ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : a different harry
“ไม่ต้องห่วง”สเนปให้คำมั่น “หนังสือนี่จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับฉัน ถ้าจอมมารต้องการเก็บมันเป็นความลับแล้วล่ะก็ คงไม่มีที่ไหนดีกว่าอยู่กับฉันอีกแล้ว "
“ดีแล้ว” เอเวอรี่พ่นลมหายใจ”เราห่วงเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว”เขาชำเลืองไปรอบๆอย่างหงุดหงิดและพูดเสียงต่ำ “เราก็รู้กันอยู่ว่า
แครบโง่แค่ไหน และฉันก็ยุ่งมาก ตอนนี้ฉันสบายใจที่ได้ให้มันอยู่ในความดูแลของคนที่เชื่อถือได้มากกว่า ขอบใจที่มานะ เซเวอร์รัส”
สเนปส่งยิ้มนิดๆให้เขา “ถ้าหมดธุระแล้ว ฉันจะไปล่ะ โชคดีนะ เอเวอร์รี่”
สเนปเดินออกจากบ้านที่มืดมิดและโดนปล่อยร้างและเดินทางไปสถานี
มอลลี่วางแฮร์รี่ไว้ในเตียงเด็กเล็กและจูบราตรีสวัสดิ์เขา จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องอย่างร่าเริง
ทันใดนั้นเองแฮร์รี่ก็ลุกขึ้นยืน เขากระพริบตาในความมืด เขาได้กินข้าวเย็นอร่อยๆ แต่เขาคิดถึงสเนปมากกว่าเดิม ปกติเวลาเข้านอน สเนปสั่งให้เขานอนหลับ แต่ถ้าเขาไม่ฟัง สเนปก็ถอนหายใจ ร้องครวญคราง แต่ในที่สุดก็ยอมโยกเขาจนหลับ มันแย่มากเลยที่สเนปทิ้งเขาไว้ที่นี่
แฮร์รี่สูดจมูก ห้องนี้ไม่ได้ใหม่และมีสีฟ้าเหมือนห้องเขาและเขาก็ไม่ได้มีตุ๊กตาแมวตัวน้อย ๆ ของเขา มีแค่ตุ๊กตาเศษผ้าที่ไม่ค่อยช่วยให้สบายใจเท่าไร
บางทีเนปอาจทิ้งเขาไปตลอดกาลแล้วจริงๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ไม่เคยมีใครชอบเขาเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเนปทิ้งเขาไปแล้ว
ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อเช้าชายหนุ่มไม่อุ้มเขา สเนปคงคิดว่าเขาเป็นตัวภาระเหมือนที่ลุงกับป้าคิด. แฮร์รี่ร้องครวญคราง รู้สึกแย่ที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกในชีวิต
ห้าโมงเย็น วันรุ่งขึ้น พฤติกรรมของแฮร์รี่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ได้เรียกหาสเนปหรือร้องไห้และขอร้องให้ใครบางคนพาเขาไปหาชายหนุ่ม เอาแต่นั่งเงียบ ๆ และห่างเหิน
มอลลี่กังวลมากและรอนไม่รู้ว่าทำไมแฮร์รี่ถึงไม่อยากเล่นกับเขาอีก ที่จริงแฮร์รี่ค่อนข้างก้าวร้าว
"แฮร์รี่, ที่รัก?" มอลลี่พูดอย่างระมัดระวัง
แฮร์รี่มองไปที่เธอ
"เธออยากกินช็อคโกแลตไหมจ๊ะ"
แฮร์รี่ยักไหล่และคลานกลับไปเล่นกับตุ๊กตาเศษผ้า (จิ้มท้องและดวงตาเล่น)
มอลลี่มองเขาอย่างกังวลแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องครัว คงดีกว่าถ้าปล่อยให้เด็กชายอยู่ตามลำพัง
ขณะเดียวกันนั่นเอง สเนปกลับเข้าไปในโบกี้ที่ว่างเปล่า มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาอยากเจอแฮร์รี่และดูว่าเด็กชายสบายดีไหม ไม่กี่ชั่วโมงสเนปนั่งอยู่บนรถไฟอย่างกระสับกระส่าย ในที่สุดรถไฟก็หยุด สเนปก้าวออกมา ถึงเมืองเดวอนเสียที ตอนนี้เขาต้องไปหาแฮร์รี่
เป็นเวลา6.51นาทีเมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น มอลลีเงยหน้าขึ้นอย่างกระตือรือร้น “ ต้องเป็นคุณพ่อแน่” เธอบอกเด็กชายผู้นอนตะแคงอยู่ในห้อง
แฮร์รี่ไม่ขยับ
มอลลี่รีบเปิดประตู “เซเวอร์รัส!” เธอร้อง “ ดีจังเลยที่ได้เห็นเธออีกครั้ง แฮร์รี่อยากเจอเธอจริงๆ” เธอพาเขาเข้าไปในห้องครอบครัวที่แฮร์รี่กำลังนั่งและมองมาที่พวกเขาอย่างสนใจ.
เงียบงันกันไปครู่หนึ่ง
สเนปหวังว่าการต้อนรับจะดีกว่านี้ เอาเถอะ เขาไม่สนใจหรอก
แฮร์รี่ดูตกใจมาก ผ่านไปสักพัก เขาก็กระซิบเสียงต่ำๆว่า “เนปหรอ”
แค่นี้เองเหรอ สเนปคิด รู้สึกผิดหวัง ฉันคิดว่าเขาจะกระตือรือร้นมากกว่านี้สักหน่อย
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาแฮร์รี่และอุ้มเขาขึ้น
“เนป เนป เนป กลับมาแล้ว” แฮร์รี่พูด รู้สึกประหลาดใจมาก
“ฉันสัญญาแล้วว่าจะกลับมาไม่ใช่หรอ” สเนปพูด ‘เป็นเด็กดีหรือเปล่า”
แฮร์รี่พยักหน้า เขาไม่ได้กอดสเนปกลับ เขาแค่จ้องมองชายหนุ่มด้วยดวงตาเบิกกว้าง
สเนปมองมอลลี่อย่างกังวล
มอลลี่รับรู้ได้ “บางทีเขาคงเหนื่อย พาเขากลับบ้านเถอ และหวังว่าเขาจะดีขึ้น”
สเนปพยักหน้าและพูดว่า “ขอบคุณมากครับ มอลลี่”
“ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ”
จากนั้นสเนปก็เดินออกจากบ้าน แฮร์รี่ตัวแข็งทื่อในอ้อมแขนของเขา
ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน สเนปรู้สึกกังวลมาก แฮร์รี่เปลี่ยนไปเยอะเลย
“สนุกไหม พอตเตอร์” สเนปถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
แฮร์รี่ยักไหล่
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
แฮร์รี่ส่ายหน้า
“เอาล่ะ ก็ดีแล้ว”
สเนปได้ข้อสรุปว่าแฮร์รี่ยังโกรธเขาอยู่ที่เมื่อวานเขามาอุ้มเด็กชายช้าเกินไป แต่เมื่อวานแฮร์รี่ดูเสียใจมากตอนลากัน บางทีพอตอนนี้เขากลับมาแล้ว แฮร์รี่เลยเริ่มทำสงครามประสาทกับเขา
ความคิดนี้ทำให้สเนปเดือดปุดๆด้วยความโกรธ เขาวางแฮร์รี่ไว้บนโซฟาและไม่สนใจเด็กชายเลย จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น
เมื่อสเนปทำอาหารเย็นเสร็จ วันนี้มีสปาเก็ตตี้ หนึ่งในของโปรดของแฮร์รี่ สเนปเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่แฮร์รี่นั่งอยู่ใกล้เตาผิงมากๆ และเอื้อมมือจะไปจับไฟ
สเนปรีบอุ้มเขาขึ้น “เราไม่เล่นไฟ พอตเตอร์” เขาพูดอย่างเข้มงวด “มาเถอะ มากินข้าวเย็นกัน”
แฮร์รี่ตัวแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ในอ้อมแขนของสเนปและไม่ซบไหล่เขาเหมือนที่เด็กชายเคยทำ เขาไม่พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่มองไฟที่เป็นประกายอย่างโหยหา
สเนปให้เขานั่งลงบนเก้าอี้สูงสำหรับเด็ก และตักสปาเก็ตตี้พูนจานให้เขา แฮร์รี่กินนิดเดียว เขาไม่มองสเนป และไม่ส่งเสียงอะไรเลย
สเนปจ้องหน้าเขา ถ้าแฮร์รี่เห็นสายตานี้ละก็ เขาคงกลัวมาก ความรักของสเนปแต่ก่อน( สเนปอยากให้เรียกมันว่าความคิดมากกว่า) ได้หายไปหมดแล้วเหลือแต่ความเกลียดชัง( ใช่ ฟังดูโหดร้าย) และความโกรธที่เขารู้สึกกับแฮร์รี่ พวกเขากินอาหารเย็นกัน ท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด สเนปไม่ได้วางเด็กชายไว้บนเสื่อ และเอาของเล่นมาให้เล่น เขาไม่ได้ใช้คาถาเรียกหนังสือมาอ่านให้เด็กชายฟัง เขาไม่อยากใช้เวลากับเด็กที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณในสิ่งที่เขาทำลงไป
สเนปไม่แม้แต่จะโยกแฮร์รี่จนหลับหรืออ่านนิทานให้เด็กชายฟัง แฮร์รี่ไม่ต้องการหรอก เขานอนตะแคงทันทีที่สเนปวางเขาไว้ในเตียงเด็กเล็กและปิดตา
สเนปไม่บอกราตรีสวัสดิ์เขาด้วยซ้ำ
“ไอ้เด็กเลว!” สเนปพึมพำโกรธๆ หลังจากวางเด็กชายลงบนเตียงอย่างไม่มีพิธีรีตอง เขาเดินออกจากห้องและกระแทกประตูปิด แต่ไม่ก่อนหน้าที่จะได้ยินเสียงร้องครวญครางอย่างทุกข์ทรมานของแฮร์รี่
สเนปไม่แน่ใจนัก ว่าเขาได้ยินมันจริงๆหรือเปล่า เขาสลัดแฮรี่ออกไปจากหัวและไปห้องปรุงยาเพื่อสงบสติอารมณ์
เมื่อเขาจากไป แฮร์รี่เริ่มสูดน้ำมูก และถูแขนทั้งสองข้างไปมาเพื่อควบคุมตนเอง เขารู้อยู่แล้วว่าเนปไม่ได้ชอบเขาแล้ว นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ แฮร์รี่พยายามนอนหลับ
ในตอนเช้า แฮร์รี่ไม่แม้แต่จะคิดถึงสเนปด้วยซ้ำ เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาพยายามปีนออกจากเตียงเด็กเล็ก แต่ก่อนที่เขาจะทันฆ่าตัวเอง
สเนปหุนหันเข้ามาในห้องและอุ้มมเด็กชายลงไปเล่นที่พรม ชายหนุ่มไม่พูดอะไรสักคำ เขาแค่เปิดประตูทิ้งไว้และไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า
แฮร์รี่ไม่สนใจหรอก เขาเล่นบนพรมกับบล็อกของเขา เขาคลานเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขากำลังสนุกกับการคลานไปมาผ่านเฟอร์นิเจอร์ และเมื่อเขาเห็นสเนปกลับมาจากห้องครัว เขาก็ร้องคราง เขารีบซ่อนตัวข้างหลังโซฟา
นั่นทำให้สเนปใช้เวลา 10 นาทีในการตามหาเขา ตอนแรกเขาหาในห้องเด็กก่อน แต่เมื่อไม่เจอเขาก็มาค้นห้องนั่งเล่น เขารู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เมื่อไม่มีทางเลือก เขาก็ตะโกน “พอตเตอร์ เธออยู่ไหน”
แฮร์รี่ยู่ปาก และพยายามซ่อนตัวมากขึ้น
แต่ในที่สุดสเนปก็เจอเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่แฮร์รี่ไม่สนใจ ใบหน้าเขาก็มีความเกลียดชังเช่นกันไม่มากก็น้อย
สเนปให้แฮรี่นั่งลงบนเก้าอี้สำหรับเด็กและตักอาหารเช้าให้เขา แฮร์รี่กิน ถึงแม้เขาจะไม่หิวนัก เขากระหายน้ำมากกว่า แต่เขาไม่อยากขอสเนป เขาหายใจเฮือกๆผ่านลำคอที่แห้งผาก
สเนปจ้องเขา “เธออยากดื่มอะไรไหม” เขาถาม
แฮร์รี่จ้องเขา
สเนปยักไหล่ “ทำตัวอย่างนี้เดี๋ยวก็หิวน้ำตายหรอก ทำยังกับฉันจะสนใจนักนี่” แต่เมื่อเขาทำท่าเมิน เขาเห็นดวงตาสีเขียวมองเขาอย่างเสียใจ เขาถอนหายใจ และรำลึกถึงลิลลี่ เขาเทน้ำใส่แก้วให้เด็กชาย
แฮร์รี่ดื่มมันเงียบๆ สเนปกำลังคิดอยู่เชียวว่าเขาจะเกลียดแฮร์รี่ได้มากแค่ไหนและจะทิ้งเด็กชายให้อดตายอย่างสาสม ถ้าไม่ใช่เพราะลิลี่ สเนปประหลาดใจมากเมื่อเด็กชาย เอาแก้วออกจากปาก น้ำตาร่วง
สเนปอุ้มแฮรี่ขึ้นให้เขานั่งตักและเช็ดน้ำตาให้อย่างระมัดระวัง ช่วยไม่ได้เลย ที่เขาจะเห็นดวงตาสีเขียวหรี่ลงด้วยความเสียใจ เขาเริ่มรู้สึกผิดที่ทำตัวแย่ๆกับเด็ก สเนปกระซิบ “ทำไมเราไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะ”
น้ำตาร่วงลงมาอีกแต่แฮร์รี่ไม่ได้กอดสเนปหรือแสดงท่าทีว่าเห็นด้วย “ป๋มจะเล่น” เขาพูด หลังเวลาผ่านไปชั่วครู่
สเนปเอาแฮรี่ออกจากตักและเด็กชายก็คลานจากไป ช่วยไม่ได้เลย ที่สเนปจะรู้สึกเจ็บปวด เขาเริ่มรู้สึกว่าเด็กชายชอบเขาจริงๆ แต่ตอนนี้มันคงเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังหมดแล้วเหมือนที่เคยเป็นในอดีต เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่และซบหน้าลงในแขนทั้งสองข้าง
สเนปกำลังอ่านหนังสือ และแฮร์รี่กำลังเล่นอยู่อีกมุมกับตุ๊กตาแมว เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น เขาเริ่มคลานไปที่ประตูเพื่อเปิด แต่สเนปเอาชนะเขาได้ ชาริตี้นั่นเอง
“เซเวอร์รัส!” เธอกอดเขา
แฮร์รี่รู้จักเธอนิดหน่อย แต่เธอก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา ชาริตี้ยิ้มให้แฮรี่ผู้ซึ่งคลานไปหลบหลังสเนป เด็กชายคงเข้ากับเขาได้ดี
“ชาริตี้ น่าประหลาดใจมาก” สเนปว่า
ชาริตี้ยิ้ม “ฉันอยากเจอเธอกับแฮร์รี่ เธอสองคนเข้ากันได้ดีนี่”
สเนปถอนหายใจ เขาจะเริ่มต้นยังไงดี “ไม่จริงหรอก” เขาพูดเสียงแห้ง
เขาให้ชาริตี้นั่งลงที่ห้องนั่งเล่นและเสิร์ฟชา เขาเริ่มอธิบาย
แทนที่แฮร์รี่จะนั่งกับสเนป อย่างน่าประหลาดใจที่สุด เขากลับปีนขึ้นตักชาร์ริตี้
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
“วันก่อนไม่เห็นเขาเป็นมิตรอย่างนี้เลย” เธอตั้งข้อสังเกต ขยี้ผมเด็กชาย
‘แสดงว่าเขาชอบทุกคนยกเว้นฉัน’ สเนปคิด
“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพอตเตอร์”เขาว่าและเริ่มอธิบาย พฤติกรรมของแฮร์รี่ทั้งหมด ทั้งการทำตัวแข็งเมื่อถูกกอดหรือสัมผัส การทำตัวเย็นชา ระหว่างที่ฟัง ดวงตาของชาร์ริตี้เบิกกว้างขึ้นทีละน้อย
“และทั้งหมดก็เกิดขึ้นตอนที่เธอกลับมาใช่ไหม” เธอถามอย่างกลัวๆ
สเนปพยักหน้า
เธอดูหวาดหวั่นอยู่สักพัก และจากนั้น เธอก็พูดว่า “ตายล่ะ เซเวอร์รัส ฉันไม่แน่ใจนักหรอกนะ แต่บางที... มันคงเป็นปัญหาเกี่ยวกับความผูกพัน”
สเนปจ้องเขม็ง “อะไรนะ”
“บางทีเธอน่าจะไปหาผู้บำบัด มันเกิดขึ้นกับเด็กบางคน ส่วนใหญ่พบในเด็กที่ถูกทอดทิ้ง แต่ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวแฮร์รี่ก็หาย”
“เธอแน่ใจได้ไง” สเนปมองแฮร์รี่ผู้ซึ่งนอนขดอยู่ใกล้ๆเธอ
“เป็นมิตรกับคนแปลกหน้า ทำตัวแข็งทื่อ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเธอ เด็กคนนี้เปลี่ยนไปเยอะเกินไป ฉันเคยอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เอาเถอะ เซเวอร์รัส เธอควรไปตรวจดูสักหน่อย”
หลังจากมองแฮร์รี่ผู้เงียบงันอย่างหมดหวังเป็นเวลา 20 นาที สเนป ตัดสินใจว่าเขาต้องไปหาผู้บำบัด แต่เขาไม่ได้เชื่อที่ชาร์ริตี้บอกหรอกนะ
ดังนั้นเขาจึงตกใจมากเมื่อผู้บำบัดบอกว่า แฮร์รี่มีปัญหา เขาเริ่มหลีกเลี่ยงความผูกพัน
“เขากลัวจะถูกทิ้งและแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว คุณต้องให้ลูก..” สเนปไม่รู้ว่าจะมีอีกสักกี่คนที่คิดว่าแฮร์รี่เป็นลูกเขา ก่อนที่เขาจะเป็นบ้า “ นอนกับคุณ อย่างน้อย 7 ชั่วโมง อยู่ใกล้ๆเขา ใช้เวลากับเขามากๆ บอกเขาว่าคุณรักเขา เขาจะดีขึ้นและผ่านเรื่องนี้ไปได้”
สเนปแทบสำลัก บอกรักเขางั้นหรือ เรื่องไร้สาระอะไรอย่างนี้
“นี่คือยาที่ช่วยให้เขาคลายกังวลได้ ให้เขากินวันละครั้งในตอนกลางวัน เริ่มวันนี้เลย มันจะช่วยลดความคิดแย่ๆได้”
สเนปจ้องแฮร์รี่ “เอ่อ! อะไรเป็นสาเหตุทำให้เกิดปัญหานี้”
ผู้บำบัดมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย “บางทีก็เกิดจากการเปลี่ยนผู้ปกครอง การถูกทำร้ายทั้งทางร่างกายและด้วยวาจา หรือบางทีเขาก็ไม่แน่ใจว่าผู้ปกครองชอบเขาจริงหรือเปล่าและเริ่มกลัว มีสาเหตุอีกมาก แต่ถ้าคุณดูแลเขาดีแล้ว บางทีเขาอาจแค่ผูกพันกับคุณและกลัวว่าจะถูกทิ้ง”
แฮร์รี่ครางอย่างน่าสงสาร เขาหดตัวเป็นวงกลม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น