better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #9 : 8

เดือนธันวาคมมาถึงแล้ว ชีวิตที่ฮอกวอตส์ของแฮร์รี่สงบสุขพอใช้ เมื่อไม่มีอัมบริดจ์อยู่และสเนปก็ดูจะไม่จงใจหาเรื่องแฮร์รี่เท่าแต่ก่อน อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดยังไม่มา มีข่าวลือว่าเขาจะมาหลังเทศกาลคริสต์มาส ควันแทบจะไม่ทิ้งแฮร์รี่ไปไหนเลย มันตามเขาไปแทบทุกที่ แม้กระทั่งในห้องเรียน ยกเว้นวิชาของสเนปเท่านั้น ตอนกลางคืนมันขดตัวกลมอยู่ที่ปลายเท้าของเขา ช่วยทำให้เขาอุ่นสบาย แฮร์รี่ไม่มีเรื่องมารบกวนจิตใจ จนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนถึงวันหยุดคริสต์มาส
แฮร์รี่ฝันประหลาด ตอนแรกเขาฝันว่ากำลังวิ่งเล่นกับควันที่สนามหญ้า กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันย่างสนุกสนานและความฝันก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกตัวของเขายืดยาวขึ้น เขี้ยวคมๆงอกออกมาจากปาก เขาเลื้อยไป เห็นผู้ชายผมแดงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาอยากกัด อยากฝังคมเขี้ยวไปที่ขา แต่รอก่อน เขามีงานต้องทำ แต่เป็นโชคร้ายของชายคนนั้นที่ดันขยับตัว แฮร์รี่ไม่มีทางเลือก เขาตัดสินใจฝังคมเขี้ยวไปที่ขา เลือดอุ่นๆไหลไปทั่วปาก
“ อ๊ากกก!” เขาร้อง สะดุ้งตื่นจากความฝัน
“ เป็นอะไร นายไม่สบายหรือเปล่า แฮร์รี่” รอนถามอย่างเป็นห่วง
“ ฉันสบายดี” แฮร์รี่ละล่ำละลักตอบ “ แต่พ่อนาย ไม่ เลือดเต็มไปหมด”
“ เดี๋ยวฉันไปตามคนมาช่วย” เนวิลล์พูด เขาหายออกไป
“ เหมียว” ควันร้อง แฮร์รี่ลูบหัวมันอย่างเหม่อลอย
“ นายคงฝันร้าย” รอนว่า “ ไม่เป็นไร เนวิลล์ไปตาม..”
“ ไม่” แฮร์รี่ตะโกน “ ไม่ใช่ฝัน ฉันเห็น ฉัน”
“ เหมียว” ควันร้องอีกครั้ง มันวิ่งไปที่ประตูหอนอน
“ อย่าไป” แฮร์รี่ร้อง “ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ ควัน”
เซเวอร์รัสไม่ฟังแฮร์รี่ เขาจำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้กับดัมเบิลดอร์ นี่ไม่ใช่ฝันธรรมดา คุณวีสลีย์เป็นเวรวันนี้ เขาจำได้ แต่ทำไมพอตเตอร์ถึงฝันแบบนั้น มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขามาถึงห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ พูดรหัสผ่านผิดไปสองสามรอบเพราะอารามรีบร้อน
“ ดัมเบิลดอร์” เขาพูดโดยไม่มีอารัมภบท “ พอตเตอร์ ฝัน นิมิต คุณวีสลีย์ งู” เขาพูดแทบไม่เป็นภาษา
“ ใจเย็นๆก่อน เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ปราม “ ลำดับเหตุการณ์หน่อยสิ”
“ คืนนี้ผมนอนกับพอตเตอร์” เซเวอร์รัสพูด และรีบเสริมต่ออย่างรวดเร็วเมื่อเห็นประกายตาที่ไม่น่าไว้วางใจในตาของดัมเบิลดอร์ “ ผมหมายถึงนอนเฉยๆ คุณอย่าได้คิด”
“ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ว่า “ เล่าต่อสิ”
เซเวอร์รัสเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง “ มันหมายความว่ายังไง มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดใช่ไหม”
ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจ “ ฉันเกรงว่าจะเป็นแบบนั้น”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้ามาพร้อมกับพอตเตอร์
“ เขามาทำอะไรที่นี่” มักกอนนากัลถาม เธอมองเซเวอร์รัสอย่างเคลือบแคลง
“ เขามาถามเรื่องตำแหน่งอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดน่ะ” ดัมเบิลดอร์แต่งเรื่อง “ ว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาแทน”
“ ดึกๆดื่นๆ ป่านนี้เนี่ยนะ” เธอถาม
“ เผอิญผมคิดได้กะทันหัน” เซเวอร์รัสว่า “ สอนสองวิชา ดูจะหนักเกินไปสำหรับผม”
รองอาจารย์ใหญ่ยังไม่ค่อยเชื่อนัก แต่เธอมีปัญหาที่สำคัญกว่า “ อัลบัส พอตเตอร์ฝันร้าย”
“ ไม่ใช่ฝันร้าย” พอตเตอร์เถียง
“ งั้นเธอก็เล่าให้อาจารย์ใหญ่ฟังเองแล้วกัน” มักกอนนากัลยอมแพ้
พอตเตอร์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เป็นการยืนยันว่าความกลัวของพวกเขา เขากับดัมเบิลดอร์เป็นจริง แผลเป็นของพอตเตอร์ไม่ใช่เป็นเพียงของที่ระลึกจากจอมมาร มันเป็นเสาสัญญาณที่เชื่อมต่อคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
หลังจากที่แฮร์รี่เล่าจบ ดัมเบิลดอร์สั่งให้มักกอนนากัลไปตามเด็กวีสลีย์ วุ่นวายกับเครื่องมือ ส่งข่าวไปให้สมาชิกภาคีคนอื่นๆ บอกอดีตอาจารย์ใหญ่ตระกูลแบล็คให้แจ้งข่าวกับแบล็ค ไม่นานมักกอนนากัลก็กลับมา พร้อมเด็กตระกูลวีสลีย์ทุกคน
อาจารย์ใหญ่แจ้งข่าวให้พวกเขาฟัง บอกว่าพวกเขาต้องไปรอที่บ้านของแบล็ค เขากำลังจะเสกกุญแจนำทาง แต่ต้องชะงักเพราะเสียงขัดจากพอตเตอร์
พอตเตอร์ถามขึ้นมาว่า “ แล้วแมวของผมล่ะครับ มันจะอยู่ยังไง จะมีใครให้อาหารมันไหม มันอยู่ไหนตอนนี้”
ดัมเบิลดอร์ตวัดสายตาไปที่เซเวอร์รัสแวบหนึ่ง “ แมวของเธอจะปลอดภัย แฮร์รี่ พรุ่งนี้ฉันจะให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอาไปให้เธอ”
เซเวอร์รัสทำเสียงเหมือนมีอะไรติดคอ เขาต้องไปอยู่บ้านของแบล็คเนี่ยนะ แค่คิดก็สยองแล้ว แต่พอตเตอร์ดูท่าทางพึงพอใจ พยักหน้า
ดัมเบิลดอร์เสกกุญแจนำทาง พอตเตอร์และเด็กวีสลีย์จับมันและหายวับไป

" มีเรื่องด่วน ดัมเบิลดอร์''