translated baby harry

ลำดับตอนที่ #16 : Preparing for classes

สเนปดื่มน้ำและมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความพอใจมาก

มันใช้เวลาไม่เกินสิบนาที แต่ในที่สุดเขาก็จัดห้องเสร็จ ตอนแรกที่เขาเข้ามาในห้อง มันทั้งแปลกและสว่างไสว ไม่เข้ากับรสนิยมของเขาเลย

หลังจากเปลี่ยนสีผนังให้ลึกลับและเหมาะสม และจัดห้องให้แฮร์รี่แล้ว เขาก็พอใจมาก

ห้องของเขาต้องใช้ความพยายามมาก เขาต้องการให้กำแพงมีสีเขียวเหมือนสีประจำบ้านของสลิธีริน เขาเสกงูแกะสลักตัวใหญ่ในครัวหรือแม้กระทั่งในตู้เก็บของ

จากนั้นเขาก็จัดห้องสำหรับแฮร์รี่ มันเป็นห้องพักสีฟ้าที่กว้างขวาง ในนั้นมีเตียงเด็กเล็ก ของเล่นและเก้าอี้หนัง เขาต้องเสกให้พวกมันเล็กลงเพื่อจะใส่ในกระเป๋าเดินทางได้ การเสกให้มันกลับมาเหมือนเดิมนั้นน่าสนใจมากโดยเฉพาะกับแฮร์รี่ผู้กระตือรือร้นมาก

หลังจากเสร็จงานทั้งหมด สเนปให้นมแก่แฮร์รี่และพาเด็กชายไปนอน ได้เวลาพักผ่อนสักที

"ฉันเป็นอาจารย์ที่มีความรับผิดชอบจริงๆ" สเนปรำพึงในขณะที่เขาพลิกดูหนังสือปรุงยา เขาตัดสินใจเลือกยาง่ายๆสำหรับสอนปีหนึ่งและยาที่ยากมากสำหรับสอนปีสูงๆและตอนนี้เขากำลังพยายามหาคำถามยากๆไว้ถามพวกกริฟฟินดอร์ เขาจะได้หาเรื่องหักคะแนนได้

ไม่ เขาไม่ใช่คนบ้าอำนาจสักหน่อย เขาเเค่เป็นอาจารย์ที่. เข้มงวดและหนักแน่น นั่นแหละ ถูกแล้ว เขาไม่อยากให้ใครมาเข้าใจผิดว่าเป็นเทวดาใจดีหรอกนะ

มีเสียงเคาะประตูและสเนปก็คราง ใครกันที่มาเวลานี้ สเนปเดินไปที่ประตูและเปิดมันอย่างระมัดระวัง

ถ้าเป็นดัมเบิลดอร์ เขาจะกระแทกประตูใส่หน้าและถ้าเป็นทรีลอนีย์ เขาจะสาปแช่งเธอ ความเกลียดชังแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา. ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอ ถ้าเธอไม่ทำนายคำพยากรณ์โง่ๆนั่น ลิลี่ก็จะยังมีชีวิตอยู่

สเนปพยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้ ทุกอย่างคงต่างไป ถ้าวันนั้นเขาไม่ได้แอบฟังและเขาก็ไม่ได้อยากใช้เวลาอยู่กับพวกอาจารย์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

สเนปมองออกไปข้างนอกและเห็นมิเนอร์ว่ายืนอยู่ตรงนั้น เธอดูวางท่าและหมดความอดทน

"โอ้ ในที่สุด เซเวอร์รัส ฉันเข้าไปได้มั้ย?" เธอถาม.

สเนปเลิกคิ้วให้เธอ เป็นการเยี่ยมเยือนที่แปลกอะไรเช่นนี้ ดึกป่านนี้แล้ว

"ได้สิ เชิญครับ มิเนอร์ว่า" เขาพูดอย่างสุภาพและเปิดประตูด้านหลัง

มิเนอร์ว่าพยักหน้าให้เขาอย่างห้วน ๆ และเดินเข้าไปในห้อง เธอดูถูกห้องของเขาที่มีสีเขียวและสีเขียวเข้ม เต็มไปด้วยบรรยากาศของสลิธีรินและของเล่นที่กระจัดกระจายไปทั่วพรม

“เอาล่ะ ... ฉันคิดว่าคุณตกแต่งห้องได้ดีทีเดียว”เธอพูดเมื่อสเนปเชิญให้เธอนั่งบนโซฟา

"ทำไมคุณมาเอาป่านนี้ มิเนอร์ว่า? มันต้องสำคัญมาก" สเนปพูดและพยายามที่จะไม่รู้สึกภูมิใจ

"อืม ใช่แล้ว เซเวอร์รัส คุณคิดว่าแฮร์รี่จะไปอยู่ไหนตอนที่ตุณสอนน่ะ

สเนปตกใจ "ผม.. เอาล่ะ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ อาจารย์สักคนคอยดูแลเขาไม่ได้เหรอและจากนั้น…”

"ตารางสอนบอกอีกอย่าง" มิเนอร์ว่าพูด "ฉันหวังจริงๆว่าคุณจะแก้ปัญหาได้นะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ขอให้ฉันเอาตารางสอนมาให้คุณ ใช่แล้ว นี่เป็นรายชื่อนักเรียนทั้งหมดที่คุณต้องสอน ฉันหวังว่าคุณจะโชคดีในชั้นเรียนนะ มันคงต่างจากตอนฮอเรซสอน. แต่คุณต้องแน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนอะไรในห้องเรียนมากไปนัก

ขณะรับประทานอาหารในห้องโถงกลาง ได้มีการประกาศว่าเขาจะเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยาคนใหม่ นักเรียนหลายคนมองเขาอย่างระแวงแต่ก็ยังคงตบมืออย่างสุภาพ

สเนปพยายามตอบรับเสียงปรบมือ แต่แฮร์รี่ซุกซนมากและพยายามดึงผมของเขา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพยักหน้าให้ทุกคนแทน ก่อนที่เขาจะตายเพราะความอับอาย ดัมเบิลดอร์ก็เปลี่ยนเรื่อง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สเนปก็รู้การดูแลแฮร์รี่และสอนไปด้วยไม่ใช่เรื่องง่าย สเนปคิดไม่ออกเลยว่าเด็กชายจะไปอยู่ไหนตอนที่เขาสอน

หลังจากเค้นสมองคิดถึงยี่สิบนาที  สเนปก็แก้ปัญหาได้ เขาจะให้แฮร์รี่อยู่ในห้องทำงานของเขาและก็ไปสอน เขาจะได้รู้ว่าแฮร์รี่อยู่ในห้องถัดไปนี่เอง อยู่ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานนักด้วย และเขาจะได้สอนสบายๆ ไม่มีใครมารบกวนและทุกคนก็จะมีความสุข

สเนปเดินเข้าไปในห้องของแฮร์รี่เพื่อตรวจดูเด็กชาย แฮร์รี่กำลังหลับสนิท เด็กชายมีแก้มสีแดงสดใสและกำลังดูดกำปั้น สเนปห่มผ้าให้แฮร์รี่ใหม่ เขาแค่ไม่อยากรับมือกับโรคหวัดหรอก เขาวางมือบนแก้มสีแดง. สักพักหนึ่ง ความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดแผ่ซ่านรอบตัวเขาและจากนั้นเขาก็ออกจากห้อง

เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นด้วย เสียงเรียก “เนป”และมีตามมาอีกเยอะ

สเนปไม่เคยมีความทรงจำว่าแฮร์รี่จะตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อนเลย เขาร้องคร่ำครวญและเดินเข้าไปในห้องเด็กที่แฮร์รี่กำลังยืนอยู่ในเตียงเด็กเล็กและจับขอบเตียงไว้แน่น ทันทีที่เด็กชายเห็นเขา แฮร์รี่ก็อ้าปาก ยิ้มอวดฟันและร้องว่า"เนปปี!"

สเนปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา "ทำไมตื่นเร็วจัง แฮร์รี่ เราจะไม่ตื่นจนกว่าเวลาจะผ่านไปอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง

แฮร์รี่กอดก่ายสเนป และซบไหล่ของเขา "เนป!" เขาพูดซ้ำ

สเนปแต่งตัวให้แฮร์รี่และหวีผมให้ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาและวางแฮร์รี่ลงบนพื้น เขาเปลี่ยนหนังสือเล่มหนึ่งให้เป็นที่นอนสำหรับเด็กและวางแฮร์รี่ไว้ข้างในพร้อมกับของเล่นมากมาย รวมทั้งตุ๊กตาแมวและนมหนึ่งขวด แฮร์รี่สะอื้นและเอื้อมมือออกไปขอร้องให้สเนปจับเขาอีกครั้ง แต่สเนปส่ายหัว

"เธอจะอยู่ที่นี่ตอนที่ฉันสอน พอตเตอร์ ฉันจะอยู่ใกล้ ๆ ฉันอยากให้เธอเล่นคนเดียวที่นี่ไปก่อนจนกว่าฉันจะกลับมา" สเนปสั่ง

แฮร์รี่ทำเสียงเหมือนเสียงร้องไห้และยกมือขึ้นอีกครั้ง "เนป!" เขาประท้วง

สเนปส่ายหัว พยายามให้ดูเข้มงวด นี่เป็นความคิดที่ดีแล้วหรือ? แฮร์รี่ดูเหมือนจะเฉาอยู่แล้ว ชายหนุ่มหยิบขวดนมขึ้นและพยายามจับแฮร์รี่ด้วย แต่เด็กชายไม่ฟัง

น้ำตาเด็กชายไหลและแฮร์รี่ร้องว่า "ไม่นะ เนป ไม่น้าาา”

สเนปถอนหายใจ "เธอต้องฟังฉันแฮร์รี่ – เธอไม่มีสิทธิ์เลือกในเรื่องนี้”

แต่แฮร์รี่ยังคงส่งเสียงโวยวาย สเนปต้องอุ้มเขาขึ้นมาและพยายามปลอบ สเนปอยากกล่อมให้แฮร์รี่นอนและปลุกเขาขึ้นมาหลังจากสอนเสร็จ แต่คงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อแฮร์รี่เพิ่งตื่น

ขณะที่แฮร์รี่ร้องไห้เบา ๆที่ไหล่เขา สเนปก็คิดอะไรดีๆขึ้นมาได้ เขาวางแฮร์รี่ลงและพูดกับเด็กชายว่า "ทำไมเธอไม่สร้างหอคอยล่ะ แฮร์รี่?" เขาหยิบก้อนอิฐขึ้นมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาหมายถึงอะไร

ตาของแฮร์รี่เป็นประกายสดใสขึ้นเพราะเขาชอบสร้างตึกและเขาก็เริ่มทำอะไรบางอย่าง "อู้ ดูจิ เนป" แฮร์รี่ร้องตะโกนอยู่กลางตึก

สเนปอยากหลีกเลี่ยงการไปทานอาหารที่ห้องโถงกลาง เขาไม่ค่อยสนุกกับการพูดคุยกับอาจารย์คนอื่นๆและนอกจากนั้นแล้วยังจะมีประโยชน์อะไรอีกล่ะ? เขาตัดสินใจที่จะกินอาหารในห้องของเขาที่เอลฟ์ประจำบ้านจะนำอาหารขึ้นมาให้ เขาอยากดื่มกาแฟและตอนนี้เขากำลังจิบกาแฟในห้องทำงานขณะที่กำลังมองไปที่แฮร์รี่ผู้ซึ่งกำลังเล่นอยู่ เขามีสอนครั้งแรกตอนเช้านี้และสเนปต้องการทำตัวสดชื่น เขารีบอาบน้ำ เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมและเดินไปที่ห้องเรียน ทางลัดจากห้องทำงานไปห้องเรียนมีประโยชน์มาก ขณะที่เขาพยายามรีบซ้อมการพูดเกริ่นเรื่องและตรวจดูให้แน่ใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เขาก็ได้ยินเสียงนักเรียนคุยกันอยู่นอกประตู

สเนปสูดหายใจลึก ๆ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก เขาเก่งพอตัวน่ะ คาบแรกของเขาคือ พวกฮัพเฟิลพัฟและเรเวนคลอ ปีสี่ ขณะที่สเนปเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญและคิดอย่างกลัวๆว่าแฮร์รี่กำลังอาละวาดอีกแล้วและนักเรียนทุกคนอาจจะได้ยิน

สเนปรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานและเห็นว่าแฮร์รี่กำลังอารมณ์เสีย เด็กชายทำลายอาคารของเขาด้วยตุ๊กตา "ไม่!" เขาตะโกนใส่ตึกอย่างหงุดหงิด เขาหยิบอิฐก้อนนึงขึ้นมาและดูเหมือนว่าเขากำลังจะโยนมันข้ามห้องเมื่อเขาเห็นชายหนุ่ม

"เนป!" เขาร้องพลางพยายามคลานไปหาสเนป

"ไม่  แฮร์รี่ ไม่มีทาง ฉันจะไป-" แต่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว "ถ้าเธอกล้าส่งเสียงดังแม้แต่แอะเดียวล่ะก็ ฉันจะให้ไทม์เอาท์เธอสิบนาทีเลย เล่นหรือพัก ฉันไม่อยากเธอทำลายการสอนของฉันหรอกนะไม่ว่ายังไงก็ตาม ไม่งั้นฉันจะโกรธมากและจะไม่เล่นกับเธอตอนเย็นนี้ด้วย "

แฮร์รี่ทำหน้าผิดหวัง น้ำตาคลอเบ้า ทำไมสเนปใจร้ายขนาดนี้นะ แต่ก่อนที่เขาจะร้องไห้ออกมา สเนปก็หายไปแล้ว

ชายหนุ่มเปิดประตูคุกใต้ดิน หวังว่าเขาจะไม่สายเกินไป เขารู้สึกกังวลมากจนบางทีอยากเปลี่ยนใจ เกิดความเงียบขึ้นทันที เสียงคุยเบาลง สเนปรู้สึกพอใจมาก

"เข้ามา." สเนปพูด เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก นักเรียนทุกคนมองหน้ากันอย่างลังเลและทำตาม

ตอนนี้เขาหวังแค่ให้แฮร์รี่ทำตัวดีๆและนักเรียนพวกนี้จะให้ความร่วมมือ