translated baby harry

ลำดับตอนที่ #17 : classes and family100%

"ยินดีต้อนรับสู่การเรียนวิชาปรุงยา" สเนปพูดช้าๆตามปกติ ตาของเขาสำรวจนักเรียนทุกคน พวกเขาดูหวาดกลัวซึ่งนั่นเป็นสัญญาณที่เยี่ยมยอดและสเนปก็พูดต่อไปครู้สึกร่าเริง "อย่างที่พวกเธอรู้กันดีอยู่แล้ว ฉันคือศาสตราจารย์สเนปและฉันจะสอนวิชาปรุงยาตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

เขากำลังจะเริ่มพูดถึงความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องที่นักเรียนมักจะทำผิดพลาดในชั้นเรียนวิชาปรุงยาและเขาจะไม่ยอมทนเรื่องอะไรบ้างรวมทั้งความคาดหวังของเขาเมื่อเด็กชายที่แทบจะเรียกได้ว่าหยาบคายมากๆตะโกนขึ้นมาว่า " แต่อาจารย์ครับ เกิดอะไรขึ้นกับศาสตราจารย์ซลักฮอร์นครับ? "

สเนปจ้องตาเขาอย่างเย็นชา "เธอชื่ออะไร"

"เทอร์รี่ ปาร์คเกอร์ครับ แต่ ... "

"เอาล่ะ มิสเตอร์ปาร์คเกอร์ ศาสตราจารย์ซลักฮอร์น ตัดสินใจที่จะเกษียณไปเมื่อเทอมที่แล้วเนื่องจากปัญหาส่วนตัวของตัวเอง เธอจะต้องเรียนกับฉันตอนนี้และฉันไม่ต้องการให้เธอขัดจังหวะฉัน เข้าใจไหม?"

.

เขาไม่ได้โหดร้ายมากนัก แต่เด็กหนุ่มโง่ๆนั่นกลับทำหน้าเศร้าและดูหวาดกลัวอย่างกับโดนตบอย่างนั้นแหละ สเนปพยายามไม่กลอกตา นักเรียนพวกนี้ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆเสียจริง

"อย่างไรก็ตาม" เขาพูดเสียงเรียบ"การปรุงยาต้องอาศัยความละเอียดอ่อนอย่างที่ฉันแน่ใจว่าพวกเธอรู้ ความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจจะส่งผลร้ายแรงและนั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องการให้เธอปรุงยาทุกตัวที่ฉันสั่งอย่างตั้งใจ ... " สเนปพูดต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เห็นว่านักเรียนส่วนใหญ่กลัว ตาของเด็กพวกนั้นเบิกกว้างขึ้นและไม่มีใครขัดจังหวะเขาหรือกล้าทำอะไรทั้งนั้น สเนปรู้สึกพอใจมากในตอนท้ายของการพูดของเขา

"วันนี้เราจะปรุงยา -" สเนปเริ่มหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้น

"เนป!" มีเสียงดังขึ้นฉับพลัน

สเนปตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว เขาหวังว่าแฮร์รี่จะหุบปากและไม่พูดอะไรอีก แต่มันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง: "เนปป!"

.

สเนปกำลังจะตายอย่างแท้จริง นักเรียนเริ่มสนุกเล็กน้อย พวกเขายกคิ้วขึ้น  สเนปไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการดุแฮร์รี่ที่ทำลายชั้นเรียนที่กำลังดำเนินการไปด้วยดี เขาตวาดใส่นักเรียน "ฉันจะกลับมา ฉันไม่อยากให้พวกเธอคุยกัน และเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา

สเนปได้เห็นแฮร์รี่อุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่ในอ้อมแขนและเริ่มหมดความอดทน เมื่อเขาเห็นสเนป เขาก็ฉีกยิ้ม เด็กชายยิ้มและพูดเบา ๆ ว่า "หวัดดี เนปปี!"

สเนปจ้องตาเขาเขม็งและทันใดนั้นแฮร์รี่ก็ตระหนักว่าชายหนุ่มไม่ค่อยมีความสุขที่ได้เห็นเขา เขาเริ่มเบะปากจนกระทั่งน้ำตาไหลอาบแก้มและสเนปก็ต้องอุ้มเขาขึ้นมาและโยกเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อสเนปก้าวไปหาเขา แฮร์รี่ก็กรีดร้องและซ่อนใบหน้า สเนปรู้สึกผิดทันทีที่เขาโผล่มาอย่างน่ากลัวสำหรับเด็กเล็กๆ

"ฉันจะไม่ตีเธอหรอก" สเนปพูดปลอบ "ใจเย็น ๆ,"

แฮร์รี่ซุกจมูกเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา

เขาจะไม่ปล่อยให้สเนปไป แต่เมื่อสเนปพยายามวางเขาลง เวลาก็ไหลไปเรื่อยๆเขาต้องทำอะไรบางอย่าง

สเนปรู้สึกวิตก หลังจากที่ใคร่ครวญอยู่นาน เขาตัดสินใจเลือกทางที่เสียง เขากลับเข้าไปในชั้นเรียนพร้อม..แฮร์รี่

นักเรียนทั้งชั้นอ้าปากค้างเมื่อเห็นเด็กน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเขาและมีเสียงพึมพำอย่างสนใจ

"นั่นใครคะ?" เด็กสาวคนหนึ่งถาม

"เขาเป็นลูกชายของศาสตราจารย์หรือครับ"

 สเนปกระแอมและพูดอย่างองอาจ"นี่คือภารกิจของฉันจากศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เขาจะไม่รบกวนพวกเธอ เธอจะทำงานต่อไป"

สเนปวางแฮร์รี่ลงบนโต๊ะ เขาเสกคาถาแรงโน้มถ่วงโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์เพื่อเด็กชายจะได้ไม่ตกและหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น

เด็กชายกรีดร้องและอุทานออกมาว่า "ว้าว!" เมื่อเขาเห็นพวกนักเรียน  เขาชี้ไปที่พวกเด็กๆอย่างหลงใหล

สเนปให้นักเรียนปรุงยาเสริมกำลัง พวกนักเรียนเอาแต่อุทานว่า "เสร็จแล้วหรือ?" และ "อะไรล่ะ?" แต่เขาก็หยุดพวกนั้นได้โดยการมองแค่ครั้งเดียว แฮร์รี่, ขอบคุณพระเจ้า, ไม่เอะอะอีกต่อไป เขานั่งอยู่บนโต๊ะของสเนปและยิ้มให้นักเรียนที่ยิ้มตอบ เขาไม่แม้แต่จะขอให้สเนปอุ้ม เขาเฝ้าดูอย่างสนใจในเมื่อสเนปให้นักเรียนทำงานและควันลอยอยู่เต็มห้อง

สเนปพยายามจะสอนต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ดวงตาของเขาก็เหลือบมองไปที่แฮรี่อย่างกังงล

แฮร์รี่อยากจะทำ ยา ด้วย แต่สเนปจับเขามานั่งที่เดิม ใจร้ายจัง

เมื่อชั้นเรียนจบลง สเนปก็เสกคาถาให้ตัวอักษรบนกระดานหายไปและอุ้มแฮร์รี่ขึ้น แฮร์รี่โบกมือให้กับนักเรียนกลุ่มสุดท้ายที่กำลังจะออกไป พวกเขาโบกมือกลับอย่างร่าเริง

"บ่ายบ๊าย!" แฮร์รี่ร้องอย่างมีความสุข เมื่อนักเรียนสุดท้ายหายไป สเนปก็ถอนหายใจแรงๆ

“เธอเกือบทำให้ฉันเดือดร้อนแล้ว รู้มั้ย” สเนปตำหนิเขาขณะที่เดินเข้าไปในห้องทำงานและวางเด็กชายลงในเตียงเด็กเล็ก"ฉันเอาเธอไปด้วยตอนสอนไม่ได้หรอกทำไมเธอต้องทำตัวมีปัญหาด้วยนะ?"

"รักเนป" แฮร์รี่หัวเราะคิกคักขณะนั่งดูชายหนุ่มพูด "เล่นกับป๋มนะ”

สเนปมองเขาอย่างเข้มงวด แต่กลัวใจตัวเองเมื่อพบว่าตัวเองนั่งลงและเอื้อมมือเข้าไปในเตียงเพื่อช่วยหยิบสีเทียนให้แฮร์รี่

"บิลเลเวเบป." แฮร์รี่บอกกับสเนปอย่างภูมิใจขณะรับประทานอาหารเย็น พวกเขานั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ (ดัมเบิลดอร์บอกกับ สเนปว่าเขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยในช่วงสัปดาห์แรกที่นี่) มันเป็นการสอนที่ยากลำบากและยาวนานโดยส่วนใหญ่มีแฮร์รี่นั่งอยู่หลังโต๊ะหรือบนนั้น สเนปต้องอดทนกับพวกปีหนึ่งโง่ๆที่เอาแต่ทำหม้อละลายและทำพลาด เขามีท่าทางเข้มงวดหนักแน่นและเย็นชาและให้คะแนนที่น่าสังเวชมาแก่พวกนั้น ในความเป็นจริงเขาไม่ได้ให้คะแนนกริฟฟินดอร์แม้แต่คะแนนเดียว มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวนักหรอกนะ

.

สเนปไม่ตอบแฮร์รี่ เขาเป่าช้อนที่เต็มไปด้วยอาหารร้อนๆอย่างระมัดระวังและป้อนเด็กชาย

แฮร์รี่เปิดปากอย่างมีความสุขแล้วเคี้ยว

"อืมม." เขาพูดเป็นครั้งที่สิบ เขาดูเหมือนจะพูดคำนั้นทุกครั้งที่มีอาหารอยู่เต็มปาก เขาตบมือ

สเนปกำลังจะตักอาหารขึ้นอีกหนึ่งช้อน เมื่อมีเสียงพูดว่า "เธอเข้ากับเด็กได้ดี "

สเนปหันไปดูชาร์ริตี้ที่มองเขาอย่างสนใจ

“ไม่หรอก ส่วนใหญ่ฉันทำให้ไอ้เด็กดื้อนี่ฟังฉันไม่ได้เลย." สเนปรำพึงขณะที่แฮร์รี่กำลังคลำหาเสื้อคลุมของสเนปโดยไม่สนใจช้อน

"ก็ดีสำหรับคนที่ไม่มีประสบการณ์น่ะ'เธอยิ้ม "มันเป็นยังไง เหมือนเป็นอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรินคนใหม่มั้ย?"

"ประสบการณ์ใหม่เชียวแหละ" สเนปพูด

จู่ ๆ แฮร์รี่ก็ร้อง'อู้”และชี้ไปที่สิ่งที่อยู่ใต้โต๊ะ

"ฉันไม่อยากให้คนเห็นเขามากนัก” สเนปบ่น "ฉันยังมีชื่อเสียงที่ต้องรักษา"

ชาร์ริตี้ทอดตา เธอยังคงยิ้มอยู่ เธอนิ่งไปสักพัก, หน้าแดง, แล้วพูดว่า "ฉันอยากให้เธอไปเที่ยวกับฉันที่ฮอกมีดส์ในวันหยุดบ้าง หวังว่าคงไม่มีปัญหานะ

"โอ้" แก้มของ สเนปเปลี่ยนเป็นสีชมพูเล็กน้อย "ไม่มีปัญหา ฉันจะพยายามเต็มที่

แฮร์รี่ดูเหมือนจะออกจากตักของเขา เด็กน้อยเอื้อมมือไปใต้โต๊ะอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าพยายามจะคว้าตุ๊กตาแมวที่หล่นลงไป

"อ๊า" เขาพยายามดิ้นรน “จะเอาแมว!"

"เด็กเลว, หยุด" สเนปขมวดคิ้ว

"ไม่เลว!" แฮร์รี่ร้องไห้ทันทีและจับเสื้อคลุมด้านหน้าของสเนปไว้ เขาเอนตัวลงใกล้ชายหนุ่ม น้ำเสียงสั่นเครือ "แฮวรี่ดี"

สเนปต้องเตือนตัวเองว่าแฮร์รี่ไม่มั่นคงเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าเขาถูกทอดทิ้งมากพอที่บ้านเดอร์สลีย์  พวกนั้นบอกว่าเขาเป็น 'ตัวประหลาด' และไม่พึงประสงค์ สเนปตำหนิตัวเองที่ขาดความรอบคอบ เด็กคนนี้มีความเสี่ยงเรื่องพวกนี้อยู่แล้วและเพิ่งผ่านปัญหาเกี่ยวกับความผูกพันมา "งั้นกินให้หมด" สเนปพูดอย่างหนักแน่น

น้ำตาแฮร์รี่ยังคลอเบ้าที่โดนดุว่าเป็นเด็กเลว เขากินข้าว ดวงตายังคงมองแมวที่อยู่ใต้โต๊ะอย่างอาลัย

เมื่อแฮร์รี่กินอาหารที่เหมาะสม อันได้แก่ผักต่างๆและเนื้อสัตว์ชิ้นหนึ่ง(แผนการอาหารที่สเนปให้แฮร์รี่ เด็กชายผอมมากโดยเฉพาะตรงเอว แม้ว่าจะพัฒนาขึ้นแล้วก็ตาม)เขาปล่อยให้แฮร์รี่นั่งใต้โต๊ะ เล่นกับแมวของเล่น

เขารับประทานอาหารเย็นของตัวเองและตัดสินใจจะกลับห้องพัก

"เดี๋ยวเจอกันนะ" ชาร์ริตี้พูดพร้อมโบกมืออำลา สเนปที่มักถูกผู้คนละเลยเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นรู้สึกดีนิดหน่อยที่ได้รับความสนใจ

เขาหายตัวไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับแฮร์รี่เด็กชายเกาะเขาไว้แน่นและมองสำรวจปราสาทแปลกๆอย่างสนใจ เมื่อสเนปมาถึงห้อง เขาต้องการนอนหลับทันที เขาเหนื่อยมาก แต่แฮร์รี่รับมือยากมาก

"เล่น!" แฮร์รี่ประกาศ เขาลุกขึ้นเดินไปรอบ ๆ ห้องล้มและลุกขึ้น สนุกสนาน สเนปถอนหายใจขณะที่เขาเฝ้าดูแฮร์รี่กระแทกโซฟาแล้วลองปีนขึ้นไป

"ไม่ แฮร์รี่ฉันเหนื่อยและเธอก็เหนื่อย เราทั้งคู่จะไปพักผ่อน"  สเนปบ่น เขาพยายามหาแฮร์รี่ แต่เห็นได้ชัดว่าแฮร์รี่ยังอะเลิร์ตอยู่พราะเขาคลานออกไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และหายตัวไปตามทางเดินเล็ก ๆ

เมื่อสเนปเดินตามเขาไป เขาก็พบว่าเด็กชายซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน

"เธอซนมากแฮร์รี่ ออกมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะให้ไทม์เอาท์เธอ”

แฮร์รี่ไม่ตอบ สเนปเห็นเขาตัวสั่นใต้ผ้าห่ม เขาเห็นดวงตาสีเขียวสดใสที่แอบมองเขาอย่างกังวล

"ฉันเห็นเธอ ออกมา" ตาของสเนปแทบไม่ขยับ

แฮร์รี่รู้สึกตกใจที่เนปเห็นเขา เนปฉลาดแค่ไหนกันนะ! เขาส่งกรีดร้องและมุดผ้าลงไปอีก สามารถเห็นเขาเคลื่อนไปซ้ายทีขวาทีใต้ผ้าห่ม สเนปอุ้มเขาขึ้นมา เอาผ้าห่มออก พยายามจับเขาไม่ให้ดิ้น

"มะ ไม่... " แฮร์รี่ยืนยัน. สูดน้ำมูก"น้า เนป" เขาไม่เข้าใจว่าเนปจับตัวเขาได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง

สเนปพาเขาออกไปจากห้องและตำหนิว่า "เธอต้องไม่หนีฉันและไม่คลานไปทั่ว มีมารยาทบ้าง. ฉันไม่รู้ว่าต้องสอนเธออีกสักกี่ครั้ง ... ""

."

แฮร์รี่สะอื้น เขากัดมือสเนป มีเสียงตะโกนสั้น ๆอย่างประหลาดใจ และสเนปก็บังเอิญทำแฮร์รี่ตกพื้น เด็กน้อยที่น่าสงสารล้มลงกับพื้นและกระแทกเข้าอย่างจัง แฮร์รี่เริ่มร้องไห้ โชคดีที่พื้นปูพรมไว้ในบริเวณนั้น แต่แฮร์รี่เป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น

สเนปยังกลัวอยู่ เขาคุกเข่าลงและอุ้มแฮร์รี่ขึ้นมา "ฉันขอโทษ โอ๋โอ๋" สเนปยืนยัน เขากอดแฮร์รี่ไว้ใกล้กับหน้าอกของเขาและเด็กน้อยร้องไห้กับเสื้อคลุมของตัวเอง สะอึกและตัวสั่น

อย่างไรก็ตามแฮร์รี่ควบควมตนเองได้ในเวลาไม่นาน สเนปยังคงรู้สึกผิดมาก เขาไม่ได้ตั้งใจเลย เขาจำได้ว่าพ่อของเขาตั้งใจผลักเขา เขากระแทกบ่อยๆแหละในวัยเด็ก

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย ฉันทำเธอเจ็บมากรึเปล่า”สเนปถาม ค่อนข้างหมดท่า

แฮร์รี่, ที่ตอนนี้สงบแล้ว มองเขาอย่างสับสน สูดน้ำมูกและพูดว่า “เล่น”

คิ้วของสเนปหายไปหลังผมสีดำของเขา นี่คืออะไร? รัองไห้จะเป็นจะตายเกือบนาทีและขอเล่นเนี่ยนะ

ไม่ เราเล่นมามากพอแล้วและเธอก็กัดฉัน ฉันไม่เล่นกับเธอ" สเนปอุ้มแฮร์รี่ไปห้องเด็กอย่างหนักแน่น แฮร์รี่พยายามดิ้นอีกครั้งในอ้อมกอดของชายหนุ่ม สเนปวางแฮร์รี่ลงในเตียงเด็กเล็ก, โบกมือที่ถูกกัดและพูดอย่างจริงจัง"เธอจะไม่กัดฉัน มันหยาบคายมาก."

แฮร์รี่ดูสำนึกผิดและน้ำตาเกือบไหลอีกครั้ง "ขอโต๊ด!" เขาร้องไห้. เขาเอื้อมมือออกไปหวังว่าจะปลอบเนป

แต่ชายหนุ่มพูดว่า "ราตรีสวัสดิ์"อย่างไม่พอใจ และเดินออกไปทางประตู ปิดไฟ แฮร์รี่รู้สึกแย่มากที่กัดผู้ปกครอง เนปน่าจะใจมาก เขารู้สึกอึดอัดมาก เขานอนในเตียงเด็กเล็ก อุ้มตุ๊กตาแมวไว้เพื่อช่วยปลอบประโลม

เขาจะเป็นเด็กดีในวันพรุ่งนี้ละกัน แฮร์รี่ง่วงนอน คิดว่าเนปตัวสูงจังและเขาชอบมากเพราะเขาปีนขึ้นไปเล่นได้ เขาหลับตาและนอนหลับ

.

โชคร้ายที่แฮร์รี่ฝันร้าย มันแปลกและน่ากลัว เขาฝันร้ายซ้ำๆว่ามีชายผิวขาวท่าทางน่ากลัวเดินผ่านประตูมา

และแม่ของเขากำลังยืนอยู่ข้างหน้าเตียง เขาพยายามที่จะปีนออกจากเตียงเด็ก แต่เขาทำไม่ได้ เธอกรีดร้องพูดอะไรบางอย่างที่แฮร์รี่ไม่ชอบ แล้วคนผิวขาวก็หัวเราะและแม่ของเขาก็ล้มลงและไม่ลุกขึ้น แล้วชายคนนั้นก็เอนตัวลงมาที่เขา ... และมีแสงสีเขียวสว่างจ้า ...

แฮร์รี่กรีดร้องและเริ่มร้องไห้อย่างหมดท่า

กลับเข้าไปในห้องนอน สเนปลืมตาขึ้น แต่เขาไม่ลุกขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรจะไปหรือไม่ เขารอสักสองสามวินาทีแล้วก็ถอนหายใจเมื่อยังได้ยินเสียงดรีดร้อง เขาลุกขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อย เด็กเอ๋ยเด็ก! เขาจะไม่ได้พักเลยใช่มั้ย

แฮร์รี่กำลังร้องไห้เมื่อสเนปไปถึงห้องเด็ก

"พอตเตอร์ ... " สเนปเริ่มต้นเหนื่อยๆ

"จะเอาหม่าม้า"

สเนปถอนหายใจและอุ้มเขาขึ้นมา “เธอฝันร้ายหรือ”

"ว้า หม่าม้า หม่าม้า!" แฮร์รี่ร้องไห้กับเสื้อคลุมสเนป ตัวสั่นอย่างแรง สเนปนั่งลงบนเก้าอี้หนังและพยายามปลอบโยนเด็กชาย

"โอ๋ โอ๋ แฮร์รี่ใจเย็นนะ" สเนปพูด

แฮร์รี่ไม่ใจเย็น เขาร้องไห้แล้วร้องไห้อีกและสเนปเริ่มพูดเบาๆ กับเขา:

"ฉันรู้ว่ามันยาก แต่เธอมีฉันแล้วใช่มั้ย แฮร์รี่ ฉันไม่มีวันทิ้งเธอแน่" สเนปพูดอย่างหนักแน่น

"ไม่ เนป ไป!" แฮร์รี่ประท้วง เขาไม่ต้องการเนป เขาต้องการหม่าม้า

ชายหนุ่มดูเจ็บปวดที่แฮร์รี่อารมณ์เสียใส่ “เธอจะกลับไปนอนมั้ย” เขาแนะนำ “หรือเธอจะนอนกับฉัน”

แฮร์รี่ส่ายหน้า ยังคงร้องไห้ เขาดึงตัวออกจากสเนปและมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาอยากกลับบ้าน

สเนปรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เขาวางแฮร์รี่อย่างระมัดระวังลงในเตียงเด็กเล็กและเดินออกไป แฮร์รี่ไม่มองตามเขา ไม่สนใจเขาเลย

เขาเเค่อารมณ์เสียน่ะ สเนปคิดก่อนที่จะปิดประตู เขาจะรู้สึกดีขึ้นในตอนเช้า

"ราตรีสวัสดิ์." ชายหนุ่มพยายามขณะที่ปิดประตู

แต่แฮร์รี่ไม่ได้มองเขาอีกเลย เขาคิดถึงหม่าม้าและป่าป๊าของเขามากจนในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขามักจะรู้สึกเช่นนี้ที่บ้านป้าและลุงของเขา น้ำตาไหลอาบแก้มเงียบๆ ปกติเขาอยากให้มีคนมากอดเขาแน่นๆแต่ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว เขาอยากกลับบ้านที่มีพ่อแม่หัวเราะกันและเขาก็เป็นคนพิเศษ