ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : drama 100℅
แฮร์รี่ตื่นขึ้นในตอนเช้า อารมณ์ไม่ดีนัก เขาไม่เรียกหาสเนปและไม่เล่นของเล่น เขาเอาแต่มองหน้าต่าง เขาแทบไม่กินข้าวเช้าเลย แต่สเนปไม่สนใจ หรืออย่างน้อยเขาก็บอกตัวเองเเบบนั้น เขาเริ่มตรวจดูเด็กชาย แต่แล้วก็ตัดสินใจว่า เขาไม่สนใจหรอกว่าเด็กจะเล่นหรือไม่เล่น แต่ความเงียบเริ่มทำให้เขาหงุดหงิด หลังจากปรุงยาและจดโน้ตอีกเล็กน้อย เขากลับไปหาแฮร์รี่ แฮร์รี่ไม่ได้มีท่าทีรับรู้ว่าเขาเข้ามา เด็กชายยังมองไปที่หน้าต่าง ปากล่างยื่นออกมา
“เธอเป็นอะไร” สเนปถาม เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นมา และพาไปนั่งเก้าอี้ที่เขาเพิ่งเสกไว้เมื่อคืน
เขาสำรวจดูแฮร์รี่ผู้มองเขาอย่างเลื่อนลอย
“พอตเตอร์” สเนปเริ่มกังวล เด็กนี่เป็นอะไร เขาแทบไม่มีปฏิกิริยาเหมือนเด็กทั่วไปเลยด้วยซ้ำ
แฮร์รี่ปิดตาแน่น
“พอตเตอร์ เธอเป็นอะไร”สเนปขมวดคิ้ว
แฮร์รี่เบะปากและเริ่มดิ้น
สเนปลุกขึ้นยืน วางแฮร์รี่ไว้บนเสื่อและนั่งลง “ทำไมไม่เล่นของเล่นล่ะ ฉันคงเกลียดถ้ารู้ว่าฉันไปซื้อของมาเสียเปล่า”
แฮร์รี่หยิบตุ๊กตาแมวขึ้นมา ดวงตาชุ่มน้ำตา”แมว” เขาพึมพำ
“ใช่ มันคือแมว”สเนปสนับสนุน
แฮร์รี่กอดแมวไว้ และน้ำตาไหลลงมาที่แก้ม เขาเคยมีแมว แต่มันหายไปแล้ว หายไปเหมือนพ่อแม่ของเขา
สเนปรีบเช็ดน้ำตาให้ และอุ้มแฮร์รี่นั่งตัก “ขี้แยจัง พอตเตอร์ ร้องไห้กับเรื่องเล็กๆและร้องเบาขนาดนั้น ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็กที่ถูกตามใจจนเสียนิสัยหรอกนะ” สเนปจำได้ว่าดัมเบิลดอร์บอกให้เขาแทนตัวเองด้วยชื่อเวลาพูดกับเด็ก “ศาสตราจารย์สเนปไม่ชอบเด็กหน้าบึ้ง”
“เนป”แฮร์รี่ครางเศร้าๆ
“เธอร้องไห้ทำไม”สเนปถาม
“หม่าม้า!”แฮร์รี่ร้อง
สเนปถอนหายใจ “พอตเตอร์..” เขาลูบหัวแฮร์รี่ “ฉันรู้ ไปเที่ยวข้างนอกกัน”
เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ่น แต่งตัวให้แฮร์รี่ด้วยเสื้อสีเขียว เขาพยายามหวีผมยุ่งๆนั่นและพาแฮร์รี่ไปข้างนอก
แฮร์รี่ร้องเสียงแหลมเมื่อเห็นสวนเล็กๆของสเนป “อู้!”เขาชี้ไปที่ต้นไม้และดอกไม้
“เราจะไปเที่ยวกัน” สเนปบอกแฮร์รี่
“ดัมเบิลดอร์ควรขอบคุณฉันที่ทำให้ไอ้เด็กนี่อารมณ์ดี” สเนปพึมพำกับตนเอง
เขาเปิดประตูรั้วและพาแฮร์รี่ไปสนามเด็กเล่นแถวบ้าน
แฮร์รี่เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาก เขาดึงสเนปและชี้ไปที่ไม้ลื่น”เนป เนป อู้!” ดังนั้นสเนปจึงอุ้มแฮร์รี่ไปนั่งบนไม้ลื่นและผลักเด็กชายเบาๆ
เขาไม่ได้ประคองแฮร์รี่ไปตลอดทางที่ลื่นลง เหมือนที่คนปกติคนอื่นทำกัน แต่ปล่อยให้เด็กชายลื่นลงเอง แฮร์รี่กรีดร้องเมื่อเขาเด้งออกจากไม้ลื่น เขาไม่ได้เจ็บ แต่ประหลาดใจมาก
แฮร์รี่หน้าแดงและเริ่มหัวเราะคิกคัก เขาพยายามปีนขึ้นไม้ลื่น แต่สเนปอุ้มเขาไปบนไม้ลื่นอีกครั้ง
หลังจากเล่นไม้ลื่นอย่างสนุกสนานถึงห้าครั้ง แฮร์รี่เหายใจหอบและเริ่มอารมณ์ดีแบบสุดๆ เขาหัวเราะคิกคักกับตนเองและซุกตัวทีเสื้อคลุมของสเนป ขณะที่พวกเขานั่งที่ม้านั่ง สเนปต้องการให้แฮร์รี่พัก หลังจากผ่านไปได้ไม่กี่นาที เขาก็เริ่มสงบ
“เอาล่ะ”สเนปว่าหลังจากเวลาผ่านไปชั่วครู่ ‘ในเมื่อเธอกลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้ว เราจะกลับกันล่ะ” เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้น พาไปที่ทางออก (รู้สึกขอบคุณ เพราะตอนนี้เขารู้สึกมีคนมอง) แต่แฮร์รี่ประท้วง
"ไม่นะ เนป ไม่นะ” แฮร์รี่ดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา
“เราต้องกลับ” สเนปยืนกราน และเขาก็เห็นหน้าเศร้าๆของแฮร์รี่ “ก็ได้ ไอ้เด็กดื้อ แต่แค่สิบนาทีนะ”
ครั้งนี้แฮร์รี่เล่นในบ่อทราย เขาโยนทรายไปรอบๆและหัวเราะขณะกลิ้งเกลือกลงบนทราย สเนปตัดสินใจว่ามันจะสกปรกเกินไป ดังนั้นเขาจึงพาเด็กชายไปเล่นที่อื่น แฮร์รี่ชี้ไปที่ม้ากระดก
เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดรำคาญคนที่เดินไปมา แต่เมื่อแฮร์รี่ยิ้มให้เขา เขาก็รู้สึกดีขึ้น
เขาวางแฮร์รี่ไว้ที่นั่งม้ากระดก เขาอยากใช้เวทมนต์ให้ม้ากระดกขึ้นลงด้วยตัวเอง แต่เขารู้ว่ามีมักเกิ้ลอยู่แถวนี้ เขานั่งลงอีกฝั่งอย่างเสียไม่ได้
แฺฮร์รี่โบกมือไปมาและหัวเราะคิกคัก
ในที่สุดก็ถึงเวลากลับบ้านเสียที สเนปอุ้มแฮร์รี่ขึ้น เขารู้สึกเหนื่อยมากและเริ่มหงุดหงิด เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขานั่งลงที่โซฟา ดื่มกาแฟเพื่อเติมพลังงานให้ตัวเอง แฮร์รี่สนุกสนานดับการนั่งบนตักสเนปและเล่นตุ๊กตากระต่าย
เมื่อสเนปดิ่มกาแฟจนหมด เขาพยายามเอาแฮร์รี่ออกไปจากตัก แต่แฮร์รี่ยึดเสื้อคลุมเขาไว้แน่น
“อะไรเนี่ย หยุดนะ พอตเตอร์ ทำงี้หมายความว่าไง”สเนปถาม
“เนป!” แฮร์รี่ร้อง
“ทำไมอวดดีขนาด..”สเนปเริ่มต้น แต่เขาก็ยอมแพ้
แฮร์รี่ส่งยิ้มเป็นประกายให้สเนปและชี้ไปที่ชั้นหนังสือ ร้อง “อู้!”
“เธออยากอ่านเหรอ” สเนปถาม รู้สึกพอใจ เขาไปเอาหนังสือ มันเกี่ยวกับการปรุงยาสูตรต่างๆ เขาไม่แน่ใจนักหรอกว่าแฮร์รี่จะเข้าใจ
แต่แฮร์รี่สนุกกับมัน เขาพิงหน้าอกสเนปและชี้ไปที่ภาพน่าสนใจ พึมพำว่า”อู้” และเงยหน้ามองสเนป สเนปอ่านชื่อยาตัวหนึ่ง “น้ำยาฟื้นตัว”
.
แฮร์รี่ชี้ไปที่ยาอีกตัวหนึ่งที่อยู่ทางด้านขวา
“อมอร์เทเรีย ยาสร้างความรักที่ฤทธิ์แรงที่สุดในโลก"
“รัก!” นี่เป็นอีกคำนึงที่แฮร์รี่ได้เรียนรู้จากการใช้ชีวิตอยู่สั้นๆกับพ่อแม่
สเนปเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น
“รักเนป!”แฮร์รี่ร้องและระเบิดเสียงหัวเราะ
สเนปเพิ่งกล่อมแฮร์รี่หลับ (เขาเริ่มหงุดหงิดเพราะพลังงานอันล้นเหลือของแฮร์รี่) เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น
ทันใดนั้นเอง แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่ง ตื่นเต็มตาอีกครั้ง “อู้!”เขาร้อง ชี้ไปทางต้นเสียง
“ดีล่ะ” สเนปพึมพำอย่างโกรธๆ ตั้งใจสาปแขกผู้มาเยือน
แต่กลับเป็นมักกอนนากัลกับดัมเบิลดอร์
“โอ้!”สเนปพูด “สวัสดี มิเนอร์ว่า อัลบัส เชิญเข้ามาในบ้านก่อน”
“ขอบใจ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ตอบ มิเนอร์ผงกหัวเร็วๆให้เขา
สเนปพาเขาไปที่ห้องนั่งเล่น แฮร์รี่นั่งอยู่บนโซฟา มองพวกเขาอย่างสนใจ เมื่อเด็กชายเห็นมิเนอร์ว่า เขาเริ่มรู้สึกกลัว
ผู้หญิงคนนี้จะมาพาเขาไปใช่มั้ย เหมือนที่เธอเคยพาเขาออกมาจากพวกเดอร์สลีย์
“เชิญนั่ง” สเนปโบกไม้กายสิทธิ์ กาน้ำชาและคุกกี้ปรากฏขึ้นบนโต๊ะ
พวกเขานั่งลง มิเนอร์ว่ายิ้มให้แฮร์รี่ที่ยังคงตื่นกลัว
เธอเดินเข้าไปหาเขาเพื่อที่จะอุ้ม แต่เด็กชายดิ้นและส่งเสียงครวญคราง”เขาเป็นอะไร” มิเนอร์มองสเนปอย่างกล่าวหา
“ตอนแรกเขายังอารมณ์ดีอยู่เลย” สเนปว่า “ตอนเราไป..สนามเด็กเล่น”
“คุณไปสนามเด็กเล่นเหรอ” มิเนอร์ว่าถาม น้ำเสียงไม่อยากเชื่อ
“เด็กนี่ทั้งดื้อทั้งซน” สเนปพูดอย่างปกป้องตนเอง
ดัมเบิลดอร์ขัด “เอาล่ะ เซเวอร์รัส และเราก็มาที่นี่เพื่อแบ่งเบาภาระเธอ มิสซิสอาราเบลลา ฟิกซ์ เต็มใจจะดูแลแฮร์รี่มากกว่า”
เกิดความเงียบที่น่ากลัวขึ้น
มิเนอร์ว่าจ้องดัมเบิลดอร์ อ้าปากค้าง ดัมเบิลดอร์ยังคงยิ้ม สเนปรู้สึกตกใจมาก แฮร์รี่ยืนตัวงอหลังที่นั่งของสเนป
“อะ อะไรนะ” สเนปถาม
“เซเวอร์รัส ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่อยากดูแลแฮร์รี” ดัมเบิลดอร์พูด เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น
“ผม..แน่ล่ะ แต่ถ้าเธอเป็นคนที่เหมาะสมที่จะดูแลพอต..”
“ไม่ต้องสงสัยเลย”
“ดัมเบิลดอร์” มิเนอร์ว่าพูดอย่างหนักแน่น “คุณหมายความว่าไง”
“หมายความอย่างที่พูดแหละ มิเนอร์ว่า ผมเริ่มรู้สึกผิดที่ทิ้งให้แฮร์รี่อยู่กับเซเวอร์รัส ตอนนี้เขาดูแย่มาก ถ้าผม..”
สเนปลุกขึ้นยืนและแฮร์รี่เริ่มกอดก่ายเขา “ดัมเบิลดอร์ คุณเอาพอตเตอร์ไปไม่ได้” สเนปคำราม
“เธออยากให้เขาอยู่รึ”
สเนปหน้าแดงก่ำ”เขาเป็นลูกของพอตเตอร์” สเนปพูดอย่างโกรธๆ”แน่ล่ะว่าไม่”
“ดีแล้ว แฮร์รี่มานี่”
สเนปหน้าซีด มิเนอร์ว่ามองดัมเบิลดอร์และมองสเนป
แฮร์รี่ไม่ขยับ
”มาเถอะ แฮร์รี่”ดัมเบิลดอร์เร่ง
แฮร์รี่หน้าซีดและแอบหลังขาสเนป สเนปอุ้มเขาขึ้นมาและเดินไปหาดัมเบิลดอร์
“ไม่นะ เนป” แฮร์รี่ดิ้นให้พ้นจากมือจองดัมเบิลดอร์ ชายแก่รู้สึกประหลาดใจมาก
สเนปแกะข้อมือแฮร์รี่ออกจากเสื้อคลุม “พอตเตอร์ อย่า” สเนปเตือน
“เนป! อ้า เนป” พวกเขาจะพาเขาไปจากเนป เขาไม่อยากไปนี่
ดัมเบิลดอร์พยายามดึงตัวแฮร์รี่มา “เขาเป็นอะไรไป” ดัมเบิลดอร์ดูกังวล
เแฮร์รี่เริ่มร้องไห้ หน้าแดง น้ำตาไหลพรากๆ “ไม่นะ เนป ไม่นะ”เขาร้อง
สเนปไม่รู้ว่าเขาควรทำยังไง เขาพยายามแกะแฮร์รี่ออกจากเสื้อคลุม แต่เด็กชายเกาะเขาไว้แน่นเหมือนมีแม่เหล็กดูด
“ว้า ไม่นะ” แฮร์รีสะอึกสะอื้น
“พอตเตอร์ อย่าได้ทำตัว..”สเนปว่าอย่างอ่อนแรง
แฮร์รี่สะอึกสะอื้นและเตะดัมเบิลดอร์
“โอ้ ปฏิกิริยาน่าประหลาดใจมาก” มิเนอร์ว่าลุกขึ้นยืน “ฉันไม่รู้เลยนะว่าคุณเข้ากับเด็กได้ดี”
สเนปกลอกตาไปมาอย่างรังเกียจ เขาไม่แน่ใจนักว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งของแฮร์รี่
“อาจารย์ใหญ่” สเนปพูดเสียงเย็น” ถ้าพอตเตอร์อยากอยู่กับผม ก็ไม่เห็นจำเป็นที่ต้องให้เขาไปอยู่กับอาราเบลลา ฟิกส์”
ดัมเบิลดอร์ดอร์ตัวแข็งทื่อและยิ้มแปลกๆ “แน่ล่ะ”
มิเนอร์ว่ากระพริบตา “อะไรเนี่ย”
“ผมแค่ทดสอบดูนิดหน่อย “ ดัมเบิลดอร์หัวเราะ “ดูว่าเขาไปกันได้ดีมั้ย และผมเห็นว่าเขาสองคนผูกพันกัน”
“ผะ ผูกพันเหรอ ผมเนี่ยนะ” สเนปตะกุกตะกัก
“ใช่แล้ว เซเวอร์รัส”ดัมเบิลดอร์ยิ้ม “หน้าเธอมันบอก”
“งั้นคุณก็ดูผิดแล้ว” สเนปตวาด
แฮร์รี่ยังคงร้องไห้
“ผมจะปลอบเขา”สเนปพูดเชิงขอโทษและเริ่มอายนิดๆที่แฮร์รี่ยังพึมพำชื่อเขา”ขอตัวก่อน เดี๋ยวผมมา”.
มิเนอร์ว่าดูกังวล แต่ดัมเบิลดอร์พยักหน้า
สเนปพาแฮร์รี่ไปที่ห้องนอนและพูดเสียงเข้ม “พอได้แล้ว พอตเตอร์”
แฮร์รี่สูกจมูก ลืมตาข้างหนึ่งขึ้น “เนปเหรอ” เขาคราง
“นั่นแหละชื่อฉัน” สเนปขู่ฟ่อ แต่เขาขยี้ผมของแฮร์รี่ ในที่สุดเขาก็ดึงแฮร์รี่ออกไปจากเสื้อคลุมได้สำเร็จ เขาวางแฮร์รี่ลงบนเตียง “เอาล่ะ ตอนนี้เรามีเวลาพูดถึงพฤติกรรมแย่ๆเมื่อกี้นี้ ฉันไม่ให้เธอโตขึ้นเป็นเด็กที่ถูกตามใจจนเสียนิสัยหรอกนะ”
“รักเนป” แฮร์รี่กระซิบ หลังจากสเนปดุเขา
สเนปตัวแข็งทื่อ เขาไม่รู้จะตอบยังไง. ไม่เคยมีใครรักเขามาก่อน นี่เป็นเรื่องใหม่สำหรับเขา
“ใจเย็นนะ เด็กดี” สเนปปลอบ เช็ดน้ำตาให้แฮร์รี่ แฮร์รี่ดูเหนื่อยมากเพราะเขานอนลงโดยไม่ขัดขืนเลย
สเนปเริ่มเดินออกนอกห้อง
เมื่อแฮร์รี่เห็นสเนปเดินออกจากห้อง เขาชูแขนขึ้น “ไม่นะ”
“ใจเย็นพอตเตอร์ เดี๋ยวฉันมา”สเนปให้คำมั่น
แฮร์รี่ดูจะเข้าใจ เขาสูดน้ำมูกอีกครั้งและ.ซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม
เมื่อสเนปกลับมาทึ่ห้องนั่งเล่น เขาดูโกรธดัมเบิลดอร์มาก
“คุณคิดว่ามันจำเป็นนักเหรอ ดัมเบิลดอร์'' สเนปตั้งคำถาม
เขาดูโกรธจัด มิเนอร์ว่าก็มองดัมเบิลดอร์อย่างโกรธๆเช่นกัน. แต่ชายแก่ยังคงสงบ
“ทำไมล่ะเซเวอร์รัส บางครั้งเรื่องตื่นเต้นเล็กๆน้อยๆก็ช่วยบอกความ..”
“คุณทำให้เขาเสียใจ! การเล่นละครนี่ไม่จำเป็นสักนิด”
“ฉันเห็นด้วย” มิเนอร์ว่าสนับสนุน
“เราพบเรื่องดีๆหลายอย่างนะ มิเนอร์ว่า เรารู้ว่าพวกเขาต้องอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแน่ และผมตัดสินใจไม่ผิด”
สเนปมองดัมเบิลดอร์ มีคำว่า”ผมยอมแพ้” อยู่บนหน้า เขาตัดสินใจไม่เถียงกับชายคนนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น