ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : a problem at hand
"อืม เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์พูด "ฉันขอพูดกับเธอในห้องครัวหน่อยได้ไหม”
สเนปดูแปลกใจ เขาพยักหน้าและวางแฮร์รี่ไว้บนโซฟา "เป็นเด็กดีนะ พอตเตอร์ ฉันจะรีบกลับมา" เขาพูดและรีบออกไป ก่อนที่แฮร์รี่จะทันรั้งเขาไว้
แฮร์รี่ยื่นมือหาสเนปและเริ่มสะอื้น “เนป!" เขาร้องไห้อ้อนวอนขอให้ชายหนุ่มไม่ทิ้งเขาไว้กับคนบ้าที่ดึงแก้มเขาและยิ้มแปลกๆให้เขา
โพโมนา สเปราต์หัวเราะเบา ๆ "ใครจะไปรู้ว่าจะมีเด็กคนไหนอยู่กับเซเวอร์รัสเพื่อนรักได้ จริงไหม?" เธอพูดกับมิเนอร์ว่า
มิเนอร์ว่าพยักหน้ากลับอย่างอ่อนโยน เธออุ้มแฮร์รี่ขึ้น “หนูสบายดีนะ" เธอพูดเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่เริ่มร้องไห้ "มาคุยกันเถอะ หนูชื่ออะไร?"
แฮร์รี่ขมวดคิ้วใส่เธอ “แฮวรี่" เขาพูดอย่างหงุดหงิด พยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมแขน สเนปใช้เวลานานในการสอนเขาว่าชื่อของเขาคือ’แฮวรี่' ไม่ใช่ ‘พอต' แต่มันยากที่จะจำได้ในเมื่อสเนปเรียกเขาว่าพอตเตอร์อยู่ตลอดเวลาและมันทำให้แฮร์รี่สับสน
“แฮวรี่เหรอ” มิเนอร์ว่าพูดอย่างร่าเริง “เด็กดี”
“ตาฉันแล้ว” โพโมนาว่า “ใครเป็นแม่หนู”
“หม่าม้าหรอ” แฮร์รี่พูดตาม
“ใครเป็นพ่อหนู”
“ปาป๊า ปาป๊า”
สเปราต์กับมิเนอร์ว่ามองหน้ากันและทั้งคู่ก็ยิ้ม
“เซเวอร์รัสเป็นใคร”
แฮร์รีาดูสับสน
‘’ เซเวอร์รัส สเนปไง แฮร์รี่ ผู้ชายที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้” มิเนอร์ว่าอธิบาย
“เนปหรอ”แฮร์รี่พูดตามเมื่อได้ยินคำว่าสเนป
มิเนอร์ว่าระเบิดเสียงหัวเราะ “เนปงั้นเหรอ เด็กอะไรอย่างนี้ เขาน่ารักใช่ไหมล่ะ”
โพโมนาและมิเนอร์ว่าพยายามเข้าใกล้แฮรี่มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และแฮร์รี่ก็มั่นใจว่าเขาคงรอดออกไปไม่ได้แน่
ระหว่างนั้นดัมเบิลดอร์คุยกับสเนปที่ห้องครัว
“คุณหมายความว่าไงที่พวกนั้นสงสัยอะไรบางอย่าง” สเนปถามไม่มีใครรู้เรื่องผมกับพอตเตอร์”
“ลูเซียสรู้ เริ่มลือกันไปทั่วอย่างเห็นได้ชัด เขาค้นพบเรื่องนี้ ตอนนี้เรายังไม่รู้แหล่งข่าว”
“คุณจะให้ผมทำอะไรล่ะ”
“ ทำไมเธอไม่พิจารณาให้รอบคอบล่ะเซเวอร์รัส เรื่องนี้จะทำให้เรายุ่งกันไปหมด”
สเนปถอนหายใจ “ผมจะไปคุยกับเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ตอนนี้ผมต้องไปก่อน ผมได้ยินเสียงพอตเตอร์ร้องไห้”
เขากลับไปที่ห้องอาหารและเห็นแฮร์รี่น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความรำคาญเมื่อมิเนอร์ว่าทำเสียงตลกๆดับเขา
สเนปกลอกตาไปมาอย่างรังเกียจขณะที่เขาเดินไปที่โซฟา แฮร์รี่เห็นเขาทันที
“เนป เนป เนป” เด็กชายร้อง เขาโล่งใจที่ชายหนุ่มกลับมา เขาแค่อยากกลับบ้าน
สเนปไม่พูดอะไรสักคํา ขณะที่เด็กชายคลานมาหา เขาพยายามซุกตัวใต้เสื้อคลุมเพื่อให้พ้นจากสายตา
“หยุดน่าพอตเตอร์” สเนปว่าอย่างหงุดหงิด
“มีอะไรผิดพลาดเหรอ” มิเนอร์ว่าถามเขาอย่างสงสัย
สเนปหันไปหาเธอ เขาขมวดคิ้ว ‘’ผมต้องไปพูดกับลูเซียส มัลฟอยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารู้ได้ไงก็ไม่รู้ ว่าผมดูแลพอตเตอร์ เขาเริ่มสงสัยผม”
“คุณสลัดเขาไปได้น่า” มิเนอร์ว่าปลอบ “ไม่ต้องกังวลหรอก เซเวอร์รัส”
สเนปอยากให้เขาเชื่อเธอได้เหลือเกิน ทันใดนั้นเองเขาก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย
“วันนี้ผมมีความสุขมาก แต่ผมต้องกลับแล้ว”เซเวอร์รัสพูดพลางอุ้มแฮร์รี่ขึ้น
พวกเขากล่าวอำลาเป็นเพลงอย่างเศร้าๆบางคนโบกมือให้แฮร์รี่ แฮ์รี่โบกกลับอย่างร่าเริง “บ๊าย” เขาร้อง
สเนปพาเด็กชายไปข้างนอกและเดินกลับบ้าน เขาอารมณ์เสียมากและไม่มีอารมณ์จะคุยกับแฮร์รี่
แฮร์รี่ดูเหมือนจะไม่รู้ เขาซบไหล่สเนปและพยายามชวนคุย “เนปโอ๊ย”เขาพูดอย่างจริงจังพลางชี้ไปที่แก้ม พยายามบอกว่าเขาถูกดึงแก้มเจ็บแค่ไหน
“อื้ม!”สเนปว่าโดยไม่มองหน้า
“ลาลาลา”แฮร์รี่พูดอย่างชวนคุย
สเนปมองเด็กชายอย่างหงุดหงิด เด็กชายสบตาสีรัตติกาลของเขาและยิ้ม
“อย่ายิ้มแบบนั้น เด็กดื้อ พวกนั้นเห็นเราแล้ว เรื่องนี้ต้องกระจายไปทั่วแน่ ถ้าเราไม่แก้ปัญหา” สเนปพูดอย่างจริงจัง “ทำไมฉันต้องพาเธอไปเล่นด้วยนะ ถ้าฉันไม่ใจดีล่ะก็เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก”
ตอนนี้สเนปทั้งกลัวทั้งกังวลและหงุดหงิดและมันก็ช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะระบายความโกรธใส่เด็กตัวเล็กๆเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กเล็กๆเลย
ปากล่างเเฮร์รี่ยื่นออกมาและเขาก็ปิดตา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพย “ขอโต๊ดครับ”เขากระซิบ คิดว่าเขาถูกดุเพราะเป็นเด็กดื้อ
สเนปเริ่มรู้สึกผิด เขากอดแฮร์รี่ไว้แน่นและตบหัวเด็กชายเบาๆ เขากลับบ้านในท่านั้น หน้าเเฮร์รี่ซบลงที่ไหล่เขา
แฮร์รี่ไม่พูดอะไรอีกเลย เขาเงียบไปตลอดทาง สูดจมูกฟุดฟิดตลอดเวลา
“เนป บ้าน”เป็นคำแรกหลังจากเวลาผ่านไปนาย ในที่สุดพวกเขา ก็เห็นบ้านแล้ว แฮร์รี่มองบ้านอย่างร่าเริง “เล่นกันนะ เนป”เขาถามอย่างมีความหวัง
“มันถึงเวลานอนแล้ว”สเนปพูดอย่างไม่มั่นใจ มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของแฮร์รี่ มันคงไม่เป็นไรหรอกถ้าเขาจะให้เด็กนอนดึกสักหน่อย มันคงไม่เป็นการตามใจเกินไปหรอก
“ก็ได้ เธอเล่นในห้องเธอได้ แต่หลังจากนั้นฉันจะให้เธอไปนอนบนเตียง ฉันจะไปทำงาน พรุ่งนี้ฉันต้องไปวิลท์เชอร์”
เขาเข้าไปข้างในและให้แฮร์รี่อยู่ในห้องของเขา แฮร์รี่คลาน
ไปหาของเล่นและหยิบมันออกมา เขาไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลยกับพวกเดอร์สลีย์ เขาชอบเนปมากๆเลย เขาไม่เคยมีของเล่นหรือแม้แต่ผ้าห่มนุ่มๆตอนที่เขาอยู่กับลุงกับป้า มีแต่ห้องเล็กๆมืดๆ
เขาตั้งใจจะกอดสเนปแรงๆ แต่ชายหนุ่มหายไปเสียแล้ว เอาเถอะเขาจะทำมันทีหลังก็ได้ แฮร์รี่หยิบบล็อกไม้ออกมาและเริ่มต่อ
“เนป” แฮร์รี่เรียกเป็นร้อยๆครั้งจากผ้าห่มของเขา เขาไปหลับไป ที่พื้นเมื่อคืน ขณะกำลังดูดนิ้วและกอดตุ๊กตาแมวไว้แน่น สเนปอุ้มเด็กชายไปนอนบนเตียง ห่มผ้าให้และรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
และตอนนี้แฮร์รี่ตื่นแล้ว ชายหนุ่มไม่เข้ามาเหมือนที่เคยทำ เขาไม่เข้ามาในห้องด้วยซ้ำ เขาไม่มาอุ้มเด็กชาย
ทักทายแฮร์รี่หรือพาเขาไปที่ห้องครัวไปกินข้าวเช้า เขาไม่ได้ยินที่แฮร์รี่เรียกด้วยซ้ำ
เขาเป็นอะไรนะ เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้เล่นกับแฮร์รี่ื ใจร้ายจัง
แฮร์รี่หลับตาปี๋อย่างหงุดหงิด ของเล่นของเขาอยู่ที่พื้นเต็มไปหมด สิ่งที่อยู่ในเตียงมีแค่ตุ๊กตาแมวกับบล็อคอันเดียว เขาหยิบบล็อกขึ้นมาและโยนมันลงพื้นอย่างหงุดหงิด
.
“เนป” เขาเรียกอีกครั้ง เริ่มจะร้องไห้แล้ว แต่เนปก็ยังไม่มา ตอนนี้แฮร์รี่ผิดหวังมาก เขาเริ่มร้องไห้เบาๆ เกิดอะไรขึ้นกับเนปผู้น่ารักของเขากัน
แฮร์รี่เพิ่งจะรู้สึกง่วงอีกครั้งเมื่อสเนปเปิดประตูเข้ามา “พอตเตอร์”เขาพูดอย่างระมัดระวังขณะที่เดินไปที่เตียงเด็ก “เธอเป็นอะไรไป”
เด็กชายนอนคว่ำ เตะขาไปมา ร้องไห้เบาๆ สองตาปิดสนิทและน้ำตาไหลพรากๆ หน้าแดงและดูช่วยตัวเองไม่ได้
“อย่าทำแบบนี้สิ ฉันแค่มาช้าไปหน่อยเดียวเอง” แต่สเนปพูดมันอย่างไม่มั่นใจนัก มัวแต่ดูตารางรถไฟ จัดของ และคิดว่าเขาจะพูดอะไรกับลูเซียส มัลฟอยดี เขาแทบลืมแฮร์รี่ไปเลย
เขาคิดว่าแฮร์รี่ต้องครึ่งหลับครึ่งตื่นแน่ ตอนที่เขาเข้ามาในห้องนี้ในตอนเช้าและการนอนหลับอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร แต่บางทีเขาคงมาช้าเกินไปหน่อย
เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นและโยกเด็กชายไปมา “โอ๋ โอ๋ ก็ได้ ฉันขอโทษ ฉันมาช้าไปหน่อย เลิกดื้อ และเงียบซะนะ ฉันจะไปทำข้าวเช้าให้เธอ”เขาอุ้มแฮร์รี่ไปที่ห้องครัว และวางแฮร์รี่ไว้บนเก้าอี้สำหรับเด็ก
แฮร์รี่ยังคงรู้สึกเสียใจและหงุดหงิด เขาพูดกับสเนปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดราวกับว่าเขาสามารถดุชายหนุ่มด้วยภาษาเด็กเล็กๆของเขาได้ “กอกกา ไควอน อังกอ บีกิฟ”เขาพูดอย่างหงุดหงิด
แต่แล้วเขาก็หยุดเพราะสเนปไม่ได้ฟังเลย เขาหยุดร้องไห้และเช็ดน้ำตาอย่างไม่ใส่ใจ เขาเรียนรู้ที่จะทำอย่างนี้ตอนที่อยู่กับลุงและป้า ในบ้านหลังเก่า ตอนที่เขาถูกตีหรือถูกเมินไม่มีใครมาหาเขา เขาร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจเหมือนที่เด็กเล็กๆคนอื่นทำแน่นอน มีคนมาหาเขาทันทีแต่แทนที่จะปลอบ พวกนั้นกลับตีเขาแรงๆแทน เขาต้องร้องไห้เบาๆเพื่อระบายความรู้สึกอัดอั้นแต่ต้องไม่ดังมากนักเพราะจะถูกตี
เขารู้ว่าเซเวอร์รัสสัญญากับเขาแล้วว่าจะไม่ตีเขาแต่เขาก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
สเนปทำอาหารโปรดของแฮร์รี่ให้ เชียริโอและน้ำผลไม้ แฮร์รี่กินมันอย่างเงียบๆ
“อย่ามาทำสงครามเย็นกับฉัน ไอ้หนู” เขาพูดดุๆ” เธอทำให้ฉันลำบากแล้ว”
แฮร์รี่ไม่ตอบ สเนปตัดสินใจว่าเขาไม่สน เขาอุ้มเด็กชายขึ้นหลังจาก ที่กินข้าวเช้าเสร็จ และวางแฮร์รี่ลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ถ้าเด็กนี่ไม่อยากได้รับความช่วยเหลือ เขาก็จะไม่รบกวนล่ะ
แต่เขามองแฮร์รี่เล่นของเล่นอย่างไม่สบายใจนัก เด็กชายแทบไม่เรียกเขาเหมือนที่เคยทำเลยด้วยซ้ำ แฮร์รี่คงเสียใจจริงๆ
“เด็กที่ถูกทำตามใจจนเสียนิสัย”สเนปพึมพำ “ถ้าฉันไม่สนใจเขา เขาคงรู้ว่าการกระทำแย่ๆแบบนี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
ขณะเดียวกันแฮร์รี่ผิดหวังมากที่เนปลืมเขาไปเสียแล้ว เขาเสียใจมากที่สเนปไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ และทิ้งเขาไว้คนเดียว เขาคงรู้สึกดีขึ้นถ้าเนปเล่นกับเขา พูดกับเขาเพราะๆ ให้เขานั่งตักเหมือนที่ชายหนุ่มมักทำตอนที่เขาอารมณ์ดี
แฮร์รี่ชอบเนปตอนอารมณ์ดี ชายหนุ่มอาจขี้หงุดหงิดไปหน่อย แต่เขาก็ยังเล่นกับแฮร์รี่ อ่านหนังสือให้แฮร์รี่ฟัง แฮร์รี่ชอบอยู่กับเนปที่สุดเลย แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหงามาก ตอนนี้เนปไม่พูดกับเขาด้วยซ้ำ ขณะที่มองเขาเล่น ไม่แม้แต่พาเขาไปห้องอาบน้ำ ให้เขานั่งบนพื้นหิน แปรงฟันซี่เล็กๆของเขา หรือล้างหน้าสกปรกๆให้เขา
เด็กชายสูดจมูกฟุดฟิด เขาเล่นจนเนปกลับมา และพาเขาไปที่บ้านอีกหลังหนึ่ง
XXXXX
‘‘ผมหวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรนะ”สเนปพูดกับคุณนายวีสลีย์อย่างกังวล ผมจำเป็นต้องไปวิลท์เชอร์และผมพาแฮร์รี่ไปด้วยไม่ได้จริงๆ” เขาไม่ได้บอกเธอว่า นี่คือแฮร์รี่พอตเตอร์ “ผมจะรีบกลับมา ช้าสุดก็เย็นวันพรุ่งนี้” ดัมเบิลดอร์แนะนำให้เขาฝากแฮร์รี่ไว้กับครอบครัววีสลีย์ สเนปหวังว่า พวกเขาจะดูแลแฮรี่ได้
สเนปแน่ใจว่า เขาปิดบังรอยแผลเป็นของเด็กชายอย่างดี
“ไม่ต้องห่วงหรอก เซเวอร์รัส ที่รัก เราจะไม่เป็นไร ฉันรับมือกับเด็กได้ดี แฮร์รี่จะมีความสุข จนกระทั่งคุณกลับมา โชคดีนะ” คุณนายวีสลีย์พูดอย่างร่าเริง
“ขอบคุณครับ คุณนาย” สเนปส่งยิ้มน้อยๆ ที่เต็มไปด้วยความกังวลให้เธอ
“เรียกฉันว่ามอลลีเถอะ ที่รัก” เธอหัวเราะ เอาล่ะ เธอไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย และไม่ต้องกังวลนะ
“ครับ ผมจะไปแล้ว มอลลี่” สเนปว่า และเดินไปที่ประตูหน้า
แฮร์รี่นั่งอยู่บน โซฟา และมองพวกเขาคุยกัน ปากล่างยื่นออกมา เขาไม่ยอมให้เนปหรือหญิงสาวอุ้ม เขานั่งลงบนโซฟาอย่างท้าทาย แต่ตอนนี้เนแจะไปแล้ว ‘ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ’ เขาไม่อยากให้เนปไปเลย เขาไม่ได้ไม่ชอบเนปจริงๆสักหน่อย เขาชอบชายหนุ่มมาก เนปดีดว่าลุงกับป้าของเขาตั้งเยอะ เขาให้อาหารที่เหมาะสมกับแฮร์รี่ ให้เสื้อผ้าดีๆและของเล่น ให้แม้กระทั่งห้อง เนปเอาใจใส่เขาจริงๆ
ตอนนี้แฮร์รี่รู้แล้วว่าเนปดีกับเขาเหลือเกิน บางทีเนปอาจจะทิ้งเขาไปตลอดกาล เขาร้องไห้เสียงดังและพยายามบอกทุกคนว่า เขาไม่ได้คิดว่าสเนปเป็นคนไม่ดีอีกแล้วและเขาก็อยากอยู่กับเนปเด็กชายแค่หงุดหงิดนิดหน่อย เขาเกลียดการถูกเมิน เหมือนตอนที่อยู่กับลุงกับป้า เรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ไง แต่เขาต้องการเนปจริงๆนะ
แฮร์รี่ไถลตัวจากโซฟา และคลานไปหาสเนปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เนป” เขาพูดเสียงเครือ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “เนป อย่าไปนะ รักนะ อย่าไป” เขาร้อง ลืมการกระทำแย่ๆของสเนปทั้งหมด
•
สเนปหันกลับมามองอย่างประหลาดใจ แฮร์รี่ให้อภัยเขาแล้วใช่ไหม เขาเห็นเด็กชายคลานอย่างรีบร้อนมาหา น้ำตาคลอเบ้า ขณะที่มอลลี่ดูการกระทำนี้และยิ้ม สเนปคุกเข่าลงพื้นและแฮร์รี่กอดแขนเขา เขากอดเด็กชายไว้แน่น ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกผิดจริงๆ ที่เมินแฮร์รี่ เขากอดเด็กชายแน่นๆ เป็นการอำลาและพูดเสียงนุ่ม “เป็นเด็กดีนะ พอตเตอร์”
เขาลูบหลังเด็กชาย และหลังจากนั้นก็ลุกขึ้น แฮร์รี่ยังอยู่ในอ้อมแขน
แฮร์รี่ซบไหล่เขา สูดจมูกฟุดฟิด ‘รัก รัก รักเนป” แฮร์รี่พูด เสียงหอบๆ “อย่าไปนะ รัก รัก”
สเนปเริ่มรู้สึกกังวล แฮร์รี่จะสบายดีได้อย่างไร ถ้าเขาไม่ได้อยู่ด้วย เขาลูบหัวแฮร์รี่ “ฉันจะรีบกลับมา แฮร์รี่ เธอต้องเป็นเด็กดีนะตอนที่ฉันไม่อยู่ โอเคไหม”
แฮร์รี่มองเขาอย่างสับสน ดวงตากลมโตสีเขียวเบิกกว้าง “เนป อย่าไป” เขาพูดอย่างเจ็บปวด พยายามทำให้เนปรู้ว่า เขาไม่ได้โกรธเนปอีกแล้ว และอยากอยู่กับชายหนุ่มตลอดไป
“ฉันไม่มีทางเลือก แฮร์รี่ ฉันต้องไปแก้ไขความเข้าใจผิด ฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมา”
เขาส่งเด็กชายให้มอลลี่ “ลาก่อนมอลลี่ เดี๋ยวค่อยเจอกัน บ๊ายบาย แฮร์รี่”
แฮร์รี่เริ่มถีบขาและร้องครวญคราง “เนป ไม่นะ เนป ไม่นะ”
มอลลี่กอดเขาไว้แน่น เพื่อให้เขาอยู่นิ่งๆ เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่กังวลของสเนป เธอก็รีบพูดว่า “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะปลอบเขาเอง รีบไปเถอะ เดี๋ยวก็สายหรอก ไม่เอาน่าแฮร์รี่ เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาแล้ว”
สเนปอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า เขาไม่ใช่พ่อของร่างโคลนของเจมส์ พอตเตอร์ และไม่ได้อยากเป็นด้วย แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว เขารีบเดินออกไป หวังว่าแฮร์รี่ คงไม่ทำให้มอลลีลำบากมากนักนะ
แต่เขาทำ
มอลลี่รอเกือบสิบนาทีเพื่อให้เด็กชายเงียบ ในที่สุดเธอก็ให้แยมแก่แฮร์รี่และแฮร์รี่ขว้างมันออกไป ตาแดงและน้ำมูกไหล
เขามั่นใจว่า สเนปต้องทิ้งเขาไปตลอดกาลแน่ เขาจะร้องไห้ดังๆ จนกว่าสเนปจะได้ยิน และพาเขากลับบ้าน
แต่มอลลีอุ้มเขาขึ้น และกอดเขาไว้แน่น “เดี๋ยวเขาก็กลับมานะ ไม่ต้องกลัว” และเธอก็พาแฮร์รี่ไปที่ห้องเล็กๆ ที่มีเตียงสำหรับเด็ก อีกเตียงหนึ่งอยู่ “ฉันอยากแนะนำให้เธอรู้จักใครบางคน แฮร์รี่” เธอพูดเสียงหวาน
สเนปเรียกแฮร์รี่ว่าแฮร์รี่ เพราะมอลลี่อยู่ด้วย และถ้าเขาเรียกเด็กชายว่าพอตเตอร์ ความลับก็จะถูกเปิดเผย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น