ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : the creek 100℅
มอลลี่วางแฮร์รี่ลงในเตียงเด็กเล็ก ในนั้นเด็กทารกตัวเล็ก ๆ ที่มีผมสีแดงเพลิงและหน้าตกกระ
เด็กชายผมแดงรีบมองที่แม่ของเขา เขากังวลกับเด็กใหม่ผู้มาเยือน
แฮร์รี่ดิ้นและพยายามปีนออกไป
"ใจเย็นจ้ะ นี่รอนไง ทักทายรอนสิ"รอนลังเลและยกมือขึ้น "หวัดดี."
แฮร์รี่สูดจมูกและพูด “หวัดดี”ตอบ
"วอน". รอนพูด
แฮรี่ลังเลและชี้ที่ตัวเอง "แฮวรี่"
ทั้งสองยิ้มให้กันเป็นเวลาสองวินาที แต่แล้วแฮร์รี่ก็เริ่มดิ้นและร้องไห้อีกครั้ง "เนป จะเอาเนป น้า”
มอลลี่ถอนหายใจ "โอ้ นี่มันบากกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก อาร์เทอร์คงรู้ว่าควรทำยังไง”
Xxxxxx
สเนปนั่งอยู่คนเดียวในโบกี้รถไฟ เขาจงใจเลือกโบกี้ที่ว่างเปล่า เขาถอนหายใจ เขาหวังว่าแฮร์รี่จะมีความสุขกับคุณวีสลีย์ เขาไม่อยากยอมรับ แต่เขาคิดถึงเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กชาย
ตอนนี้เงียบมาก
พอรถไฟหยุด เขาก็เดินออกมาจากรถไฟ เขาต้องเดินไปที่คฤหาสถ์มัลฟอย เพราะเขาเกลียดรถแท็กซี่
คนขับรถน่าเบื่อและช่างพูด เขาต้องควบคุมตัวเองอย่างหนักที่จะไม่สาปพวกนั้น
ในที่สุดเขาก็เคาะประตูหน้าที่ปิดไว้และรอ
ประตูถูกเปิดออกโดยเอลฟ์ประจำบ้าน
"มาแล้วเหรอครับ ด๊อบบี้จะพาคุณไปที่ห้องนั่งเล่น"
สเนปพยักหน้าเร็วๆเอลฟ์แล้วเดินตามมันเข้าไปในห้องนั่งเล่นของมัลฟอย
ลูเซียสกับนาร์ซิสซานั่งอยู่บนโซฟา ดูจริงจัง
“โอ้ ดีใจที่ได้เจอนาย เซเวอร์รัส นั่งลงสิ”
สเนปพยักหน้าให้ลูเซียส เขานั่งลง
"ดีใจที่ได้เจอคุณ เซเวอร์รัส" นาร์ซิสซาพูด "เป็นไงบ้าง"
“ผมสบายดี นาร์ซิสซา แต่ผมกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่พวกคุณเข้าใจผิด”
"เท่าที่ฉันรู้มา..” ลูเซียสเริ่ม.
“ใช่ ถูกแล้ว เป็นความจริงตอนนี้ผมเป็นคนดูแลแฮร์รี่ พอตเตอร์” สเนปพูดพลางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของลูเซียสและนาร์ซิสซา
"แต่ เซเวอร์รัส" นาร์ซิสซาเริ่ม.
"แต่ผมไม่ได้อยากทำ ผมถูกบังคับให้ดูแลเด็กนั่น เพราะดัมเบิลดอร์ขอให้ผมทำ ผมต้องทำให้ดีที่สุด ไม่ใช่เพราะผมเคารพเขา แต่เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะเชื่อใจผม และผมก็จะได้สอดแนมเขาต่อไปได้ ผมไม่อยากไปอยู่ในอัซคาบันหรอกนะ ผมอยากให้คุณช่วยเอาเรื่องนี้ไปบอกคนที่พูดเรื่องนี้ลับหลังผมด้วย”
สองสามีภรรยาดูตะลึง ลูเซียสเริ่มได้สติ "เอาเถอะ เซเวอร์รัส ฉันรู้ว่านายไม่ทรยศจอมมารหรอก เราแค่ห่วงข่าวลือเท่านั้นเอง"
นาร์ซิสซายิ้มให้เขามอย่างอบอุ่น "ฉันไม่เคยเชื่อข่าวพวกนั้นเลย แต่ตอนนี้มีเรื่องน่าเป็นห่วงที่เราต้องคุยกัน”
สเนปรู้สึกประหลาดใจ มีอะไรอีกล่ะ
แฮร์รี่กำลังมองหน้าต่างอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เขาต้องการให้เนปกลับมา แต่เขาไม่เห็นชายหนุ่มเลย
แฮร์รี่สูดจมูก เขาคิดถึงผ้านุ่ม ๆ ของเสื้อคลุมสีเข้มมากทีเดียว
เขาคลานออกจากหน้าต่างและคลานไปหารอน "เนปเหรอ?" เขาถามอย่างมีความหวัง
รอนมองหน้าเขางงๆ
ปากล่างของแฮร์รี่ยื่นออกมาและเขาคลานจากไป เด็กชายเล็กๆสองคนที่หน้าเหมือนกันมาก. เดินเข้ามา พวกเขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้น
"ดูสิ ใครน่ะ” เด็กชายคนหนึ่งว่า
"อ๊า เขาร้องไห้ด้วย”อีกคนพูด “เป็นไร เจ้าหนู”
"ว้า! แฮร์รี่ร้องโหยหวน พยายามดิ้นหนี
มอลลีเข้ามาในห้อง “เฟรด จอร์จ ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”
พวกเขาหัวเราะคิกคักให้กันและกัน “เอาน่า แม่ ให้เราเล่นกับเขาเถอะ”
"เราจะสอนเขาเล่นระเบิด”เฟรดพูด
“เธอต้องปล่อยแฮร์รี่ลงพื้นเดี๋ยวนี้ เจ้าหนู” มอลลี่พูดโกรธๆ”เธอทำให้เด็กที่น่าสงสารกลัวไปหมดแล้ว. มาเถอะ แฮร์รี่ ฉันจะให้เธอดูตุ๊กตา”
แฮร์รี่ร้องโหยหวนเมื่อจอร์จพยายามอุ้มเขากลับ มอลลี่ดุเขา “ออกไปเดี๋ยวนี้ ทั้งคู่เลย อย่าแกล้งเขา ตอนนี้เขาก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว” เธอมองแฮร์รี่อย่างสงสาร “เด็กน้อยที่น่าสงสาร หนูคิดถึงคุณพ่อใช่มั้ย”
แฮร์รี่มองเธออย่างงงๆ พ่อเหรอ พ่อเขาหายไปแล้ว เขาคิดถึงเนป
ตอนนี้เขาทั้งคิดถึงพ่อแม่และเนปด้วย ทำไมทุกคนต้องจากเขาไปด้วย
“ว้าาา!” แฮร์รี่ร้อง รู้สึกสงสารตนเองมาก
มอลลี่เกิดความคิดดีๆขึ้น “มาเถอะ ที่รัก” เธอพูด “เล่นกับรอนสิ ฉันจะเอาตุ๊กตามาให้” เธอให้เด็กชายที่น้ำตาไหลอาบแก้มนั่งบนเสื่อและเดินออกไป
วอนคลานมาใกล้เขา หยิบรถของเล่นออกจากปากตัวเอง “เล่นกันมั้ย”
“เล่น” แฮร์รี่พูดตาม กระพริบตา
“เล่นนะ แฮวรี่
แฮร์รี่สูดน้ำมูกและพยักหน้า
“วรูมม!”วอนเข็นรถคันเล็กบนเสื่อ เขาหัวเราะคิกคัก
แฮร์รี่หัวเราะเช่นกัน เขาแย่งรถจากมือวอน วอนขมวดคิ้ว เขาไม่อยากแบ่งให้ แต่ก็ไม่ได้แย่งกลับ
“วูมมม”.แฮร์รี่เลียนแบบรอน เข็นรถของเล่นไปมา “อู วูม วูมมม”
เขาเริ่มร่าเริงขึ้น เมื่อมอลลี่มาหาเขา มีตุ๊กตาจำนวนนึงอยู่ในมือ
และรถเด็กเล่นอีกสามคัน สองคันสีแดง อีกคันสีเขียว
เด็กทั้งสองเริ่มเล่นด้วยกัน แฮร์รี่ลืมสเนปไปสักพักและเริ่มสนุก หลังจากที่เขากับรอนแข่งรถวรูมๆด้วยกัน ในที่สุดเขาก็กุมท้อง ตอนนี้เนปจะป้อนข้าวเขา และยังพาเขาไปเล่นในสวน
เขาอยู่ในอารมณ์ที่อยากร้อง “เนป เนป”ให้ดังก้องบ้านอีกครั้งเมื่อมอลลี่กลับมา ครั้งนี้มิสเตอร์วีสลีย์ก็มาด้วย
“อา เด็กคนนี้เองเหรอ” อาร์เทอร์ยิ้ม “หวัดดี แฮร์รี่”
แฮร์รี่จ้องมองคนผู้มาใหม่และคลานหนี
“ไม่ต้องกลัว พ่อหนู” อาร์เทอร์พูด เขาหันไปหามอลลี่ “นี่ลูกเซเวอร์รัสเหรอ”
มอลลี่มองแฮร์รี่ “ฉันคิดแบบนั้น แต่ฉันไม่รู้จักแม่เด็กเลย”
“หน้าไม่เหมือนเขาด้วยนะ” อาร์เทอร์ว่า “แต่ผมรู้สึกคุ้นๆหน้านี้จัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
เขานั่งลงแชะพยายามอุ้มแฮร์รี่แต่เด็กชายไม่ยอม
“เขาคิดถึงเซเวอร์รัสมากเลย”มอลลี่ถอนหายใจ “เด็กน้อยผู้น่าสงสาร เขาเอาแต่ร้องไห้”
“ทำไมเราไม่พาเขากับลูกๆไปเที่ยวล่ะ เผื่อเขาจะสบายใจขึ้นบ้าง”อาร์เทอร์แนะนำ
มอลลี่นิ่งคิด “ก็ดี” เธอพูด “แต่เราจะไปไหนดี”
อาร์เทอร์ยิ้ม “เราจะไปลำธารกัน”
“เปล่า” สเนปพูด “ผมไม่เคยทำงานอื่นให้ดัมเบิลดอร์”.
เขาเอาชนะลูเซียสกับนาร์ซิสซาได้ เขาให้คำตอบแก่คำถามที่พวกนั้นจี้ถามอย่างใจเย็น ลูเซียสเริ่มเหนื่อย และนาร์ซิสซามองเขาอย่างประทับใจ
“ขอบคุณมาก”เธอพูด “เรากังวลเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว เซเวอร์รัส ตอนนี้เรื่องก็กระจ่างแล้ว ขอบคุณที่มาหานะ'
ทั้งหมดลุกขึ้นยืน ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว หลายชั่วโมงผ่านไปโดยที่สเนปไม่รู้ตัวว่าเขาพร้อมยิ่งกว่าพร้อมเสียอีกที่จะออกจากคฤหาสถ์นี้
“เซเวอร์รัส” ลูเซียสพูด “ฉันอยากเห็นเจ้าหนูแฮร์รี่ พอตเตอร์บ้าง”
"ได้เลย”สเนปพยักหน้าเร็วๆ “ผมทิ้งให้เขาอยู่กับ…เพื่อนเก่าผม ตอนที่ผมมานี่
ลูเซียสพยักหน้า หลังจากกล่าวอำลากันอย่างจริงจัง สเนปเดินไปตามทางอย่างเหนื่อยๆ เขามีธุระต้องทำอีก เขาต้องไปพบอเล็คโตกับแครบด้วยเหตุผลบางอย่าง ลูเซียสพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ ‘หนังสือ'
เขาถอนหายใจและมองท้องฟ้ายามเย็น เขาดูให้มั่นใจว่าไม่มีคนมองเขาอยู่และหายตัวไป
XXXXX
“หาเนปหรอ”แฮร์รี่ถามนับสิบครั้ง ขขณะที่มอลลี่อุ้มเขาและเดินผ่านสวนหย่อมที่คดเคี้ยว
“ไม่จ้ะ ที่รัก”มอลลี่พูดอย่างอดทน “เราจะไม่ลำธาร แต่ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เขาก็กลับ”
แฮร์รี่ทำคอตกอีกครั้ง เขาไม่อยากไปไหน เขาแค่อยากให้เนปมา มาอุ้มเขาและพาเขากลับบ้าน น้ำตาเขาเกือบไหลแล้ว เมื่อมอลลี่หยุดเดินและอุทาน “อู้ ดูสิ แฮร์รี่”
แฮร์รี่หายใจหอบ พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมอลลี่และไปที่นั่น เขาเห็นลำธารสีฟ้าสายใหญ่ รอบๆเต็มไปด้วยหญ้าชื้นๆสูงๆสีเขียว สวยจังเลย
มอลลี่วางแฮร์รี่อย่างนุ่มนวลลงบนพื้น แฮร์รี่พยายามลุกขึ้น แต่ขาเขาไม่มั่นคง “ว้าว อู้” เขาชี้ไปที่ลำธารและมองมอลลี่ “ว้าว เป็ดหรอ”
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ที่รัก” เธอหัวเราะ “พวกมันอยู่ในบ่อ แต่บางทีอาจมีปลาก็ได้นะ ไปดูกันเถอะ”
แฮร์รี่เคยเห็นบ่อน้ำที่สวนสาธารณะ เขาอยากลงไปในนั้น แต่สเนปพาเขากลับ ไฟถนนส่องแสงนวลตา ทุกอย่างดูสว่างสดใสและน่าพอใจ แฮร์รี่รีบคลานไปที่ลำธารอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หัวเราะคิกคักไปด้วย แต่อาร์เทอร์อุ้มเขากลับ
“โว้ เดี๋ยวก่อน เจ้าหนู” เขายิ้ม “เดี๋ยวจะเปียกเอา ฉันจะใส่ชุดว่ายน้ำให้เธอก่อนแล้วค่อยเล่นน้ำ”
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าของแฮร์รี่ให้เป็นชุดว่ายน้ำตัวเล็กๆ จากนั้นมอลลี่ก็รีบพูดว่า “น้ำไม่เย็นไปหรือ”
“ไม่ต้องกลัว” อาร์เทอร์ว่า “ผมร่ายคาถาให้น้ำอุ่นแล้ว อีกอย่างน้ำก็ตื้นด้วย. แทบไม่เกินข้อเท้าแฮร์รี่เลยด้วยซ้ำ.
แฮร์รี่ไม่สนใจใคร เขาลงไปในน้ำและเริ่มว่าย “ว้าว”เขาร้อง ตีน้ำกระจาย เขามุดหัวลงไปในน้ำและหายใจหอบ
“ผมว่าแล้วว่าเขาต้องชอบ”อาร์เทอร์หัวเราะ
รอน เฟรดและจอร์จก็มาด้วย และเริ่มเล่นน้ำในลำธารกับแฮร์รี.
เวลาผ่านไป แฮร์รี่ร่าเริงเต็มที่ เขาหายใจหอบอย่างมีความสุข. มอลลี่ปูเสื่อปิคนิคบนหญ้าและวางอาหารมากมายบนนั้น “กินข้าวจ้ะ” เธอเรียก “เช็ดตัว และมากินข้าวกันนะ เด็กๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น