ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    translated baby harry

    ลำดับตอนที่ #5 : the dinner

    • อัปเดตล่าสุด 16 มิ.ย. 60


    ฟันแฮร์รี่เริ่มงอก และมันทำให้สเนปแทบบ้า
    เขาแทบไม่มีเวลาสงบๆเลย  เด็กร้ายกาจคอยแผดเสียงร้อง”โอ้!”และชี้ไปที่เหงือกของเขา ที่เย่ยิ่งไปกว่านั้น เด็กชายเอาแต่ซุกตัวอยู่ที่มุมและร้องไห้ สเนปเพิ่งกลับไปที่เตียงเพื่อจะพักผ่อนหลังทำงานเสร็จ. ขณะที่เขากำลังนอนลง เขารู้สึกมีบางอย่างมาหาเขาและอะไรบางอย่างก็จับข้อมือเขาไว้ เขาร้องตะโกน
    หลังจากที่รู้ว่าเป็นแฮร์รี่ เขาอุ้มเด็กชายวางลงในเตียงเด็กเล็ก เมื่อเขาจะเดินออกจากห้อง เขาก็ได้ยินเสียงที่น่าสงสาร “เนป”
    สเนปหันกลับมาและเลิกคิ้วขึ้นและเขาต้องตกใจที่เด็กชายมองเขาอย่างเคืองๆ น้ำตาไหลอาบแก้มอ้วนๆ

    "อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันบอกเธอแล้วว่าเธอห้ามเข้าไปในห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตและยังปีนขึ้นเตียงฉันอีก” สเนปพูดอย่างหงุดหงิด

    "น้า."

    “นะ อะไรเหรอ”สเนปต้องพยายามอย่างหนักที่จะไม่สนใจแฮร์รี่

    "ช่วยหน่อย” แฮร์รี่ชี้ไปที่เหงือกอีกครั้ง "โอ๊ย"

    สเนปนิ่งคิด เขาพยายามร่ายคาถาช่วยแต่ไม่เป็นผล เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้น เด็กชายซุกตัวหาเขา
    “เอ่อ…”เขาตัดสินใจพาแฮร์รี่ไปร้านไอศกรีม

    เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนี้ แต่เขาไม่มั่นใจนักว่าถ้าแฮร์รี่ได้กินไอศครีมเย็น ๆ เหงือกของเด็กชายจะไม่เจ็บมากนัก เขาซื้อไอติมโคนช็อกโกแลตให้แฮร์รี่และพยายามเดินกลับบ้านโดยไม่ให้ใครเห็น พอถึงบ้าน เขาสั่งให้แฮร์รี่เลียไอติม
    แฮร์รี่รู้สึกสับสนมาก เขาพยายามกินไอศกรีมอย่างไม่มั่นใจจากนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “อืม!" เขาร้อง
    เด็กชายกินไอติมจนหมดถ้วยและไม่งอแงอีก


    สเนปเริ่มมีความสุขที่เด็กชายอารมณ์ดี เขาวางแฮร์รี่ไว้บนเตียงและเดินไปหาใครบางคน

    XXXXX

    สเนปแต่งตัวให้แฮร์รี่ด้วยเสื้อคลุมสีม่วงที่ดีที่สุดและพยายามทำผมเด็กชายให้เรียบด้วยเจล

    “ทำไมล่ะเนป? แฮร์รี่ชี้ไปที่ชุดใหม่และถาม

    "เราจะไปพบศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์" สเนปอธิบายขณะที่เขาจัดเสื้อคลุมให้แฮร์รี่

    แฮร์รี่ยื่นแขนเล็กๆออกมาและสเนปก็อุ้มเขาขึ้น "รักเนป" แฮร์รี่ยิ้มตาเป็นประกาย
    สเนปพาแฮร์รี่เดินออกไปนอกประตู ถ้าพูดจริงๆแล้วเขารู้สึกกังวลในการพบกันครั้งนี้มาก ถ้าดัมเบิลดอร์เล่นอะไรบ้าๆอีกล่ะ

    สเนปตัดสินใจเดินไปบ้านของดัมเบิลดอร์ แม้จะใช้เวลามากกว่าสิบนาที
    "ถ้าเพียงแค่เธอเดินได้นะ" สเนปบ่นกับแฮร์รี่ที่อยู่ในอ้อมแขนเขา
    แฮร์รี่หัวเราะคิกคักตอบ
    เมื่อถึงบ้านของดัมเบิลดอร์ สเนปเหนื่อย เขาเคาะประตู ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกโดยดัมเบิลดอร์
    "เซเวอร์รัส!" เขายิ้ม. "ดีใจที่เธอมาได้และแฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวน้อย ๆ ก็มาด้วย เข้ามาสิ มีเเขกรออยู่”
    เซเวอร์รัสเลิกคิ้วขึ้น “ผมคิดว่าจะมีแค่ผม มิเนอร์ว่าแล้วก็คุณซะอีก ดัมเบิลดอร์”

    “ก็ใช่ แต่ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย”ดัมเบิลดอร์เร่งให้สเนปเข้าบ้าน
    เซเวอร์รัสอ้าปากค้าง เมื่อเห็นจำนวนคนในห้องนั่งเล่น ดูเกมือนดัมเบิลดอร์จะเชิญอาจารย์แทบทุกคนในฮอกวอร์ต ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ศาสตราจารย์สเปราต์และศาสตราจารย์ทรีลอนีย์

    สเนปตัวแข็งทื่อ เขาไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้เลยนับตั้งแต่ได้ยินคำทำนาย ...
    มีศาสตราจารย์เบอร์เบจที่เป็นเพื่อนของเขาและศาสตราจารย์ควีเรลล์

    "เซเวอร์รัส!" เสียงหนึ่งเรียก

    สเนปดูน่ากลัวมากเมื่อแขกเดินเข้ามาหาเขา เขาไม่สามารถทำอะไรกับแฮร์รี่ในอ้อมแขนได้มากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเด็กน้อยซ่อนตัวอยู่ในเสื้อคลุมของเขา
    “เด็กหรือนี่”สเปราต์พูดอย่างร่าเริง “มีอะไรที่เธอไม่ได้บอกเราหรือเปล่า”เธอส่งยิ้มให้แฮร์รี่ที่พยายามซ่อนตนเองจากสายตา
    “เด็กคนนี้ดูร่าเริงมาก”ซีบิลล์เริ่ม

    “ถึงเขาจะไม่เหมือนเธอก็เถอะ” เชอริตี เบอร์เบจว่า เธอทำท่าราวกับว่าการที่สเนปมีลูกชายเป็นข่าวร้าย

    "เขาไม่ใช่ ... " สเนปเริ่ม

    "คุณเป็นพ่อที่ดีมาก" มิเนอร์ว่าพูด สเนปรู้ดีว่าเธอตั้งใจพูด เธอรู้ว่าแฮร์รี่ไม่ใช่ลูกเขา

    เขารู้สึกหน้าร้อนผ่าว เขาอยากจะกลับ แต่ดัมเบิลดอร์ให้เขานั่งลง
    “เพื่อนรักของผม นี่ไม่ใช่ลูกของเซเวอร์รัส บางทีพวกคุณอาจประหลาดใจที่ได้รู้ เด็กคนนี้คือแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผมให้เซเวอร์รัสดูแลเขา”

    เงียบงันกันไปชั่วครู่ และคำถามต่างๆก็ดังขึ้น

    "จริงเหรอเนี่ย" โพโมนาอ้าปากค้าง

    “ฮะ ฮะ แฺฮร์รี่ พอตเตอร์”ควีเรลล์ตะโกน

    "ฉันรู้อยู่แล้ว!"  ซีบิลล์ประกาศ

    “ฉันคิดว่าเขาอาศัยอยู่กับลุงกับป้าเสียอีก” เชอริตี้พูดงงๆ
    “ตอนแรกก็ใช่” มิเนอร์ว่าแทรก “แต่เราได้ยินมาว่าเขาทำร้ายแฮร์รี่”


    ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน แฮร์รี่ปีนขึ้นตักสเนป

    "มีอะไร พอตเตอร์?" สเนปถามเบา ๆ

    "เนป กลับบ้าน" แฮร์รี่พึมพำ เขาไม่ชินกับคนพวกนี้และรู้สึกไม่ชอบคนจำนวนมาก

    “ฉันก็อยากกลับเหมือนกัน” สเนปถอนหายใจ ซีบิลล์มองพวกเขาอย่างสนใจ

    พวกเขานั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็น


    สเนปอุ้มแฮร์รี่ให้นั่งตักเขา เมื่อเขาเห็นว่าอาหารเย็นมีแค่ ไก่ทอด ขนมปัง และมันฝรั่งก็หงุดหงิดมาก แฮร์รี่จะกินอะไร เขามีฟันแค่ไม่กี่ซี่

    "ไม่ต้องกังวล  เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์พูดพลางกระพริบตา "เราบดมันฝรั่งและขนมปังให้เขากินได้"
    สเนปขมวดคิ้ว "ผมไม่ได้กังวล ผมสบายดี"
    เขาป้อนแฮร์รี่ตลอดมื้อ แฮร์รี่แทบจะไม่กินอะไรเลย แฮร์รี่กินอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขารักสเนปและไม่อยากจะดื้อกับสเนป ถ้าลำพังเขาเองคงกินแค่ไม่กี่คำและจะนั่งเฉยๆจนกว่าจะได้กลับบ้านไปเล่นของเล่นและกินอาหารตามปกติ
    การกระทำของเด็กชายไม่รอดพ้นสายตาไปได้ มิเนอร์ว่ายิ้มให้เขา
    สเนปเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ดัมเบิลดอร์ก็ประกาศว่า "ฉันคิดว่าทุกคนควรจะได้รู้ว่าเซเวอร์รัสจะสอนที่ฮอกวอร์ตปีนี้” 

    "จริงหรือ เซเวอร์รัส เธอจะสอนวิชาอะไร”เชอริตี้ถาม

    "ฉันอยากสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แต่ ... " เซเวอร์รัสจ้องมองดูดัมเบิลดอร์ "อาจารย์ใหญ่คิดว่าฉันควรสอนปรุงยา”

    "แล้วฮอเรซล่ะ" สเปราต์ถาม

    "เขาเกษียณอายุก่อนกำหนดน่ะ" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างสุภาพ

    "เนป!" แฮร์รี่พึมพำ ดึงเสื้อคลุมสีดำ

    สเนปขยี้ผมเด็กชาย"ทำไม พอตเตอร์ มีอะไร” เขาพูดเบา ๆ

    "กลับบ้านมั้ย" แฮร์รี่ถามอย่างมีความหวัง

    สเนปถอนหายใจ "ตอนนี้ยังไม่ได้."

    แฮร์รี่หดตัวและซุกตัวเข้าที่เสื้อคลุมอีกครั้ง
    มันคงเป็นคืนที่ยาวนานทีเดียว

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×