translated baby harry

ลำดับตอนที่ #20 : Conflict 100℅

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนติดปีกและวันนี้ก็คือวันที่ 29 ตุลาคม - อีกสองวันจะเป็นวันฮัลโลวีน  สเนปไม่มีวันหยุดที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ แต่ตอนเขาอายุน้อยกว่านี้ วันฮัลโลวีนเคยน่าสนใจสำหรับเขา

แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว  สเนปรู้ดีว่าวันหยุดที่เขาชอบน้อยที่สุดคือวันฮัลโลวีน ลิลี่เสียชีวิตในวันนั้น เกือบหนึ่งปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะรับความเจ็บปวดเป็นพิเศษเเละไม่ฉลองเทศกาลนี้

แต่ตามเคย ดัมเบิลดอร์มีความคิดที่ต่างออกไป

ตอนเย็นสเนปกับแฮร์รี่กำลังมีสิ่งที่สเนปเรียกในใจว่า 'เวลาร่วมกัน' สเนปปฏิเสธที่จะยอมรับว่ามันก็เกือบตลอดเวลานั่นแหละ แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาว่าง เขาจะให้แฮร์รี่นอนหงายบนตักของเขาและคุยกัน และในที่สุดสเนปก็เข้าใจว่าแฮร์รี่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาแล้วจริงๆ

สเนปคุยกับแฮร์รี่ อ่านเรื่องในหนังสือปรุงยาให้ฟัง เมื่อแฮร์รี่ร้องว่า "วิกเกน เนป" ชี้ไปที่ภาพยาแล้วพิงหน้าอกสเนป

"วิกเกนเวลด์ แฮร์รี่"

"ไจ้ ฮ่าฮ่า!" แฮร์รี่ยักคิ้วให้ชายหนุ่ม เนปต้องประทับใจมาก

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบางๆของสเนปและเขาพูดว่า "ฉันเห็นแล้วว่าเธอตั้งใจเรียน พอตเตอร์” 

"อืม!" แฮร์รี่มองไปรอบ ๆเลื้อยเเขนของเขารอบคอสเนปและกอดแน่นๆ ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดแต่เขาก็ไม่ได้ผลักออก

เขานั่งตัวแข็งและสักพักนึงแขนของเขาเองก็โอบรอบเอวเล็ก ๆ เพื่อกอดแฮร์รี่ไว้แน่น รู้สึกดีมาก  สเนปเคยรู้สึกแบบนี้เเค่ครั้งเดียวเท่านั้น: เมื่อลิลี่ยังอยู่ใกล้ๆ... ความรู้สึกนี้ต้องเป็นความรักแน่

มีเสียงเคาะประตู สเนปผู้ทีแฮร์รี่ยังอยู่ในอ้อมแขนเขาเดินไปเปิดประตู. เขาไม่รู้ว่าความคิดนี้มาจากไหน แต่แฮร์รี่กอดเขาไว้แน่นทำให้เขารู้สึกมีความสุขรางๆขึ้นมา

แฮร์รี่ซบไหล่ มองประตูอย่างตื่นเต้น เขาชอบมันเมื่อมีเสียงเคาะ

เมื่อสเนปเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นเอลฟ์ประจำบ้าน

"หือ?" สเนปถามอย่างไร้อารมณ์

"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กำลังตามหาคุณครับ, 'ศาสตราจารย์สเนป! เขาขอให้พาแฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวน้อยไปด้วยนะครับ เขาเรียกให้คุณไปที่ห้องพักอาจารย์ครับ เอลฟ์ประจำบ้านร้องเสียงแหลม

"ก็ได้" สเนปถอนหายใจ "ขอบใจ แกไปได้แล้ว” แฮร์รี่ยื่นมือ้วนๆไปหาเอลฟ์ แต่มันยิ้มอิดโรยและถอยหนี

"ฉันสงสัยว่าเขาจะเอาอะไรตอนนี้" สเนปถอนหายใจกับตัวเอง การถูกเรียกไปห้องพักอาจารย์ไม่ได้เป็นลางดีสำหรับเขา

"เฮ้อ" แฮรี่พูดเบา ๆ "เนป" เขาหาว "นอน ..."

"ฉันขอโทษ เธอต้องนอนทีหลังแล้วล่ะ สเนปพูดอย่างขอโทษขอโพย เขารู้สึกไม่พอใจกับการนัดหมายของดัมเบิลดอร์ "ลองไปดูว่าเขาอยากได้อะไรหนนี้"

แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก ชายหนุ่มรู้สึกว่าแฮร์รี่ซบไหล่เขาแน่นกว่าเดิม

ดังนั้นสเนปผู้เหนื่อยใจมากจึงมุ่งหน้าไปยังห้องพักอาจารย์

เมื่อพวกเขามาถึงห้องพักอาจารย์ สเนปเปิดประตูและหยุดหายใจไปอึดใจหนึ่ง อาจารย์ทั้งโรงเรียนนั่งอยู่บนเก้าอี้และดัมเบิลดอร์หันหน้ามาหาพวกเขา กางแขนออก

สเนปเพิ่งได้สติกับลักษณะภายนอกของเขา ผมของเขายุ่งเหยิง แฮร์รี่กำลังร้องอุทานอยู่ในอ้อมแขนและเขาไม่ได้แต่งกายมาประชุมอาจารย์อย่างเหมาะสม ในความเป็นจริงเขาอยู่ในชุดลำลอง

"อ้าว เซเวอร์รัส ดีใจมากที่เธอมา ได้โปรดนั่งลง" ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้เขา

สเนปพบที่นั่งว่างข้างศาสตราจารย์มักกอนนากัล ชาร์รินี้นั่งอยู่ตรงหน้าเขาและเขาก็รู้สึกอึดอัดใจ เขายังจำจูบนั่นได้

แฮร์รี่ฝังตัวเข้าไปในเสื้อคลุมเขา

"เนป" แฮร์รี่กระซิบ "ไม่ไม่ไม่ ไปกันเถอะ!"

"จุ๊"  สเนปพยายามปลอบโยนเขา จับเขานั่งและเอาแขนโอบรอบตัว ดูเหมือนจะปลอบแฮร์รี่ได้ เพราะเขาไม่เอะอะอีกต่อไปแล้ว สเนปโล่งอก

มิเนอร์ว่ามองเขาอย่างอิจฉา "มันทำให้ฉันประหลาดใจที่คุณเป็นคนพิเศษสามารถควบคุมเขาได้"

สเนปยิ้มเยาะ "ผมสามารถรับมือกับเด็กได้มิเนอร์ว่า สิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องได้รับคือการดูแลอย่างเข้มงวด แค่นั้นแหละ”

"เข้มงวด." มิเนอร์ว่าพูดซ้ำ ชี้ไปที่ที่แฮร์รี่ผู้กำลังกอดเขาแน่น หลับตา

สเนปหน้าแดง"มันจะทำให้เขาเงียบ" เขาพึมพำรีบเอามือออกมาจากหัวของแฮร์รี่

ดัมเบิลดอร์ตบมือเพื่อเรียกความสนใจและเริ่มพูดชี้แจงรายละเอียดและหมุนแขนของเขาเพื่อเน้นความสำคัญ”อย่างที่พวกคุณทุกคนรู้ว่าวันฮัลโลวีนกำลังจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้และฉันได้ตัดสินใจเตรียมงานฉลองอันหรูหรา! ฉันจะแบ่งหน้าที่ให้อาจารย์แต่ละคนรับผิดชอบในงานเลี้ยงและงานเฉลิมฉลองเพื่อให้พวกเขาได้เข้าถึงจิตวิญญาณฮัลโลวีน."

สเนปครางเบา ๆ อาจารย์ใหญ่เป็นคนที่เลวร้ายและน่ารำคาญ

ในท้ายที่สุดดัมเบิลดอร์ได้มอบหมายหน้าที่ให้ทุกคน

ศาสตราจารย์ฟลิตวิกเสกให้วัตถุลอย

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลรับผิดชอบการเปลี่ยนชุดเกราะรอบโรงเรียนให้เป็นฟักทองแกะสลัก

ศาสตราจารย์ซินนิสตราจะช่วยตกแต่งห้องโถงใหญ่

ชาร์ริตี้จะแกะสลักฟักทอง

และอื่น ๆ ... จนกระทั่งเหลือแค่สเนปคนเดียว ดัมเบิลดอร์เลิกคิ้วให้เขา "เอาล่ะ เซเวอร์รัส?"

"เอ่อ" สเนปหน้าแดงไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรดี "ผมคิดว่าผมยุ่งอยู่แล้วนะ ... "

"ไม่, ไม่, เซเวอร์รัส! มันไม่ยุติธรรม!" ดวงตาของดัมเบิลดอร์เป็นประกาย "ฉันคิดว่าเธอไปช่วยชาร์ริตี้แกะสลักฟักทองได้"

ไม่ ไม่ ไม่ ม่ายย. สเนปมองไปดัมเบิลดอร์ เขาทำงานร่วมกับชาร์ริตี้ไม่ได้หรอก หลังจากที่เธออย่างนั้นกับเขา

"โอ้ สมบูรณ์แบบเลย!" ชาร์ริตี้ยิ้ม ตาเป็นประกาย

สเนปอยากฆ่าพวกเขาทั้งคู่ เขาพยายามจะเถียง แต่แฮร์รี่ก็เริ่มหยุกหยิกบนตักของเขา เด็กน้อยมองไปรอบๆและยิ้มเมื่อเห็นชาร์ริตี้

"เเชวรี่" เขาพูดพลางยิ้มสดใส "เล่นกับป๋มมะ?"

สเนปอยากจะฆ่าทั้งสามคน

"เอาล่ะ งั้นก็เรียบร้อยแล้ว!" ดัมเบิลดอร์ยิ้ม "ขอบคุณที่มานะทุกคน ผมจะคอยตรวจสอบความก้าวหน้าของพวกคุณเป็นระยะๆ"

ไม่ดีเหรอที่เราได้ทำงานร่วมกันอีก? "ชาร์ริตี้ถาม

"อืม."

"ฉันตื่นเต้นจัง."

"อืม."

"เธอรู้ไหมว่าฉันชอบวันฮัลโลวีนมาตลอดเลย เธอกำลังจะไปกินข้าวใช่มั้ย”

"อืม."

"ฉันก็เหมือนกัน"

"กากากา บิเนลลา!" แฮร์รี่ร้อง พยายามจะคุยด้วย

"แฮร์รี่น่ารักจัง ขอฉันอุ้มเขาได้มั้ย?" ชาร์ริตี้ถาม

"อืม – อะไรนะ โอ้ ได้สิ นี่ไง... "

สเนปส่งแฮร์รี่ให้ชาร์ริตี้ ตอนแรกแฮร์รี่ขมวดคิ้วและถีบขา แต่แล้วเขาก็ยิ้ม "โอ้" เขาดึงผมบลอนด์เล่น

"น่ารักจัง!" ชาร์ริตี้ร้อง

XXXXX

สเนปกำลังซุกหัวเข้าไปในแขนขณะที่นั่งหันหน้าเข้าหาโต๊ะ เต็มไปด้วยฟักทองสีส้มหลายลูกพร้อมที่จะถูกแกะสลัก

แฮร์รี่นั่งตรงกลางกอง และกำลังเล่น

"เนป! ดูจิ!"ตูม  ฟักทองถูกโยนลงบนโซฟา

"เหเห! ระเบิดเลย!" แฮร์รี่ยิ้ม

"หยุดเดี๋ยวนี้" สเนปจ้องเขม็ง "มานี่,"

"ไม่!" แฮร์รี่ร้องอย่างดุเดือด

"ว่าไงนะ ฉันไม่รับคำตอบว่า'ไม่'หรอกนะ”

"บลาบลา เนป!"

"อะไรนะ?"

แฮร์รี่ระเบิดเสียงหัวเราะ

สเนปโกรธจัด เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นมาและเดินไปที่ห้องนอนของเด็กาย "เห็นได้ชัดว่าเธอซนมากไปแล้ว เธอต้องไปนอน"

"มะ ไม่" แฮร์รี่ดูราวกับว่าเขาอาจจะร้องไห้ "จะอยู่กับเนป จะอยู่กับเนป” 

"ค่อยมา หลังจากนอนเสร็จแล้ว."

"ม่ายย!" แฮร์รี่ร้องไห้

“ได้โปรดเถอะ แฮร์รี่" สเนปไม่เคยขอร้องให้ใครเช่นนี้มาก่อน (ยกเว้นครั้งที่เขาขอโวลเดอมอร์ให้ละเว้นชีวิตลิลี่) "ให้ฉันได้แกะสลักฟักทองพวกนี้อย่างสงบเถอะ ถ้าเธอเป็นเด็กดีฉันจะเล่นกับเธอ"

"เล่นหรอ?" แฮร์รี่คิดใคร่ครวญ

"ใช่แล้ว เล่นบล็อกไง โอเคมั้ย?"

"อืม ... 'เคย์!" แฮร์รี่ยิ้ม เขาซุกหัวลงในไหล่ของสเนป "รักเนป!"

"ฉัน -" สเนปหยุดตัวเองทันควัน เขาเกือบจะตอบว่าเขาก็รักเด็กชายเหมือนกัน

ใครคือเทวดาองค์น้อย? เธอไง! ใครคือเทวดาองค์น้อย? เธอไง!"

แฮร์รี่กรีดร้องและหัวเราะเสียงแหลมพลางตบมือ

"ใครเป็นเด็กโต- เธอไง!"

แฮร์รี่ร้องเสียงแหลม

สเนปอยากจะสาปผู้หญิงคนนั้นและปิดปากแฮร์รี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เขากำลังตรวจเรียงความและแกะสลักดวงตาฟักทองที่ด้านหนึ่งของห้องและมิเนอร์ว่ากำลังเล่นเกมที่น่ารังเกียจกับแฮร์รี่อีกด้านนึง

เขาได้ยินเสียงหัวเราะของแฮร์รี่ดังขึ้น

"ใช่ เธอนั่นแหละ แฮร์รี่!"

สเนปลุกขึ้นยืนโกรธๆและเดินไปที่โซฟา แฮร์รี่จ้องมองหญิงสาวและดูตื่นเต้นมาก

"อะแฮ่ม!"  สเนปจ้องมอง ผมขอถามได้มั้ยว่าเกิดเรื่องพิลึกอะไรขึ้นที่นี่?"

"โอ้ฉันเล่นกับแฮร์รี่อยู่ เขาต้องการมัน ฉันสงสัยว่าคุณเคยทำแบบนี้บ้างหรือเปล่า ผู้หญิงงี่เง่า! "เขาจะโตขึ้นเป็นเด็กค่อนข้างอมทุกข์ถ้าเขาอยู่กับคุณ แต่ฉันต้องยอมรับเขาดูดีกว่าตอนที่อยู่กับญาติชั่วๆนั่น ใช่มั้ย แฮร์รี่ เธอเป็นเด็กโต - "

"ผมปฏิเสธที่จะให้คุณเล่นเกมไร้สาระกับเขา" สเนปอุ้มแฮร์รี่ขึ้นท่ามกลางความหงุดหงิดของเด็กชาย "ตอนนี้เขาจะศึกษาบทเรียนของเขาอย่างที่ทำอยู่เสมอ"

"บทเรียนเหรอ?" มิเนอร์ว่าดูไม่พอใจและเคลือบแคลง

"ใช่ ผมจะสอนเขาให้เป็นยอดนักปรุงยา เขาเฝ้าดูตอนผมปรุงยาและเขากำลังเรียนรู้ส่วนผสมต่างๆ"

"เซเวอร์รัส เว้นแต่คุณจะตาบอดนะ แฮร์รี่เพิ่งแค่สองขวบเท่านั้น! -"

"แล้วไง ไม่มีวัยไหนที่เด็กเกินไปสำหรับ.." เขาหยุดพูดกระทันหัน อย่างไรก็ตามมิเนอร์ว่าคว้าแฮร์รี่คืนมาและเริ่มทักทายเขาราวกับว่าสเนปทำร้ายเขา "อย่าไปสนเขาเลย แฮร์รี่ เธออยากเล่นตุ๊กตาตัวนี้ใช่มั้ย”

"ใช่!" แฮร์รี่ดูตื่นเต้นมาก

ก่อนที่สเนปจะทันได้เถียง มีเสียงเคาะประตู

สเนปเดินไปที่ประตู สงสัยว่าใครมา

อย่างที่เขากลัว ชาร์ริตี้นั่นเอง

วันนี้เลวร้ายลงไปเรื่อยๆ

"ฉันไม่ได้มาผิดเวลาใช่มั้ย?" ชาร์ริตี้ถาม พลางมองใบหน้าที่หวาดหวั่นของสเนป

"ไม่หรอก เข้ามาสิ" สเนปดูเหนื่อยมาก

"ขอบคุณ ฉันคิดว่าเธออาจจะอยากทำงานร่วมกันและ ...คุยกัน"

"ถ้าเธอต้องการ,"

"เอาล่ะ"ชาร์ริตี้พูดเสียงสดใส เธอพยายามจะเข้ามาข้างใน

"ขอโทษนะ -" สเนปขยับตัวให้เธอเข้ามา

เขาพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่นที่มิเนอร์ว่ากับแฮร์รี่กำลังฟังบทสนทนาอย่างตั้งใจ รู้สึกอึดอัด

ศาสตราจารย์ลุกขึ้นยืนและยิ้มสดใส "สวัสดีตอนเย็น ชาร์ริตี้"

"เช่นกันค่ะ อาจารย์" ชาร์ริตี้พูด

แฮร์รี่โบกมือให้เธอยังคงยิ้มอยู่ "แชวรี่ เล่นกับป๋มนะ เราหนุกกันนะ!" แฮร์รี่ใช้ประโยคเดียวกันกับที่เคยใช้กับสเนปเมื่อหลายวันก่อน

"แน่นอน เล่นสิ ที่รัก” ชาร์ริตี้พูด

มิเนอร์ว่าผู้ซึ่งยังอุ้มแฮร์รี่เอาไว้ ส่งเขาคืนให้สเนป "ฉันต้องไปแล้ว ฉันแค่มาดูแฮร์รี่เท่านั้น ลาก่อน เซเวอร์รัส ชาร์ริตี้" เธอมองสเนปด้วยสายตาที่เหมือนจะดูถูก

สเนปไม่ชอบมันเลย ใช่ว่าเขาป็นคนเชิญเธอมาเสียหน่อย มิเนอร์ว่าต้องหยุดทำท่าอวดดีแบบนี้ได้แล้ว

ชาร์ริตี้กับสเนปแกะสลักฟักทองด้วยกัน ส่วนแฮร์รี่เล่นค้อนของเล่นอยู่ใต้โต๊ะ

"ฉันเจ้ากี้เจ้าการมากไปมั้ย" ชาร์ริตี้ถามพลางกัดปากล่างอย่างกังวล

"อย่าพูดเรื่องไร้สาระ" สเนปตอบอย่างไร้อารมณ์

ชาร์ริตี้ยิ้ม มีบางอย่างคล้ายความรักแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ

เธอเจ้ากี้เจ้าการมาก เธอนั่งใกล้เขามากเกินไป เธออยากให้เขาอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา มันไม่ถูกต้อง

 สเนปเริ่มร้อนใจ เขาไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย ไม่ใช่เหรอ? แล้วชาร์ริตี้

ชอบเขาได้ไง?

แฮร์รี่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและและเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดสีแดงและกางเกงขาสั้นสีดำ เตะขาอ้วนๆของเขา เขาชะโงกหน้าออกจากเตียงและเห็นเนปนั่งอยู่บนเบาะหนังสีดำ ดู'ใจ'มาก

มันทำให้แฮร์รี่เสียใจมาก "ไม่'ใจ'นะเนป!" เขาหน้ามุ่ย "เนปเล่นมั้ย?" เขาแบ่งตุ๊กตาแมวให้อย่างใจกว้าง

"ไม่ ขอบใจ แฮร์รี่ ฉันสงสัยว่ามันจะทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นได้ไง" สเนปพูดเสียงแห้ง เขาลุกขึ้นและอุ้มแฮร์รี่ขึ้นจากเตียง จากนั้นเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้หนัง ให้เด็กนั่งข้างหน้า และกอดแขนอ้วนๆของเด็กชายไว้ด้วยแขนของเขาเอง

"ฉันจะรักแม่ของเธอตลอดไป" สเนปพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับแฮร์รี่ "ตลอดไปและชาร์ริตี้จะเปลี่ยนมันไม่ได้ 

"ไม่ แชวรี่!" แฮร์รี่ยิ้มเป็นประกาย

"ใช่  เธอจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย" สเนปสัญญา เรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว เขาก็ถามว่า "เธออยากเล่นอะไรก่อนนอนมั้ย?"