better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #22 : 20

ดัมเบิลดอร์มองเศษหูที่แฮร์รี่นำมาให้ดูอย่างพินิจพิจารณา เขาสามารถร่ายเวทติดตามได้โดยง่าย เขาไม่อยากทำอะไรมากไปกว่าฆ่าผู้หญิงเสียสติคนนั้นเสีย แต่เขาไม่แน่ใจว่าเซเวอร์รัสจะปลอดภัยไหม เขาต้องวางแผนให้รอบคอบ
“ ออร์เดล” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างจริงจัง “ เธอจะไปกับฉันไหม” ออร์เดลเข้าร่วมปฏิบัติการค้นหาครั้งนี้ด้วยร่วมกับรีมัส ซิเรียสและแฮร์รี่ เป็นกลุ่มที่พิลึกจริงๆ
ออร์เดลพยักหน้า “ ผมอาจจะเกลี้ยกล่อมเธอได้” เขาว่า แม้จะไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองพูดเลย
“ งั้นเราก็ไปกันได้แล้ว” ซิเรียสพูดอย่างร้อนรน เขาทนเห็นลูกทูนหัวของเขาเสียใจอีกไม่ได้แม้เพียงวินาทีเดียว ถ้าการจับเจ้าแมวขี้เรื้อนนั่นกลับมาทำให้แฮร์รี่มีความสุขเขาก็จะทำ
“ ผมไปด้วย” แฮร์รี่พูด “ ผมจะไปด้วย”
“ ฉันไม่คิดว่า..” รีมัสเริ่ม แต่ดัมเบิลดอร์ขัดเขา
“ แฮร์รี่ควรจะไปกับพวกเรา พวกเขามีสายสัมพันธ์ต่อกัน”
**
เบลลาทริกซ์ไม่เคยปีติยินดีเท่านี้มาก่อน เธอกำลังจะได้แก้แค้น เธอกำลังแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้อง เธออยากจะฆ่าเจ้าแมวนี่ แต่เธอจำเป็นต้องหาสูตรยาแก้จากมันก่อน ยาที่ทำให้เจ้านายของเธอกลับมาเห็นความสำคัญของเลือดบริสุทธิ์อีกครั้ง เธอใช้เชือกรัดคอมันแน่นพอที่จะทำให้มันทรมานแต่ยังไม่ตาย
“ บอกมาเดี๋ยวนี้ สเนป” เธอขู่ฟ่อ “ กลับร่างเป็นมนุษย์แล้วบอกฉันซะ แกให้ยาอะไรจอมมาร”
ควันพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหายใจไม่ออก ถ้าเพียงแต่มันกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ ไม่ใช่เพื่อตอบคำถาม แต่เพื่อจัดการ
ประตูเปิดผางออก คนสี่คนเข้ามาข้างใน เบลลาทริกซ์หันขวับไปมอง
“ เจ้านาย” เธอพูดเสียงอ่อนหวาน ในที่สุดเขาก็มาหาเธอ เขาจะได้รู้ว่าเธอสำคัญที่สุด เธอคนเดียวที่หวังดีกับเขา เธอเท่านั้นที่เขาจะเชื่อใจได้ เธอไม่สนใจอีกสามคนที่เหลือ มันเป็นเพียงแค่เศษสวะเมื่อเทียบกับเจ้านาย
ดัมเบิลดอร์โบกไม้กายสิทธิ์แก้เชือกที่ผูกรัดควัน เขาอุ้มมันขึ้นมา มันอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ อย่าตายนะ เซเวอร์รัส เข้มแข็งไว้” เขากระซิบ
“ แกจะพามันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เบลลาทริกซ์ตะโกน หันเหความสนใจมาที่ดัมเบิลดอร์ “ มันจะต้องชดใช้”
“ เธอเลิกบ้าสักทีเถอะ เบลล่า” ซิเรียสพูดด้วยน้ำเสียงออกจะเบื่อหน่าย “ อายจริงๆที่เป็นญาติกับเธอ”
“ หุบปาก ไอ้คนทรยศต่อเลือด” เธอกรีดร้อง “ แกไม่มีสิทธิ์ใช้นามสกุลแบล็คที่สูงส่ง ไม่มีสิทธิ์”
“ เบลล่า” ออร์เดลพูดเพื่อดึงความสนใจ “ ฉันขอพูดอะไรกับเธอหน่อยได้ไหม”
เบลลาทริกซ์ยิ้มหวาน “ แน่นอนค่ะ นายท่าน”
“ เธอปล่อยเซเวอร์รัสซะ ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตของเขา” ออร์เดลพูดเสียงเรียบ “ ฉันมีความสุขกับสถานการณ์ตอนนี้แล้วต้องขอบคุณเซเวอร์รัส”
“ นายท่าน” เบลลาทริกซ์พูดเสียงสั่นเครือ “ นายท่านถูกน้ำยานั่นล้างสมอง นายท่านลืมอุดมการณ์ของเราแล้วหรือ”
“ เบลล่า” ออร์เดลพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “ ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ถ้าเธอคิดว่าการฆ่าเขาจะทำให้ฉันรู้สึกแบบเดียวกับเธอ เธอก็คิดผิดแล้ว ฉันไม่มีวันรู้สึกกับเธอในแง่นั้น”
เบลลาทริกซ์อ้าปากจะประท้วง แต่ออร์เดลยกมือห้าม “ ตอนแรกฉันไม่เข้าใจมัน ฉันคิดว่าจะไม่มีวันรู้สึกอะไรแบบนั้น แต่ตอนนี้แม้ว่าฉันจะเข้าใจมันแล้วแต่ฉันก็ไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกนั้นได้ เธอเคยเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของฉัน แล้วตอนนี้เธอก็อาจจะเป็นเพื่อนหรือพี่น้องที่ดีของฉันได้ ฉันให้เธอได้แค่นั้น เธอแต่งงานแล้วนะ เบลล่า ความรู้สึกที่เธอมีต่อฉันไม่ควรจะมีอยู่อีกต่อไป”
เบลลาทริกซ์ยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มที่มีความสุข เป็นรอยยิ้มของคนที่เพิ่งค้นพบสัจธรรมของชีวิต เธอหยิบมีดขึ้นมาแล้วก่อนที่ทุกคนจะห้ามทัน เธอปักมันลงที่หัวใจตัวเอง
“ นายท่าน” เธอพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะล้มลง
ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามา เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้น เตรียมตัวร่ายคาถารักษา แต่เบลลาทริกซ์ส่ายหน้า
“ ฉันอยากไปอย่างไม่เจ็บปวด ดัมเบิลดอร์” เธอพูดอย่างอ่อนล้า “ ไม่เจ็บปวด”
และหลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรอีก ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของเบลลาทริกซ์ เลสแสตรงจ์