ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
วันเปิดเทอมปีนี้ไม่เหมือนเดิมสำหรับเซเวอร์รัส ความจริงแล้วอะไรๆก็ดูเหมือนเดิมไปหมด ยกเว้นความคิดของเขาต่างหากที่เริ่มเปลี่ยนไป เด็กพอตเตอร์ดูไม่ได้หยิ่งจองหองเหมือนกับที่เขาคิด พอตเตอร์หยิ่งจองหองมาตลอดหรือเป็นอคติที่เกิดในใจของเขาเอง ไม่มีทาง เขาย้ำกับตัวเอง ต่อให้พอตเตอร์จะมีชีวิตที่ไม่ดีนักที่บ้าน แต่เขาก็ได้รับการเอาอกเอาใจที่โรงเรียนอยู่ดี ถ้าเจ้านั่นไม่เหมือนพ่อ ก็ต้องเหมือนพ่อทูนหัวที่มีชีวิตที่ไม่ดีนักที่บ้าน แต่ก็ได้มีชีวิตที่แสนวิเศษที่โรงเรียน และต่อให้ พอตเตอร์เป็นคนดีจริงๆ เด็กนั่นก็ไม่มีวันช่วยเขา ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหน ก็คงไม่อาจช่วยเหลือคนที่ทำร้ายเขามาตลอด
แฮร์รี่รู้สึกว่าสเนปแปลกไป เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ สเนปดูจะพัฒนาขึ้น เขาไม่หาเรื่องแฮร์รี่เหมือนแต่ก่อน พอเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
เฮอร์ไมโอนี่ก็ว่า “ เขาอยู่ฝ่ายเราแล้ว ไม่แปลกหรอก”
ส่วนรอนก็พูดว่า “ หัวเขาคงไปกระแทกอะไรมั้ง”
แต่แฮร์รี่คิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ไม่ใช่แค่สเนปที่ทำตัวแปลกไป ทุกวันเสาร์อาทิตย์มักจะมีแมวตัวหนึ่งมาคลอเคลียเขาอยู่เสมอ รูปร่างหน้าตามันไม่ต่างอะไรจากแมวที่ซอยพรีเว็ต แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ซอยพรีเว็ตห่างไกลจากฮอกวอตส์ตั้งเยอะ คงจะเป็นคนละตัวกันล่ะมั้ง แต่ที่น่าแปลกคือแมวตัวนั้นจะมาปรากฏตัวเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น มันไม่เคยมาปรากฏตัววันธรรมดาเลย
**
“ ไหนเธอบอกว่าจะพยายามปรุงน้ำยาแก้ไง” ดัมเบิลดอร์ตั้งคำถาม
เซเวอร์รัสถอนหายใจ “ ผมพยายามแล้ว แต่ผมไม่มีเวลาพอ สัญชาตญาณผมยากที่จะฝืนได้ ผมอดไม่ได้จริงๆ”
“ อดไม่ได้ที่จะคลอเคลียเขาน่ะหรือ” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างรู้ทัน “ ว่าแต่แม่ของเธอฝืนได้ยังไง”
“ แม่ไม่ได้อยู่กับเมท เธอหนีไปเป็นกิโลๆ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งฝืนยาก” เซเวอร์รัสว่า
“ ก็ไม่ต้องฝืน” ดัมเบิลดอร์พูดเอาง่ายเข้าว่า “ ฉันไม่เห็นว่าจะเดือดร้อนอะไร”
“ ไม่เดือดร้อนเหรออ!” เซเวอร์รัสร้องเสียงหลง “ ถ้าพอตเตอร์รู้เข้าล่ะก็ คิดไม่ออกเลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อว่า “ ผมไม่มีอะไรสู้มิสแชงได้สักนิด”
ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ ไหนเธอบอกว่ายอมเป็นแมวดีกว่าไง แล้วทำไมต้องกังวลเรื่องมิสแชงด้วย”
เซเวอร์รัสรู้ตัวว่าเขาพลาดไปเสียแล้ว “ ผมแค่สมมติ” เขารีบร้อนแก้ตัว “ ยังไงผมก็ไม่คบกับเขาหรอก ไม่มีทาง”
“ แล้วฉันจะรอดู” ดัมเบิลดอร์พูด เขาเคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับเมทมามาก เมทมักจะดึงดูดกันและกัน โอกาสที่จะปฏิเสธเมทตัวเองนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก อืม เห็นทีเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว อา ไปโรงนกฮูกดีกว่า เขามีจดหมายที่ต้องส่งให้มิสแชงสักหน่อย
โชได้รับจดหมายประหลาดจากใครก็ไม่รู้ จดหมายคงมาส่งถึงเธอด้วยความผิดพลาด เพราะมันเขียนถึงแฮร์รี่ จดหมายนั้นเป็นเหมือนจดหมายสารภาพรักที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขียนถึงแฮร์รี่ ตายล่ะ เธอจะมัวชักช้าไม่ได้แล้ว อาจจะมีคนชิงคบแฮร์รี่ก็ได้ ถ้าเธอมัวแต่เล่นตัวอยู่อย่างนี้ เธอรีบไปตามหาแฮร์รี่ทันที
แฮร์รี่กำลังนั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ เจ้าควัน แมวดำคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เขาตกใจมากเมื่อโชวิ่งมาหาเขา เฮอร์ไมโอนี่ที่เห็นโชวิ่งมาแต่ไกล รีบลากรอนไปทางอื่นทันที
“ อะไรเนี่ย เฮอร์ไมโอนี่” รอนหอบ
“ อย่าอยู่เป็นกขค” เฮอร์ไมโอนี่ขู่ฟ่อ
“ แฮร์รี่” โชหอบ “ ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม”
“ ได้สิ” แฮร์รี่พูด รู้สึกปลื้มปีติกับโชคของตนเป็นอย่างมาก
“ หง่าว” ควันขู่คําราม มันพยายามข่วนโช
“ ตายจริง แมวบ้า”โชพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ เสื้อผ้าฉันเลอะหมดเลย”
“ ควันไป ชู่” แฮร์รี่ดุ “ อย่าเกเรสิ”
ควันจ้องแฮร์รี่เขม็ง ก่อนที่มันจะ..ซ่า
“ อี๋ ไอ้แมวบ้า เสื้อผ้าฉันเหม็นหมด แหวะ” โชพูดอย่างหงุดหงิด วันนี้ดวงซวยจริงๆ
“ ฉันขอโทษนะ” แฮร์รี่เริ่ม
“ ไม่เป็นไร”โชว่า “ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ แหวะ เหม็นไปหมด”
“ ทำไมแกทำแบบนี้” แฮร์รี่ดุควัน “ เกเรใหญ่แล้วนะ”
ควันร้องออกมาเหมือนจะเถียง มันเข้ามาคลอเคลียแฮร์รี่ และแม้ว่าแฮร์รี่จะโกรธมันมาก แต่ก็อดเกาคางให้มันไม่ได้
“ อย่าทำแบบนี้อีกนะ” แฮร์รี่ดุ “เข้าใจไหม”
มันครางอย่างพึงพอใจ
ดัมเบิลดอร์ผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านทางหน้าต่างก็พอใจเช่นกัน “ อย่าหาว่าฉันร้ายเลยนะ แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ เธอก็ไม่รู้ตัวสักที”
“ ดัมเบิลดอร์” มิเนอร์ว่าเรียก “ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ คุณเห็นเซเวอร์รัสไหม ฉันไปหาเขาที่ห้องทำงานแล้วไม่เจอ คุณส่งเขาไปทำภารกิจอะไรหรือเปล่า”
“ เปล่า” ดัมเบิลดอร์ว่า ตายังจับจ้องที่หน้าต่าง
“ แล้วเขาไปไหน” มิเนอร์ว่าตั้งคำถาม
“ บางทีเซเวอร์รัสก็คงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างลึกลับ “ ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานคงมีข่าวดี”
มิเนอร์ว่าสั่นศีรษะ เจ้านายและเพื่อนร่วมงานของเธอคงจะเสียสติไปแล้วกระมัง มีอย่างที่ไหนมองแฮร์รี่เล่นกับแมวแล้วทำท่าปลาบปลื้มเหมือนกับได้ส่งลูกเข้าหอ
" อย่ามายุ่งกับคนของฉัน มิสแชง"
แฮร์รี่รู้สึกว่าสเนปแปลกไป เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ สเนปดูจะพัฒนาขึ้น เขาไม่หาเรื่องแฮร์รี่เหมือนแต่ก่อน พอเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
เฮอร์ไมโอนี่ก็ว่า “ เขาอยู่ฝ่ายเราแล้ว ไม่แปลกหรอก”
ส่วนรอนก็พูดว่า “ หัวเขาคงไปกระแทกอะไรมั้ง”
แต่แฮร์รี่คิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ไม่ใช่แค่สเนปที่ทำตัวแปลกไป ทุกวันเสาร์อาทิตย์มักจะมีแมวตัวหนึ่งมาคลอเคลียเขาอยู่เสมอ รูปร่างหน้าตามันไม่ต่างอะไรจากแมวที่ซอยพรีเว็ต แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ซอยพรีเว็ตห่างไกลจากฮอกวอตส์ตั้งเยอะ คงจะเป็นคนละตัวกันล่ะมั้ง แต่ที่น่าแปลกคือแมวตัวนั้นจะมาปรากฏตัวเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น มันไม่เคยมาปรากฏตัววันธรรมดาเลย
**
“ ไหนเธอบอกว่าจะพยายามปรุงน้ำยาแก้ไง” ดัมเบิลดอร์ตั้งคำถาม
เซเวอร์รัสถอนหายใจ “ ผมพยายามแล้ว แต่ผมไม่มีเวลาพอ สัญชาตญาณผมยากที่จะฝืนได้ ผมอดไม่ได้จริงๆ”
“ อดไม่ได้ที่จะคลอเคลียเขาน่ะหรือ” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างรู้ทัน “ ว่าแต่แม่ของเธอฝืนได้ยังไง”
“ แม่ไม่ได้อยู่กับเมท เธอหนีไปเป็นกิโลๆ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งฝืนยาก” เซเวอร์รัสว่า
“ ก็ไม่ต้องฝืน” ดัมเบิลดอร์พูดเอาง่ายเข้าว่า “ ฉันไม่เห็นว่าจะเดือดร้อนอะไร”
“ ไม่เดือดร้อนเหรออ!” เซเวอร์รัสร้องเสียงหลง “ ถ้าพอตเตอร์รู้เข้าล่ะก็ คิดไม่ออกเลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อว่า “ ผมไม่มีอะไรสู้มิสแชงได้สักนิด”
ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ ไหนเธอบอกว่ายอมเป็นแมวดีกว่าไง แล้วทำไมต้องกังวลเรื่องมิสแชงด้วย”
เซเวอร์รัสรู้ตัวว่าเขาพลาดไปเสียแล้ว “ ผมแค่สมมติ” เขารีบร้อนแก้ตัว “ ยังไงผมก็ไม่คบกับเขาหรอก ไม่มีทาง”
“ แล้วฉันจะรอดู” ดัมเบิลดอร์พูด เขาเคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับเมทมามาก เมทมักจะดึงดูดกันและกัน โอกาสที่จะปฏิเสธเมทตัวเองนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก อืม เห็นทีเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว อา ไปโรงนกฮูกดีกว่า เขามีจดหมายที่ต้องส่งให้มิสแชงสักหน่อย
โชได้รับจดหมายประหลาดจากใครก็ไม่รู้ จดหมายคงมาส่งถึงเธอด้วยความผิดพลาด เพราะมันเขียนถึงแฮร์รี่ จดหมายนั้นเป็นเหมือนจดหมายสารภาพรักที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขียนถึงแฮร์รี่ ตายล่ะ เธอจะมัวชักช้าไม่ได้แล้ว อาจจะมีคนชิงคบแฮร์รี่ก็ได้ ถ้าเธอมัวแต่เล่นตัวอยู่อย่างนี้ เธอรีบไปตามหาแฮร์รี่ทันที
แฮร์รี่กำลังนั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ เจ้าควัน แมวดำคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เขาตกใจมากเมื่อโชวิ่งมาหาเขา เฮอร์ไมโอนี่ที่เห็นโชวิ่งมาแต่ไกล รีบลากรอนไปทางอื่นทันที
“ อะไรเนี่ย เฮอร์ไมโอนี่” รอนหอบ
“ อย่าอยู่เป็นกขค” เฮอร์ไมโอนี่ขู่ฟ่อ
“ แฮร์รี่” โชหอบ “ ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม”
“ ได้สิ” แฮร์รี่พูด รู้สึกปลื้มปีติกับโชคของตนเป็นอย่างมาก
“ หง่าว” ควันขู่คําราม มันพยายามข่วนโช
“ ตายจริง แมวบ้า”โชพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ เสื้อผ้าฉันเลอะหมดเลย”
“ ควันไป ชู่” แฮร์รี่ดุ “ อย่าเกเรสิ”
ควันจ้องแฮร์รี่เขม็ง ก่อนที่มันจะ..ซ่า
“ อี๋ ไอ้แมวบ้า เสื้อผ้าฉันเหม็นหมด แหวะ” โชพูดอย่างหงุดหงิด วันนี้ดวงซวยจริงๆ
“ ฉันขอโทษนะ” แฮร์รี่เริ่ม
“ ไม่เป็นไร”โชว่า “ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ แหวะ เหม็นไปหมด”
“ ทำไมแกทำแบบนี้” แฮร์รี่ดุควัน “ เกเรใหญ่แล้วนะ”
ควันร้องออกมาเหมือนจะเถียง มันเข้ามาคลอเคลียแฮร์รี่ และแม้ว่าแฮร์รี่จะโกรธมันมาก แต่ก็อดเกาคางให้มันไม่ได้
“ อย่าทำแบบนี้อีกนะ” แฮร์รี่ดุ “เข้าใจไหม”
มันครางอย่างพึงพอใจ
ดัมเบิลดอร์ผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านทางหน้าต่างก็พอใจเช่นกัน “ อย่าหาว่าฉันร้ายเลยนะ แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ เธอก็ไม่รู้ตัวสักที”
“ ดัมเบิลดอร์” มิเนอร์ว่าเรียก “ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ คุณเห็นเซเวอร์รัสไหม ฉันไปหาเขาที่ห้องทำงานแล้วไม่เจอ คุณส่งเขาไปทำภารกิจอะไรหรือเปล่า”
“ เปล่า” ดัมเบิลดอร์ว่า ตายังจับจ้องที่หน้าต่าง
“ แล้วเขาไปไหน” มิเนอร์ว่าตั้งคำถาม
“ บางทีเซเวอร์รัสก็คงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างลึกลับ “ ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานคงมีข่าวดี”
มิเนอร์ว่าสั่นศีรษะ เจ้านายและเพื่อนร่วมงานของเธอคงจะเสียสติไปแล้วกระมัง มีอย่างที่ไหนมองแฮร์รี่เล่นกับแมวแล้วทำท่าปลาบปลื้มเหมือนกับได้ส่งลูกเข้าหอ
Talk เอาเซเวอร์รัสร่างแมวมาฝากค่ะ
" อย่ามายุ่งกับคนของฉัน มิสแชง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น