คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักนี้ให้นายฝาแฝด
-1-
" เออ... แคร์วันนี้ ฉันอยากคุยกับเธอหน่อยได้ไหม ? "
" อืม ได้สิ "
" ที่โต๊ะหินอ่อน ตอนบ่าย3โมงครึ่งนะ ฉันจะรอ "
" อืม "
วันนี้เป็นวันพฤหัสบดี เป็นวันที่ 4 ของการเรียนในเทอมนี้^ ^ และเมื่อกี้ก็คือพาย เพื่อนในห้องของฉัน ฉันก็ไม่ค่อยสนิทกับเขาสักเท่าไรหรอก
" นี้ แครท พายมาคุยกับเธอหรอ "
" อืม "
" งั้นหรอ เธอสนิทกับเขาหรือ O_Oทำไมฉันไม่รู้เลยละ"
" เปล่านะ >O< "
" แล้วเธอชอบใคร "
" ฮิฮิ เธอก็รู้ ฉันชอบ ด๊องไง ด๊องแฮ * "
" จ้า - - ฉันรู้ แล้ว เธอเนี่ยบ้าซูจู*ชะมัดเลย "
" แห้ม ~ แล้วใครจะเหมือนเธอ"
" ทำไม "
" เปล่า - - "
" อืม "
นี้คือยัยเพื่อนตัวดีของฉัน ยัยนี้ชื่อพิว ยัยนี้ปากจัดชะมัดเลยฉันเถียงไม่เคยชนะเลยสักครั้ง TOT
*ดาราเกาหลี วง Super Junior
ติ่งต่อง ต่างต่อง ~
และแล้ว เวลาสวรรค์ของฉันก็ต้องจบลง TOT โธ่ ฉันละชอบเวลาพักกลางวันที่สุดเลย
" คาบต่อไปอะไรหรอ " ยัยพิวถาม
" อืม ~ ... " ฉันพูดแล้วก้มลงมองตารางสอนที่มีรูป Super Junior ที่รักของฉัน ^ ^ ก่อนจะตอบ
" ภาษาอังกฤษ"
" ฉันอยากจะตาย " ยัยนั้นพูดพร้อมทำท่านอนฟุบโต๊ะไปเลย ยัยนี้เกียจภาษาอังกฤษเข้าไส้ไปเลยแหละ
" อะไรกัน เรียนมา 4 วันเนี่ยนะเบื่อแล้วหรอ "
" แล้วใครจะเก่งภาษาอังกฤษ เหมือนเธอละ –O- "
" - - " ฉันไรคำเถียงอีกแล้ว ฮิอิ ก็อย่างว่าแหละนะ ฉันเก่ง >O<
" แต่ฉันก็เก่งคณิตนะ "
" แต่ฉันเก่งอังกฤษนิ "
" แต่ฉันเกียจอังกฤษ "
" เธอว่าอะไรนะ O-O " อ๋า ~ ป้าแว่นเรามาแล้ว สงสัยคงได้ฟังยัยพิวพูดด้วย ตายแน่นเลย
" ขา~ " ยัยพิวเสียงสั่นเลย - -
" เธอเกียจภาษาอังกฤษหรือไง "
" - - คะ หนูไม่ชอบ เอ๋ ไม่สิ เกียจมากกว่า "
" เธอ "
ฉันสะกิตยัยพิว เพื่อเตือนสติเธอ - -
" แล้วเธอเข้ามาสายนี้ทำไม "
" หนูเก่งคณิตคะ "
" ก็ไปเรียนวิชาคณิตสิ "
" ก็มันยังไม่ถึงนี้คะ จาน "
" เธอ "
" หนูชื่อ พิวพิภาคะ ไม่ใช่เธอ "
" นั้นแหละ เธอออกไปเลย ถ้าไม่อยากเรียน "
" หนูไม่อยากเรียนหรอกคะ แต่ถ้าออกไป หนูก็ต้องตกวิชานี้อะดิ ไม่เอาอะ- - "
อ๋า ฉันอยากจะตาย เพื่อนฉันเป็นอย่างนี้หรอเนี่ย ไม่น่าไปคบกับมันเลย
" เธอ ... ได้ งั้นเธอต้องทำได้เกรด 4 วิชานี้นะ "
" หนูจะพยายาม "
" งั้น นั่งลง "
" ขอบคุณคะ ^ ^ "
" แกทำอะไรนะ พิวแกเถียงครูหรอ "
" ก็ก็ฟังอยู่ ไม่รู้หรอ ว่าฉันเถียง "
" แกบ้าอะเปล่า "
" บ้ารักมิน* TOT "
" ฉันอยากตาย TOT "ยัยนี้ยังมาบอกรักซองมิน*อยู่ได้ น่าสงสานซองมินจังเลย
*ซองมิน 1 ในวงSuper Junior
ติ่งต่อง ต่างต่อง ~
อ๋า ~ เสียงสวรรค์มาแล้ว TOT ฉันปลาบปลื้มจริงๆเลย
หมดเวลาเรียนแล้ว ไปกันดีก่า
" แก อีก5วัน โรงเรียนเราก็จะมีงานแข่งกีฬาสีแล้วอะดิ "
" หืม อืมนั้นสิ " ฉันลืมไปเลยแหละ นี้มันภาคเรียนที่2นี้น่า งั้นมันก็มีงานกีฬาสี
" หว้า อีกตั้งปีหน้าเลยเนอะ ที่เราจะได้อยู่ ม.5 "
" ทำไมหรอ "
" เราก็จะได้ทำงานกีฬาสีไง ^ ^ "
" อืม - - " โรงเรียนเรามีกฎว่า พออยู่ ม.5 เราต้องทำงานกีฬาสี
" แก แกจักลับบ้านเลยไหม "
" แกจะอยุ่หรอ "
" แกอยุ่เป็นเพื่อนสอนภาษาอังกฤษหน่อยสิ ฉันทำไม่ค่อยได้เลย"
" ทำไม่ค่อยได้หรือไม่ได้กันแน่นยะ"
" แหะๆ - - ประมาณนั้น"
แล้วเราก็เดินมาที่โต๊ะที่โรงอาหารของโรงเรียน
" แกไปชื้อขนม "
" O^O "
" ไปเลย เลี้ยงหน่อยเซ่ ฉันจะมาติวแกน้า TOT "
" แกไม่ลดความอ้วนหรอ "
" ลดทำไม ฉันตัวสูง "
" แต่ว่า พุงแกอะ –O= "
" ทำไมอะ พุงฉันทำไมทามม่าย~ "
" มันยืน"
" ไม่เอา เขาจะกิน ไปชื้อมา-O- "
" อืมๆๆ ไปก็ได้ จะเอาอะไร"
" ป็อกกี้ โคลอน เต้าหู้นมสดมาด้วย เลย์รสบาบิคิว แล้วก็บ๊วยมาด้วย เออ น้ำเปล่าด้วย "
" แกจะเอามาขายหรอไงเนี่ย - - "
" ประมาณนั้น "
" - - " แล้วยัยนั้นก็เดินจากไป ฉันกำลังจะหาหนังสือภาษาอังกฤษอยู่
ปัง!!
เฮือก เสียงอะไร ไม่ใช่ว่า ยัยพิวมันโมโหเรียนที่ฉันสั่งของมาเยอะหรอกนะ
" อะ –O- เจ็บ ไอ้ปลั๊กเจ็บ "เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูด และดูเหมือนเขาจะเตะโต๊ะฉันด้วย เบี้ยวเลย- -
" ช่วยไม่ได้ว่ะ มึงชนเอง "
" แสดดดด ~ "
"เออ ของโทษนะฮะที่เตะโต๊ะ เพราะไอ้ปลั๊กมันมาชนผม " ผู้ชายที่ชนโต๊ะฉันมาขอโทษฉัน
" เออ –O- ไม่เป็นไร"
" ไอ้ปิก ไปได้แล้วแม่รออยู่ "
" เออ ไปแล้ว " แล้วคนชื้อปิกก็เดินไป ทำไมสองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน แล้วทำไมหน้าเหมือนกันเลยละ แล้วเรียกแม่ด้วย อ๋อ เออ...เป็นฝาแฝดหรอ ?
" มาแล้ว " แล้วยัยพิวก็มาถึง
" ทำไม ? สองคนนั้นมาหาแกหรอ "
" อ๋อ เออ ไม่ใช่ เขามาชนโต๊ะ เลยมาขอโทษ "
" งั้นหรอ "
" แก เขาเป็นแฝดกันหรอ "
" อื้อเป็นคู่แฝดแถม อยู่ห้องเดี่ยวกันด้วย "
" จริงหรอ "
" อื้อ มีน้องๆมอต้น ปลื้มเยอะมากเลย น้องฉันก็อีกคนหนึ่ง "
" ยัยพิมอะหรอ "
" อืม "
ครืด ~ ครืด ~
" โทรศัพท์แกสั่นหรอ "
" เปล่า โทษศัพท์ใครเนี่ย สีชมพูเชี่ยว- - "
"อ๋า ของแฝดสองคนนั้นหรือเปล่า อ๊าก สีชมพูหรอ O_O" ยัยนี้ชอบ(บ้า)สีชมพูแหละ - -
" อืม น่าจะใช่ "
" รับดิ"
" ฮัลโหล " ฉันรับโทรศัพท์ด้วยเสียงประมาณเล็กน้อยถึงมาก
" อะ เธอเป็นใคร มารับโทรศัพท์ของปลั๊ก"
" เออ.. เขาทำตกเอาไว้อะคะ "
" อ้อ อืม "
ปีบ
" ใครหรอ" ยัยพิวยืนหน้ามาถาม
" อืม แม่มั้ง - - "
" มาติวกันเถอะ "
" ได้ "
" กี่โมงแล้วอะ "
" บ่าย 3 โมง40นาที"
" อ้อ อืม "
" ทำไมหรอ "
" ไม่รุ้สิ รู้สึกแม่งๆๆ "
" อ้อ อืม "
" แก ไอ้เนี่ย มันใช้กับอะไรหรอ " แล้วยัยนี้ก็เริ่มเรียนอย่างตั้งใจ
" อ้อ ใช้กับ ประโยคนี้ "
" อ้อ อืม "
หลังจากนั้น
" อืม กลับกันเถอะ "
" อืม " และระหว่างตอนที่เรากำลังเดินกลับ
" แคร์ "
" แคร์ ใครเรียกแกอะ "
" หะ O_O เออ.. พาย เราขอโทษเราลืมอะ " ฉันลืมไปเลย ว่าพายมารอฉันอยู่ที่นี้
" ถ้าเธอไม่อยากคุย เธอก็บอกฉันมาสิ"
" อืม.. ฉันลืมจริงๆๆ นะ"
" อืม ไม่เป็นไร เธอคงลืมจริงๆ "
" แล้วนายมีอะไรหรอ "
" เออ .. "
" แก งั้นเดี่ยวฉันมานะ ไปชื้อขอกินก่อน แล้วรอที่หน้าร้านขายน้ำแล้วกัน " แล้วพิวก็เดินออกไปจากตรงนั้น สงสัยคงรู้ว่าพายอยากคุยกับฉันแค่สองคน
" อะ หมดอุปสรรค์แล้ว เล่ามาสิมีอะไรหรอ"
" ฉัน ชอบแคร์นะ"
" หืม O_O "
" ฉันชอบเธอ "
" อืม...ขอบคุณนะ " เอิ๊ก ฉันอึ้งมากมาย ผู้ชายคนนี้ชั่งกล้าหารมากมายอะ เอิ๊ก TOT พิว แกอยู่ไหน
" เดี่ยวสิแคร์จะไปไหน " ฉันเดินหนีนาย
" คำตอบของเธอละ "
" ... ฉันขอไปก่อนนะ " แล้วฉันก็วิ่ง 100เมตรมาหายัยพิวเลย TOT
" ไงยะแก มันบอกใช่ไหม ว่ามันชอบแก"
" แกรู้หรอ"
" แกโง่หรอเนี่ย "
" อะไร หมายความว่า แกรู้อะดิ"
" เออดิ ฉันรู้"
" อ้าว แล้วทำไมไม่บอก "
" ฉันว่า คนอย่างพายต้องบอกแอยู่แล้วอะ"
" งั้นหรอ "
" อืม มันบอกว่าไงอะ"
" ก็พูดมาเลยอะดิ"
" อะหือ แสดงว่าเตรียมตัวมาอย่างดี"
" TOT "
" แล้วแกคิดไงกับมันละ"
"แกก็รู้อะ "
" อืม แล้วพรุ่งนี้แกจะทำไง "
" ไม่รู้ ฉันทำไงดี ทำไงดี ด๊องจ๋า คิดให้หน่อยสิ แคร์รักด๊องคนเดี่ยว และจะไม่เปลื่ยนแปลง " ตายแล้ว ป้าคนที่ขายน้ำมองหน้าฉันใหญ่เลย - - "
" กลับกันเถอะ "
" แก ทำไงดี "
" เออ เดี่ยวเคลียให้น่า"
" จริงหรอ"
" อืม "
" เอาแบบนุ่มนวลนะแก "
" จะพยายาม"
" - - แก เอาแบบว่า เป็นเพื่อนกันต่ออะ ได้ไหม "
" เออ "
แล้วเราสองคนก็เดินกันไปที่ป้าย และแยกกันกลับบ้าน
"กลับมาแล้วคะ" ฉันกลับมาถึงบ้านด้ยความเหนี่อยล้า –O-
" กลับมาแล้วหรอ ยัยอืด "
" พี่ พี่กลับบ้านแล้วหรอ"
" อืม ทำไม ฉันอยู่บ้านแล้วทำตะลึง " นี้คือพี่ฉัน เขาอยู่มหาลัยแล้วไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไร (ติดหญิงมั้ง) แถมชอบกวนประสาทฉันเสมอ แต่เขาก็เป็นพี่ที่ดีนะ
" นิดหน่อย แล้วแม่อะ"
" ทำข้าวอยู่"
" อืม งั้นหรอ งั้นฉันขึ้นห้องก่อนนะ "
" อืม "
แล้วฉันก็ขึ้นห้องไปด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า
แอ๊ดด~ เสียงประตูห้องฉันเปิดออกโดยไรเสียงบอก ต้องเป็นพี่หอมแน่นเลย
" ว่าไงจะ ยัยตัวแสบ ทำไมวันนี้เข้าห้องแต่วันละ ปรกติจะเห็นนั่งเล่นกับพี่ เป็นอะไรหรือเปล่า "
" พี่หอม "
" หืมO_O "
" กอดหน่อยสิ"
" หืม OoO"
" ได้ไหม คิดถึงพี่จัง "
" อืม มาสิ" แล้วพี่หอมก็เข้ามากอดฉัน อืม คิดถึงพี่จังเลย ไม่ได้กอดกับพี่มา 10 ปีได้แล้วมั้ง อ้อมกอดพี่อบอุ่นเหมือนพ่อเลย พ่อจ๋า เมื่อไรพ่อจะกลับมาจากต่างประเทศชะที พ่อจ๋าของเอาของฝากมาด้วยนะ พ่อฉันเป็นนักบินของสายการบินอะไรฉันจำไม่ค่อยได้ แต่ว่า นานๆที่จะกลับฉันเลยไม่ค่อยได้กอดกับพ่อสักเท่าไร
" อืม แกเป็นอะไรหรือเปล่า "
" ฉันเหนื่อยอะ"
" เหนื่อยอะไรหรอ เรียนหรอ อืม มีอะไรบอกพี่ก็ได้นะ "
" พี่ เพื่อนแคร์มันชอบแคร์อะ "
" อืม แล้วไง"
" ไม่รุ้ แคร์ไม่ชอบให้มันมาชอบแคร์เลย แคร์อยากได้เพื่อนมากกว่า "
" อืมพี่เข้าใจนะ เราก็บอกเขาไปสิ บอกไปเลย "
" แต่ว่า "
" เขาก็คงรู้แล้วว่าต้องเผื่อใจ"
" งั้นหรอ"
" อืม"
" อืม หนูจะทำ ^ ^ ว่าแต่ แสดงว่าก็มีคนมาบอกพี่เยอะดิ"
" ยัยตัวแสบ" พี่ชายฉันขยี้หัวฉัน
" อ๊าย พี่หัวหอม >O< " และในตอนนั้น ฉันก็ตีกับพี่ชายจนหัวยุ่งไปหมด เวลาเนี่ยแหละ คือเวลาแห่งความสุขที่แท้จริง" ยัยพี่น้องผัก ( แครท กับหัวหอม )ทำอะไรอยู่ "
" ขาแม่"
" ออกมากินข้าวได้แล้ว "
" ฮะแม่ เพราะแม่ไม่ใช่หรอ ที่ทำให้พวกเราเป็นผัก "
แล้วพวกเราก็เดินออกไปจากห้องลงไปกินข้าว
" ฮิอิ แม่ฮะ ผัดผักบุ้ง ของโปรดของผม >O< แม่นี้รุ้ใจจัง ทำไมแม่ไม่ตั้งชื่อผมว่าผักบุ้งละฮะ "
" แกอยากเป็นกระเทยหรือไงยะ มันชื่อผู้หญิงนะ "
" หรอยะ "
" เดี่ยวจะโดน "
และหลังจากนั้น เราสองคนพี่น้องก็ไปนั่งเล่นกันบนดาฟ้าของบ้าน พร้อมกับเทียนสองอัน
" พี่กลับบ้านบ่อยๆได้ไหม"
" ทำไมอะ"
" แคร์คิดถึง"
" ถ้าอยู่ด้วยกันจะคิดถึงพี่ไหม"
" ไม่ "
" งั้นเป็นแบบนี้นะดีแล้ว"
" แล้วใครจะอยู่กับแคร์แล้วก็แม่ละ แล้วถ้าเกิดโจนเข้าบ้าน แคร์กับแม่จะทำไง เมื่อไม่มีผู้ชายละ แล้วใครจะช่วยยกของละ "
" อืม ง่ายจะตาย โจนเข้าบ้านก็แจ้งตำรวจ ถ้ายกของ ก็ให้คนอื่นมาช่วยก็ได้ "
" อืม ได้ดี ชีวิตนี้ ผู้ชายคงไม่ต้องมาช่วยอะไรก็ได้นี้ แคร์ช่วยเองก็ได้ "
" อะไร แกงอนพี่หรอ"
" เปล่า "
" งั้นหรอ"
" ก็พี่เป็นผู้ชาย แล้วพี่ก็โตแล้ว พี่ก็ควรจะดูแลคนในบ้าน ตอนที่พ่อไม่อยู่ พี่ไม่เห็นเหมือนพ่อเลย พ่อใจดี มีน้ำใจด้วย " แล้วฉันก็ใส่เป็นชุด –O- แล้วก็เดินลงมาเข้าห้องเฉยเลย พี่หัวหอมของฉันต้องโกรธแน่นๆ เลย - - "
ความคิดเห็น