translated baby harry

ลำดับตอนที่ #18 : A Very Irritable Day 100%

.

แฮร์รี่หลับไปในที่สุด เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า ประตูห้องของเขาก็เปิดออกและ สเนปก็มองมาที่เขา

"เธอตื่นแล้วหรือยัง?"

แฮร์รี่ครางและยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่ม สเนปอุ้มเขาขึ้นอย่างเบามือ เด็กชายเบะปาก

"เนป." เขาพึมพำ

 สเนปรู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธ เด็กน้อยคิดถึงพ่อของตัวเองมากกว่าที่ชอบเขาหรือ?

แต่เจมส์ก็เป็นพ่อของเขา เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่แฮร์รี่จะรู้สึกแบบนี้ เขาเป็นแค่ผู้ปกครอง แค่คนคอยดูแล และเขาก็ไม่อยากเป็นอะไรมากไปกว่านี้

"เราจะไปกินข้าวเช้ากัน" สเนปถอนหายใจ เขาพาเด็กน้อยไปที่ห้องครัว เขารู้สึกว่าแฮร์รี่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ในที่สุดเด็กน้อยก็ร้องครวญครางและซบไหล่เขา

สเนปวางแฮร์รี่ไว้บนเก้าอี้สำหรับเด็กและเรียกเอาชาร์ริโออกมา

"ออกว่า ฟาลาลา" แฮร์รี่ย่นจมูก

"อะไรนะ?" สเนปถามงงๆ

"ไม่" แฮร์รี่ยืนยันพลางหยิบช้อนพลาสติกขนาดเล็กขึ้น อยู่บ้าน เขากินขนมปังทาแยมกับนม เขาอยากกินแบบนั้นมากกว่า

"เธอไม่หิวหรือ?" สเนปรู้สึกลำบากใจ

"ไม่ เนป!" แฮร์รี่ประท้วงโกรธๆเขาชี้ไปที่จานบนโต๊ะซึ่งมีไข่ ขนมปังปิ้งและเบคอนกองสูง

"เธออยากกินอันนั้นเหรอ?" สเนปถาม สับสนและหงุดหงิดเล็กน้อย "ก็ได้ แต่เธอต้องกินให้หมดนะ" เขาเรียกไข่และขนมปังปิ้งขึ้นมาวางในจานข้างหน้าเด็กชาย

สเนปมองอย่างอ้อยอิ่งขณะที่เขากิน แฮร์รี่เบะปากเมื่อหยิบขนมปังขึ้นมาและจ้องมัน มันไม่ได้ทาแยม โอ้ เนปไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ แฮร์รี่จิ้มนิ้วอ้วนๆบนขนมปังอย่างโกรธๆ “ไม่ เนป อย่าใจร้ายจิ”

สเนปเลิกคิ้วขึ้น "เธอต้องการทาอะไรมั้ย เนยเหรอ”

แฮร์รี่ชี้ไปที่กระปุกแยมสีแดงเล็กๆบนโต๊ะ

ดังนั้นสเนปจึงหยิบกระปุกแยมสตรอเบอรี่ขึ้นมาและเอาใบมีดคว้านแยมทาขนมปังและส่งคืนแฮร์รี่  เขาเป็นผู้ปกครองที่มีความรับผิดชอบจริงๆ

ปากของแฮร์รี่กว้างขึ้นเกือบจะยิ้ม ในขณะที่เขาเคี้ยวขนมปัง ใช่ นี้เกือบจะเหมือนสิ่งที่เขาเคยกินแล้ว ความคิดนี้ทำให้เขามีความสุขมาก ๆ เขากินขนมปังจนหมด ปากเลอะเศษขนมปัง สเนปเช็ดให้แล้วพาเขาไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อให้มีเวลาที่เงียบสงบก่อนสอน

ขณะที่สเนปนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสือเกี่ยวกับส่วนผสมการปรุงยา แฮร์รี่ก็นั่งอยู่ข้างล่าง กำลังเล่นตุ๊กตาแมว

สายตาของชายหนุ่มจ้องมองไปที่แฮร์รี่ตรวจสอบเพื่อดูว่าเด็กชายไม่เป็นไร วันนี้เขาดูค่อนข้างห่างเหิน

สักพักหนึ่ง สเนปก็อุ้มแฮร์รี่ไปวางไว้ที่เดียงเด็กในห้องทำงาน

แฮร์รี่ขดตัวเป็นวงกลม ท่าทางง่วนอน

สเนปมองเด็กชายอย่างผิดหวัง เขาต้องการให้แฮร์รี่ประท้วงเพื่อที่อยู่กับเขา หน้าบึ้งและสะอื้น แต่แฮร์รี่ก็ไม่ทำ

เมื่อสเนปไปห้องเรียนเขาก็มองกลับมา

“เดี๋ยวเจอกันหลังสอนเสร็จ แฮร์รี่ ทำตัวดีๆนะ”สเนปพูดอย่างอ่อนแรง

"บ่าย บ๊าย" แฮร์รี่กระซิบ แม้ว่าจะไม่อบอุ่นมากนัก แต่ก็ยังถือว่าเป็นคำตอบ

.

สเนปอารมณ์เสียมากตอนสอน เขาสั่งกักบริเวณไปสองคน หักคะแนนอีก40คะแนนและประสบความสำเร็จในการทำให้พวกนั้นหน้าซีดเมื่อเขาพูดด้วย เขายิ่งหงุดหงิดมากขึ้น เมื่อกลับมาที่ห้องทำงานและเห็นแฮร์รี่กำลังวาดรูปบนกำแพงด้วยสีเทียนสีส้ม

ตอนแรกสเนปโกรธมาก เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นและเริ่มสอนว่าเขาซนแค่ไหนและถ้าเขากล้าวาดลงที่อื่นนอกจากกระดาษอีกล่ะก็ ชายหนุ่มจะเอาสีคืน แฮร์รี่จ้องมองเขา ปากอ้าค้าง น้ำตาคลอ ไหล่สั่นสะท้าน

สเนปตกใจเมื่อแฮร์รี่ร้องไห้สะอึกสะอื้น พยายามดิ้นหนี

"เอ่อ ฉันเข้าใจว่าเธออารมณ์เสีย แต่ก็ไม่คว-" ชายหนุ่มพยายาม แต่แฮร์รี่ชกเขาที่ปากเบาๆและตะโกนว่า "ไม่!"

สเนปรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "หยุดนะ พอได้แล้ว”เขาถอนหายใจ เขาจะดูแลเด็กคนนี้ได้อย่างไรถ้าแฮร์รี่ยังหงุดหงิดทุกครั้งที่ถูกดุเมื่อทำผิด?

แต่แฮร์รี่ดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ไม่ชอบสเนปและเขาปิดตาแน่น จนสเนปปล่อยเขาลง

สเนปโบกไม้กายสิทธิ์ของเขาเพื่อล้างภาพวาดบนผนัง เมื่อเขาหันมาเห็นแฮร์รี่เด็กชายจ้องมองเขาอย่างเศร้าๆ น้ำตาไหล

มันทำให้สเนปรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนชั่วร้าย เขาพยายามปลอบแฮร์รี่ แต่เด็กชายคลานออกไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และซ่อนตัวอยู่หลังเก้าอี้

ความอดทนของเขาอยู่ในระดับต่ำ สเนปกลับไปที่โต๊ะเพื่อทำงาน เขาจ้องแฮร์รี่เขม็งตลอดเวลา

แฮร์รี่ดูดกำปั้นและสะอึก เขาไม่ได้คิดว่าเนปใจดีอีกแล้ว เนปตะโกนใส่เขาดังมาก!

เขามองจากด้านหลังเก้าอี้เพื่อดูชายหนุ่ม เนปไม่มาหาเขา! บางทีเนปคงไม่สนใจ แฮร์รี่สูดน้ำมูก

"เธอจะทำให้ตัวเองสกปรก ออกมาเดี๋ยวนี้”สเนปร้องทันที

"ไม่!" แฮร์รี่ร้องไห้

"เธอว่าไงนะ?"

"ไม่ อย่าใจร้ายจิ เนป!" แฮร์รี่คลานออกไปและเห็นประตู เขาใช้ผนังช่วยยันตัวลุกขึ้นยืนเพื่อจะจับลูกบิดได้

"พอตเตอร์! กลับมานี่!" แฮร์รี่ได้ยินเสียงตะโกนจากมุมห้อง ชายหนุ่มลุกขึ้นทันทีและกำลังจะมาหาเขา

แฮร์รี่ตัวงอด้วยความกลัว เขาจำลุงของเขาได้ เมื่อแฮร์รี่กำลังค่อยๆคลานไปที่ขวดนมของดัดดี้ เพื่อดูว่ามันคืออะไร เขาเพิ่งจับมันเมื่อดัดดี้เริ่มร้องตะโกน

ลุงของเขาเดินเข้ามาในห้อง "เเกกล้าดียังไงมาแตะของของดัดลีย์ของฉัน ไอ้เด็กน่ารังเกียจ เนรคุณ”

แฮร์รี่เริ่มร้องไห้และคลานไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ลุงของเขาเร็วกว่า เขาตีแฮร์รี่ที่หัวและเรียกป้ามา

“ดูไอ้เด็กประหลาดนี่สิ เอามันออกไป ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ได้”

ป้าของเขาได้อุ้มเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็วและดุด่าเขา เล็บของเธอข่วนแขนเขา เขาร้องไห้ แต่เธอแค่ทุบตีเขา พาเขาไปในห้องเล็ก ๆ มืด ๆ ปิดประตูและล็อคมัน

"เด็กนั่นน่ากลัว มันพยายามทำลายชีวิตพวกเรา”

แฮร์รี่ไม่เข้าใจหรอก แต่น้ำเสียงของเธอทำให้เขาเจ็บปวดมาก

ฉากนี้ดูเหมือนจะเข้ามาในหัว แฮร์รี่ตัวงอด้วยความกลัว เนปอุ้มเขาขึ้นมา แม้ว่าเขาจะกอดแน่น แต่ก็ไม่เจ็บมากนัก

"เธอคิดว่าเธอจะไปไหน?" เขาถาม "เธอจะคลานไปรอบ ๆ ห้องโถงเหรอ?"

"อืมมม," แฮร์รี่โหยหวน น้ำตาทำให้ตาเขาพร่าเลือน

"เธอจะหลงทาง ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอวันนี้" สเนปพูด น้ำเสียงฟังดูผิดหวังและโหดร้ายมากตนแฮร์รี่เกือบจะร้องไห้ออกมาดังๆแล้ว

แฮร์รี่ไม่ค่อยร้องไห้ดังๆเพราะเขาชินกับการร้องไห้เบาๆมากกว่า แต่ตอนนี้เนปใจร้ายมาก

"พอตเตอร์" สเนปคำราม "ฉันไม่มีเวลามาเล่นละครกับเธอหรอกนะ ทำไมอารมณ์เสียนักล่ะ”

แฮร์รี่ยังคงร้องไห้ ดังนั้นสเนปจึงตัดสินใจว่าเด็กชายต้องการนอน เพราะห้องพักอยู่ไกลไปหน่อยและเขาก็ไม่อยากเดินไปรอบ ๆ ห้องโถงโดยมีเด็กน้อยโอดครวญอยู่ในอ้อมแขน เขาจึงเปลี่ยนขวดพลาสติกเป็นเตียงขนาดใหญ่ที่มีขอบกั้น เกือบจะเหมือนเตียงของแฮร์รี่

เขาวางเด็กไว้ข้างในนั้น ลูบแก้มเบาๆและบอกให้นอน

"นอนซะ เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อยและหงุดหงิด เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอจะได้เล่นทุกอย่างที่เธอชอบ"

แฮร์รี่นอนลงโดยไม่ขัดขืนเลย เขาอยากให้เนปอุ้มเขาไว้สักพัก บอกเขาว่ายังห่วงเขาหรืออะไรทำนองนั้น แฮร์รี่จะหยุดความรู้สึกที่ไม่เห็นด้วยกับชายหนุ่ม แต่เนปแค่เดินออกไปทันทีหลังจากโยนผ้าห่มคลุมเขา

แฮร์รี่มองผ่านราวและเห็นเนปกลับมาทำงานอีกครั้ง เบาสูดจมูกอย่างเสียใจและหลับตาลง เขายังคงคิดถึงพ่อแม่ของเขาเหมือนอย่างที่เคยคิดถึงพวกท่านอยู่ตลอดที่บ้านลุงกับป้า แน่นอนเขาก็รักเนปเหมือนกัน. แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดูเหมือนชายหนุ่มจะดีเท่าพวกท่านไม่ได้เลยในวันนี้

แฮร์รี่หลับไปและสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก็คือเสียงขีดเขียนเบาๆบนกระดาษ

.

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา แฮร์รี่ก็ตื่นขึ้น เขาขยับตัวในเตียง อ้าปากหาว ห้องเงียบมาก

เขารวบรวมกำลังและลุกขึ้นนั่ง มองผ่านขอบเตียงเขาจะเห็นโต๊ะ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เขาสงสัยว่าเนปไปต

แฮร์รี่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง เขาสะอื้นเล็กน้อย แต่ไม่มีใครได้ยินเขา เขาพยายามลุกขึ้นยืน แฮร์รี่มองไปรอบ ๆ ห้อง

ใครจะพาเขาออกจากเตียงนี้ล่ะ?

"เนป?" แฮร์รี่เรียก เขาสูดจมูก เนปลืมเขาแล้วหรอ?

เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงและเห็นตุ๊กตาแมว เขาหยิบมันขึ้นมา

"เนปไปไหนอะ?" เขาถามมัน

เวลาผ่านไปไม่กี่นาที  แฮร์รี่สูดจมูก เล่นกับแมว ให้มันเดินไปรอบๆเตียง

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกและสเนปก็เข้ามา ท่าทางอารมณ์ไม่ดี เมื่อเขาเห็นหน้าของแฮร์รี่ เขาก็ไม่พอใจมากขึ้น

แฮร์รี่เห็นเขาและยกแขนขึ้นอย่างคาดหวัง สเนปไปอุ้มเขาขึ้นมา

"เธอหลับสบายมั้ย?" ชายหนุ่มถามอย่างหงุดหงิด

"ดี." แฮร์รี่ไม่เข้าใจคำถาม แต่สเนปดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจกับคำตอบ

"ฉันจะต้องทิ้งเธอไว้กับศาสตราจารย์มักกอนนากัลสักชั่วโมง เด็กกริฟฟินดอร์ถูกกักบริเวณกับฉันในวันที่สองของการเรียน" เขาส่ายหัวและพูดพึมพำอย่างหงุดหงิดเกี่ยวกับความหุนหันและความจองหองของพวก กริฟฟินดอร์

แฮร์รี่ฟังและพิงไหล่ของสเนป "เล่นมั้ย" เขาถามอย่างระมัดระวังหลังจากการโวยวายจบลง

สเนปไม่ตอบ เขาไม่ได้ฟังเลย เขาเปิดประตูและเดินไปที่ห้องของเขา มันไม่ได้ไกลมากและเมื่อวางแฮร์รี่ลงบนโซฟาและหายไปอีก

"ไม่ให้ไป!" แฮร์รี่ประท้วง "จะเล่น!"

เมื่อไม่มีใครตอบเขา เขาขมวดคิ้วและคลานออกจากโซฟา เขาเห็นประตูห้องเขาเปิดแง้มอยู่และเขาก็มุ่งหน้าไป วันนี้เขาวาดภาพในสมุดระบายสีของเขาได้ เขาจะอวดให้เนปดู เนปก็จะมีความสุข ถ้าเนปมีความสุขก็จะอยู่กับเขา ใช่ นี่เป็นความคิดที่ดี

แต่เมื่อเขาคลานเข้าไปในห้องของเขา เขาหาดินสอสีไม่เจอเลยสักที่ เขาดูในกองของเล่น แต่พวกมันก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น

น้ำตาคลอเบ้า โอ้ไม่ เนปเอามันไปหรอ?

เขาจำของเล่นกุ๊งกิ๊งที่ป้าให้เขาได้ มันทั้งแตกหักและสกปรก แต่มันก็ยังเป็นอะไรที่เล่นด้วยได้ ป้าของเขาได้ให้เขาเพียงเพราะเขาร้องไห้เอาเป็นเอาตาย อยู่คนเดียวในห้องมืดๆ ใต้บันได ทั้งน่าเบื่อและน่าสังเวช

เมื่อเธอจับตัวเขา ขณะเขาพยายามเอามันใส่ปาก เธอคว้ามันออกไป บอกว่านี่ไม่ใช่วิธีเล่นและเขาก็ซนมาก

"แกไม่สมควรได้รับอะไรทั้งนั้น ฉันพลาดเองที่พยายามใจดีกับแก" เธอพูดอย่างเผ็ดร้อน

แฮร์รี่รู้สึกท้อแท้มาก ดัดดีจะใส่ทุกอย่างเข้าปากรวมถึงแถบสีน้ำตาลอร่อยๆที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้มี ไม่มีใครเอาอะไรมาจากดัดดีเลย

"ว้าา!" แฮร์รี่ร้องไห้ นอนคว่ำและอาลัยดินสอสีเขา

เขาได้ยินเสียงเนปเข้ามาในห้องในอีกสองสามนาทีต่อมา

"เป็นอะไรไปอีกล่ะ?" ชายหนุ่มถาม

"เล่น!" แฮร์รี่พยายามจะอธิบาย

"เธอมีของเล่นอยู่ตรงนี้แล้วนี่" สเนปเลิกคิ้วขึ้น

แฮรี่สะอื้นและส่ายหัว "เล่น! จี๋!"

"ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่"  สเนปยังไม่เข้าใจ

แฮรี่รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อสเนปพูดว่า "เธออยากเล่นบล็อกเหรอ ฉันกลัวว่าพวกมันยังอยู่ในเตียงเด็กของเธอ”

"เอาให้หน่อย?" แฮร์รี่อ้อนวอน “น้า เนป น้า”

สเนปย่นจมูก เขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เขาก็ใจอ่อน เขาเดินออกไปข้างนอกและกลับมาในอีกไม่กี่นาที ดูงี่เง่า ถือถุงหนังใส่ตุ๊กตาสัตว์ของแฮร์รี่และของเล่นอื่น ๆ อีกสองสามชิ้น

แฮร์รี่ยิ้มให้เขาและยื่นมือออกไปคว้าของเล่น เมื่อสเนปวางของเล่นลงบนพรม แฮร์รี่คลานไปรอบ ๆ พยายามหาดินสอสีของเขา เขารู้สึกสเนปนั่งบนโซฟาที่อยู่ใกล้ ๆ และเฝ้าดูเขา แฮร์รี่คว้าดินสอสีจากใต้กองของเล่น

เขากรีดร้องเสียงดังอย่างพอใจและหยิบสีม่วงออกมา

"เล่นมะ?" แฮร์รี่ถามสเนป ดูกังวลราวกับกลัวว่าสเนปยังคงโกรธเขาเรื่องวาดรูปบนผนังอยู่ “ตอนนี้ป๋มเป็นเด็กดีแล้ว”

"เอ่อ"  สเนปไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แฮร์รี่ดูค่อนข้างมีความหวัง "แค่นิดเดียวนะ"

แฮร์รี่ไปหาสมุดภาพระบายสีของเขาที่ดัมเบิลดอร์ให้ไว้แล้วพยายามจะคลานบนโซฟา

"ไม่ เธอจะทำโซฟาเสีย" สเนปเตือน

เขาวางแฮร์รี่ลงพื้นและนั่งข้างๆเขา

"เล่นเลย" เขาแนะนำ

แฮร์รี่เอาดินสอสีส้มออกมาและเริ่มระบายสีสิ่งที่ดูเหมือนดวงอาทิตย์ยิ้มแฉ่งที่กำลังส่องแสงลงบนหุบเขา

สเนปเยาะเย้ยภาพนั้น เขาลังเลใจแล้วก็ถอนหายใจและหยิบดินสอสีดำขึ้นมา เขานิ่งไปสักพัก

"เย้ เนป!" แฮร์รี่ให้กำลังใจ "จี๋ด้วย!"

ฉันเริ่มใจดีละ  สเนปบ่น

เขาระบายสีลำต้นของต้นไม้อย่างช้าๆและรอบคอบ

"โอ้ดี" แฮร์รี่สนับสนุนและยิ้มแย้มแจ่มใส

ริมฝีปากของสเนปกระตุกขึ้น

เวลาผ่านไป แฮร์รี่เริ่มเบื่อและเลื้อยไปหาเลโก้ของเขา

"มา." แฮร์รี่หยิบเลโก้ขึ้นมาสองชิ้น พยายามต่อพวกมันเข้าด้วยกัน

.

“มันผิดด้าน "สเนปอธิบาย เขาจับมันหันไปอีกด้านและแฮร์รี่ก็ต่อมันได้

"ว้าว!" เขาอ้าปากค้าง เนปฉลาดแค่ไหนกันนะ?

มีเสียงเคาะประตู แต่มันใช้เวลานานกว่าสเนปจะได้ยิน เขาสนุกมาก เขาไม่เคยเล่นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะคนเดียวหรือกับคนอื่น มีความรู้สึกรักเล็กน้อยขึ้นในใจเขา แต่เขาก็ยังคงสลัดมันทิ้ง

แฮร์รี่เป็นแค่งานที่เขาต้องดูแล เด็กน้อยที่เขาต้องดูแลจนกว่าจะโตขึ้นและป้องกันตัวเองได้ ความรักและการเป็นห่วงเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่จำเป็นและมีไว้สำหรับคนที่อ่อนแอ

เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มรีบลุกไปที่ประตู

แฮรี่จ้องมองเขาอย่างสับสน "จะไปไหนอะ”เขาเรียก

สเนปเปิดประตูและมิเนอร์ว่ายืนตรงนั้น ดูค่อนข้างหงุดหงิด

“อยู่ไหน แฮร์รี่อยู่ไหน คุณไม่ได้ขอให้ฉันพาเขาไปสักครู่ขณะที่คุณกักบริเวณเด็กเหรอ? " เธอมองเขาอย่างไม่เห็นด้วย "ฉันสงสัยว่าใครเป็นนักเรียนที่โชคร้ายคนนั้น ในวันที่สองการเปิดเรียนและคุณก็เป็นอาจารย์คนใหม่ด้วย!"

สเนปกลอกตา"ผมไม่เห็นว่ามันเป็นความผิดของผม ผมพยายามอดทนแล้ว." ความจริงแล้วเด็กชายคนนั้นดูไม่สุภาพและน่ารังเกียจและในฐานะศาสตราจารย์ เขาต้องสั่งสอน  สเนปรู้ว่าแฮร์รี่จะเข้ามาวุ่นวายและคิดว่าการกักบริเวณนั้นไร้ประโยชน์และไร้สาระ เขาสามารถจินตนาการว่าแฮร์รี่พูดอ้อแอ้กับเด็กนั่น. หัวเราะคิกคักขณะที่เด็กนั่นกำลังทำงานที่ถูกทำโทษและชวนเล่นด้วย

เขายังจินตนาการต่อไปได้อีกว่าเด็กนั่นจะลือข่าวอะไรออกไป: "ศาสตราจารย์สเนปไม่สามารถทำอะไรให้ดีได้ เขาทำไม่ได้แม้แต่จะกักบริเวณนักเรียนได้  โดยไม่มีเด็กคลานไปมา ฮ่า! และเขาก็คิดว่าเขาน่ากลัว

เรื่องนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นยกเว้นเขาจะตายเสียก่อน ดังนั้นสเนปจึงถามมิเนอร์ว่าว่าเธอจะเอาแฮร์รี่ไปสักพักนึงได้มั้ยและค่อยกลับมาหาเขาทีหลัง

"ฉันจะไปเอาเขามา" สเนปเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น แฮร์รี่คลานมาที่เท้า แต่สเนปอุ้มเขาขึ้น จากนั้นชายหนุ่มก็เปลี่ยนปากกาเป็นถุงและใส่ของเล่น ผ้าห่ม ตุ๊กตาแมวลงในนั้น

แฮร์รี่สะอื้น "ไปไหน เนป เราเล่น”

"จุ๊ๆ" สเนปดุ เดินไปหามิเนอร์ว่าและส่งแฮร์รี่ให้เธอ เขาเอาถุงใส่แขนเธอและเธอก็มองเขาดุๆ

"เห็นแก่พระเจ้าเถอะ เซเวอร์รัส! เขาไปแค่ชั่วโมงเดียวเองนะ แล้วพวกนี้อะไรเนี่ย" "

"รอก่อน ผมคิดว่าเขาอาจจะกระหายน้ำ ... " สเนปเสกคาถาเรียกขวดนมมาและส่งให้เธอ "ทำตัวดีๆนะ พอตเตอร์ เดี๋ยวฉันมารับ."

"เนป?" ดวงตาของแฮร์รี่เต็มไปด้วยน้ำตา เนปจะทิ้งเขาไปตลอดกาลแล้วเหรอ? โอ้ไม่ เขาซนจริงๆ เนปต้องเบื่อเขาแล้วแน่ๆ"ไม่นะ ขอโต๊ด น้า แฮวรี่รักเนป" เขากระซิบ

มิเนอร์ว่าดูแปลกใจและยิ้มเยาะ

“เธอไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง" สเนปหน้าแดง

“ไม่ไป”แฮร์รี่สูดน้ำมูก"ป๋มจะเป็นเด็กดี!"

“เดี๋ยวหนูก็กลับมาหาเนปของหนูได้แล้ว แฮร์รี่" มิเนอร์ว่าพยายามไม่ยิ้ม"ตอนนี้ มากับฉันก่อนฉันมีเรียงความวันหยุดต้องตรวจ"

สเนปมองเธออย่างอันตรายเมื่อเธอพูดว่า ‘เนป' รู้สึกอับอาย"ลาก่อน พอตเตอร์" เขาพึมพำ

"ไม่บาย ม่ายย!" แฮร์รี่พยายาม ทำไมเนปถึงทิ้งเขาไปล่ะ? เขาขอโทษปแล้วนี่!

 มิเนอร์ว่าออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่สเนปปิดประตู เขาได้ยิน "ม่ายย!"  และ “จะเอาเนป"  เขาเพียงแค่อยากให้มิเนอร์ว่าพาแฮร์รี่ไปที่ห้องทำงานทันก่อนจะมีใครได้ยิน เขาสงสัยว่าแฮร์รี่จะมีปัญหาเกี่ยวกับความผูกพันอีกมั้ยหรือจะรอดมาได้หรือเปล่า เขาสลัดความคิดนั้นออกไป โอ้ เขามีเรื่องอื่นต้องทำ

.

เนปไม่รักแฮวรี่หรอ ... ? "แฮร์รี่ถามอย่างหมดท่าเป็นครั้งที่ห้า" ไม ไม? "

"โอ้แฮร์รี่ หนูหยุดกังวลได้มั้ย เดี๋ยวเขาก็กลับมา" มิเนอร์ว่าถอนหายใจ บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความผิดของสเนปที่แฮร์รี่มีปัญหาเกี่ยวกับความผูกพัน เด็กชายที่น่าสงสารไม่มั่นคงและผูกพันกับชายหนุ่ม ...

"ทำไมหนูไม่เล่นอะไรบ้างล่ะ?"  มิเนอร์ว่าถามอย่างเข้มงวด "ฉันสงสัยว่าทำไมฉันถึงเห็นด้วยกับเรื่องนี้ การดูแลเด็กเป็นเรื่องยากมาก"

มีเสียงเคาะประตูและทันใดนั้นดัมเบิลดอร์ก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน เขากระพริบตา "คุณขอความช่วยเหลือหรือมิเนอร์ว่า?" เขามองไปที่แฮร์รี่ "อืม แฮร์รี่พอตเตอร์ตัวน้อยอยู่ที่นี่เองเหรอ?" เขาเอื้อมมือไปจะอุ้มแฮร์รี่ขึ้น

"ว้าาา!" แฮร์รี่สะอื้นขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเคราดัมเบิลดอร์ "จะเอาเนปของป๋ม”

หลังจากการร้องไห้ คำแนะนำและการมองหน้ากันไปมาอย่างโกรธๆแล้ว ในที่สุดดัมเบิลดอร์ก็ทำให้แฮร์รี่หยุดร้องไห้ได้ด้วยการให้ไอติมรสมะนาวกับเขา

แฮร์รี่ดูดอย่างมีความสุข อืมมมมมมมมมมม.มันหร่อยมากๆ

จากนั้น แฮร์รี่ก็อารมณ์ดีขึ้น เขาเริ่มสร้างตึกกับดัมเบิลดอร์ที่หัวเราะทุกครั้งที่เด็กชายพูด

"เขาน่ามหัศจรรย์มาก!" เขาพูดกับ มิเนอร์ว่า"เขาเกือบพูดเป็นประโยคได้แล้ว"

อย่างไรก็ตามการสะกดนั้นกินเวลานานแป๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่แฮรี่เริ่มร้องไห้ครวญครางหาสเนปอีกครั้ง คิดว่าชายหนุ่มทิ้งเขาไปแล้ว

XXXXX

"เอาล่ะ พอแค่นี้ มิสเตอร์จอห์นสัน"  สเนปพูดห้วน ๆ "เธอไปได้แล้ว"

รอส จอห์นสันมองสเนปโกรธๆและลุกจากที่นั่งอย่างอิดโรย

"ครับ อาจารย์" เขาพึมพำ

"ฉันเชื่อว่าเราจะไม่ดูหมิ่นการเรียนการสอนของฉันอีก" สเนปจ้องเขาเขม็ง "ไปได้แล้ว,"

เด็กชายพึมพำอย่างหงุดหงิด เขามองสเนปด้วยสายตารังเกียจก่อนจะออกจากห้องทำงาน สเนปยิ้มเมื่อเขาได้ยินเสียงประตูปิดเบา ๆ เขาทำให้เด็กผู้ชายคนนี้อดทนในการแยกวัตถุดิบที่ใช้ปรุงยาออกโดยไม่สวมถุงมือเป็นเวลานาน

ความคิดทำให้เขารู้สึกฮึกเหิม เขาเริ่มเรียนรู้การเป็นอาจารย์แล้วถึงจะไม่ง่ายนัก สเนปเรียกกาแฟดำขึ้นมาและเริ่มจิบและคิดอะไรอยู่สักพัก

จนกาแฟเกือบหมดถ้วย เขานึกถึงแฮร์รี่ขึ้นมาได้ เขารีบเดินไปที่ห้องทำงานของ มิเนอร์ว่า

เมื่อเขาใกล้ถึงประตู ก็ได้ยินเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร

"เนป ... " แฮร์รี่พูด

"ตายล่ะ เอาไอติมรสมะนาวอีกมั้ย" ดัมเบิลดอร์ถาม

ดัมเบิลดอร์เหรอ? สเนปเลิกคิ้วขึ้นและเคาะประตู

สักพักหนึ่ง มิเนอร์ว่าก็มาเปิดประตู ดูรู้สึกขอบคุณมาก "โอ้ ขอบคุณพระเจ้า เขามาแล้ว แฮร์รี่!"

เธอรีบวิ่งไปอุ้มแฮร์รี่ขึ้น เด็กน้อยร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน เธอดูเหนื่อยมาก แว่นตาของเธอตกลงมาที่จมูกและมวยผมหลถดลุ่ย

"เนป!" แฮร์รี่ร้อง มือของเขายื่นออกมา และสเนปยอมรับเขาทันที เด็กน้อยสะอื้นที่ไหล่ของชายหนุ่ม "รักเนป!" เขาบ่น"อย่าไป!"

"ใจเย็น พอตเตอร์." สเนปดึงเขาเข้ามาใกล้และตบหลังเบาๆ

แฮร์รี่หายใจลึกๆอีกหลายครั้ง การสะอื้นของเขาลดลง แต่เขายังร้องไห้เบา ๆ บนไหล่ของชายหนุ่ม มิเนอร์ว่าส่งถุงใส่ของเล่นและอุปกรณ์ต่างๆให้เซเวอร์รัสจากนั้นดัมเบิลดอร์ก็มาที่ประตู

"อา, เซเวอร์รัส ฉันเห็นว่าเธอผ่านมันไปได้" เขากระพริบตา "แฮร์รี่ค่อนข้างเป็นเด็กที่มีเสน่ห์ ดูเหมือนว่าเธอทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันดี"

"เอ่อ อาจารย์ใหญ่ ผมต้องไป" สเนปขัดจังหวะก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะประกาศเรื่องโกหกว่าพวกเขามีความผูกพันกันอย่างไรและพวกเขารักกันเหมือนพ่อลูก สเนปทนเรื่องพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว

อาจารย์ใหญ่ยิ้มอย่างรู้ทัน

"ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือครับ มิเนอร์ว่า อาจารย์ใหญ่" สเนปพูดอย่างเคร่งขรึมขณะที่แฮร์รี่คว้าเสื้อคลุมของเขาไว้แน่นเพราะความกังวล พึมพำว่าจะไม่เลวอีกแล้ว

"โอ้ ด้วยความเต็มใจ" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง "ผมต้องไปแล้วเหมือนกัน มิเนอร์ว่า"

สเนปเดินทางไปที่ห้องของเขา ทิ้งมิเนอร์ว่าที่หงุดหงิดอยู่ที่ประตูของเธอ แฮร์รี่ยังคงสูดน้ำมูก

"เนปอย่าไป" แฮร์รี่พูดซ้ำ

"ฉันสงสัยว่าจะมีใครให้ฉันฝากเธอกับพวกเขาอีก ฉันไม่ได้บอกให้เธอทำตัวดีๆหรือ?" สเนปเตือนอย่างเข้มงวด

"ป๋มจาเป็นเด็กดี" แฮร์รี่สัญญา “นอนมั้ย” '?"

"นอนสิ" สเนปตอบ

"อย่าไป นอนกะเนป."

"ไม่ได้ ฉันมีงานต้องทำ แฮร์รี่"

แฮร์รี่ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นดังนั้นสเนปจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ เมื่อถึงห้องพักแล้ว สเนปก็เบื่อเสียงสะอื้นของแฮร์รี่ เขานั่งลงบนโซฟา อุ้มเด็กน้อยไว้

"ใจเย็นๆ ฉันอยู่นี่แล้วนะ"

น่าแปลกใจที่แฮร์รี่หลับไปตรงนั้น ในอ้อมแขนของเขาและจับเสื้อคลุมไว้แน่น มันไม่ใช่วันที่ดีนักสำหรับทั้งคู่