ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1 Devil in Ride
" น่ารักจังเลยเด็กคนนี้"ลูเซียร่าอุ้มเด็กตัวเล็กๆ
"เพศชายแน่เลย"อัลฟารอนหันมาคุยกับเธอ
"เราจะตั้งชื่อว่าอะไรดีล่ะ"
"โอนิยุกิ ซากุ หรือชื่ออีกชื่อนั่นคืออาเทน่า"
(ดูที่ character เดี๋ยวจะเจอตัวละครชื่อนี้เอง)
"ทำไมชื่อเหมือนเด็กหญิงจัง"
"ก็เป็นเด็กฉลาดไงล่ะ"
"เอาล่ะค่ะมามีความสุขในยามค่ำคืนกัน"
ในเวลาต่อมาทั้งสองได้หลับแล้วเหลือแต่ตัวผมในร่างเด็กเล็กๆเท่าลูกนกได้ตื่นมาในความมืด แล้วมีแสงสีทองพุ่งมาหาผมจนทำให้ผมโตขึ้น จนอายุแปดขวบผมถามไปว่า
"ทำไมเจ้าต้องทำให้ข้าเป็นอย่างนี้"
"ก็ต้องทำให้เจ้าได้เรียนรู้ในชีวิตประจำวันแล้วหนูน้อย"
จนแสงนั้นเล่าให้ผมฟังจนหนีไปผมก็คอยเฝ้ามองจนเช้าลูเซียร่าเปิดประตูแล้วยิ้มมาทางผมผมจึงกอดแม่ด้วยความเศร้า
"ลูกน้อย...อย่ากลัวไปเลย"ลูเซียร่าปลอบผมไปซักพักแล้วเธอออกไปเอาสิ่งหนึ่งมา
"ในกล่องนี้คืออะไรครับ"
"อยากรู้เหรอ ปิดตาสิ"ผมปิดตาแล้ว ลูเซียร่าเปิดกล่องนั้น
"เปิดตาได้"
"ชุดเกราะนักรบ"ผมตะลึง
"อยากใส่ใช่ไหมล่ะ แม่ให้เลย"เธอจึงสวมให้ผมอย่างมีความสุข
จนต่อมาผมอายุได้ 13 ปี ผมเริ่มดูเท่ขึ้นใช่ไหมล่ะ ผมจึงกอดอัลฟารอนและลูเซียร่าก่อนจากไป
"พ่อครับ แม่ครับ ผมต้องขอกอดด้วยความอบอุ่นอีกครั้งนะครับ"ผมกอดทั้งสองพร้อมร้องไห้ตามด้วยความอบอุ่น แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงสะเทือนแผ่นดินนั้นเริ่มบุกรุกมายังปราสาทนี้แล้ว
"ทหาร ! เผาให้หมด"ฝ่ายบุกรุกเริ่มตะโกน ทำให้ตาผมเริ่มค้างเอาเรื่อยๆ
"อาเทน่า รีบหนีจากที่นี่เร็วเข้า!!!"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ให้รีบไปเดี๋ยวนี้!"ผมจึงเรียกเพกาซัสพาผมลงไปยังโลกมนุษย์จนถึงป่าแห่งหนึ่ง ผมนั่งลงตรงผาหินนั่นพร้อมร้องไห้ออกมา
"ทำไมนะ ทำไม"ฟิลิป(เพกาซัส)ปลอบผมให้เลิกร้องไห้
"ไม่เป็นไรหรอกฟิลิป ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า"ผมจึงหยิบสร้อยเส้นหนึ่งให้มัน
"ลาก่อนนะ เพื่อนยาก"ผมกระโดดลงหน้าผาไปสู่แม่น้ำแห่งนั้น แล้วฟิลิปกรีดร้องออกมา ทำให้ผมเจ็บปวดทรมานมากเพราะนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา
' ใครก็ได้...ช่วยข้าที...'
to be continued...
"เพศชายแน่เลย"อัลฟารอนหันมาคุยกับเธอ
"เราจะตั้งชื่อว่าอะไรดีล่ะ"
"โอนิยุกิ ซากุ หรือชื่ออีกชื่อนั่นคืออาเทน่า"
(ดูที่ character เดี๋ยวจะเจอตัวละครชื่อนี้เอง)
"ทำไมชื่อเหมือนเด็กหญิงจัง"
"ก็เป็นเด็กฉลาดไงล่ะ"
"เอาล่ะค่ะมามีความสุขในยามค่ำคืนกัน"
ในเวลาต่อมาทั้งสองได้หลับแล้วเหลือแต่ตัวผมในร่างเด็กเล็กๆเท่าลูกนกได้ตื่นมาในความมืด แล้วมีแสงสีทองพุ่งมาหาผมจนทำให้ผมโตขึ้น จนอายุแปดขวบผมถามไปว่า
"ทำไมเจ้าต้องทำให้ข้าเป็นอย่างนี้"
"ก็ต้องทำให้เจ้าได้เรียนรู้ในชีวิตประจำวันแล้วหนูน้อย"
จนแสงนั้นเล่าให้ผมฟังจนหนีไปผมก็คอยเฝ้ามองจนเช้าลูเซียร่าเปิดประตูแล้วยิ้มมาทางผมผมจึงกอดแม่ด้วยความเศร้า
"ลูกน้อย...อย่ากลัวไปเลย"ลูเซียร่าปลอบผมไปซักพักแล้วเธอออกไปเอาสิ่งหนึ่งมา
"ในกล่องนี้คืออะไรครับ"
"อยากรู้เหรอ ปิดตาสิ"ผมปิดตาแล้ว ลูเซียร่าเปิดกล่องนั้น
"เปิดตาได้"
"ชุดเกราะนักรบ"ผมตะลึง
"อยากใส่ใช่ไหมล่ะ แม่ให้เลย"เธอจึงสวมให้ผมอย่างมีความสุข
จนต่อมาผมอายุได้ 13 ปี ผมเริ่มดูเท่ขึ้นใช่ไหมล่ะ ผมจึงกอดอัลฟารอนและลูเซียร่าก่อนจากไป
"พ่อครับ แม่ครับ ผมต้องขอกอดด้วยความอบอุ่นอีกครั้งนะครับ"ผมกอดทั้งสองพร้อมร้องไห้ตามด้วยความอบอุ่น แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงสะเทือนแผ่นดินนั้นเริ่มบุกรุกมายังปราสาทนี้แล้ว
"ทหาร ! เผาให้หมด"ฝ่ายบุกรุกเริ่มตะโกน ทำให้ตาผมเริ่มค้างเอาเรื่อยๆ
"อาเทน่า รีบหนีจากที่นี่เร็วเข้า!!!"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ให้รีบไปเดี๋ยวนี้!"ผมจึงเรียกเพกาซัสพาผมลงไปยังโลกมนุษย์จนถึงป่าแห่งหนึ่ง ผมนั่งลงตรงผาหินนั่นพร้อมร้องไห้ออกมา
"ทำไมนะ ทำไม"ฟิลิป(เพกาซัส)ปลอบผมให้เลิกร้องไห้
"ไม่เป็นไรหรอกฟิลิป ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า"ผมจึงหยิบสร้อยเส้นหนึ่งให้มัน
"ลาก่อนนะ เพื่อนยาก"ผมกระโดดลงหน้าผาไปสู่แม่น้ำแห่งนั้น แล้วฟิลิปกรีดร้องออกมา ทำให้ผมเจ็บปวดทรมานมากเพราะนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา
' ใครก็ได้...ช่วยข้าที...'
to be continued...
อย่าลืม!!!!!
เม้น+โหวต+แอดแฟบด้วยนะ
ไม่แอดไม่โหวตไม่เป็นไรแต่ต้องมาเม้นนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น