ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
8มค1996
วันนี้เป็นวันที่เซเวอร์รัส สเนป อารมณ์เสียที่สุด ดัมเบิลดอร์คิดว่าเขาว่างมากนักหรือไงถึงให้เขาสอนการสกัดใจให้พอตเตอร์ ความจริงเขาก็ไม่มีอะไรทำหรอก แต่เขาไม่อยากสอนพิเศษให้ใครทั้งนั้น โดยเฉพาะพอตเตอร์ วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันเกิดของเขาแล้ว ใช่ว่าเขาจะใส่ใจเรื่องนี้มากนัก เขาแทบไม่เคยได้รับคำอวยพร อย่าว่าแต่ของขวัญวันเกิดสักชิ้นเลย แต่เขาก็ไม่สนใจหรอก หรืออย่างน้อยๆก็เป็นสิ่งที่เขาบอกกับตัวเอง
******************************************
เขาสอนสกัดใจให้พอตเตอร์เสร็จแล้ว เด็กนั่นดูไร้ความสามารถในเรื่องนี้มาก หรือไม่ก็แค่ไม่พยายาม แน่ล่ะดัมเบิลดอร์ต้องว่าเขาอคติ เขาไม่ปฏิเสธหรอก เขารู้ตัวว่าเขาไม่ใช่อาจารย์ที่ดี เขาอาจเก่งและชำนาญในเรื่องนี้ก็จริง แต่เขาไร้ความสามารถในการถ่ายทอดความรู้อย่างสิ้นเชิง เขาอดคิดถึงเบนจามิน น้องชายต่างแม่ของเขาไม่ได้ เขาไม่ได้ติดต่อเบนจามินมาเกือบปีแล้ว หลังจากเขาต้องทำงานอย่างหนักให้กับภาคี แต่เขารู้ว่าเบนจามินก็ได้เป็นอาจารย์เหมือนกัน แต่เขาคงเป็นอาจารย์ที่มีเสน่ห์น่าดู เซเวอร์รัสถอนหายใจ เขารู้สึกหงุดหงิดมาก เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายมันออกมา เขาไม่สามารถปรุงยาได้ ถ้ายังอยู่ในอารมณ์แบบนี้ และการจัดห้องก็ถือเป็นการระบายอารมณ์ที่ดีทีเดียว
******************************************
มันเรียกได้ไม่เต็มปากว่าเป็นการจัดห้อง ความจริงแล้วเซเวอร์รัสแค่รื้อห้องเท่านั้น และเขาก็พบกล่องไม้ใบหนึ่ง กล่องไม้ที่เขาไม่เคยเปิดเลย กล่องไม้ที่แม่ให้เขาตอนเขาอายุสิบสอง ก่อนจะทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี บัดนี้เซเวอร์รัสยังไม่รู้เลยว่าเขาเกลียดพ่อหรือแม่มากกว่ากัน แม่ที่คอยกอด คอยจูบ พร่ำบอกว่ารักเขา แต่ก็ทิ้งเขาไปแต่งงานใหม่กับชายหนุ่มรุ่นน้องที่อายุห่างจากตัวเองเกือบสิบปีหรือพ่อที่พร่ำบอกว่าเกลียดเขา ฟาดเขา แต่ก็ให้เขากินอาหารครบสามมื้อและหายามาให้เมื่อเขาไม่สบาย ถึงพ่อจะไม่รักแต่ก็มีความรับผิดชอบ. พ่อเพิ่งทิ้งเขาอย่างสิ้นเชิงตอนที่เขาได้เข้าทำงานแล้ว. มือของอาจารย์ปรุงยาสั่นระริกก่อนจะเปิดกล่องไม้ออก. มีจดหมายอยู่ในนั้น เขาคลี่ออกอ่าน
เซวีลูกรัก
แม่ไม่รู้ว่าลูกจะอ่านจดหมายนี้หรือเปล่า แม่อยากบอกขอโทษที่ทิ้งลูกออกมา แม่ทนรับความทุกข์ไม่ไว้แล้ว แม่จึงตัดสินไปหาความสุขที่อื่น แม่เป็นคนขี้ขลาดที่ไม่อาจปกป้องลูก หวังลูกจะให้อภัยแม่ แม่มีอะไรจะให้ลูก เป็นมรดกตระกูลเรามานาน คือการสร้างมนุษย์เทียม ลูกจะได้มีคนรักลูกอย่างแท้จริง แต่เมื่อลูกทำเสร็จแล้ว ให้เผามันทิ้งและอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด เพราะมันผิดกฎหมาย ลูกจงจำไว้ว่า เมื่อสร้างเขาขึ้นมาก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด
ด้วยรักจากแม่
เซเวอร์รัสรู้สึกสับสน เขาจะทำยังไงดี แน่ล่ะ การมีคนรักเป็นสิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มใฝ่ฝันมาตลอด เช่นเดียวกับมนุษย์ปกติทั้งหลาย เขาอาจจะพร่ำบอกกับตัวเองว่า เขาไม่เห็นสนใจเลยว่าใครจะคิดยังไงกับเขา แต่ก็นั่นแหละ เขาแค่หลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น เขาบอกกับตัวเองว่าไม่เห็นสนใจเลยที่มอลลี่ชวนคนอื่นอยู่ทานอาหารเย็น. แต่ไม่ชวนเขา เขาไม่ได้อยากกินอาหารกับพวกนั้นสักหน่อย เขาไม่เห็นสนเลยกับเสียงนินทาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงว่าเขาอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ เขาไม่สนที่นักเรียนเรียกเขาว่าปีศาจค้างคาว แต่เขาไม่สนจริงๆน่ะหรือ มนุษย์ทุกคนก็อยากเป็นคนที่ได้รับการชื่นชมทั้งนั้น ไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอก แต่ระหว่างความเกลียดกับการเมินเฉย เขาเลือกถูกเกลียดดีกว่า และอย่างน้อยๆถึงเด็กนักเรียนไม่รัก ไม่เคารพเขา แต่พวกนั้นก็กลัวเขา การทำให้คนเชื่อฟังมีอยู่สองแบบคือทำให้เขารักเราหรือทำให้เขากลัวเรา การทำให้คนอื่นรักนั้นใช้เวลานาน การทำให้กลัวนั้นง่ายกว่าและเร็วกว่ามาก หรืออย่างน้อยๆก็สำหรับเซเวอร์รัส แต่บัดนี้ จดหมายจากแม่บอกว่าเขาสามารถสร้างคนที่รักเขาโดยไม่มีเงื่อนไขขึ้นมาได้ แต่มันผิดกฎหมาย เขาไม่อาจเสี่ยงทำผิดกฎหมายได้ เขาจะทำลายความไว้วางใจของดัมเบิลดอร์ เขาอาจจะถูกโยนเข้าอัซคาบันก็ได้ เขามองจดหมายนั่นอย่างชั่งใจ มันจะคุ้มค่าหรือไม่หนอ หากเขาลองเสี่ยงทำผิดเพื่อจะได้มีคนที่รักเขาอย่างแท้จริง เขาคิดวนไปวนมา. คงไม่เลวร้ายมากเท่าไหร่หรอก หากเขาจะดูสูตรการสร้างมนุษย์เทียม. การสร้างมนุษย์เทียมยุ่งยากมากทีเดียว. ต้องใช้เวลาถึงสี่สิบวัน และต้องระมัดระวังอย่างมาก หลังจากสร้างเสร็จแล้วก็ต้องรับผิดชอบอีก. โชคยังดีที่ส่วนผสมหาง่ายมาก. แต่อสุจินี่สิ ใบหน้าของอาจารย์วิชาปรุงยาแดงก่ำ. เขาต้องใช้จริงๆหรือนี่ แต่เขาค่อยมากังวลเรื่องนี้ทีหลังก็ได้ ยานี้ไม่อาจปรุงได้หากดวงอาทิตย์ตกดินแล้ว และตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วด้วย เขาควรจะตรวจงานก่อนดีกว่า
******************************************
9มกรา1996
วันนี้เซเวอร์รัสอายุครบ36ปี ไม่มีของขวัญ ไม่มีเค้กวันเกิด. ไม่มีแม้แต่คำอวยพร แต่วันนี้เขาจะสร้างของขวัญล้ำค่าให้ตนเอง เขาตัดสินใจแล้ว เขาตื่นมาตั้งแต่ตีห้า. เฝ้ารอพระอาทิตย์ขึ้น เขาเกลียดการที่ต้องเดินออกจากคุกใต้ดินจริงๆ ชายหนุ่มชอบที่อับชื้นเป็นพิเศษ. แต่เขาไม่ได้กลัวแสงแดดหรอกนะ เพราะฉะนั้นตัดข่าวลือที่ว่าเขาเป็นแวมไพร์ไปได้เลย พระอาทิตย์ขึ้นตอนหกโมงกว่าๆเขารีบวิ่งมาคุกใต้ดินเพื่อเริ่มปรุงยา ส่วนผสมเขาเตรียมครบแล้ว รวมทั้งอสุจิด้วย กว่าจะได้มานี่เลือดตาแทบกระเด็นทีเดียว และเขาก็เริ่มทำการสร้างมนุษย์เทียม
******************************************
ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทีนี้เขาต้องเก็บน้ำยาไว้ในปรอท คอยหยดเลือดทุกเช้าจนกว่าจะครบสี่สิบวัน เขาต้องรักษาอุณหภูมิของมันให้เท่ากับท้องม้า ยากน่าดู แต่ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้หรอก
เขาน่าจะพักผ่อนสักหน่อย เขาเอนตัวลงและรู้สึกวูบไป
******************************************
เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในสถานที่ที่เขาไม่รู้จักมาก่อน เป็นริมแม่น้ำที่น้ำใสราวกับกระจก อาจารย์หนุ่มรู้สึกระแวงมาก เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมเพื่อหาไม้กายสิทธิ์แต่สิ่งที่ปรากฏออกมากลับเป็นคันธนูและลูกศร ถึงจะมีมันก็ไร้ประโยชน์ เขาไม่เคยฝึกยิงธนูมาก่อน เห็นทีเขาจะต้องมาสิ้นชื่อที่นี่เสียแล้ว จะมีคนเสียใจบ้างไหมนะที่เขาตาย จะมีคนเสียดายเขาแน่ๆ แต่เสียใจ สเนปสั่นหัว พยายามขับไล่ความรู้สึกดังกล่าวออกไป แม่น้ำกระเพื่อมขึ้นและสเนปจ้องเขม็ง เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่ขึ้นจากน้ำ เขาค่อยๆเดินอย่างแช่มช้ามาหาสเนป. เดินบนน้ำ! และเขาคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์ปรุงยา สเนปหันขวับไปมองข้างหลัง หวังจะเห็นคนอื่นอยู่ด้วย หมอนี่คงไม่ได้คุกเข่าให้เขาหรอกใช่ไหม
“เจ้าชาย” ชายที่คุกเข่าอยู่พูด “ในที่สุดหม่อมฉันก็มีโอกาสเฝ้าเจ้าชาย” สเนปอ้าปากค้าง “กะ แกเป็นใคร ฉันไม่รู้จักแก แล้วฉันก็ไม่ใช่เจ้าชายด้วย แม่ฉันนามสกุลพริ้นซ์ แต่…
“หม่อมฉันคือนที” ชายแปลกหน้าพูด “และพระองค์ทรงเป็นเจ้าชาย สมเด็จย่าของพระองค์เป็นราชินีแห่งตระกูลกัณหาโคตมะ
“กัณ อะไรนะ”สเนปถาม
“กัณหาโคตมะ เจ้าชาย” นทีอธิบาย “ตระกูลนาคสีดำ”
ก่อนที่สเนปจะทันถามว่านาคคืออะไร นทีก็เริ่มเล่าเรื่องฤๅษีกัศยปที่ให้พรภรรยาทั้งสอง นางกัทรุกับนางวินตา เรื่องของความอิจฉาริษยาและกลอุบาย เรื่องของความแค้นระหว่างครุฑกับนาค
“ครุฑจับนาคกินเป็นอาหาร” นทีว่า “เพราะความแค้นของบรรพชน” เขาถอนหายใจก่อนจะพูดต่อว่า “เคยมีข่าวลือว่าพญาเวนไตย ทำตามคำขอของวิทยาธรตนหนึ่งว่าจะไม่จับนาคกินอีก แต่มันก็คงเป็นแค่ข่าวลือ หรือไม่สัญญานี้ก็ไม่รวมถึงครุฑตัวอื่นๆด้วย แต่ครุฑก็ไม่ได้จับนาคกินได้ทุกตัว ก็มีเงื่อนไขอยู่” นทีเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายของเขา รอคอยให้พระองค์ทรงถาม
สเนปกระแอม เจ้าหมอนี่ นทีหรือชื่ออะไรก็ช่างเถอะ บอกว่าเขาเป็นงูนี่นะ เหลือเชื่อเลย “เเกรู้ได้ไงว่าฉันเป็นพญานาค” สเนปตั้งคำถาม “แล้วนาคมีฤทธิ์อะไรบ้าง”
“พระองค์ไม่ใช่นาคเต็มตัวหรอกเจ้าชาย เป็นเลือดผสมเท่านั้น” นาคมีพิษร้ายแรงเจ้าชาย มีทั้งแบบทำให้เเข็งเป็นหิน พิษแผลไฟไหม้ พิษเน่าเปื่อยหรือทำให้ตายทันทีเหมือนถูกฟ้าผ่า นาคยังมีฤทธิ์ในการแปลงร่างเจ้าชาย. จะแปลงเป็นอะไรก็ได้ แค่เมื่อยามเกิด ยามลอกคราบ..”
“เดี๋ยว เดี๋ยว “ เซเวอร์รัสขัดขึ้น “ลอกคราบเหรอ”
“พวกเราเป็นงู เจ้าชาย” นทีพูดเสียงเรียบ “เวลาลอกคราบเป็นเวลาที่นาคอ่อนแอที่สุด เจ็บปวดและทรมานที่สุด และก็มียามนอนหลับไม่ได้สติ ยามเสพสังวาสกับนาคด้วยกันและยามตาย นาคจะอยู่ในร่างนาค”
"ฉันเคยสลบต่อหน้าคนอื่น ทำไมพวกนั้นไม่เห็นฉันเป็นงูล่ะ แกโกหก" สเนปแย้ง
"พระองค์ทรงกลับร่าง เจ้าชาย" นทียืนยัน "หม่อมฉันใช้นาคมนตร์เปลี่ยนแปลงความทรงจำของพวกเขา จิตใจมนุษย์อ่อนแอมาก เจ้าชาย เขาจะเห็นในสิ่งที่เขาอยากเห็นเท่านั้น" ลงท้ายประโยคนทีพูดเสียงแผ่วค่อย "ยกเว้นแต่ผู้นั้นที่ใจเข้มเเข็งเหลือเกิน"
สเนปนิ่งอึ้ง คำถามร้อยคำถามเวียนอยู่ในหัว ก่อนที่เขาจะพูดว่า “แก หมายความว่าพ่อแม่ฉันมีคนเป็นนาคงั้นหรือ”
“พระบิดาของพระองค์เป็นลูกผสม เจ้าชาย พระอัยกีของเจ้าชายเป็นนาค”นทีตอบ ‘’แต่เขาไม่มีฤทธิ์นาค”
“เพราะอะไรล่ะ”
นทีถอนหายใจ “หม่อมฉันไม่ทราบเจ้าชาย แต่เมื่อนาคมีลูกกับมนุษย์ ลูกจะไม่เป็นนาคแต่เป็นมนุษย์ ยกเว้นลูกผสมนั้นจะไปแต่งงานกับผู้มีเชื้อนาค ลูกถึง…”
“แกต้องการอะไรจากฉัน” สเนปพูดอย่างระแวง “แต่งเรื่องบ้าๆบอๆให้ฉันฟัง แกคิดจริงๆหรือว่าฉันจะเชื่อ ฉันไม่ใช่งู ฉันเป็นมนุษย์”
นทีเงยหน้าขึ้นมอง “เจ้าชาย” เขาพูดเสียงหนักแน่น “ไม่มีมนุษย์ผู้ใดเหมือนเจ้าชายหรอก คุกใต้ดินเป็นที่สำหรับขังนักโทษของมนุษย์ มนุษย์ไม่ชอบสถานที่ชื้นๆ เหมือนพวกเราเหล่านาค แสงแดดทำให้มนุษย์สดใส แต่ทำให้นาคอ่อนแอ ธรรมชาติของเราเป็นพวกขี้โกรธและไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ ยอมรับความจริงเถิดพ่ะย่ะค่ะ จะทรงก้มหัวรับใช้มนุษย์เพื่อประโยชน์อันใด เชิญเสด็จกลับวังบาดาลเถิด”
สเนปนิ่งอึ้ง เขาเริ่มพินิจใจนที และเห็นแต่ความจริงใจในนั้น เจ้านี่พูดความจริง เซเวอร์รัสคิดมาตลอดว่าเขานิสัยแปลกๆ แต่ไม่เคยคิดว่าตนไม่ใช่มนุษย์ ความจริงครั้งนี้เหมือนคลื่นลูกใหญ่ที่โถมซัดเข้าฝั่ง แมัเขาอยากจะปฏิเสธ แต่ก็รู้อยู่แก่ใจ “ฉันไปไม่ได้”สเนปพูด “พวกเขากำลังทำสงครามกัน ฉันต้อง.. “สเนปสั่นหัว “ฉันทิ้งพวกเขาไปตอนนี้ไม่ได้”
“พระองค์ช่างกล้าหาญ”นทีพูดอย่างเลื่อมใส “แต่หม่อมฉันขอเตือนเจ้าชายก่อนว่า พระองค์ต้องควบคุมโทสะ เพราะหากพระองค์ทรงมองผู้ใดด้วยความโกรธ ผู้นั้นจะมีอันตรายถึงชีวิต และหากพระองค์ทรงต้องการหม่อมฉันก็ทรงเรียกตัวได้ตลอด ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หม่อมฉันจะมาหาทันที”
สเนปพยักหน้า นทียื่นเกล็ดสีดำให้ “เมื่อพระองค์กลับไปอาจจะทรงคิดว่าเป็นความฝัน หม่อมฉันขอถวาย จะได้เตือนพระสติว่าเป็นความจริง”
สเนปวูบอีกครั้งหนึ่ง เขาตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน ฝันพิลึกจริงและเขาก็เห็นเกล็ดสีดำในมือ
******************************************
ฉันไม่ใช่มนุษย์ เป็นความคิดที่วนอยู่ในหัวของเซเวอร์รัส ดัมเบิลดอร์จะว่าอย่างไร หากรู้ว่าลูกน้องเป็นงู คิดแล้วก็ช่างเป็นตลกร้าย ตอนที่ดัมเบิลดอร์ยืนยันความบริสุทธิ์ของเขาและให้งานเขาทำก็มีแต่คนพูดว่าดัมเบิลดอร์เก็บงูพิษมาเลี้ยง คนพวกนั้นคงไม่รู้เลยว่ามันเป็นความจริงแบบตรงตัวเลย
เขาพยายามสลัดความคิดเรื่องความเป็นงูออกไป เขาต้องเตรียมการสอนทั้งการปรุงยาและการสกัดใจให้พอตเตอร์ เขาไปตรวจดูขวดมนุษย์เทียมหรือเขาควรจะเรียกว่านาคเทียมของเขาอีกครั้ง ร่ายคาถาตรวจอุณหภูมิและมองมันอย่างหลงใหล. อีก40วันเจอกัน
*****************************************
15มค1996
การสอนสกัดใจใหัพอตเตอร์ยิ่งแย่เข้าไปทุกวัน เด็กนั่นกล้าดียังไงมาร่ายคาถาเกราะวิเศษใส่เขา เข้ามาดูความทรงจำแย่ๆของเขาและทำข้าวของเสียหายด้วย โชคดีที่ขวดมนุษย์เทียมเขาไม่เป็นอะไร เขารู้ว่าพอตเตอร์ต้องสงสัยแน่ที่เขาปรี่เข้าไปหาขวดนั้นก่อนเพื่อน ทั้งๆที่น้ำยาที่หกอยู่ข้างหลังต่างหาก. แต่ใครจะไปสนกันล่ะ
******************************************
แฮร์รี่เกลียดสเนปและเขาเริ่มสงสัยว่าสเนปต้องทำอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ทั้งๆที่ขวดน้ำยาตกแตกเสียหายตั้งหลายขวด แถมน้ำยาบางส่วนก็กัดกร่อนพื้นด้วย สเนปกลับไปดูน้ำยาที่ไม่ได้รับผลกระทบจากคาถาเกราะวิเศษเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น