translated baby harry

ลำดับตอนที่ #19 : hogsmeade100℅

.

เมื่อดวงตาของแฮร์รี่เปิดขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ประหลาดใจมาก เขากำลังนอนอยู่ในมุมแปลกๆและถูกอุ้มเบาๆไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่มีสีดำ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองและเขาก็คิดได้ว่า เขาต้องนอนกับเนป ความคิดทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากและมีความสุข

ชายหนุ่มยังนอนอยู่บนโซฟา แปลกจังเลย! แฮร์รี่เอื้อมมือเล็ก ๆ และตบหน้าชายหนุ่ม พยายามปลุกให้เขาตื่น

"เนป"แฮร์รี่เรียก

หลังจากการตบแรงๆโดยไม่ได้ตั้งใจที่ด้านซ้ายของใบหน้าชายหนุ่ม ตาของสเนปก็กระพริบ เขาร้องครางและเห็นแฮร์รี่

"อะไร-สเนปรู้สึกสับสน เขาตกจากโซฟาตอนกำลังกล่อมแฮร์รี่เหรอ น่าอายมากจริงๆ? อีกสักพักแก้มของเขาก็ถูกตบอีกและสเนปก็รีบพูดว่า"อืมม ฉันตื่นแล้ว"

แฮร์รี่ยิ้มเป็นประกายและซุกอยู่ที่หน้าอกของเขา "รักเนปปี" เขาพูดอย่างพอใจ

สเนปนั่งตัวตรง ยังอุ้มแฮร์รี่อยู่ แก้มของเด็กชายยังคงมีคราบน้ำตา

.มันเตือนสเนปถึงปัญหาที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆเกี่ยวกับปัญหาความผูกพันของแฮร์รี่ มันเริ่มอยู่เหนือการควบคุมแล้ว เขาคิดว่าเรื่องนี้คงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาแล้วหลังจากที่บอกเด็กชายว่ารักเขา(แน่ล่ะ เป็นแค่เรื่องโกหกเพื่อให้เขาสงบเท่านั้น) แต่แฮร์รี่ยังคงไม่มั่นคง ต่อต้านสังคมและไม่สามารถทำอะไรได้โดยไม่มีเขา มันต้องสิ้นสุดแล้ว สเนปต้องไปสักที่ที่เด็กน้อยไปกับเขาไม่ได้ เขาเริ่มกลัวสิ่งที่แฮร์รี่จะทำและหากความผิดปกตินั่นถลำลึกลงไปอีกล่ะไม่ มันต้องพอสักที เด็กคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว

แต่เขาจะทำยังไงดี?

"เล่นมั้ย?" แฮร์รี่ถามเขาทันที

"ไม่ เธอเล่นคนเดียวเถอะ"

"ไม่เล่นหรอ?" แฮร์รี่อ้าปากค้าง น้ำตาคลอเบ้า"เราหนุกกันนะเนป!"

'หนุก' ต้องเป็นคำใหม่ที่เรียนรู้จากดัมเบิลดอร์ ปกติแล้วสเนปจะรู้สึกภูมิใจเมื่อแฮร์รี่เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ ๆ แต่ตอนนี้เขากลับตอบอย่างเคร่งขรึมว่า "ไม่ แฮร์รี่ ถึงเวลาที่ธอต้องเริ่มเคารพการตัดสินใจของคนอื่นแล้ว"

ปากของแฮร์รี่เบะและทันใดนั้นเขาก็พยายามดิ้นให้หลุดจากมือสเนป สเนปปล่อยเขาลงและเด็กน้อยลื่นล้มลงบนพื้น พยายามลุกขึ้นยืนและวิ่งเหยาะๆจากไป

"เด็กเลว" สเนปพึมพำกับตัวเอง พยายามไม่ภูมิใจที่เห็นแฮร์รี่เดินได้คล่องแล้วตอนนี้

หลายวันต่อมา ...

หลายวันผ่านไป สเนปพยายามช่วยแฮร์รี่ให้พ้นความผิดปกติ ปัจจุบันนี้แฮร์รี่ไม่จำเป็นต้องออกไปนอกชั้นเรียนอีกแล้ว นักเรียนส่วนใหญ่ผิดหวัง

วันหนึ่งสเนปเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้แฮร์รี่เป็น เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เราจะไปไหน?" แฮร์รี่ถามขณะที่สเนปอุ้มเขาขึ้น ชายหนุ่มถอนหายใจ "ฮอกส์มีด, พอตเคอร์ ฉันเกรงว่าชาร์ริตี้เชิญเราและฉันก็มีธุระต้องไปทำแถวนั้นด้วย"

"แชวรี่?" แฮร์รี่ถามงงๆ "เราจะไปเล่นกับแชวรี่หรอ?"

"จริงๆเลยนะ เจ้าหนู เธอคิดได้แต่การเล่นหรือไง” 

"ไจ้" แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก

 สเนปวางแฮรี่ไว้บนโซฟาและเดินไปเปิดประตู ชาร์ริตี้ยืนอยู่ตรงนั้นและยิ้มแย้มแจ่มใส

"สวัสดีเซเวอร์รัส เธอพร้อมยัง?"

“ฉันคิดว่าพร้อม." สเนปทำหน้าบึ้ง "ถึงแม้ว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงคิดว่าฉันควรไป ฮอกส์มีดกับเธอแทนที่เธอจะไปกับคนอื่น ... "

"เช่นใครล่ะ?" ชาร์ริตี้กลอกตา "มักกอนนากัลเหรอ? ฟลิตวิกเหรอ เธอเป็นเพื่อนของฉัน เธอควรไปกับฉัน นอกจากนั้นเธอก็มีธุระที่นั่นอยู่แล้วนี่"

บางอย่างในวิธีพูดของเธอทำให้สเนปไม่สบายใจ ไม่มีใครเคยพูดอย่างเปิดเผยว่าเป็นเพื่อนเขา ยกเว้นลิลี่

"ฉันจะไปรับแฮร์รี่" เขาพึมพำ

เขาเดินไปที่โซฟาและอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

สเนปกอดแฮร์รี่ไว้ใกล้ ๆ และพันผ้าพันคอเล็กๆไว้ที่คอของเด็กชาย ทั้งสามคนเดินออกไปนอกปราสาท พูดคุยกัน สเนปแทบไม่พูดอะไรเลย เขาตอบอย่างเดียว เขารู้สึกแย่มาก ทำไมอาจารย์ที่เข้มงวดอย่างเขาถึงควรไปดื่มเครื่องดื่มที่ฮอกส์มีด? ถ้านักเรียนสักคนเห็นเขาเข้าล่ะ ... เขากระวนกระวายใจ

แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก ชี้ไปที่ผีเสื้อสีฟ้า "อู้!" เขาถองสเนป"ดูจิเนป!"

ชาร์ริตี้และแฮร์รี่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่สักพัก ในที่สุดฮอกส์มีดก็เข้าในสายตา

"เธออยากไปร้านไม้กวาดสามอันมั้ยเซเวอร์รัส?" ชาร๋ริตี้ชี้ไปที่อาคาร

สเนปสะดุ้งในใจกับคำแนะนำนั่น เขามองไปที่แฮร์รี่ที่อ้าปากค้างมองร้านฮันนี่ดุกส์ ตาถลนออกมา

"ฉัน ... ไปกันเถอะ" สเนปและชาร์ริตี้เดินไปที่ตึก แฮร์รี่เริ่มร้องไห้ "เนป! ช็อก!"

"ช็อก" อะไร? " สเนปขมวดคิ้ว "เธออยากกินขนมหวานเหรอ?"

แฮร์รี่พยักหน้าทั้งน้ำตา "น้าา เนป?"

"ไม่ เธอกินขนมมามากพอแล้ว เดี๋ยวฟันจะผุเอา" สเนปพูดอย่างเข้มงวด

"ม่ายย! เนปใจร้าย น้าา!" แฮร์รี่ร้องไห้

"โอ้ เซเวอร์รัส ปล่อยเขาไปเถอะ เขาเป็นแค่เด็กเล็กๆเอง" ชาร์ริตี้รีบพูด

สเนปไม่ได้เป็นคนที่จะให้ใครมาข่มขู่บังคับได้อีกต่อไปแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางประการเขาเชื่อและอุ้มแฮร์รี่เข้าไปในร้าน เอาเถอะ แน่นอนเขาแค่ขอชาร์ริตี้ให้อุ้มเด็กชายไปและบอกให้เธอซื้อขนมหวานสำหรับเด็กเล็กๆในปริมาณที่เหมาะสม เขาจะรออยู่ข้างนอก เขาส่งเหรียญซิกเกิ้ลให้สองสามเหรียญ

สเนปรอข้างนอก เขาไม่ก้าวเข้าไปในร้านขายขนม เขายังมีขอบเขตอยู่

เมื่อทั้งสองคนออกมา แฮร์รี่ก็ดูร่าเริง "เนป ดูจิ!" เขากำลังถืออมยิ้มสีแดง มีสีแดงเหนียวๆรอบปาก สเนปกำลังจะดุเขาที่ทำเลอะและเช็ดปากให้ไปพร้อม ๆ กันเมื่อชาร์ริตี้ส่งช็อกโกแลตขนาดใหญ่ให้

“มันอะไรเนี่ย” สเนปจ้องมันอย่างระแวดระวัง

ชาร์ริตี้กลอกตา"ช็อกโกแลต เห็นแก่พระเจ้า รับมันไปเถอะ"

"ฉันไม่ค่อยกินช็อคโกแลต" สเนปพยายามอธิบาย แต่เขายังหยิบมันขึ้นมา (เพื่อให้ดูสุภาพ) และทิ้งมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ ต่อมา มันตกเป็นของแฮร์รี่ พวกเขาไปที่ร้านไม้กวาดสามอัน

"อยู่ห่างๆจากเสื้อคลุมฉัน" สเนปเตือนเมื่อแฮร์รี่เข้ามาใกล้หน้าอกเขา เลียอมยิ้มเหนียวๆสีแดงอย่างมีความสุข"จริงๆเลยพอตเตอร์ เธอต้องระวังตัวมากกว่านี้"

แฮร์รี่จ้องเขา "เนปครึ่งนึงมะ? แบ่งกัน!"

สเนปกลอกตา

เมื่อพวกเขาเข้าไปในบาร์ พวกเขานั่งอยู่โต๊ะมุมๆ  สเนหน้าบึ้ง เริ่มหงุดหงิด แฮร์รี่นั่งอยู่บนตักของเขา ยังคงเลียอมยิ้มอยู่

"อืม ... " แฮร์รี่กล่าว มือขยี้ผมสีดำสกปรกและสเนปก็ตกใจที่มันเป็นผมของเขาเอง

ชาร์ริตี้สั่งบัตเตอร์เบียร์สองที่ให้ตัวเอง ทั้งสองคนดื่มมันเงียบ ๆ แล้วชาร์ริตี้ก็พูดว่า: "วันนี้สนุกไม่ใช่เหรอ” 

"แน่นอน ตามนั้น" สเนปพูดประชด

"โอ้ เซเวอร์รัส เธอต้องมีชีวิตชีวามากกว่านี้หน่อย ดูสิว่าแฮร์รี่มีความสุขมากแค่ไหน" ชาร์ริตี้กระตุ้น "มันไม่เป็นไรหรอกที่จะสนุกกันบ้าง"

"ฉันไม่ชอบความสนุก ชาร์ริตี้ ฉันมีงานต้องทำ" สเนปพูดอย่างขมขื่น

"เธอต้องพักบ้าง" ชาร์ริตี้ตัดบทอย่างหนักแน่น"หยุดทำงานหนักเกินไป"เธอเงียบไปสักพัก จ้องไปที่แฮร์รี่ผู้เอนกายลงกับหน้าอกของสเนป ถืออมยิ้มไว้ในมือข้างหนึ่งและสำรวจนิ้วมือของเขาอย่างกระตือรือร้น

"เขารักเธอ" เธอตั้งข้อสังเกตหลังจากเงียบไปนาน

"ใครกัน?" สเนปดูหงุดหงิดจริงๆ

"เธอจริงจังมั้ยเนี่ย แน่นอนว่าต้องเป็นแฮร์รี่สิ” ชาร์ริตี้กลอกตา

"ไม่ใช่ เขาเป็นแค่คนที่ฉันต้องดูแล แค่นั้นแหละ" สเนปพูดอย่างไม่สบายใจ

“เธอตาบอดแล้วถ้าเธอไม่เห็นน่ะ" ชาร์ริตี้จิบบัตเตอร์เบียร์"เขายึดมั่นกับเธอจริงๆ จริงๆแล้วนั่นแหละเป็นสาเหตุของปัญหาความผูกพันในตอนแรก"

"มันเป็นการรักษา" สเนปพูดโดยไม่สบตา "และถึงแม้ว่าต่อไปเด็กคนนี้จะพัฒนาความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา..แต่สำหรับฉัน ฉันไม่ได้"

บางอย่างที่คล้ายความอิจฉาแวบขึ้นมาบนหน้าชาร์ริตี้ "เขามีตาของลิลี่ พอตเตอร์" เธอพูดเสียงแข็ง

สเนปไม่ได้พูดอะไร แต่เขารู้สึกว่าความอิจฉากำเนิดขึ้นในใจเขา

อีกครั้งที่ความอิจฉาและความหงุดหงิดแวบขึ้นมาในดวงตาสีฟ้าซีด "เขาเป็นเพื่อนของเธอ ฉันจำได้"

สเนปหันไปหาเธอ สายตาเขาดูอันตรายเล็กน้อย

"ถูกแล้ว" เขาพูดด้วยเสียงแหบ

ชาร์ริตี้ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นสักครู่เธอก็พูดว่า "เธอรู้มั้ย เซเวอร์รัสว่าหลังเรียนจบแล้ว ฉันอยากจะเป็นผู้บำบัดหรืออะไรสักอย่าง ไม่ได้อยากเป็นอาจารย์เลย"

"ฉันก็ไม่เคยอยากเป็นอาจารย์เหมือนกัน" สเนปตอบ

ชาร์ริตี้ยิ้ม ทันใดนั้นบรรยากาศตึงเครียดก็หายไปและทั้งสองคนก็รำพันถึงชีวิตวัยเรียน สเนปไม่พูดถึงลิลี่และพวกตัวกวนเลย และพวกเขาก็มีการสนทนาที่น่าพอใจ

แฮร์รี่ดิ้นอยู่ตัก ทำไมเนปถึงไม่สนใจเขา "เนปป" เขาสะอื้น

"จุี" สเนปพูดโดยไม่ฟัง ชาร์ริตี้พูดอะไรบางอย่างและเขาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มอย่างอิดโรยให้

แฮรี่เงยหน้าขึ้นจ้องเขา "เนป!" เขาชกหน้าอกของชายหนุ่มเบา ๆ

ในขณะเดียวกันชาร์ริตี้มองไปที่สเนป สายตาโหยหาเล็กน้อย

ทันใดนั้นเธอก็คว้ามือของสเนป มือของเขาคว่ำลงในมือของเธอ เขาอยากดึงมือออก แต่เขาทำไม่ได้เพราะกลัวว่าจะหยาบคายเกินไป

ชาร์ริตี้เป็นเพื่อนที่ดี เพื่อน. แค่เพื่อน. เขารักลิลลี่ แค่เธอเท่านั้น ทำไมชาร์ริตี้เข้าใจอะไรยากจัง 

"ว้าา 'จะกลับบ้าน" แฮร์รี่ร้องไห้ซบเสื้อคลุมของสเนป รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่มีใครคุยกับเขา

"อย่าเรื่องมากน่ะ" สเนปพูด "เธออยากกินขวดนมมั้ย?"

แฮร์รี่มอง น้ำตาคลอเบ้า เขาพยักหน้า. สเนปเอาขวดนมออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้เขา "เธอชักโตเกินกว่าที่จะใช้ขวดนมแล้ว ฉันจะต้องซื้อถ้วยให้เธอแล้วล่ะ"

แฮร์รี่ดื่มบัตเตอร์เบียร์อยู่บนตักของสเนป วุ่นวายอยู่สักครู่

หลังจากคุยกันอีกไม่กี่นาที สเนปลุกขึ้นยืน อุ้มแฮร์รี่ไว้ "ฉันควรไปแล้ว" เขาพูด "ขอบคุณที่ชวนมานะ." เขามองออกไปข้างนอก มันเป็นตอนเย็นแล้วจริงๆ "มันค่อนข้างดึกแล้ว"

"ขอบคุณที่มากับฉันนะ" ชาร์ริตี้ยิ้ม "เรากลับด้วยกันเถอะ"

ในขณะที่พวกเขามาถึงบริเวณปราสาท ก่อนจะจากกัน ชาร์ริตี้กระซิบกับเขาว่า "เดี๋ยวค่อยเจอกันนะ"

เธอหอมแก้มขาก่อนจะวิ่งออกไป, หน้าแดง.

สเนปยืนอยู่ตรงนั้น สับสนเป็นที่สุด  เธอทำอะไรกับเขาน่ะ?

ต่อมาในคืนนั้น แฮร์รี่กำลังเล่นอยู่ในห้องของเขาและสเนปกำลังนั่งคิดอยู่บนโซฟา เขาไม่ลืมเรื่องการจูบที่แปลกประหลาดที่เขาได้รับ

เขาหน้าเเดงก่ำ ชาร์ริตี้กล้าทำยังงั้นได้ยังไง! พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกัน

สเนปเริ่มรู้สึกอึดอัดมาก มีแต่ลิลี่ที่เคยทำอย่างนั้นกับเขาซึ่งก็ไม่บ่อยนักหรอก เขาไม่เข้าใจเลย เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับชาร์ริตี้เลย เขาแทบไม่เคยคิดถึงเธอ แต่ในขณะที่เขาหงุดหงิดและเริ่มสงสัยว่าทำไมอยู่ๆเขาถึงป็อปปูลาร์ขึ้นมา เขาหยิบช็อกโกแลตออกจากกระเป๋าและเริ่มกินมัน

มันก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก

ขอโต๊ด ขอโต๊ด! "แฮร์รี่อ้อนวอนจากมุมห้องพลางจ้องมองที่รอยแยกสีฟ้าของกำแพง

.

สเนปไม่ได้ตอบในขณะที่เขากำลังทำความสะอาด เขาเพิ่งจับตัวแฮร์รี่ไว้ของเล่นดินสอและพรมสกปรกไปหมด มีเศษกระดาษ สีเทียนหักๆและของเล่นกระจายเต็มพื้นความคิด เตียงเด็กเล็กพังยับเยินอยู่บนพื้น เหลือแค่ไม้กับที่คลุม เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง สเนปไม่รู้เลย เขาสั่งให้แฮร์รี่ยืนอยู่ที่มุมห้องและล้างทำความสะอาดอีกครั้ง (ถ้าเขาจัดการแฮร์รี่ทันทีเขาจะต้องเผลอบีบคอเด็กนี่แน่)

.

สเนปซ่อมเตียงเด็ก ไม้ยึดเข้าด้วยกันและซ่อมตัวเองจนกระทั่งที่นอนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง จากนั้นเขากซ่อมสีเทียนทีละเล่ม จากนั้นเขาก็เสกคาถาให้ของเล่นทั้งหมดลอยกลับไปที่กล่องและเขาก็หันกลับมาจ้องแฮร์รี่

"ออกมา, พอตเตอร์." สเนปคำรามและเขาต้องต่อต้านความรู้สึกอยากตีก้นแฮร์รี่

แฮรี่หันมา น้ำตาไหลอาบแก้ม "เนป!" เขาเรียก, วิ่งไปข้างหน้าเพื่อให้เนปกอด ปัญหาเดียวคือชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น

"อยู่ตรงนั้นแหละ พอตเตอร์ ทำไมเธอถึงทำเละไปหมดอย่างนี้?"

"อืม" แฮร์รี่มองไปรอบ ๆ ดูค่อนข้างไร้เดียงสาในชุดเสื้อสีแดงเท้าเล็ก ๆ ของเขาย่ำไปมาและมือเล็ก ๆ ของเขาก็วนรอบๆกระดุมอย่างอยู่ไม่สุข "ไม่รุจิ เนป!"

เธอไม่รู้งั้นเหรอ?" สเนปจ้องเขาทำเอาแฮร์รี่น้ำตาไหลและคลานไปมายู่หลังเก้าอี้หนัง ตัวสั่น

"ออกมา"  สเนปอุ้มแฮร์รี่ขึ้นและนั่งลงบนเก้าอี้ "เธอคิดว่ามันตลกใช่มั้ย พอตเตอร์ หรือฉันควรเอาของเล่นเธอออกไปให้หมด”

"ข ขอโต๊ด!" แฮร์รี่ดึงเสื้อคลุมข้างหน้าเขาเข้ามาและร้องไห้ลงในนั้น "แฮวรี่เด็กดี!"

สเนปถอนหายใจ "เธอต้องนอนแล้ว"

แฮรี่เกาะเขาไว้แน่นเมื่อเขาลุกขึ้นและสเนปก้มตัววางเด็กชายลงในเตียงเด็กเล็ก แฮร์รี่ก็จ้องมองเขาอย่างเศร้าๆ

"เนปดูจิ" แฮร์รี่สูดจมูก ให้สเนปดูตุ๊กตาแมว มันเคยมีสีขาวสดใส ลายพาดสีน้ำตาล แต่ตอนนี้ ... สเนปอ้าปากค้าง. มันมีสีส้มสดใส!

"แย่มาก เธอระบายสีมันใช่มั้ย แฮร์รี่?"

"ไม่ไม่ไม่!" แฮร์รี่เริ่มร้องไห้อีกครั้ง "ไม่ แมว! จาเอาแมว!"

ต้องใช้เวลาสักพักเพื่อปลอบแฮร์รี่และสเนปต้องใช้คาถาเพื่อแก้ไขแมวและเปลี่ยนมันกลับเป็นสีเดิม แปลกที่สีแมวเปลี่ยน มันไม่ได้ดูเหมือนถูกระบายสีเลย และทุกอย่างก็เละไปหมด ... ขณะที่แฮร์รี่สูดจมูกอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตาสีเขียวปิดสนิท สเนปมองเขาอย่างสงสัยและจากนั้นก็เดินไปปิดไฟ