรู้สึกว่าตัวใจของเธอกำลังจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอก เวลานั้นเธอรู้สึกอายมากเพราะไม่เคยถูกคนจ้องมากขนาดนี้มาก่อนจึงทำได้แต่เมินหน้าหนี

การเรียนในแต่ละวันดำเนินไปอย่างราบรื่นยกเว้นงานกลุ่ม ไม่มีเพื่อนคนใหนยอมให้เธอเข้ากลุ่มด้วยเลยแต่หากมี เธอก็ยังต้องทำงานคนเดียวอยู่ดี เพื่อนผู้หญิงไม่ค่อยมีใครคุยกับเธอเพียงเราะไม่อยากตกเป็นที่ติฉินนินทา ยกเว้นกับผู้ชาย และเพศที่3บางคนในห้องนั้นเพราะพวกนั้นไม่สนคำนินทา เพื่อนๆต่างตั้งฉายากันไปต่างๆนาๆ หาว่าหยิ่งบ้าง หาว่าคุยว่าเล่นแต่กับผู้ชายบ้าง แต่เธอก็ได้แต่พูดอะไรไม่ออก เธอยังคงจำได้ดี กับความทรงจำอันเลวร้ายสมัยเทอม1 และเธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นอีก ตอนนี้เธอเริ่มถูกลบให้หายไปเรื่อยๆ ราวกับไม่มีตัวตนอยู่ในห้อง เมื่อเธอพูดเพื่อนๆก็ไม่ฟังความคิดเห็นของเธอเลยแม้แต่น้อย คล้ายๆกับว่าได้ยินเสียงยุงบินผ่านสร้างความรำคาญใจ การนินทาของพวกผู้หญิงทำให้เธอเป็นโรคขี้ระแวง วิตกกังวล และอ้างว้าง

วันหนึ่งเมื่อเพื่อนพูดว่า
 "คนหยิ่งเนี่ยน่ารำคาญ เมื่อใหร่จะเรียนจบซะที จะได้ไม่เจอยัยนี่อีก คุยก็ไม่คุยด้วย คุยแต่กับผู้ชาย"
เธอรวบรวมความกล้า..................ครั้งสุดท้าย...ที่เธอคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ตะโกนออกไปว่า
"เนี่ยแหละชั้น ชั้นก็เป็นของฉันอย่างงี้แหละ เฟคก็ด่า ไม่เฟคก็ด่า ไม่พอใจอะไรกันก็พูดมาตรงๆสิ"จากนั้น เธอก็วิ่งไป
วิ่งไปเรื่อยๆ เธอไม่รู้จะวิ่งไปไหน รู้แค่เพียงวิ่งไปเรื่อยๆ เรื่อย'หนีออกไปจากตรงนี้สิ ถ้าเป็นความฝัน ตื่นที ตื่นสิ ตื่น ตื่น' และแล้วเธอก็มาหยุดลงที่ใต้ต้นพญาสัตบรรณที่เรียงรายกันสลอนกยู่หน้าตึกหนึ่ง

เธอเหลือทางเลือกสุดท้าย ฆ่าตัวตาย ตายซะ ทุกคนจะได้รู้ว่าพวกเค้าทำอะไรผิด
ฉับพลันทันไดที่ตัดสินใจจะเฉือนข้อมือตายนั้นก็คิดว่า

การตายทำให้เรื่องของเรามันจบ ถึงเราตายไปก็ไม่มีใครเสียใจ ถึงตายไปทุกคนก้ยังอยู่กันได้ ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ยังมีเจ้าพี่ชายที่เรียนหมออยู่อีกคน ยังไงพวกท่านก็ไม่ต้องการเราแล้ว.............งั้นแล้ว พวกเขาจะรู้รึเปล่าว่าพวกเขาทำไรผิดล่ะ..............ถ้าเราไม่บอก   งั้นแล้ว เราฆ่าตัวตายไปทำไมกันล่ะ
 
'กำแพงน่ะ....กำแพงหัวใจ หากเขาสร้างไว้เขาก็จะมองไม่เห็นเรา เพราะว่ากำแพงบังอยู่....แล้วเราล่ะเห็นเขาแค่ไหนกัน......แล้วเราเห็นตัวเรารึเปล่า'

คิดเช่นนั้น เธอจึงเดินลงไปตามหาเพื่อนๆที่ว่าเธอกลุ่มนั้น.................

                                                             ---จบ---

เด็กอัจ/เด็กวิทย์ อยู่ห้องธรรมดาไม่ว่าบ้าก็ว่าหยิ่ง คิดกันไปเองทั้งน้าน
เด็กศิลป์ก็มองเพื่อนสายวิทย์เป็นมนุษย์คนหนึ่งซิ พวกเราไม่ได้หยิ่งหรือว่าบ้า
ตามที่เธอคิดหรอก เฟคก็ว่า ไม่เฟคก็ว่า เฮ้อ
ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นแบบประมาณนี้ละกัน สำหรับเด็กอัจที่กำลังจะแตกห้อง
หรือสำหรับเด็กวิทย์ ที่จะย้ายไปเป็นเด็กศิลป์ หรืออะไรอื่นๆก็แล้วแต่
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบ ถึงแม่จะไม่ซึ้งเท่าไรก็ตาม(หุหุ)