Snape The last prince สเนป เจ้าชายองค์สุดท้าย

ลำดับตอนที่ #7 : 6

29มค1996

ดูเหมือนข่าวจากในหนังสือพิมพ์ทำให้เกิดความยินดีแก่นักเรียนและอาจารย์เกือบทุกคน แต่ไม่มีใครยินดีได้เท่ากับสามสหายทองคำ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ คาบวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดถูกละเว้นชั่วคราว ดังนั้นพวกเขาจึงมีเวลาว่างมากขึ้น แฮร์รี่ใช้เวลาที่เพิ่มมาฝึกซ้อมควิดดิช(เขาได้กลับมาเล่นในตำแหน่งเดิม กฎทุกกฎที่อัมบริดจ์ตั้งไว้ถูกยกเลิก)และแฮร์รี่ก็รู้สึกดีที่สุดที่ได้ขี่ไม้กวาดอีกครั้ง

**************************************

“เข้ามา” สเนปสั่ง เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
แฮร์รี่เดินเข้าไปข้างใน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาต้องเรียนการสกัดใจกับสเนป
“พร้อมหรือยัง พอตเตอร์” เขาพูด พลางชักไม้กายสิทธิ์ออกมา “เตรียมตัว 123 เลกจิลิเมนส์”
ภาพความทรงจำต่างๆไหลเข้ามาสู่ความคิดของแฮร์รี่ เขาพยายามต่อสู้เพื่อปัดป้อง แต่ก็ทำไม่ได้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก สเนปกับแฮร์รี่รีบเก็บไม้กายสิทธิ์
นักเรียนบ้านสลิธีรินคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีท่าทีตื่นกลัว “ศาสตราจารย์ครับ” เขาพูด “มนุษย์หมาป่ามาที่นี่ อาจารย์ใหญ่สั่งให้ผมมาตามอาจารย์ไปห้องโถงใหญ่” พูดถึงตรงนี้ เขาก็ตัวสั่นเล็กน้อย “ยังมีซิเรียส แบล็คด้วยครับ ให้ไปด่วนเลยนะครับ”
“ขอบใจ” สเนปว่า “ฉันจะรีบไป”
เขาเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรเลยและทิ้งให้แฮร์รี่อยู่คนเดียว 

*****************************************

แฮร์รี่มองอ่างเพนซิฟที่บรรจุความทรงจำของสเนป ความทรงจำอะไรหรือที่สเนปพยายามปิดบังเหลือเกิน ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำแฮร์รี่ เขาไม่ทันคิดเลยว่าความทรงจำที่คนหนึ่งพยายามซ่อน ย่อมไม่ใช่ความทรงจำที่น่าอภิรมย์
เขาเฝ้าดูเด็กหนุ่มสเนปสอบ ว.พ.ร.ส.วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด เขาเห็นพ่อและพ่อทูนหัวของเขากลั่นแกล้งสเนป ด้วยเหตุผลเพราะเบื่อ เขาเห็นรีมัสนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร เขาเห็นนักเรียนฮอกวอตส์หัวเราะเยาะโชคชะตาของสเนป แฮร์รี่ไม่คิดว่าการจับคนห้อยหัวโชว์กางเกงในจะเป็นเรื่องตลกตรงไหน และเมื่อพ่อของเขาขู่ว่าจะถอดกางเกงในสเนป เขาก็ยิ่งพรั่นพรึง เจมส์คงไม่ใจดำขนาดนี้หรอกใช่ไหม แฮร์รี่ไม่กล้าทนดูอีกต่อไป เขาหลับตาสนิท เขาได้ยินเสียงผ้าฉีกขาด เสียงหัวเราะโห่ฮาที่ดังขึ้น เสียงสะอื้นอย่างแผ่วเบา และเขาก็มานอนคว่ำบนพื้นในห้องทำงานของสเนปอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบสเนปยืนถมึงทึงอยู่
“สนุกมั้ย พอตเตอร์” เขาถามเสียงเย็น “การแสดงของพ่อเธอ”
แฮร์รี่ส่ายหน้า สเนปจับตัวเขาให้ลุกขึ้นยืน เขาเขย่าตัวแฮร์รี่อย่างแรง
“มีเรื่องคุยกับแบล็คแล้วสิ ใช่มั้ย” เขายังคงพูดต่อไป “ไปคุยเลย หัวเราะกันให้เต็มที่”
“ไม่ครับ” แฮร์รี่พูด เขาต้องตกใจที่เห็นตาสเนปเป็นสีแดง มันไม่ใช่แค่สีแดงเพราะความโกรธ มันดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นและเขาก็ปวดแสบปวดร้อนเหมือนถูกไฟเผา เขาหมดสติไปก่อนจะทันคิดอะไร
***********************************************

2 กพ 1996

“แกทำอย่างนี้ได้ยังไง” สเนป เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น แฮร์รี่พยายามเปิดตา เขามาอยู่ห้องพยาบาลอีกแล้ว เขายันตัวลุกขึ้นนั่ง
ในห้องพยาบาลมีสเนป ดัมเบิลดอร์ รีมัสและซิเรียส ดัมเบิลดอร์ดูเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ส่วนซิเรียสดูกราดเกรี้ยว
“แกทำอย่างนี้กับแฮร์รี่ได้ยังไง” ซิเรียสยังคงโวยวาย “เขาสลบไปตั้ง3วัน และไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น”
“ผมฟื้นแล้ว” แฮร์รี่พูดเสียงแผ่ว ทุกคนหันมาให้ความสนใจกับเขาทันที
“เป็นไงบ้าง” ซิเรียสวิ่งเข้ามาหา รีมัสวิ่งตามมา ส่วนดัมเบิลดอร์กับสเนปยืนอยู่ที่เดิม
“แผลเป็นเธอ” รีมัสว่าพลางชี้ไปที่หน้าผาก “ฉันมองไม่เห็นเลย ปัดหน้าม้าขึ้นไปหน่อยสิ”
แฮร์รี่ทำตาม เพื่อนรักของพ่อมองหน้าผากเขาเขม็ง ทั้งสองหันไปมองหน้ากัน หันกลับมามองหน้าผากอีกที และซิเรียสก็ตะโกน “ดัมเบิลดอร์ มานี่เร็วๆ คุณเคยเห็นอะไรแบบนี้ไหม”
แฮร์รี่เอื้อมมือไปจับที่หน้าผาก ตรงที่ควรจะเป็นแผลเป็นกลับราบเรียบเท่าส่วนอื่นๆ
ดัมเบิลดอร์ยื่นมือมาจับหน้าผากแฮร์รี่และยิ้มกว้าง “เยี่ยมจริงๆ เธอไม่มีอนุสรณ์ของโวลเดอมอร์แล้ว ช่องทางการเชื่อมต่อของเธอกับเขาถูกตัดออก แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร”
สเนปเดินก้าวเท้ามาข้างหน้า “ผมอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ บางทีพิ..เอ่อ คาถาของผมที่ผมระเบิดออกมา มันคง..”
“ครั้งนี้โชคดีมาก เซเวอร์รัสที่แฮร์รี่ไม่เป็นอะไร เธอต้องหัดควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้”ดัมเบิลดอร์พูดเชิงตำหนิ “มาหาฉันที่ห้องทำงาน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
*****************************************************
ทันทีที่เซเวอร์รัสนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับดัมเบิลดอร์ ชายชราก็ยิงคำถามใส่เขา
“เธอมีอะไรปิดบังอยู่กันแน่ เซเวอร์รัส เธอทำให้รอยแผลเป็นของแฮร์รี่หายไปได้ยังไง ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลยนะ และฉันเชื่อว่าไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้แน่”
สเนปขยับตัวอย่างอึดอัด เขาไม่พร้อมจะบอกดัมเบิลดอร์ ชายชราอาจจะให้งานมนุษย์หมาป่าและลูกครึ่งยักษ์ แต่งูเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เห็นทีเขาต้องพูดอ้อมๆกระมัง
“คุณคิดยังไงกับงู” สเนปถาม ทำท่าทีสบายๆ ทั้งที่หัวใจเต้นรัวจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก
ดัมเบิลดอร์เลิกคิ้ว “ก็เป็นสัตว์ที่ว่องไวและเจ้าเล่ห์” เขาตอบ
“คุณคิดจะเลี้ยงงูบ้างไหม”
“ไม่” ดัมเบิลดอร์ตอบอย่างหนักแน่น “มันเป็นสัตว์ที่ไว้ใจไม่ได้ เซเวอร์รัส มันจะฉกกัดเราเมื่อไหร่ก็ได้”
สเนปพยายามตีสีหน้าให้เรียบเฉย ก่อนจะพูดออกไปด้วยเสียงที่คิดว่าราบเรียบที่สุด “ผมเป็นงู งั้นก็หมายความว่าคุณจะไม่เลี้ยงผมด้วยใช่มั้ย”
แต่ดัมเบิลดอร์กลับเข้าใจไปอีกทาง “ฉันรู้ว่าเธออยู่บ้านสลิธีริน แต่ฉันบอกเธอแล้วว่าเราคัดสรรกันเร็วเกินไป เธอไม่ใช่งูเต็มตัวหรอก เซเวอร์รัส เธอมีความรักและความสำนึกผิด สิ่งนี้เองที่โวลเดอมอร์ไม่มี และหากจะมีใครที่เรียกตัวเองเป็นงู ก็มีแต่เขาคนเดียว”
สเนปนั่งนิ่ง ไม่ตอบ เขาจะพูดอะไรได้หรือ ดัมเบิลดอร์บอกอย่างชัดเจนแล้วว่างูไว้ใจไม่ได้
“งูเกี่ยวข้องกับศาสตร์มืด เซเวอร์รัส สัตว์ประหลาดที่เคยอาละวาดทำร้ายนักเรียนก็เป็นงู ฉันไม่ไว้ใจใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับงูหรือพยายามใช้เวทมนตร์กับพวกมัน งูเป็นสัตว์เลี้ยงไม่เชื่อง มันควรอยู่ให้ห่างจากมนุษย์มากที่สุด ฉันไม่ทำร้ายงู แต่ฉันก็ไม่คิดจะเก็บมันมาเลี้ยงไว้ใกล้ตัว” ดัมเบิลดอร์พูดต่อไป
“แต่พอตเตอร์พูดภาษาพาร์เซลได้” สเนปว่าอย่างไม่พอใจ “และคุณก็ทำอย่างกับเขาเป็นเทวดา”
“แฮร์รี่พูดภาษานั้นได้ เพราะมีอะไรบางอย่างของโวลเดอมอร์อยู่ในร่างกายของเขา เชื่อมต่อกับรอยแผลเป็นซึ่งบัดนี้ไม่มีแล้ว แฮร์รี่กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้งและปราศจากศาสตร์มืดใดๆ ขอบคุณเมอร์ลิน”
“คุณคิดว่างูเป็นศาสตร์มืดจริงๆหรือ” เซเวอร์รัสถามย้ำอีกครั้ง
“แน่นอน และถ้ามีงูเข้ามาในฮอกวอตส์ ฉันต้องกำจัดมันออกไปทันที ฉันจะไม่ปล่อยให้มันมาทำร้ายนักเรียนเด็ดขาด” ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างมั่นใจ
“อันตรายกว่ามนุษย์หมาป่าอีกหรือ” เซเวอร์รัสถาม
“อันตรายกว่าแน่นอน เราอาจพบมนุษย์หมาป่าที่จิตใจดีอย่างรีมัสได้ และแค่ดื่มน้ำยา เขาก็ควบคุมตนเองในร่างหมาป่าได้ ในเวลาปกติ เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่งูมันทำร้ายเราได้ทุกเมื่อและไม่ควรไว้ใจ” ดัมเบิลดอร์ว่า “พูดถึงรีมัส เธอต้องปรุงน้ำยาให้เขาด้วย และต้องทำสุดความสามารถ เข้าใจไหม”
สเนปผงกหัวราวกับพยายามสะบัดไล่แมลงวัน
“และเธอก็อย่าไปหาเรื่องซิเรียสกับรีมัส ความแค้นสมัยเป็นนักเรียนก็ให้ทิ้งไปเสีย ฉันไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร”
“ครับ” อาจารย์ปรุงยากัดฟันตอบ ดัมเบิลดอร์ก็พูดง่ายสิ ให้ทิ้งความแค้นในอดีต เป็นเรื่องเล็กน้อย ดัมเบิลดอร์ไม่ได้มาถูกรุมแกล้งแบบเขานี่ ตาแก่คนนี้ไม่เคยถูกจับห้อยหัวโชว์กางเกงในต่อหน้าคนเกือบทั้งโรงเรียนและยิ่งกว่านั้นไม่เคยถูกถอดกางเกงในต่อหน้าคนกลุ่มใหญ่ เซเวอร์รัสยังจำวันนั้นได้ดี เจมส์ พอตเตอร์ถอดกางเกงในเขา และฝูงชนก็หัวเราะและส่งเสียงเชียร์เหมือนกับดูการแสดงตลกอะไรสักอย่าง ตอนนั้นเขาอายมากจนร้องไห้ออกมา แต่พอตเตอร์กลับยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ เรียกเขาว่าสนิฟเวลลัส ใช้ไม้กายสิทธิ์บังคับให้เขาหมุนไปรอบเพื่อให้ทุกคนเห็นชัดถนัดตา ไม่มีอะไรจะอับอายได้มากเท่านี้ และนั่นก็เป็นแค่ครั้งหนึ่งในหลายๆครั้งที่เหล่าตัวกวนแกล้งเขา ส่วนใหญ่พอตเตอร์กับแบล็คจะเป็นคนนำ มีเพ็ตตริกรูว์ส่งเสียงเชียร์ ส่วนลูปินก็ทำเป็นเมินเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกตัวกวนแกล้งเขาโดยอ้างว่าเพราะเขาชอบศาสตร์มืด และคบค้าสมาคมกับผู้เสพความตาย แต่พวกตัวกวนก็ไม่เคยแกล้งเด็กบ้านสลิธีรินคนอื่นเลย ทั้งๆที่พวกนั้นใช้คาถาศาสตร์มืดมากกว่าเขาเสียอีก รอย เอเวอร์รี่ หลานชายของภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วของไซรัส พอตเตอร์กับมัลซิเบอร์ใช้คาถาศาสตร์มืดกับแมรี่ แมกโดนัลด์ เซเวอร์รัสเพียงแค่ดูเท่านั้น ถ้าการกระทำของลูปินไม่ผิด และการกระทำของเขาจะผิดได้อย่างไร แน่นอนว่าที่พวกนั้นแกล้งเขาเพราะเขาไม่มีพวก ถ้าพวกนั้นไปลงไม้ลงมือกับเด็กบ้านสลิธีรินคนอื่นที่ล้วนแต่เป็นเลือดบริสุทธิ์และชนชั้นสูงก็คงยากที่จะหนีรอดไปได้ แต่หากมาทำกับเขา เด็กเลือดผสมที่พ่อเป็นมักเกิ้ลธรรมดา ส่วนแม่ก็ถูกตัดขาดออกจากตระกูล ก็ย่อมไม่มีเรื่องเดือดร้อนมาถึงตัวพวกเขาอย่างแน่นอน

สเนปลุกขึ้นยืน เขากล่าวลาดัมเบิลดอร์ เขาไม่อาจทนเห็นหน้าชายชราได้อีก เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่เคยรู้สึกครั้งหนึ่งเมื่อลิลี่ไม่ยอมรับคำขอโทษของเขา แต่ตอนนั้นเขาผิดเอง เขาเลือกเข้าหาศาสตร์มืดเอง มันเป็นสิ่งที่เขาเลือกและลิลี่ไม่ยอมรับ แต่บัดนี้คนที่เขาคิดว่าเหมือนพ่อยิ่งกว่าโทไบอัสกล่าวปฏิเสธในสิ่งที่เขาเกิดมาเป็น