ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 21
แฮร์รี่มองควันอย่างเป็นห่วง แม้ว่าลมหายใจของควันจะสม่ำเสมอดีแล้วและมาดามพรอมฟรีย์ก็ยืนยันว่ามันปลอดภัย แต่ที่ไม่ฟื้นเพราะเวทมนตร์กำลังรักษาตัวอยู่ แฮร์รี่แวะมาหาควันทุกครั้งที่ว่าง ตอนกลางคืนก็มานอนเฝ้า
“ เป็นอาทิตย์แล้วนะครับ” แฮร์รี่พูดกระซิบข้างหู มือเกาคางมันไปด้วย “ เมื่อไหร่คุณจะฟื้น ผมทรมานมากนะ รู้ไหม”
ควันไม่ตอบ แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่ามันได้ยินหรือเปล่า แต่เขาก็ยังพูดต่อ
“ ผมให้อภัยคุณแล้วนะ แล้วคุณให้อภัยผมหรือเปล่า”
ยังไม่มีคำตอบ ควันยังคงหลับสนิท
“ สเนปเป็นยังไงบ้าง” ซิเรียสถาม ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อี้ข้างเตียงคน เอ่อ แมวป่วย
“ ก็อย่างที่เห็นนี่แหละครับ” แฮร์รี่พูดเศร้าๆพลางชี้ไปที่ควัน “ ยังไม่ฟื้นสักที”
ซิเรียสลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ปลายเตียง “ เฮ้ สเนป แกต้องรีบฟื้นนะ”
ควันเริ่มขยับตัวเล็กน้อยพลางส่งเสียงคราง
“ควันๆๆ” แฮร์รี่ร้อง เขารีบรุดเดินมาหาควัน
ควันลืมตาขึ้น มันมองแฮร์รี่ด้วยดวงตาใสแจ๋ว
น้ำตาของแฮร์รี่เกือบไหลด้วยความปีติยินดี เขากำลังจะถลาไปกอดควัน แต่ซิเรียสรั้งตัวเขาไว้
“ ป๊อปปี้” ซิเรียสตะโกน “ สเนปฟื้นแล้ว มาดูมันหน่อยเร็ว”
นางพยาบาลกระวีกระวาดเข้ามา เธอชักไม้กายสิทธิ์ออกมา ร่ายคาถาและพยักหน้าอย่างพอใจ
“ ใช้ได้แล้ว ศาสตราจารย์สเนป” เธอรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันที่ต้องเรียกแมวว่าศาสตราจารย์
“ เหมียว” ควันร้อง มันลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้าไปคลอเคลียแฮร์รี่
แฮร์รี่ลูบหัวมันอย่างเหม่อลอย “ เมื่อไหร่เขาจะกลับมาเป็นคนครับ” แฮร์รี่ถามขึ้นมาโดยไม่ได้เจาะจงว่าถามใคร
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “ ฉันไม่ค่อยมีความรู้เรื่องแมวมนุษย์เท่าไหร่”
แฮร์รี่หันไปมองซิเรียสอย่างมีความหวัง แต่ซิเรียสส่ายหน้า
“ ฉันรู้เรื่องมนุษย์หมาป่า แฮร์รี่” ซิเรียสพูดอย่างเคร่งขรึม “ ไม่ใช่เรื่องแมวมนุษย์”
ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามาในห้องพยาบาล รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนใบหน้า เมื่อเขาเห็นว่าควันฟื้นแล้ว
“ เซเวอร์รัส” เขาเรียก อยากรู้ว่าแมวตัวนี้ยังมีความทรงจำของมนุษย์อยู่หรือเปล่า เขากลัวเหลือเกินว่าจะช่วยได้แค่ชีวิต
ควันผละจากแฮร์รี่ไปหาดัมเบิลดอร์
“ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างปีติ ใช้มือลูบหัวมัน “ เธอจำฉันได้ไหม ถ้าจำได้ให้ร้องเหมียว3ครั้ง”
ควันมองดัมเบิลดอร์ด้วยสายตาดูถูกที่เหมือนร่างมนุษย์ของเขาไม่มีผิด แต่ก็ยอมทำตาม
“ เขาจะกลับเป็นมนุษย์ได้อีกไหมครับ” แฮร์รี่ถามอย่างกังวล
ดัมเบิลดอร์มองควันกับแฮร์รี่สลับกันไปมา “ เงื่อนไขของเผ่าพันธุ์เขาคือเขากับเมทต้องยอมรับกันและกันถึงจะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้”
“ ผมยอมรับเขา” แฮร์รี่รีบพูด “ ผมยอมรับเขาทุกอย่าง”
“ แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างจริงจัง “ คำว่ายอมรับไม่ใช่แค่เธอยอมรับว่าเขาเป็นเพื่อน เป็นอาจารย์หรือว่าแม้แต่เป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ เธอต้องยอมรับเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่จะเป็นคนรักของเธอ ฉันขอให้เธอมั่นใจในการตัดสินใจนี้”
แววตาของแฮร์รี่ฉายแววมุ่งมั่น เขารู้ใจของตัวเองตั้งแต่รู้ว่าควันหายไป เขารู้ดีว่าเขาขาดควันไม่ได้ ส่วนความรู้สึกของเขากับสเนปในร่างมนุษย์นั้นก็ต้องยอมรับว่าค่อนข้างซับซ้อน มันเริ่มจากความเกลียดชังก่อน แต่หลังจากที่เขาเรียนสกัดใจกับสเนป ได้รับรู้ชีวิตในอีกแง่ของผู้ชายคนนี้ เขาก็ต้องยอมรับว่าแม้ไม่อาจเรียกได้ว่าความรักแต่ก็เป็นความรู้สึกดีๆที่พร้อมจะพัฒนาต่อไป
“ ผมมั่นใจ”แฮร์รี่พูด “ ผมไม่อาจจะพูดได้หรอกว่าผมรักเขา แต่ถ้าตอนนี้ผมจำเป็นต้องเลือกคนที่อยู่เคียงข้างผมไปตลอดชีวิตจริง เขาจะเป็นตัวเลือกแรกของผม”
“ แล้วฉันล่ะ แฮร์รี่” ซิเรียสประท้วงเบาๆ
“ มันไม่เหมือนกันนะครับ ซิเรียส” แฮร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ “ คุณเป็นพ่อทูนหัวของผม มันคนละเรื่องเลย”
ซิเรียสส่งเสียงหัวเราะที่ฟังเหมือนเสียงเห่า “ ฉันล้อเล่นน่ะ แฮร์รี่”
“ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะเต็มใจรับผมหรือเปล่า” แฮร์รี่ว่า พลางมองควันอย่างเศร้าใจ “ เขาอาจจะอยากเป็นแมวไปตลอดชีวิตมากกว่าจะอยู่กับผมก็ได้”
“เหมียวๆๆๆ” ควันร้องเหมือนประท้วง กล้ามเนื้อของมันหดเกร็ง ใบหน้าของมันยับยู่ยี่เหมือนกับว่าใช้สมาธิอย่างหนักและแล้วก็ค่อยเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ ขาหน้าของมันค่อยๆกลายเป็นมือ ขาหลังของมันยาวขึ้นและเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดแทนที่จะเป็นสีดำ ใบหน้าของมันเริ่มกลับมาเป็นมนุษย์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีหูและหางอยู่
เซเวอร์รัส สเนปลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหาแฮร์รี่ จับคางของเด็กหนุ่มให้สบตากับเขา “ เธอชอบคิดไปเอง แฮร์รี่” เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ ฉันเต็มใจรับเธออยู่แล้ว”
ดัมเบิลดอร์โบกไม้กายสิทธิ์ ประกายไฟสีรุ้งพุ่งออกมา “ ยินดีด้วย ฉันขอเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเธอนะ เซเวอร์รัส”
เซเวอร์รัสหันมามองดัมเบิลดอร์ “ คุณหมายความว่ายังไงที่จะเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายผม”
“ ก็ตอนที่พวกเธอแต่งงานกันไง” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง
“ ผมไม่เคยคิดถึงขั้นนั้นเลยนะ” เซเวอร์รัสพูด หน้าแดงก่ำ
ดัมเบิลดอร์หัวเราะ เสียงหัวเราะดังกังวานไปทั่ว
“ เป็นอาทิตย์แล้วนะครับ” แฮร์รี่พูดกระซิบข้างหู มือเกาคางมันไปด้วย “ เมื่อไหร่คุณจะฟื้น ผมทรมานมากนะ รู้ไหม”
ควันไม่ตอบ แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่ามันได้ยินหรือเปล่า แต่เขาก็ยังพูดต่อ
“ ผมให้อภัยคุณแล้วนะ แล้วคุณให้อภัยผมหรือเปล่า”
ยังไม่มีคำตอบ ควันยังคงหลับสนิท
“ สเนปเป็นยังไงบ้าง” ซิเรียสถาม ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อี้ข้างเตียงคน เอ่อ แมวป่วย
“ ก็อย่างที่เห็นนี่แหละครับ” แฮร์รี่พูดเศร้าๆพลางชี้ไปที่ควัน “ ยังไม่ฟื้นสักที”
ซิเรียสลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ปลายเตียง “ เฮ้ สเนป แกต้องรีบฟื้นนะ”
ควันเริ่มขยับตัวเล็กน้อยพลางส่งเสียงคราง
“ควันๆๆ” แฮร์รี่ร้อง เขารีบรุดเดินมาหาควัน
ควันลืมตาขึ้น มันมองแฮร์รี่ด้วยดวงตาใสแจ๋ว
น้ำตาของแฮร์รี่เกือบไหลด้วยความปีติยินดี เขากำลังจะถลาไปกอดควัน แต่ซิเรียสรั้งตัวเขาไว้
“ ป๊อปปี้” ซิเรียสตะโกน “ สเนปฟื้นแล้ว มาดูมันหน่อยเร็ว”
นางพยาบาลกระวีกระวาดเข้ามา เธอชักไม้กายสิทธิ์ออกมา ร่ายคาถาและพยักหน้าอย่างพอใจ
“ ใช้ได้แล้ว ศาสตราจารย์สเนป” เธอรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันที่ต้องเรียกแมวว่าศาสตราจารย์
“ เหมียว” ควันร้อง มันลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้าไปคลอเคลียแฮร์รี่
แฮร์รี่ลูบหัวมันอย่างเหม่อลอย “ เมื่อไหร่เขาจะกลับมาเป็นคนครับ” แฮร์รี่ถามขึ้นมาโดยไม่ได้เจาะจงว่าถามใคร
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “ ฉันไม่ค่อยมีความรู้เรื่องแมวมนุษย์เท่าไหร่”
แฮร์รี่หันไปมองซิเรียสอย่างมีความหวัง แต่ซิเรียสส่ายหน้า
“ ฉันรู้เรื่องมนุษย์หมาป่า แฮร์รี่” ซิเรียสพูดอย่างเคร่งขรึม “ ไม่ใช่เรื่องแมวมนุษย์”
ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามาในห้องพยาบาล รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนใบหน้า เมื่อเขาเห็นว่าควันฟื้นแล้ว
“ เซเวอร์รัส” เขาเรียก อยากรู้ว่าแมวตัวนี้ยังมีความทรงจำของมนุษย์อยู่หรือเปล่า เขากลัวเหลือเกินว่าจะช่วยได้แค่ชีวิต
ควันผละจากแฮร์รี่ไปหาดัมเบิลดอร์
“ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างปีติ ใช้มือลูบหัวมัน “ เธอจำฉันได้ไหม ถ้าจำได้ให้ร้องเหมียว3ครั้ง”
ควันมองดัมเบิลดอร์ด้วยสายตาดูถูกที่เหมือนร่างมนุษย์ของเขาไม่มีผิด แต่ก็ยอมทำตาม
“ เขาจะกลับเป็นมนุษย์ได้อีกไหมครับ” แฮร์รี่ถามอย่างกังวล
ดัมเบิลดอร์มองควันกับแฮร์รี่สลับกันไปมา “ เงื่อนไขของเผ่าพันธุ์เขาคือเขากับเมทต้องยอมรับกันและกันถึงจะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้”
“ ผมยอมรับเขา” แฮร์รี่รีบพูด “ ผมยอมรับเขาทุกอย่าง”
“ แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างจริงจัง “ คำว่ายอมรับไม่ใช่แค่เธอยอมรับว่าเขาเป็นเพื่อน เป็นอาจารย์หรือว่าแม้แต่เป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ เธอต้องยอมรับเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่จะเป็นคนรักของเธอ ฉันขอให้เธอมั่นใจในการตัดสินใจนี้”
แววตาของแฮร์รี่ฉายแววมุ่งมั่น เขารู้ใจของตัวเองตั้งแต่รู้ว่าควันหายไป เขารู้ดีว่าเขาขาดควันไม่ได้ ส่วนความรู้สึกของเขากับสเนปในร่างมนุษย์นั้นก็ต้องยอมรับว่าค่อนข้างซับซ้อน มันเริ่มจากความเกลียดชังก่อน แต่หลังจากที่เขาเรียนสกัดใจกับสเนป ได้รับรู้ชีวิตในอีกแง่ของผู้ชายคนนี้ เขาก็ต้องยอมรับว่าแม้ไม่อาจเรียกได้ว่าความรักแต่ก็เป็นความรู้สึกดีๆที่พร้อมจะพัฒนาต่อไป
“ ผมมั่นใจ”แฮร์รี่พูด “ ผมไม่อาจจะพูดได้หรอกว่าผมรักเขา แต่ถ้าตอนนี้ผมจำเป็นต้องเลือกคนที่อยู่เคียงข้างผมไปตลอดชีวิตจริง เขาจะเป็นตัวเลือกแรกของผม”
“ แล้วฉันล่ะ แฮร์รี่” ซิเรียสประท้วงเบาๆ
“ มันไม่เหมือนกันนะครับ ซิเรียส” แฮร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ “ คุณเป็นพ่อทูนหัวของผม มันคนละเรื่องเลย”
ซิเรียสส่งเสียงหัวเราะที่ฟังเหมือนเสียงเห่า “ ฉันล้อเล่นน่ะ แฮร์รี่”
“ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะเต็มใจรับผมหรือเปล่า” แฮร์รี่ว่า พลางมองควันอย่างเศร้าใจ “ เขาอาจจะอยากเป็นแมวไปตลอดชีวิตมากกว่าจะอยู่กับผมก็ได้”
“เหมียวๆๆๆ” ควันร้องเหมือนประท้วง กล้ามเนื้อของมันหดเกร็ง ใบหน้าของมันยับยู่ยี่เหมือนกับว่าใช้สมาธิอย่างหนักและแล้วก็ค่อยเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ ขาหน้าของมันค่อยๆกลายเป็นมือ ขาหลังของมันยาวขึ้นและเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดแทนที่จะเป็นสีดำ ใบหน้าของมันเริ่มกลับมาเป็นมนุษย์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีหูและหางอยู่
เซเวอร์รัส สเนปลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหาแฮร์รี่ จับคางของเด็กหนุ่มให้สบตากับเขา “ เธอชอบคิดไปเอง แฮร์รี่” เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ ฉันเต็มใจรับเธออยู่แล้ว”
ดัมเบิลดอร์โบกไม้กายสิทธิ์ ประกายไฟสีรุ้งพุ่งออกมา “ ยินดีด้วย ฉันขอเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเธอนะ เซเวอร์รัส”
เซเวอร์รัสหันมามองดัมเบิลดอร์ “ คุณหมายความว่ายังไงที่จะเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายผม”
“ ก็ตอนที่พวกเธอแต่งงานกันไง” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง
“ ผมไม่เคยคิดถึงขั้นนั้นเลยนะ” เซเวอร์รัสพูด หน้าแดงก่ำ
ดัมเบิลดอร์หัวเราะ เสียงหัวเราะดังกังวานไปทั่ว
Talk ตอนหน้าน่าจะเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
" ฉันเต็มใจ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น