translated baby harry

ลำดับตอนที่ #15 : train ride part 2

"หยุดนะ แฮร์รี่ หยุดนะ"สเนปตวาด, ดึงเสื้อคลุมของเขาออกจากแฮร์รี่ "ตอนนี้เธอทำตัวไม่ดีมากอย่าทำให้ฉันต้องให้ไทม์เอาท์เธออีกนะ"

"ไม่เอานะเนป!" แฮร์รี่ยืนยันและดึงปลายอีกด้านหนึ่งของเสื้อคลุม

 สเนปจ้องเขา "หยุดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะใจร้ายกว่านี้

แฮร์รี่ส่ายหัวเล็ก ๆ ของเขา เขาเบิกตาสีเขียวของเขา ดูอ้อนวอน "น้าา เนป เล่นน้าา"

สเนปไม่เข้าใจเขาเลย "ฉันไม่เชื่อเธอ เธอเกือบทำแขนเสื้อฉันขาดแล้ว”

ปากของแฮร์รี่ยื่นออกมาและเริ่มอาละวาด “ปล่อยนะเนปปี”

สเนปใจแข็ง "ไม่"

"น้า" แฮร์รี่ใกล้จะร้องไห้แล้ว

"ไม่" สเนปพูดอย่างเย็นชา

แฮร์รี่สะอึกสะอื้นและฝังใบหน้าของเขาไว้ในอกของสเนป  สเนปรู้สึกผิดอีกครั้ง "ใจเย็น ไม่เห็นต้องเอะอะอย่างนี้เลย”

แฮร์รี่ยังคงร้องไห้อย่างเบา ๆ "เนปไม่รัก ... " เขาบ่น

"เงียบ เธออย่าได้บังอาจพูดอีกเชียวนะ" สเนปพูด "เอาล่ะ ฉันจะให้เธอเล่นเสื้อคลุมฉันก็ได้ แต่ถ้าเธอทำมันเสีย เธอเดือดร้อนแน่”

แฮร์รี่กรีดร้องด้วยความยินดีเมื่อสเนปให้เสื้อคลุมแก่เขา ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดในความใจดีของตัวเอง

"คนดี!" แฮร์รี่คลานออกจากที่นั่งและจับเสื้อคลุมไว้แน่น

สเนปหลับตาลง เมื่อเขาออกจากฮอกวอตส์ไปตลอดกาล หลังจากจบปีเจ็ด เขาได้ไปเป็นเพื่อนกับเพื่อนผู้เสพความตายของเขา ตอนนี้ส่วนใหญ่พวกนั้นอยู่ในคุก แต่เขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับลิลี่หลังจากจบปีห้า

เขาถอนหายใจลึก ๆและขบกรามเขามองไปยังแฮร์รี่ผู้กระโดดลงไปที่พื้น เอาเสื้อคลุมมาคลุมตัว แกล้งแสดงเป็นเขา

"รี่ หวัดดี" แฮร์รี่หัวเราะเบาๆพยายามจะเดินไปหาสเนป

เขาล้มลง คางกระแทกเข่าสเนปเขาหัวเราะคิกคักอีกครั้ง เขาตะกายขึ้นบนเข่าและพยายามปีนขึ้นไป เขาประหลาดใจที่สเนปไม่อุ้มเขา แฮร์รี่พยายามปีนขึ้นไปจากที่นั่งแล้วคลานไปบนตักของสเนป เสื้อคลุมที่คลุมตัวเขาดูเหมือนผ้านวม "นอน เนป!" แฮร์รี่อุทาน

"ใช่ เธอควรจะนอนได้แล้ว" สเนปเอาเสื้อคลุมคืนและเอาผ้าห่มหนาๆออกจากกระเป๋าเดินทาง เขาวางแฮร์รี่ไว้บนที่นั่งและเสกให้มันมีขอบเพื่อเด็กชายจะได้ไม่ตกลงมา จากนั้นเขาก็ห่มผ้าให้เด็กชาย “ตื่นตอนเราถึง”

"ไม่เล่นหรอ?" แฮร์รี่ประหลาดใจ เขามองไปที่สเนป จมูกเล็กๆโผล่ออกมาจากผ้าห่ม

"ไม่ นอน."

"ไม่นอน!" แฮร์รี่สะอื้น "เล่นกับป๋มนะ เนป”

"แฮร์รี่ เธอต้องเชื่อฟังฉัน เธอเล่นมาชั่วโมงหนึ่งไม่ก็ใกล้เคียงแล้วนอนสักครู่เถอะ อย่าเถียงฉัน ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย" เขาค่อยๆปิดเปลือกตาของแฮร์รี่เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาหมายถึงอะไร

"เค!" แฮร์รี่ปิดตาแน่น "นอน'!"

สเนปหายใจอย่างพอใจและปล่อยให้ความคิดของเขาล่องลอยไปในอดีตอีกครั้ง

แฮร์รี่เปิดตาข้างหนึ่งและรู้สึกท้อแท้กับสิ่งที่เขาเห็น "เนปไม่นอนหรอ เนปนอน”

สเนปกลอกตา "ตอนนี้มีเเค่เธอเท่านั้นที่ต้องนอน ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว เงียบซะและกลับไปนอนได้แล้ว"

น้ำตาของแฮร์รี่ดูเหมือนจะไหลอีกแล้ว "เนปปี ..."

"อย่าร้องไห้" สเนปลังเล จากนั้นก็ยื่นมือออกไป แฮร์รี่รู้สึกกลัวทันทีและปิดตา

แฮรี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อสเนปขยี้ผมของเขาแทน

"ฉันจะไม่ตีเธอ หยุดทำให้ฉันโกรธมากกว่านี้ด้วยท่าทางแบบนั้น” สเนปรีบพูด รู้สึกเหมือนโดนดูถูก

ฉันไม่ใช่พ่อฉัน เขาคิดอย่างโกรธๆ

"ขอโต๊ด" แฮร์รี่พูดทันทีคิดว่าสเนปโกรธจัด

“เธอแก้ตัวได้โดยการนอน" สเนปพูด น้ำเสียงถากถางเล็กน้อย แฮร์รี่เชื่อฟัง เขาปิดตา กำปั้นเล็กๆข้างหนึ่งวางไว้บนตักของสเนป

แฮร์รี่กำลังนอนอยู่ หลังจากความคิดของสเนปกลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง เขาก็สังเกตเห็นว่าเด็กชายขึ้นมานอนบนตักเขาเกือบครึ่งตัว เขาถอนหายใจ ความคิดของเขากลับมาหาแฮร์รี่ เด็กที่น่าสงสาร. ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา

เขาฆ่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้ สเนปลูบแผลเป็นโดยไม่รู้ตัว เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองในเรื่องนี้เลย

"ฉันขอโทษ ... " เขากล่าวด้วยเสียงกระซิบที่เคร่งเครียดเช่นเดียวกับที่เขาเคยขอโทษลิลลี่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอปฏิเสธ เขามั่นใจว่าถ้าแฮร์รี่รู้ว่าเขาทำอะไรลงไป เด็กชายก็จะไม่ยกโทษให้เขาเช่นกัน ทันใดนั้นสเนปไม่อาจทนให้เด็กชายนอนบนตักเขาได้อีกแล้ว เขาให้แฮร์รี่ไปนอนที่อื่น

แฮร์รี่ตัวสั่น แต่เขาไม่ตื่น

สเนปรู้สึกอยากจะอาเจียน

.

รถไฟจอดหลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง สเนปปลุกแฮร์รี่

"เนป!" แฮร์รี่ยิ้มเป็นประกาย ลุกขึ้นนั่งและกอดสเนป

สเนปอุ้มเขาขึ้นและแฮร์รี่เอาหัวพาดบ่าของชายหนุ่มอย่างง่วงๆ

"รักเนป" แฮร์รี่กรีดร้อง "ถึงแล้วหรอ"

"ใช่" สเนปเก็บผ้านวมและส่งตุ๊กตาแมวให้แฮร์รี่ จากนั้นเขาก็ออกจากห้อง ทิ้งกระเป๋าไว้ในนั้น พวกมันจะถูกขนมาที่ห้องของเขาโดยอัตโนมัติ

แฮร์รี่กรีดร้องดังอีกครั้ง "เนป, หม่ำ หม่ำ"

"ใช่ เธอกินได้เท่าที่อยากเลยในห้องโถงกลางน่ะ” สเนปพึมพำ เขาเดินออกจากตู้โดยสารอย่างเร่งรีบก่อนที่นักเรียนจะออกมาและรีบเดินขึ้นบันไดร้อยก้าวไปที่ปราสาท เขาไม่ต้องการทำลายภาพลักษณ์ที่จริงจังของตัวเอง โอ้ มันน่าอับอายถ้าใครเห็นเขากับเด็กน้อย!

"โอ้ แด่ความรักของ ... " สเนปบ่นขณะที่เขากอดแฮร์รี่และเดินขึ้นบันไดที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด "เธอต้องเดินแล้ว แฮร์รี่ ไม่งั้นนักเรียนจะมาเห็นฉันเข้า

แฮร์รี่เดินขึ้นบันไดไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ล้มลงและเริ่มสะอื้น

เขากางแขนขึ้น เอากำปั้นต่อยกันเอง

 สเนปเสกคาถาให้แฮร์รี่ลอยขึ้นอย่างระมัดระวัง แค่ทดลองดู จากนั้นเขาก็เดินต่อไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือ แฮร์รี่ลอยอยู่ในอากาศ

แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก

พวกเขามาถึงประตูและสเนปไปที่ห้องของเขาก่อน เขาเปลี่ยนเสื้อให้แฮร์รี่เป็นเสื้อสีเข้มและดูเหมาะสม เขาหวีผมของตัวเองอย่างรวดเร็ว ส่องกระจกและเอาเส้นผมมันๆออกจากหน้า จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องโถงกลาง อาจารย์บางคนนั่งอยู่แล้วและสเนปสามารถมองเห็นนักเรียนที่เดินขึ้นบันไดด้านนอก สเนปกำลังนั่งลงบนเก้าอี้อย่างระมัดระวังเมื่อชาร์ริตี้จับตัวเขาไว้

"เธอมาแล้ว!" เธอประกาศ "และหนูเป็นไงบ้างแฮร์รี่?"

แฮร์รี่โบกมือแสดงการรับรู้อย่างง่วงๆ จากนั้นเขาก็ซุกหน้าไว้ในเสื้อคลุมของสเนปอีกครั้ง

"เขาเพิ่งตื่นน่ะ" สเนปอธิบาย แล้วเขาก็ได้ยินเสียงประตูห้องโถงใหญ่เปิด