my b(i)uttercup (sbss)

ลำดับตอนที่ #6 : 6

ห้องอาจารย์ใหญ่
“ มิสเตอร์สเนป” ดัมเบิลดอร์พูด “ เธอต้องแก้คำสาปเดี๋ยวนี้”
“ เก่งนักก็ทำกันเองสิ” เซเวอร์รัสว่า ความโกรธเข้าครอบงำเขาเสียแล้ว เมื่อมีโทสะอยู่เขาจึงไม่หวาดกลัว
ดัมเบิลดอร์กับซลักฮอร์นมองหน้ากันไปมา
“ มิสเตอร์สเนป ฉันไล่เธอออกได้เลยนะ” ดัมเบิลดอร์เตือน
เซเวอร์รัสหัวเราะ “ ถ้าคุณไล่ผมออก ผมจะบอกเรื่องลูปิน”
ซิเรียสตกตะลึง “ แกทำแบบนั้นไม่ได้นะ”
ดัมเบิลดอร์ถอนใจ เด็กคนนี้ดื้อ เห็นทีจะใช้ไม้แข็งด้วยไม่ได้
“ เซเวอร์รัส” เขาเปลี่ยนไปเรียกชื่อต้นเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น “ เธอลองคิดดูสิว่าพ่อแม่ของเธอจะรู้สึกยังไงที่ลูกชายของพวกเขาเป็นคนเกเรขนาดนี้ เธอจะทนเห็นความผิดหวังของพวกท่านได้หรือ ฉันรู้จักแม่ของเธอ เขาต้องไม่ชอบใจแน่”
แต่ผลกลับไม่ได้เป็นอย่างที่ดัมเบิลดอร์คาด
“ พ่อแม่ต้องภูมิใจในตัวผมสิ” เซเวอร์รัสว่า
“ ถ้าเธอมั่นใจอย่างนั้น ฉันจะเชิญพ่อแม่เธอมาพบ” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างหมดความอดทน เขาสงสัยเหลือเกินว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงได้ดื้อเหลือเกิน มีอะไรบางอย่างในตัวของเด็กคนนี้ที่แปลกพิลึก แม้กระทั่งเมื่อเทียบกับเด็กบ้านเดียวกัน บางทีอาจเป็นปัญหาครอบครัวกระมัง บางทีการเชิญพ่อแม่มาพบอาจทำให้อะไรๆดีขึ้นมาก็ได้
“ พ่อผมเป็นมักเกิ้ล” เซเวอร์รัสว่า “ แล้วเขาก็ยุ่งมากด้วย”
“ ไม่ใช่ปัญหาหรอก” ดัมเบิลดอร์ว่า เขาใช้ไม้กายสิทธิ์โบกไปมา ร่ายคาถาภาษาละตินที่ฟังดูยาก เขาเรียกเอลฟ์มาแล้วสั่งให้มันไปตามพ่อแม่ของเซเวอร์รัส
พ่อแม่ของเซเวอร์รัสปรากฏตัวขึ้นเกือบจะทันที โทไบอัสดูจะหงุดหงิด ไม่พอใจ ส่วนไอลีนดูท่าทางหวาดกลัว
“ มิสเตอร์กับมิสซิสสเนป” ดัมเบิลดอร์ทักทาย “ เชิญนั่ง” เขาโบกไม้กายสิทธิ์และเก้าอี้สองตัวก็ปรากฏขึ้น
“ มีอะไรล่ะ” โทไบอัสว่า “ ไม่ต้องอารัมภบท มีอะไรก็พูดมาเลย”
“ เซเวอร์รัส ลูกชายของคุณสาปมิสเตอร์แบล็ค” ดัมเบิลดอร์โบกมือไปทางซิเรียส
โทไบอัสมองซิเรียสแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองลูกชายตัวเอง “ ทำไมแกถึงทำแบบนั้น”เขาถามเสียงเรียบ
“ เขาไม่ให้เกียรติต้นไม้ อาจารย์สั่งให้เราเด็ดกลีบดอกเฮลลิบอร์ด้วยกัน เขาฉีกมันอย่างกับมันไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก”
“ แต่ดอกไม้ก็ไม่มีความรู้สึกจริงๆนี่” ซลักฮอร์นพูดขึ้น
“ ทำไมจะไม่มี” เซเวอร์รัสเถียง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “ ก็เพราะมีคนแบบพวกคุณเนี่ยแหละ คนเห็นแก่ตัว คิดแต่ว่าเผ่าพันธุ์ตัวเองดีที่สุด”
โทไบอัสจับไหล่ลูกชายไว้ “ แกทำได้ดีมาก” เขาชม “ ตั้งแต่วันที่แกเกิดมา ก็มีวันนี้แหละที่แกทำให้ฉันภูมิใจได้”
“ จริงหรือครับ” เซเวอร์รัสพูดอย่างยินดีแล้วเหตุการณ์มหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น ราวกับว่าเซเวอร์รัสสวมมงกุฎที่ทำจากดอกไม้หรือจะให้ระบุชัดเจนก็คือดอกเฮลลิบอร์นั่นเอง ขณะที่อาจารย์ทั้งสองรวมทั้งซิเรียสอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ แต่โทไบอัสกับไอลีนกลับมีแต่ความยินดีปรากฏอยู่บนสีหน้า พวกเขาดูไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ลูกชายกลายเป็นมนุษย์ต้นไม้
“ ฉันบอกคุณแล้ว” ไอลีนพูดอย่างมีชัย “ ถ้าคุณชมเขา เขาก็จะออกดอก ต้นไม้น่ะ เราต้องพูดดีๆด้วย มันถึงจะออกดอกดี”
“ ก็แหม ฉันเคยได้ยินว่าถ้าต้นไม้มันรู้สึกว่าตัวเองอันตราย ใกล้ตาย มันจะรีบออกดอกนี่นา” โทไบอัสว่า
ไอลีนส่ายหัว “ แล้วมันได้ผลไหมล่ะ วิธีคุณน่ะ”
“ อาจจะไม่เกี่ยวกับที่ฉันชมก็ได้” โทไบอัสว่า “ บางทีอาจเป็นสาเหตุอื่น ว่าไงล่ะแก” เขาหันไปถามลูก
“ บางทีอาจเป็นเพราะผมได้ปุ๋ยดีครับ” เซเวอร์รัสพูดอย่างร่าเริง ชี้นิ้วไปที่ซิเรียส “ เขากับเพื่อนให้ปุ๋ยขี้มังกรกับผม”
โทไบอัสลุกไปหาซิเรียส ซิเรียสเขยิบหนี “ ขอบใจเธอมาก ไอลีนอยากให้ใช้ปุ๋ยขี้มังกรมาตลอด แต่เราไม่มีเงินพอ”
ซิเรียสไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี โทไบอัสหันไปพูดกับลูกชาย “ แกควรจะเป็นเพื่อนกับเขาไว้นะ”
เซเวอร์รัสยิ้ม “ ผมพยายามอยู่ครับ ผมทำตามที่พ่อสอนเป๊ะเลย”
ซิเรียสงงมาก สเนปพยายามมาเป็นเพื่อนกับเขาตอนไหนกัน พวกเขาเป็นศัตรูกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วไม่ใช่หรือ
ดัมเบิลดอร์เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ “ เอาล่ะมิสซิสสเนป กรุณาแก้คำสาปให้มิสเตอร์แบล็คด้วย”
ไอลีนพยักหน้า เธอหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วร่ายคาถาแก้คำสาปให้ซิเรียส
“ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่” ดัมเบิลดอร์ถาม “ ทำไมเขาถึงออกดอกได้ แล้วทำไมพวกคุณดูไม่ประหลาดใจเลย”
โทไบอัสยิ้มกว้าง “ เขาเป็นผลงานชิ้นโบแดงของผมแหละ”
แล้วโทไบอัสก็เริ่มเล่าเรื่องสุดประหลาดมหัศจรรย์ให้ทุกคนฟัง