คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 14 (100%)
“ที่ศาสตราจารย์ลูปินสาปลอร์ดแบล็คน่ะนะ”
“พวกเขาสนิทกันจะตาย”
“ได้ข่าวว่าทะเลาะกันเรื่องสเนป”
“สเนปเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว”
ข่าวลือทำนองนี้เข้าหูเซเวอร์รัสมากขึ้นเรื่อยๆ จนน่ารำคาญ เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าลูปินจะทะเลาะกับแบล็คเพราะเขาหรือเพื่อเขา
เซเวอร์รัสแวะเอายามาให้มาดามพรอมฟรีย์ที่ห้องพยาบาลและสวนกับลูปินที่เดินออกมาพอดี
“นายมาทำอะไรที่นี่” ทั้งสองถามพร้อมกัน
“ฉันเป็นอาจารย์ปรุงยา” เซเวอร์รัสว่า “ฉันเอายามาเติมให้ห้องพยาบาล แล้วนายล่ะ”
ลูปินมีสีหน้าอึกอัก “ฉันมาเยี่ยมดีเร็ค”
เซเวอร์รัสเลิกคิ้ว “ฉันไม่ยักรู้ว่านายสนิทกับเขา”
“ตามประสาอาจารย์ที่ดีน่ะต้องมาเยี่ยมกันหน่อย” ลูปินหัวเราะประสาทๆ
เซเวอร์รัสมองเขาอย่างเคลือบแคลงอีกครั้งก่อนเดินเข้าห้องพยาบาลไป เขาส่งยาทั้งหมดให้นางพยาบาลและเดินไปที่เตียงที่เด็กหนุ่มดีเร็คนอนอยู่
“ศาสตราจารย์ลูปินมาเยี่ยมเธอหรือ มิสเตอร์ฟอเรสต์” เขาถามเสียงเรียบ
เด็กหนุ่มดูท่าทางหวาดกลัว “ครับ”
“เขาพูดอะไรกับเธอบ้าง”เซเวอร์รัสซักต่อ
“ส่วนใหญ่เขาคุยกับมาดามพรอมฟรีย์ครับ” ดีเร็คตอบ พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เขาพูดอะไรกันบ้างล่ะ” เซเวอร์รัสกระชากเสียง เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหงุดหงิด แต่เขาเคยบอกลูปินไปแล้วว่าเขาไม่ชอบคนโกหก แต่หมอนั่นยังโกหกเขาอย่างหน้าด้านๆ
“ผมไม่รู้ครับ” ดีเร็คพูดเสียงสั่น “ผมนอนหลับอยู่”
มาดามพรอมฟรีย์โผล่เข้ามาช่วยชีวิตเขาได้ทัน “พอได้แล้วศาสตราจารย์สเนป อย่ารบกวนคนไข้”
“คุณคุยอะไรกับลูปิน” เซเวอร์รัสถามอย่างค่อนข้างหยาบคาย
นางพยาบาลมองเขาอย่างตำหนิ “พูดให้มันสุภาพกว่านี้ไม่เป็นหรือ”
เซเวอร์รัสกำหมัดแน่น “คุณคุยอะไรกับลูปิน..ครับ” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน
นางพยาบาลมองเขาด้วยสายตาที่เซเวอร์รัสไม่ชอบเลย สายตาแห่งความสงสาร “ฉันอยากให้ฉันบอกคุณได้นะ แต่ศาสตราจารย์ลูปินให้ฉันสัญญาว่าจะไม่บอก”
เซเวอร์รัสคำราม “ผมไม่ยุ่งเรื่องหมาหมัดเต็มตัวนั่นหรอก จะทำอะไรก็เรื่องของมันสิ”เซเวอร์รัสเดินกระทืบเท้าจากไป
**
การเรียนการสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเริ่มน่าเบื่อขึ้นเรื่อยๆ ลูปินเกิดอยากเลียนแบบวิธีการสอนของอัมบริดจ์คือให้พวกเขาเรียนแต่ทฤษฎี แม้ว่าการสอนของลูปินจะไม่น่าเบื่อเท่าอัมบริดจ์ก็ตาม
“มันมากเกินไปแล้ว” รอนบ่น “อัมบริดจ์สิงร่างลูปินหรือไง ทำไมเราต้องมานั่งอ่านทฤษฎีพวกนี้ด้วย”
“แต่ยังไงหนังสือนี้น่าสนใจกว่าของอัมบริดจ์ตั้งเยอะ” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ
“ฉันว่าลูปินแปลกๆไป” แฮร์รี่กระซิบ “เขาแทบไม่เอาพวกสัตว์ประหลาดมาให้พวกเราเรียนอีกและก็ดูเหนื่อยๆชอบกลด้วย”
“ถ้าเป็นก่อนที่เขาจะได้ใบรับรองการกลายร่าง ฉันก็คิดว่าเป็นเพราะใกล้วันพระจันทร์เต็มดวง” เฮอร์ไมโอนี่ว่าอย่างครุ่นคิด “แต่ตอนนี้..”
“เขาถูกสเนปวางยาพิษหรือเปล่า” รอนสันนิษฐาน แต่ก่อนที่แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่จะทันได้ตอบ ลูปินก็พูดแทรกขึ้นมา
“หักคะแนนกริฟฟินดอร์ยี่สิบคะแนนและกักบริเวณมิสเตอร์วีสลีย์”
ทั้งสามคนหันขวับไปทางลูปิน “อะไรนะครับ” รอนประท้วง
“ครูพูดชัดเจนแล้ว” ลูปินพูดเสียงเรียบ
ทั้งสามมองหน้ากัน แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมา แต่ก็อ่านสายตาของกันและกันได้ว่า “ลูปินอยู่กับสเนปมากไปเสียแล้ว”
Talk ร้อนมาก แต่งแทบไม่ออกเลย เอาไปแค่นี้ก่อนนะคะ ปมใหม่มาอีกแล้ว ลูปินเป็นอะไรนะ
ต่อ
เซเวอร์รัสรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ลูปินมีเรื่องปิดบังเขาอยู่ การเรียนการสอนของหมอนั่นต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดและที่สำคัญลูปินไม่ค่อยมาตามตอแยเขาเหมือนเช่นเคย ตอนแรกเซเวอร์รัสคิดว่าจะดีเสียอีกแต่เขากลับรู้สึกโหวงเหวงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากที่ลูปินไม่มารับประทานอาหารที่ห้องโถง เซเวอร์รัสตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำไม่เคยแม้แต่คิดว่าจะทำ เขาไปหาลูปินที่ห้องทำงาน
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เซเวอร์รัสถาม
ลูปินยิ้มอย่างอ่อนระโหย “นายมาถึงนี่ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
เซเวอร์รัสหน้าเบ้ “อย่ามาเลี่ยนแถวนี้”เขาเดินเข้าไปหาลูปิน ใช้หลังมือแตะหน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ฉันไม่ได้ป่วย” ลูปินยืนยัน ขัดกับหน้าตาที่เผือดซีด
“ลูปิน”เซเวอร์รัสกดเสียงต่ำ “อย่ามาโกหกฉัน นายเป็นอะไรกันแน่”
ก่อนที่ลูปินจะทันได้ตอบ กองไฟก็เป็นสีเขียวสว่างวาบขึ้นแล้วมาดามพรอมฟรีย์ก็โผล่มาจากกองไฟ
“เป็นไงบ้าง รีมัส” เธอถามอย่างกระฉับกระเฉง
เซเวอร์รัสจ้องลูปินเขม็ง “นายบอกว่านายไม่ได้ไม่สบาย ทำไมมาดามพรอมฟรีย์ต้องมา”
ลูปินอึกอัก แต่นางพยาบาลแทรกขึ้นมา “รีมัสโดนคำสาป เมจิคัส เรดูซิโอ แม็กซีม่า”
เซเวอร์รัสแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน นั้นเป็นคำสาปที่เขากับแม่ต้องทรมานเพราะมัน หลังจากที่ตาของเขาทราบว่าแม่ของเขาแต่งงานกับมักเกิ้ล (คุณตาของเขาไม่ทราบว่าจริงๆแล้วพ่อของเขาเป็นมนุษย์กระต่ายต่างหาก” ก็แช่งแม่เขาด้วยคาถาบทนี้ คาถานี้เป็นคาถาที่จะเปลี่ยนให้พ่อมดแม่มดที่เคยมีพลังเวทมนตร์กลายเป็นสควิบ ค่อยๆทำลายแก่นเวทมนตร์ของเขาหรือเธออย่างช้าๆ ยิ่งใช้เวทมนตร์มากเท่าไหร่ โอกาสที่กลายเป็นสควิบก็เร็วขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เองเซเวอร์รัสจึงทุ่มเทกับการเรียนศาสตร์มืดและการปรุงยาเพื่อหาวิธีแก้คาถานี้และเขาก็ทำสำเร็จเมื่ออายุสิบเก้าปี ยากระตุ้นพลังเวทของเขาเป็นยาที่เขาใช้ยื่นขอมาสเตอร์ดีกรีในสาขาปรุงยา เป็นยาที่พ่อมดแม่มดหลายคนซื้อไปให้ลูกๆที่มีแววเป็นสควิบดื่ม เนวิลล์ ลองบัตท่อมเองก็เคยดื่มยานี้เหมือนกัน
“ทำไมนายไม่บอก นายโดนคำสาปนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครสาปนาย” เซเวอร์รัสรัวคำถามใส่ลูปิน
“โวล” ลูปินเริ่มแต่เมื่อเห็นท่าทีของเซเวอร์รัสก็เปลี่ยนคำพูด “คนที่นายก็รู้ว่าใครสาปฉันตอนที่ฉันกัดคอเขา” ลูปินเลี่ยงไม่ใช้คำว่า”ช่วยนาย” ออกมา
“นายรู้หรือเปล่าว่ามันมีน้ำยาที่ช่วยนายได้แล้วตอนนี้” เซเวอร์รัสว่า “แล้วฉันก็ปรุงมันได้ด้วย”
“ฉันไม่อยากสร้างความลำบากให้นายมากกว่านี้” ลูปินว่า “แล้วยานั่นก็ปรุงยากมากด้วย ฉันไม่กล้ารบกวนเวลาพักผ่อนของนาย”
“ไร้สาระสิ้นดี”เซเวอร์รัสตวาด “นายมาจีบฉัน นายบอกว่าชอบฉัน ทำตามใจฉันทุกอย่าง แล้วที่นายมาอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะฉัน ฉันถามจริงๆเถอะลูปิน ฉันจะเชื่อว่านายชอบฉัน
ได้ยังไง ถ้าแค่ความเชื่อใจ นายก็ยังให้กันไม่ได้ นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันในสายตานายมันใจไม้ไส้ระกำนักหรือถึงจะปฏิเสธคนที่มาขอความช่วยเหลือทั้งๆที่ช่วยได้”
ลูปินหน้าซีด “ฉันขอโทษ ฉันลืมคิดข้อนี้ไป”
“ฉันจะไปปรุงยาให้นาย” เซเวอร์รัสว่า พยายามทำเสียงให้เรียบ “ลุกขึ้นและไปกับฉัน”
“ทำไมล่ะ” ลูปินว่างงๆ
“ต่อไปนายต้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉัน” เซเวอร์รัสว่า “ยาต้องดื่มเป็นเวลา มีตอนกลางคืนด้วย ฉันขี้เกียจมาตาม”
“ห้องเดียวกับนาย” ลูปินว่าอย่างดีใจปนกังวล “ไม่เหมาะเท่าไหร่มั้ง”
“อย่างี่เง่า”เซเวอร์รัสว่า “ตามมาเร็วๆเข้า”
ลูปินเดินตามเขาเหมือนลูกหมาเชื่องๆ จนมาถึงห้องนอน
“มีเตียงเดียวเหรอ” ลูปินว่า
“ใหญ่ขนาดนั้นนายนอนไม่พอหรือไง”เซเวอร์รัสถากถาง
“พอสิพอ” ลูปินว่า แต่ฉันจะหัวใจวายก่อนหลับลงน่ะสิ ประโยคหลังเขาคิดในใจ
Talk น้องกระต่ายเซฟชวนหมาป่าเข้าห้องเสียแล้ว น่าตีไหมล่ะ
ต่อ
เซเวอร์รัสให้รีมัสดื่มยาตอนสองทุ่มแล้วตัวเองปีนขึ้นเตียงนอน รีมัสก็นอนเหมือนกันโดยรักษาระยะห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“หมอนข้าง อย่าหนี” เซเวอร์รัสพูดเสียงงัวเงียและกอดก่ายรีมัส
“เซเวอร์รัส” รีมัสเรียก พยายามดึงมือออก ให้ตาย ติดแน่นชะมัด
“หมอนข้างอย่าดื้อ เซฟจะนอน” เซเวอร์รัสว่าอีก เขายิ่งกอดรีมัสแน่นขึ้นไปกว่าเดิม
“ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะ” รีมัสว่า ให้ตาย เรียกตัวเองว่าเซฟ เมอร์ลินช่วยเขาด้วย
“อยู่นิ่งๆสิ” เซเวอร์รัสว่า “ไม่งั้นเซฟโกรธนะ”
“นิ่งแล้วครับ นิ่งแล้ว” รีมัสว่า และเขาก็นิ่งจริงๆ ทั้งคืนนั้นเขาอุทิศตนเป็นหมอนข้างให้เซเวอร์รัสและต้องสวดมนตร์คุมสติตลอดคืน
“ตื่นแล้วเหรอ” เป็นเสียงอบอุ่นเสียงแรกที่เซเวอร์รัสได้ยิน เขาลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองกำลังกอดลูปินอยู่
“เกิดอะไรขึ้น” เซเวอร์รัสถาม
“ยังจะถามอีก” ลูปินว่า “เมื่อคืนนายกอดฉันทั้งคืนเลยรู้ไหม เรียกฉันว่าหมอนข้างด้วย”
“ไม่จริง” เซเวอร์รัสว่า หัวใจเต้นรัว ลูปินรู้ได้ยังไง ความลับของเขาอย่างหนึ่งคือถ้าเขาไม่ได้กอดหมอนข้างแล้วจะนอนไม่หลับ แต่แน่ล่ะมันไม่มีผลดีต่อภาพลักษณ์อาจารย์จอมโหดอย่างเขาเลย เขาจึงเอาหมอนข้างไปซ่อนก่อนที่ลูปินจะมานอน แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะติดหมอนข้างถึงขนาดไปละเมอกอดก่ายลูปินขนาดนั้น
“จริงสิ” ลูปินยืนยัน “นายยังเรียกตัวเองว่าเซฟด้วย”
“หุบปาก”เซเวอร์รัสตวาด ใบหน้าแดงก่ำ มันเป็นเพราะเขาโกรธมากๆ ไม่ใช่เพราะเขิน เขายืนยันได้ “ถ้านายกล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครล่ะก็..”
ลูปินยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ “ฉันไม่บอกใครหรอก ฉันสัญญา” ตอนท้ายเขากระซิบว่า “นายน่ารักแค่กับฉันคนเดียวก็พอแล้ว”
“พูดบ้าอะไร” เซเวอร์รัสว่า ตอนนี้แดงไปถึงใบหู “ไร้สาระ”
ลูปินหัวเราะ กวนประสาทจริงๆ
เป็นเดือนแล้วที่รีมัสย้ายมาอยู่ที่ห้องของเซเวอร์รัส หลังจากดื่มยาแล้วพวกเขาจะเข้านอนบนเตียงเดียวกัน ตอนแรกเซเวอร์รัสก็จะนอนห่างจากเขาแต่สักพักก็มากอดก่ายเขาอีก แกะอย่างไรก็ไม่ออก แต่พอตื่นขึ้นมาเจ้ากระต่ายน้อยก็พองขนใส่เขาเสียอย่างนั้น เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมถึงมีคนกลัวเซเวอร์รัสได้ เป็นแค่กระต่ายดุแท้ๆ
“ดื่มซะ” เสียงของเซเวอร์รัสปลุกเขาออกจากห้วงภวังค์ มืองามยื่นขวดยามาให้เขา เขาไม่อยากดื่มยานี้เลย เขารู้ว่านี่เป็นยาขวดสุดท้ายแล้ว ถ้าเขาดื่มมัน เขาก็คงไม่มีข้ออ้างที่จะมานอนห้องเซเวอร์รัสอีกต่อไป
“มองอะไรอยู่” เซเวอร์รัสดุ “ดื่มให้หมด”
รีมัสจำใจดื่มมันเข้าไปและก็เป็นอย่างที่เขาคิด ทันทีที่เขาดื่มเสร็จ เซเวอร์รัสก็ว่า
“กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้ว”
“ฉันขอพักอีกสักคืนไม่ได้เหรอ” รีมัสว่า “กลับไปฉันก็นอนไม่หลับ”
“ไร้สาระ” เซเวอร์รัสว่า “พยายามเดี๋ยวก็หลับเองแหละ”
“เซเวอร์รัส’” รีมัสอ้อน “ไม่มีคนกอดแล้วฉันนอนไม่หลับจริงๆ ตัวนายเองก็เถอะจะนอนหลับหรือไง ไม่ได้กอดฉันน่ะ”
“ไร้สาระ” เซเวอร์รัสพูดประโยคประจำตัวของเขาอีกครั้ง “ฉันกอดนายเพราะฉันติดหมอนข้างต่างหาก อย่าสำคัญตัวผิดไป”
“ตอนเที่ยงคืนมีฝนดาวตกด้วย” รีมัสรีบเปลี่ยนเรื่อง “เราไปดูด้วยกันที่หอดูดาวไหม”
“ไม่ไป” เซเวอร์รัสปฏิเสธทันที “ไปให้พ้น ลูปิน”
รีมัสถอนหายใจ ไม่มีทางเลือกสินะ เขาเก็บข้าวของและก็เดินออกไปจากห้อง
Talk กำเนิดโซนใหม่ หมอนข้างโซน
ความคิดเห็น