ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
เซเวอร์รัสฟื้นสติขึ้นมาอีกครั้งในห้องพยาบาล เขารู้สึกปวดหัวและเจ็บไปทั้งตัว เขาได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน
“ถอยออกไปค่ะ อาจารย์ใหญ่” เสียงของมาดามพรอมฟรีย์ดังขึ้น “มิสเตอร์สเนปต้องการพักผ่อน”
“ผมต้องคุยกับมิสเตอร์สเนปเดี๋ยวนี้” ดัมเบิลดอร์ยืนยัน “เรื่องนี้เร่งด่วน”
เซเวอร์รัสค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ดัมเบิลดอร์เข้ามาใกล้ สีหน้าถมึงทึง
“มิสเตอร์สเนป” ดัมเบิลดอร์เริ่ม
“แบล็คพยายามจะฆ่าผม” เซเวอร์รัสละล่ำละลักบอกดัมเบิลดอร์ “เขาหลอกผมไปหามนุษย์หมาป่า”
“เธอรู้ไหมว่ามนุษย์หมาป่านั่นเป็นใคร” ดัมเบิลดอร์ถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ลูปิน”เซเวอร์รัสตอบทันที “อาจารย์ต้องจัดการให้ผมนะ แบล็คพยายามจะฆ่าผม”
“มันเป็นความผิดของเธอเอง” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอไม่ควรไปที่นั่นตอนกลางคืน ฉันสั่งห้ามทุกคนไม่ให้เข้าใกล้ต้นวิลโลว์จอมหวด”
“แต่แบล็ค..” เซเวอร์รัสเริ่ม แต่ดัมเบิลดอร์ขัดเขาอย่างเย็นชา
“ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำเยี่ยงวีรบุรุษของมิสเตอร์พอตเตอร์ เธอคงจะไม่ได้มีชีวิตอยู่จนป่านนี้หรอก”.
เซเวอร์รัสยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อได้ยินแบบนี้ พอตเตอร์ไม่ใช่วีรบุรุษอะไรเลย หมอนั่นแค่ช่วยเขาเพราะไม่อยากให้ตัวเองและเพื่อนเดือดร้อนเท่านั้น แต่ดัมเบิลดอร์กลับพูดเหมือนกับเจมส์ พอตเตอร์เป็นวีรบุรุษผู้กล้า
“ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอจะทำลายอนาคตของมิสเตอร์ลูปินไม่ได้”
“แล้วอาจารย์จะลงโทษแบล็คกับลูปินยังไง”เซเวอร์รัสถาม พยายามซ่อนความขมขื่นในน้ำเสียงแต่ไม่สำเร็จ
“มิสเตอร์ลูปินไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจะสั่งกักบริเวณมิสเตอร์แบล็คอาทิตย์หนึ่ง นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการลงโทษ”
เซเวอร์รัสอ้าปากค้าง กักบริเวณอาทิตย์หนึ่งสำหรับการพยายามฆ่า ช่างยุติธรรมอะไรอย่างนี้ “แต่เขาจะฆ่าผม”
“มิสเตอร์แบล็คแค่ทำไปเพราะความคึกคะนองประสาวัยรุ่น” ดัมเบิลดอร์จ้องเซเวอร์รัสเขม็ง “แล้วเธอก็ต้องถูกกักบริเวณด้วย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกจากหอนอนเวลากลางคืน”
เซเวอร์รัสเม้มปากแน่น เขาอยากจะตะโกนด่าว่าดัมเบิลดอร์ นี่หรือพ่อมดที่ถือว่ายิ่งใหญ่ที่สุด ชายชราที่ใครๆก็เคารพ ที่แท้ก็เป็นแค่ตาแก่งี่เง่าที่ไม่เข้าใจอะไรสักนิด
“เธอห้ามบอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด”ดัมเบิลดอร์ย้ำ “ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอออก” เขาลุกขึ้นและเดินจากไป
เซเวอร์รัสซุกหน้าตัวเองเข้ากับหมอน หยดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินลงบนหมอน โลกนี้ไม่เคยยุติธรรมเลยจริงๆ
ความรู้สึกผิดกัดกร่อนใจรีมัส เขาทำร้ายเซเวอร์รัส เขาทำให้เซเวอร์รัสกลายเป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนกับเขา ทำให้เซเวอร์รัสต้องทุกข์ทรมาน เขารู้ว่าเจมส์มาช่วยเซเวอร์รัสไม่ทัน รสสัมผัสของเด็กหนุ่มยังอยู่ในปากของเขา เขากัดเซเวอร์รัส เขารู้ดี เขาจำทุกอย่างที่สัตว์ร้ายนั่นทำได้ แม้จะควบคุมไม่ได้ก็ตามที เขาตัดสินใจแอบมาเยี่ยมเซเวอร์รัสโดยไม่บอกเพื่อนคนอื่น
เขามายืนอยู่ที่ห้องพยาบาล เขาสูดหายใจลึกๆรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
“เธอมาทำอะไรมิสเตอร์ลูปิน”พยาบาลสาวถามเขา
“ผมมาเยี่ยมสเนปครับ”รีมัสตอบ “ผมจะมาขอโทษเขา”
มาดามพรอมฟรีย์มองเขาอย่างเมตตา “เธอเป็นคนดีมาก”
“ไม่ใช่หรอกครับ” รีมัสพูดอย่างเศร้าใจ “ผมทำร้ายเขา ผมแพร่เชื้อโรคใส่เขา”
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย” นางพยาบาลปลอบ “เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วมิสเตอร์สเนปก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย เขา..”
“ผมทำให้เขาเป็นเหมือนผม” รีมัสว่า “เขาต้องทุกข์ทรมานไปทุกเดือนเพราะผม”
มาดามพรอมฟรีย์ดูท่าทางสับสน “มิสเตอร์สเนปไม่ได้เป็นแบบเธอ เขาไม่ได้ติดเชื้ออะไรเลย”
“แต่ผมกัดเขา” รีมัสว่า
“เธอคงเข้าใจผิด” มาดามพรอมฟรีย์ขัดขึ้น “มิสเตอร์พอตเตอร์คงจะมาช่วยเขาทัน”
รีมัสยังคงสับสน เขากัดเซเวอร์รัสแน่ๆ เขามั่นใจ แต่ทำไม..
“เธอจะเข้าไปเยี่ยมเขาหรือเปล่า” เสียงของนางพยาบาลขัดจังหวะความคิดของเขา
“ครับ” รีมัสว่าและเดินตามเธอไป
เซเวอร์รัสบาดเจ็บหนักอย่างที่เขาคิด มีรอยแผลเต็มร่างไปหมด รีมัสทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
“สเนป” รีมัสเรียกเบาๆ
เซเวอร์รัสเงยหน้าจากหมอนขึ้นมามองเขา สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เด็กหนุ่มค่อยๆถอยตัวเองเข้าไปติดผนังเตียง ยกหมอนขึ้นปิดหน้า
“ฉันขอโทษ” รีมัสเริ่ม “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเจ็บ ฉันคุมตัวเองไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าซิเรียสจะทำขนาดนี้”
ไม่มีเสียงตอบ เด็กหนุ่มสลิธีรินยังคงซ่อนหน้าไว้ในหมอน หดตัวเองเป็นวงกลม ตัวสั่นระริก
รีมัสค่อยๆยื่นมือไปหยิบหมอนออก เขาไม่เคยเห็นใครที่ดูหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกผิดในใจเขายิ่งทวีขึ้น
“อย่าทำอะไรฉันเลย” เซเวอร์รัสพูดอู้อี้ “ฉันยังไม่อยากตาย”
“ฉันมาขอโทษนาย” รีมัสเริ่ม “ฉันไม่ได้จะทำร้ายนาย”
“ไม่จำเป็น” เซเวอร์รัสพูดอย่างเย็นชา “ไปให้พ้น”
“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย รู้ไหม” รีมัสพูดต่อโดยไม่ใส่ใจเซเวอร์รัส “แต่ฉันทิ้งเจมส์กับซิเรียสไม่ได้ พวกเขาช่วยฉันมาตลอด เขาไม่เคยทิ้งฉัน แม้ว่าฉันจะเป็น…” รีมัสชะงัก “เป็นสิ่งที่นายก็รู้ว่าอะไร”
เซเวอร์รัสไม่ตอบ แต่เขาเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ความรู้สึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม อยากเป็นที่ยอมรับของคนส่วนใหญ่จนยอมทำแม้กระทั่งสิ่งที่ขัดมโนสำนึกของตัวเอง ตัวเขาเองก็ใช้คาถาศาสตร์มืดเพื่อให้เป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆสลิธีรินเหมือนกัน
“ฉันขอโทษนะ”รีมัสเริ่มอีกครั้ง แต่เซเวอร์รัสยกมือห้าม
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจ”
“พวกเราจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม” รีมัสถามอย่างมีความหวัง
“ฉันขอคิดดูก่อน” เซเวอร์รัสตอบอย่างไม่ผูกมัดตัวเอง เขาต้องการเพื่อน ต้องการมากเหลือเกินและรีมัส ลูปินก็มีแววจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่เขาก็ยังกลัว
“ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ” รีมัสพูดอย่างหนักแน่นเขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป
หัวใจของเซเวอร์รัสพองฟู อย่างน้อยๆวันนี้ก็มีเรื่องดีเรื่องหนึ่งล่ะ เขากับลูปินจะเป็นเพื่อนกันได้จริงๆไหมนะ เขาซุกหน้าเข้าไปในหมอนอีกครั้ง เขาจะลองพยายามเปิดใจให้ลูปิน พยายามเอาชนะความกลัวของตัวเองให้ได้ เขาไม่เคยเกลียดลูปิน ไม่เคยเลย ลูปินก็เหมือนกับเขา ต้องการเพื่อนเสียจนยอมทำอะไรแย่ๆเพียงเพื่อให้เพื่อนยอมรับ แต่ลูปินสัญญาว่าจะเปลี่ยนตัวเอง เซเวอร์รัสอยากลองเชื่อใจเขาสักครั้ง ลูปินดูจริงใจมากทีเดียว
Talk เตือนไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ดราม่านะคะ
“ถอยออกไปค่ะ อาจารย์ใหญ่” เสียงของมาดามพรอมฟรีย์ดังขึ้น “มิสเตอร์สเนปต้องการพักผ่อน”
“ผมต้องคุยกับมิสเตอร์สเนปเดี๋ยวนี้” ดัมเบิลดอร์ยืนยัน “เรื่องนี้เร่งด่วน”
เซเวอร์รัสค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ดัมเบิลดอร์เข้ามาใกล้ สีหน้าถมึงทึง
“มิสเตอร์สเนป” ดัมเบิลดอร์เริ่ม
“แบล็คพยายามจะฆ่าผม” เซเวอร์รัสละล่ำละลักบอกดัมเบิลดอร์ “เขาหลอกผมไปหามนุษย์หมาป่า”
“เธอรู้ไหมว่ามนุษย์หมาป่านั่นเป็นใคร” ดัมเบิลดอร์ถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ลูปิน”เซเวอร์รัสตอบทันที “อาจารย์ต้องจัดการให้ผมนะ แบล็คพยายามจะฆ่าผม”
“มันเป็นความผิดของเธอเอง” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอไม่ควรไปที่นั่นตอนกลางคืน ฉันสั่งห้ามทุกคนไม่ให้เข้าใกล้ต้นวิลโลว์จอมหวด”
“แต่แบล็ค..” เซเวอร์รัสเริ่ม แต่ดัมเบิลดอร์ขัดเขาอย่างเย็นชา
“ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำเยี่ยงวีรบุรุษของมิสเตอร์พอตเตอร์ เธอคงจะไม่ได้มีชีวิตอยู่จนป่านนี้หรอก”.
เซเวอร์รัสยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อได้ยินแบบนี้ พอตเตอร์ไม่ใช่วีรบุรุษอะไรเลย หมอนั่นแค่ช่วยเขาเพราะไม่อยากให้ตัวเองและเพื่อนเดือดร้อนเท่านั้น แต่ดัมเบิลดอร์กลับพูดเหมือนกับเจมส์ พอตเตอร์เป็นวีรบุรุษผู้กล้า
“ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอจะทำลายอนาคตของมิสเตอร์ลูปินไม่ได้”
“แล้วอาจารย์จะลงโทษแบล็คกับลูปินยังไง”เซเวอร์รัสถาม พยายามซ่อนความขมขื่นในน้ำเสียงแต่ไม่สำเร็จ
“มิสเตอร์ลูปินไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจะสั่งกักบริเวณมิสเตอร์แบล็คอาทิตย์หนึ่ง นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการลงโทษ”
เซเวอร์รัสอ้าปากค้าง กักบริเวณอาทิตย์หนึ่งสำหรับการพยายามฆ่า ช่างยุติธรรมอะไรอย่างนี้ “แต่เขาจะฆ่าผม”
“มิสเตอร์แบล็คแค่ทำไปเพราะความคึกคะนองประสาวัยรุ่น” ดัมเบิลดอร์จ้องเซเวอร์รัสเขม็ง “แล้วเธอก็ต้องถูกกักบริเวณด้วย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกจากหอนอนเวลากลางคืน”
เซเวอร์รัสเม้มปากแน่น เขาอยากจะตะโกนด่าว่าดัมเบิลดอร์ นี่หรือพ่อมดที่ถือว่ายิ่งใหญ่ที่สุด ชายชราที่ใครๆก็เคารพ ที่แท้ก็เป็นแค่ตาแก่งี่เง่าที่ไม่เข้าใจอะไรสักนิด
“เธอห้ามบอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด”ดัมเบิลดอร์ย้ำ “ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอออก” เขาลุกขึ้นและเดินจากไป
เซเวอร์รัสซุกหน้าตัวเองเข้ากับหมอน หยดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินลงบนหมอน โลกนี้ไม่เคยยุติธรรมเลยจริงๆ
ความรู้สึกผิดกัดกร่อนใจรีมัส เขาทำร้ายเซเวอร์รัส เขาทำให้เซเวอร์รัสกลายเป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนกับเขา ทำให้เซเวอร์รัสต้องทุกข์ทรมาน เขารู้ว่าเจมส์มาช่วยเซเวอร์รัสไม่ทัน รสสัมผัสของเด็กหนุ่มยังอยู่ในปากของเขา เขากัดเซเวอร์รัส เขารู้ดี เขาจำทุกอย่างที่สัตว์ร้ายนั่นทำได้ แม้จะควบคุมไม่ได้ก็ตามที เขาตัดสินใจแอบมาเยี่ยมเซเวอร์รัสโดยไม่บอกเพื่อนคนอื่น
เขามายืนอยู่ที่ห้องพยาบาล เขาสูดหายใจลึกๆรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
“เธอมาทำอะไรมิสเตอร์ลูปิน”พยาบาลสาวถามเขา
“ผมมาเยี่ยมสเนปครับ”รีมัสตอบ “ผมจะมาขอโทษเขา”
มาดามพรอมฟรีย์มองเขาอย่างเมตตา “เธอเป็นคนดีมาก”
“ไม่ใช่หรอกครับ” รีมัสพูดอย่างเศร้าใจ “ผมทำร้ายเขา ผมแพร่เชื้อโรคใส่เขา”
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย” นางพยาบาลปลอบ “เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วมิสเตอร์สเนปก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย เขา..”
“ผมทำให้เขาเป็นเหมือนผม” รีมัสว่า “เขาต้องทุกข์ทรมานไปทุกเดือนเพราะผม”
มาดามพรอมฟรีย์ดูท่าทางสับสน “มิสเตอร์สเนปไม่ได้เป็นแบบเธอ เขาไม่ได้ติดเชื้ออะไรเลย”
“แต่ผมกัดเขา” รีมัสว่า
“เธอคงเข้าใจผิด” มาดามพรอมฟรีย์ขัดขึ้น “มิสเตอร์พอตเตอร์คงจะมาช่วยเขาทัน”
รีมัสยังคงสับสน เขากัดเซเวอร์รัสแน่ๆ เขามั่นใจ แต่ทำไม..
“เธอจะเข้าไปเยี่ยมเขาหรือเปล่า” เสียงของนางพยาบาลขัดจังหวะความคิดของเขา
“ครับ” รีมัสว่าและเดินตามเธอไป
เซเวอร์รัสบาดเจ็บหนักอย่างที่เขาคิด มีรอยแผลเต็มร่างไปหมด รีมัสทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
“สเนป” รีมัสเรียกเบาๆ
เซเวอร์รัสเงยหน้าจากหมอนขึ้นมามองเขา สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เด็กหนุ่มค่อยๆถอยตัวเองเข้าไปติดผนังเตียง ยกหมอนขึ้นปิดหน้า
“ฉันขอโทษ” รีมัสเริ่ม “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเจ็บ ฉันคุมตัวเองไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าซิเรียสจะทำขนาดนี้”
ไม่มีเสียงตอบ เด็กหนุ่มสลิธีรินยังคงซ่อนหน้าไว้ในหมอน หดตัวเองเป็นวงกลม ตัวสั่นระริก
รีมัสค่อยๆยื่นมือไปหยิบหมอนออก เขาไม่เคยเห็นใครที่ดูหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกผิดในใจเขายิ่งทวีขึ้น
“อย่าทำอะไรฉันเลย” เซเวอร์รัสพูดอู้อี้ “ฉันยังไม่อยากตาย”
“ฉันมาขอโทษนาย” รีมัสเริ่ม “ฉันไม่ได้จะทำร้ายนาย”
“ไม่จำเป็น” เซเวอร์รัสพูดอย่างเย็นชา “ไปให้พ้น”
“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย รู้ไหม” รีมัสพูดต่อโดยไม่ใส่ใจเซเวอร์รัส “แต่ฉันทิ้งเจมส์กับซิเรียสไม่ได้ พวกเขาช่วยฉันมาตลอด เขาไม่เคยทิ้งฉัน แม้ว่าฉันจะเป็น…” รีมัสชะงัก “เป็นสิ่งที่นายก็รู้ว่าอะไร”
เซเวอร์รัสไม่ตอบ แต่เขาเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ความรู้สึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม อยากเป็นที่ยอมรับของคนส่วนใหญ่จนยอมทำแม้กระทั่งสิ่งที่ขัดมโนสำนึกของตัวเอง ตัวเขาเองก็ใช้คาถาศาสตร์มืดเพื่อให้เป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆสลิธีรินเหมือนกัน
“ฉันขอโทษนะ”รีมัสเริ่มอีกครั้ง แต่เซเวอร์รัสยกมือห้าม
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจ”
“พวกเราจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม” รีมัสถามอย่างมีความหวัง
“ฉันขอคิดดูก่อน” เซเวอร์รัสตอบอย่างไม่ผูกมัดตัวเอง เขาต้องการเพื่อน ต้องการมากเหลือเกินและรีมัส ลูปินก็มีแววจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่เขาก็ยังกลัว
“ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ” รีมัสพูดอย่างหนักแน่นเขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป
หัวใจของเซเวอร์รัสพองฟู อย่างน้อยๆวันนี้ก็มีเรื่องดีเรื่องหนึ่งล่ะ เขากับลูปินจะเป็นเพื่อนกันได้จริงๆไหมนะ เขาซุกหน้าเข้าไปในหมอนอีกครั้ง เขาจะลองพยายามเปิดใจให้ลูปิน พยายามเอาชนะความกลัวของตัวเองให้ได้ เขาไม่เคยเกลียดลูปิน ไม่เคยเลย ลูปินก็เหมือนกับเขา ต้องการเพื่อนเสียจนยอมทำอะไรแย่ๆเพียงเพื่อให้เพื่อนยอมรับ แต่ลูปินสัญญาว่าจะเปลี่ยนตัวเอง เซเวอร์รัสอยากลองเชื่อใจเขาสักครั้ง ลูปินดูจริงใจมากทีเดียว
Talk เตือนไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ดราม่านะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น