คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อย่าทิ้งฉัน .. // ความจริงในใจ .
ืนนั้นผมนอนไม่หลับ แหนหน้าูนาฬิาที่ิบนฝาผนั มันบอเวลา 01.30 น. ผมมอไปที่เีย
ผู้หิอผม (55555 ผมมั่วนิ่มเอาเอนะ)� เธอนอนหลับไปแล้ว ผมเินไปนั่บนเียเอามือลูบ
ผมเธออย่าแผ่วเบา ้าวโพลืมาสะลึมสะลือมอหน้าผม�เธอเบิาว้าอย่าใเมื่อเห็นผม
"นี่นายะทำอะไรหน่ะ"� เธอร้อถาม สีหน้าและแววาูหวาลัว
"..."�� ผมไม่อบแล้วเินลับไปนอนที่โฟา
"มิ... มิ .."� ้าวโพเรียผม แ่ผมนอนหันหลัให้เธอ
"เอาผ้าห่มมั้ยมิ" ้าวโพถามผม เมื่อเห็นผมนอนออแน่น
"ไม่"� ผมอบสั้นๆห้วนๆ� แอบีใว่าที่เธอถามเพราะเป็นห่ว
"แ่เธอหนาวนิ ห้อนี้แอร์เย็นะแย่"� ้าวโพพู
"เธอนอนไ้แล้ว เราะออไป้านอ"� ผมอบพร้อมับลุึ้นมา
"ะไปไหน ึป่านนี้แล้ว"� เธอถามผม้วยสีหน้าสสัยใร่รู้
"ไปนอนห้อไอป๋อ"� ผมอบพร้อมับเินไปหยิบุแรถที่หัวเีย
".... แล้วเราละ"� ้าวโพถามึ้น
"เธอ็อยู่นี่แหละ"� ผมอบ พร้อมับ้าวเท้าไป มือผมับลูบิประูพอีับเสียเธอที่ัึ้น
"อย่าทิ้เรานะ.. มิ"
ผมไม่ไ้หันไปมอเธอ ไม่รู้ว่าเธอพูแบบนี้ทำไม เธอทำท่าเหมือนลัวผม เธอเลียผม
แ่เมื่อผมัสินใะไม่อยู่ใล้เธอ เธอลับอร้อไม่ให้ผมไป ผมรู็สึสับสน
"เธอะเอายัไันแน่ อนเราอยู่เธอ็ทำท่ารัเียเรา พอเราะหนีไปให้พ้น เธอลับมาบอ
ว่าอย่าทิ้เรา เธอิอะไรอยู่ ้าวโพ"� ผมถามออมา้วยวามสสัย
"เรา .. เรา"� เธออึอั� ผมหันไปมอหน้าเธอที่นั่อยู่บนเีย
"เธอไม่้ออบ"� ผมบอไปแบบนั้น ผมลัวว่าะไ้ยินำที่ไม่อยาไ้ยิน ผมลัวเ็บ
"เราอบมิ"� เธอพูออมาอย่าแผ่วเบา� ผมะลึ้าับสิ่ที่ไ้ยิน ประสาทหูผม้อมีปัหา
แน่นอน นอย่า้าวโพเนี้ยนะะอบผม ไม่มีทา..
"เธอพูอะไรอเธอ"� ผมถามอีรั้ ใสั่นอย่าบอไม่ถู� ้าวโพเยหน้ามอผม
"เราบอว่าเราอบมิ เราอบมิมา อบมานานแล้ว เราพยายามเ้าหามิ ีสนิทมิทุทา
เราวารูปให้มิเพราะเราอยานั่้าๆมิ เราโรธที่มิพูับเพื่อนว่ารูปที่เราวาให้ไม่สวย
เราึ้นห้อไปเพราะเรารู้ว่ามิ้อทำเวรอยู่บนห้อ เราปาล่อินสอใส่มิเพราะเราโมโหที่มิ
ไม่ทัเรา ไม่เห็นเราอยู่ในสายา"� เธอพูโยที่ไม่มอหน้าผม เสียเธอสั่นสะอื้น
"เราีใที่มิอุ้มเราลมาาึ เราีใที่มิพาเรามาหาหมอ เราิว่ามิะอบเราบ้า แ่
ที่เราิมันผิไปหมเลย มิพาเรามาที่นี้เพื่อแ่ะมีอะไรับเรา เราผิหวัมิมาริๆ เราไม่
เยไปบ้านใร ไม่เยมีแฟน มิเป็นผู้ายนแรที่เรามา้า้วย มิเป็นผู้ายนแรที่สัมผัส
เราไ้มานานี้ เรา.. เราอบมิ อบนิว่าเราเริ่มะรัมิ"� เธอพูรัว ไม่หยุมอผม
"แล้วพอเราิะรัมิ มิ็ทำัวร้ายาใส่เรา มิทำรุนแรับเราทุอย่าเลย เรารู้สึว่า
มิเห็นเราเป็นุ๊าไม่มีวามรู้สึไม่มี่า มิทำให้เรารู้สึแย่ เราเสียใ" เธอร้อไห้ออมา
ผมยืนนิ่แ็ไปแล้ว็ว่าไ้เมื่อไ้ยินทุอย่าที่เธอพูออมา เสียเธอวนเวียนอยู่ในหัวผม
เหมือนมีใรรีเพลย์้ำๆ ้าวโพบหน้าร้อไห้ลบนฝ่ามื ผมยืนมอเธอ ในใสับสน
แน่ละ ผมอบเธอมา เธอเป็นผู้หินแรที่ผมเ้าถึัวเธอ สัมผัสร่าายและริมฝีปาเรียว
บานั่น� ผมรัเธอและอยาให้เธอเป็นผู้หิอผมนเียว� แ่.. ผมยัมีเรื่อราวอีมามาย
ที่เธอไม่รู้ และทั้หมนั้นล้วนแ่อันราย ...
"เธอนอนไ้แล้ว ึมาแล้ว"� ผมอบเธอเบาๆ ผลัไสวามรู้สึัวเอที่มีออไปให้ไล
้าวโพเยหน้ามอผมแบบปวร้าวที่ผมไม่ไ้อบรับวามรู้สึเธอ
"..." เธอร้อไห้เียบๆ ไม่พูอะไรอี� ผมเินออมาาห้อและับรถไปหาเพื่อนที่ผับทันที
ความคิดเห็น