better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #6 : 6

“ วันนี้เราจะฝึกคาถาไร้เสียง” เซเวอร์รัสประกาศทันทีที่พวกกริฟฟินดอร์ปี5 เข้ามาเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด เขาได้รับโอกาสให้สอนวิชานี้ชั่วคราว จนกว่าดัมเบิลดอร์จะหาอาจารย์คนใหม่ได้ อาจารย์ใหญ่ไม่ยอมให้ตำแหน่งนี้แก่เขาอย่างถาวร เพราะว่าคนที่ชำนาญด้านป้องกันตัวจากศาสตร์มืดหาง่ายกว่าผู้ที่ชำนาญด้านการปรุงยาและต่อให้หาผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาเจอก็ใช่ว่าพวกเขาจะอยากเป็นอาจารย์ นักปรุงยาส่วนใหญ่พอใจที่จะอยู่สงบๆยืนปรุงยาอยู่ที่ห้องทำงานมากกว่าจะมาสอนหนังสือ ความจริงแล้วถ้าเซเวอร์รัสไม่ได้มีหนี้บุญคุณผูกพันอยู่กับดัมเบิลดอร์ เขาก็คงไม่มาสอนเหมือนกัน
“ แต่อาจารย์คะ” เกรนเจอร์พูดขึ้น “ เรายังไม่ควรเรียนคาถาไร้เสียง มันเป็นคาถาระดับ ส.พ.บ.ส.นะคะ”
เซเวอร์รัสหรี่ตามองเธอ “ ฉันเป็นคนสอนวิชานี้ ไม่ใช่เธอ แต่ถ้าเธอไม่อยากเรียน ฉันก็อนุญาต เชิญ” เขาผายมือไปที่ประตู
เกรนเจอร์บ่นพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ถนัด แต่เธอก็ไม่ลุกออกไป
“ ยิ่งพวกเธอรู้วิธีป้องกันตัวมากเท่าไหร่ก็ดีเท่านั้น คนที่จะทำร้ายเธอไม่สนหรอกว่าเธอจะอายุเท่าไหร่ ความจริงแล้วฉันอยากสอนการร่ายคาถาโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ด้วยซ้ำ”
“ แต่มันเป็นไปไม่ได้นี่คะ” พาติลร้อง
“ เป็นไปได้” เซเวอร์รัสยืนยัน “ และพวกเธอควรจะทำให้ได้ ศัตรูของเธอจะจู่โจมเธอโดยไม่ทันให้เธอตั้งตัว พวกเขาจะไม่รอให้เธอหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาก่อนจะจู่โจม” เขาส่งสายตาที่มีความหมายไปให้พอตเตอร์ เด็กนั่นจ้องเขากลับเขม็ง พอตเตอร์เคยรู้หรือเปล่านะว่าพ่อของตัวเองเคยแช่งเขาขณะที่เขาไม่มีไม้กายสิทธิ์ “แต่นั่นเป็นอีกขั้นหนึ่ง ตอนนี้ฝึกคาถาไร้เสียงให้ได้ก่อน”
เซเวอร์รัสให้พวกเขาจับเป็นคู่ๆ “ เอาล่ะ พวกเธอคนหนึ่งพยายามแช่งคู่ของตนเองโดยไร้เสียงและอีกฝ่ายหนึ่งก็พยายามป้องกันตัวเองโดยไร้เสียงเหมือนกัน เริ่มได้”
รอนพยายามแช่งแฮร์รี่ แต่เท่าไหร่ๆ คำสาปนั้นก็ไม่มาถึงแฮร์รี่สักที
“ น่าสมเพช” สเนปพูด.” เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอดู วีสลีย์”
เขาตั้งท่าจะแช่งแฮร์รี่ แฮร์รี่โต้ตอบตามสัญชาตญาณ ลืมเรื่องคาถาไร้เสียงเสียสนิท
“ โพรเทโก” คาถาเกราะวิเศษของเขาแรงจนสเนปล้มลง สเนปยันตัวขึ้น สีหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ ฉันไม่ตำหนิเธอหรอก” เขาพูดเสียงเย็น “ เพราะเธอเองก็เหมือนพ่อของเธอที่นอกจากคำชื่นชมจากเหล่าแฟนคลับแล้ว ไม่มีอะไรทะลุเข้าสมองหนาๆของเขาได้เลย”
“ หุบปาก” แฮร์รี่ตะโกน โกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาคิดว่าสเนปดีขึ้นแล้ว แต่สุดท้ายยอดยี้งี่เง่าก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขากล้าดียังไงมาว่าพ่อของแฮร์รี่
“ กักบริเวณ พอตเตอร์” สเนปพูดอย่างสะใจ “ ตอนเย็นนี้เลย”.
แฮร์รี่ตกตะลึง อ้าปากค้าง นัดของเขากับโช นัดแรกของพวกเขา โชจะคิดยังไง เขาไม่ได้บอกรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ที่จริงแล้วเขาไม่กล้าบอก เขากลัวว่าถ้านัดไม่ประสบความสำเร็จจะน่าอายแล้วตอนนี้เขาก็ไม่มีใครที่จะส่งข่าวไปถึงโชได้
“ เอาล่ะ เลิกชั้นได้” สเนปพูด เขาโบกมือไล่ทุกคนออกไปจากห้อง “ พอตเตอร์ ตามฉันมา”
แฮร์รี่เดินตามเขาไป รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาเห็นใจมาให้เขา
เซเวอร์รัสกำลังคิดแผนขั้นต่อไปอยู่ เขาไม่สามารถหาเรื่องกักบริเวณพอตเตอร์ทุกครั้งที่เด็กนั่นมีนัดกับแชงได้ เขาควรทำให้สองคนนั่นทะเลาะกันไปเลย พอตเตอร์จะได้มีสมาธิเรียนหนังสือมากกว่าจะมาวนอยู่กับเรื่องรักๆใคร่ๆ เขายืนยันคำเดิม เขาไม่ได้ทำอย่างนี้เพราะหวงพอตเตอร์
เขาสั่งงานให้พอตเตอร์ควักสมองกบ บอกเขาว่าจะเลิกได้ในอีก15นาที พอตเตอร์ดูประหลาดใจ เขาไม่เคยกักบริเวณเด็กคนไหนสั้นเท่านี้มาก่อน แต่มันมีเหตุผลอยู่ ระหว่างที่พอตเตอร์กำลังสาละวนกับการทำงาน เขาจะแปลงร่างเป็นแมวแล้วไปหาแชง เขารู้ว่าพอตเตอร์นัดเธอที่ไหน ต้องขอบคุณความเชี่ยวชาญด้านการพินิจใจของเขาและจากตรงนี้ไปตรงนั้นก็ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที ถ้าเดินแบบมนุษย์
เซเวอร์รัสในร่างแมวรีบวิ่งไปสถานที่นัด แชงนั่งรออยู่ก่อนแล้วและกำลังอารมณ์เสียอย่างยิ่ง
“ ทำไมยังไม่มา” โชบ่น เธอไม่ชอบรออะไรนานๆเอาเสียเลย เธอหยิบการบ้านวิชาปรุงยามาทำเพื่อฆ่าเวลา
“ เหมียว” เสียงแมวร้องขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าแมวที่เคยฉี่ใส่เธอนั่นเอง เธอโบกมือไล่มัน
แต่เจ้าแมวไม่ยอมไป มันวิ่งตรงมาหาเธอและ ซ่า
มันฉี่รดการบ้านของเธอ
โชโกรธจัดจนพูดไม่ออก แต่เธอก็พยายามคุมสติ เธอร่ายคาถาทำความสะอาด
สงสัยต้องใช้แผนสอง เซเวอร์รัสคิด ขโมยแผนการแบล็คมาใช้หน่อยก็แล้วกัน แผนนั้นคือแผนกินการบ้านนั่นเอง แบล็คเคยทำกับเขาสมัยเป็นนักเรียน เขาก็ว่าแล้วว่าทำไมหมาดำตัวนั้นถึงชอบกินการบ้านเขานัก
“ กรี๊ด” โชกรีดร้องออกมา ความอดทนของเธอขาดสะบั้น เจ้าแมวนั่นกินการบ้านของเธอ การบ้านที่เธอทำเกือบจะเสร็จแล้ว เธอสุดที่จะอดทนอีกต่อไป หยิบหนังสือเล่มหนามาฟาดเจ้าแมวอย่างแรง “ ฉันจะตีแกให้ตาย ไอ้แมวบ้า”
“ ฉันขอโทษ ฉันมาสาย” แฮร์รี่เปิดประตูเข้ามาและร้องอย่างตกใจ “ เธอทำอะไรน่ะ โช” โชกำลังฟาดควันไม่หยุด มันร้องหง่าวๆ พยายามวิ่งหนี
“ พอได้แล้ว โช” แฮร์รี่จับมือเธอเอาไว้ หยุดไม่ให้เธอทำร้ายควันอีก “ มันเลือดไหลแล้ว เห็นไหม”
ความจริงแล้วเซเวอร์รัสไม่ได้เลือดไหลจริงๆหรอก มันเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น เผ่าพันธุ์ของเขาชำนาญในการสร้างภาพลวงตา
“ มันกินการบ้านของฉัน” โชกรีดร้อง
“ โช มันเป็นแค่แมว” แฮร์รี่พูดเสียงหนักแน่น “ มันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เธอทำใหม่ก็ได้นี่นา”
“ เหมียว” ควันร้อง มันครางอย่างพึงพอใจ
“ มันหัวเราะฉัน” โชพูด “ มันจงใจทำ”
“ เหลวไหลใหญ่แล้ว โช” แฮร์รี่พูดอย่างนึกรำคาญ “ มันเป็นแค่แมวแล้วเธอก็ตีมันซะน่วมเลยด้วย”
“ เธอเข้าข้างมัน” โชร้อง “ เลือกเลยแฮร์รี่ ถ้ามีมันก็ต้องไม่มีฉัน”
ควันเข้ามาหาแฮร์รี่ มันเอาหัวด้านที่บาดเจ็บมาไซ้แฮร์รี่ ร้องครางอย่างน่าสงสาร
“ ฉันเลือกควัน” แฮร์รี่พูด มือลูบหัวเจ้าแมวน้อย “ ฉันอยู่กับคนที่ไม่มีจิตเมตตาไม่ได้หรอก โช เธอตีมันจนบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันเกลียดคนไม่รักสัตว์”
โชตะลึง อ้าปากค้าง เธอเคยได้ยินมาว่าคนเลี้ยงแมวจะกลายเป็นทาสแมว แต่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับแฮร์รี่
แฮร์รี่ลุกขึ้น อุ้มควันไว้ในอ้อมแขน เขาต้องกลับไปทำแผลให้มัน น่าเสียดายที่แฮกริดแพ้แมว ไม่อย่างนั้นเขาคงให้แฮกริดรักษามันได้ แต่ไม่เป็นไร มีเฮอร์ไมโอนี่อยู่ทั้งคน
“ เดี๋ยวก่อน แฮร์รี่” โชพยายามเรียก แต่เขาไม่หันกลับไปมอง เขาเกลียดคนใจร้าย โชทำอย่างนี้กับควันที่น่าสงสารได้ยังไงกัน ควันอาจจะเกเรไปบ้าง แต่มันก็เป็นแค่แมว มันจะไปรู้เรื่องอะไรแล้วเธอก็ยังพูดเรื่องเหลวไหลที่ว่าควันตั้งใจอีก โชคดีที่เขายังไม่ได้ชอบเธอมากขนาดนั้น เขาแค่ถูกใจรูปร่างภายนอกของเธอเท่านั้น แต่ถ้ารูปร่างภายนอกดี แต่จิตใจแบบนี้ เขาคงไม่คบด้วย
“ อยู่กับแกดีกว่าตั้งเยอะเลยควัน” แฮร์รี่กระซิบ ควันครางอย่างพึงพอใจ

" แผนการสำเร็จ เหมียว"