translated baby harry

ลำดับตอนที่ #14 : train ride part1 100%

สเนปเดินไปที่สถานีรถไฟอย่างเหม่อลอย แฮร์รี่อยู่ในอ้อมแขน เกิดเรื่องขึ้นมากในสัปดาห์ที่ผ่านมา

ชาร์ริตี้ถูกข่มขู่จากบางคนที่ไม่ชอบการสอนเรื่องมักเกิ้ลของเธอ

สเนปเกลียดพวกมักเกิ้ล มักเกิ้ลทุกคนที่เขาเคยพบล้วนแต่โหดร้ายและจองหอง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้จัดเป็นพวกเกลียดมักเกิ้ลแต่อย่างใด เอาล่ะ ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วและเข้าใจความเครียดของพวกเกิดจากมักเกิ้ล เขาพยายามปลอบโยนลิลี่เมื่อเพื่อนบ้านสลีธีรินของเขาดูถูกเธอ แต่มันกลับทำให้เรื่องเลวร้ายลง สเนปมีความรู้สึกว่าเธอคิดว่าเขาเข้าข้างพวกนั้นซึ่งไร้สาระสิ้นดี แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถปล่อยให้ชาร์ริตี้ตกอยู่ในปัญหาได้ เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตอนที่แฮร์รี่ร้องเสียงดัง "อู้!” 

แฮร์รี่เป็นอย่างนี้มาตลอด เขาคอยชี้และชักชวนให้สเนปดูสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและน่าสนใจของคิงส์ครอส ตอนนี้แฮร์รี่มองรถไฟที่ปล่อยควันอย่างหลงใหล

"ใช่ น่าสนใจมาก " สเนปพูดเสียงแห้งขณะที่แฮร์รี่เริ่มยันบนหน้าอกของชายหนุ่มและจ้องมองที่แมวและเจ้าของมัน

"แมว" แฮร์รี่ชี้

สเนปเดินต่อไปโดยไม่ได้ฟัง หนึ่งในเรื่องที่เกิดขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมาคือ(หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย)การอาละวาดของแฮร์รี่

(ย้อนกลับไป)

สเนปกับแฮร์รี่มีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน แฮร์รี่กอดก่ายสเนป (สเนปชอบให้เรียกมันว่าการนั่ง มันเป็นแค่การนั่ง) เพราะสเนปอารมณ์ดี สเนปอ่านหนังสือให้แฮร์รี่ฟัง ทำกระทั่งวาดรูปกับเขาและคุยกันเบาๆ

สเนปสอนคำใหม่ ๆ ให้แฮร์รี่และแฮร์รี่ที่นั่งอยู่บนตักของเขาคอยพูดตาม เมื่อแฮร์รี่ปฏิเสธที่จะเรียนรู้คำว่า ‘ปรุงยา' และเอาแต่พึมพำว่า'ยา!' สเนปก็ยอมแพ้ แฮร์รี่ซุกหัวไว้ในเสื้อคลุมสีดำ

เขากำลังพึมพำว่าเนป เนป เนป ... " ด้วยเสียงต่ำเมื่อสเนปพูดขึ้นมาว่า "ถึงเวลานอนแล้วพอตเตอร์ แฮร์รี่" สเนปไม่ชอบเรียกชื่อแฮร์รี่มากนัก แต่ถ้าเขาเรียกนามสกุล แฮร์รี่ก็จะเรียกตัวเองว่า "พอต" ด้วยและทุกคนไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

แฮร์รี่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ“ม่ายยย”, เขาอยากใช้เวลาอยู่กับเนปมากกว่านี้!

แต่สเนปอุ้มเขาขึ้นมาแล้วและกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องเด็ก แฮร์รี่รู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหล ไม่ยุติธรรมเลย

"ไม่, ไม่, เนป, ไม่นอนน้าา!"

"แต่เธอนอนเวลานี้ทุกวัน หยุดเถียงฉันได้แล้ว เธอได้เล่นมากพอแล้ว"

"ไม่ ไม่!"

สเนปนิ่งไปสักพัก นี่คืออะไร?

"เธอพูดอะไรกับฉัน?" เขาถามอย่างเข้มงวด

"ไม่! ไม่ นอน ออกไป ออกไป”

สเนปจ้องมองเขาและตะโกนออกมาว่า "เธอห้ามพูดคำว่าไม่กับฉัน เธอต้องทำตามกฎของฉัน เข้าใจไหม” 

"เล่นกับเนป เล่นนนน!"

สเนปรู้สึกว่าเด็กชายถีบขาตัวเองและเริ่มดิ้นอย่างควบคุมไม่ได้

"อา!" สเนปร้องเมื่อแฮร์รี่ถีบเขาเข้าที่หน้าอกและเเฮร์รี่ยังคงสวมรองเท้าผ้าใบเล็ก ๆ อยู่

 

"เอาล่ะ" สเนปตวาด, เขาวางแฮร์รี่ลงบนพื้น น้ำตาของเด็กชายไหล เขาโกรธมาก เริ่มกระทืบเท้าและตะโกน เขาหัวคะมำเพราะเขายังเดินได้ไม่มั่นคง เขาเริ่มตะโกนอีก

"ถ้าเธอยืนยันที่จะทำแบบนี้ฉันจะทำกับเธอเหมือนเด็กนิสัยเสียสมควรจะได้รับ”สเนปพูด เขาพาแฮร์รี่ไปที่มุมห้องและว่า "เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะสงบลงและฉันคิดว่าเธอจะได้รับบทเรียน"

แฮร์รี่ไม่ได้รับมันดังนั้น สเนปจึงต้องเขย่าตัวเขา (เบา ๆ ) และเริ่มพูดอย่างน่ากลัว: "เธอต้องไม่ทำแบบนี้  ฉันเสียใจมากที่เธอทำแบบนี้  เธอจะต้องถูกลงโทษถ้ายังดื้อกับฉัน ตอนนี้พอได้แล้วไม่อย่างนั้นฉันจะใจร้ายมากกว่านี้ "

แฮร์รี่นิ่งไปสักพัก ‘ใจหรอ’ ไม่นะ! เขาไม่ได้อยากให้เนป ‘ใจ'เลย 

แต่ตอนนี้้เขาไมมีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามพราะชายหนุ่มดูเหมือนจะค่อนข้างรำคาญ แฮรี่หันหน้าไปทางมุม ตอนนี้เขากลัวและเสียใจ

อย่างไรก็ตามเขายังคงกราดเกรี้ยวและร้องไห้อยู่

สเนปทิ้งเด็กชายไว้ ตกใจกับพฤติกรรมของ แฮร์รี่และตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้ออกมาจนกว่าเขาจะสงบลงและขอโทษอย่างเหมาะสม

สักสองสามนาทีผ่านไปและแฮร์รี่รู้สึกไม่สบายใจ ขาของเขาสั่นมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงนั่งลงและเริ่มสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาหันไปมองสเนป

แต่สเนปรู้ทัน เขาเงยหน้าขึ้นและพูดสั้น ๆ ว่า “หันกลับไปแฮร์รี่ ฉันไม่ได้บอกให้เธอขยับไม่ใช่เหรอ” เขาโบกมือเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาหมายถึงอะไร

แฮร์รี่หายใจหอบและร้องไห้ "ไม่ ไม่ ขอโต๊ด!"

เขาดูน่าสงสารและน่ารักมากจนสเนป เกือบจะปล่อยเขาออกมาแล้ว แต่แล้วเขาก็ทำใจแข็ง รู้สึกหงุดหงิดในความใจอ่อนของตัวเอง

"ฉันดีใจที่เธอขอโทษ แต่การลงโทษของเธอยังไม่สิ้นสุด ตอนนี้ หันกลับไป"  สเนปตัดสินใจว่าเขาทำสิ่งที่เหมาะสมมาก – เด็กชายยังคงนั่งอยู่และการทำโทษแทบไม่กินเวลาเกินสองสามนาที

.อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เรียก"เอาล่ะ แฮร์รี่ออกมาได้แล้ว เธอได้รับบทเรียนแล้วใช่มั้ย

แฮร์รี่หันมา เขาพยักหน้าทั้งน้ำตา ดูสำนึกผิดมาก เขาไม่อยากให้เนปผิดหวังในตัวเขา เขาเริ่มวิ่งไปหาสเนป แต่ล้มลงกลางทาง เขาคลานไปตลอดทางและพยายามปีนขึ้นไปบนตักของสเนป

สเนปช่วยให้เขาปีนขึ้นและประหลาดใจ แต่ไม่ได้ไม่พอใจเมื่อแฮร์รี่โอบเอวเขาและกอดเขา

“ขอโต๊ด ขอโต๊ด เนป'ใจ'หรอ รักเนปนะ ไม่เลวแล้ว”

"เธอไม่ได้เลว" สเนปพูดอย่างมีไหวพริบ "ผิดพลาดนิดหน่อยไม่ได้ทำให้เธอเป็นเด็กเลวหรอก"

แฮร์รี่ซุกตัวเข้าหาเขา ยังคงสูดจมูกฟุดฟิด

ดูผิดหวังและเสียใจมาก

สเนปปลอบเขาโดยการลูบหลัง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบของแฮร์รี่: "นอนมั้ย”

"แน่นอน เธอยังได้นอนอยู่" สเนปพูดและลุกขึ้น

แฮร์รี่พยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขากำลังฟังอยู่ เขาถามอ้อมๆ “เนปนอนกับป๋มมั้ย”

สเนปพิจารณา เขาเห็นได้ว่าเด็กชายเสียใจมามากพอแล้ว "ก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"

แฮรี่อ้าปากค้างอย่างมีความสุขขณะที่สเนปเดินเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้หนังและกอดเขาไว้ แฮร์รี่โห่ร้องอย่างน่ารักหลายครั้งและซุกที่อกของสเนป "รักเนป" เขาพูดก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไป

จบย้อนหลัง

.

"No, don't," Snape chided.

"No," Harry agreed, but he didn't stop.

ตอนนี้ กลับมาปัจจุบัน สเนปรู้สึกอายเล็กน้อยกับความทรงจำนั้น แฮร์รี่ทำให้เขาเปลี่ยนไปมาก เขานุ่มนวลมากขึ้นทุกนาที และเริ่มชอบเด็กตาเขียวจอมซนขึ้นเรื่อยๆ แฮร์รี่นั้นตรงกันข้าม. เขารักสเนปเสมอและอยากจะเป็นที่ยอมรับของชายหนุ่ม

พวกเขาใกล้ถึงสถานีรถไฟที่เก้าเศษสามส่วนสี่แล้ว สเนปผู้ถือกระเป๋าของเขาและของแฮร์รี่พยักหน้าตอบคำทักทายของนายสถานีและเดินผ่านกำแพง ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นรถไฟด่วนฮอกวอร์ตที่สีแดงสดและแวววาว

แฮร์รี่ร้องเสียงดัง "ว้าว!"

สเนปพยายามคุมแฮร์รี่ เด็กชายตบมือร้องอุทาน และเริ่มทำตัวเหมือนเด็กเสียสติเพราะความปิติยินดี พวกเขารีบเดินเข้าไปในรถไฟ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นอาจารย์คนใหม่ เขาต้องสร้างความประทับใจ สเนปตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นอาจารย์ที่เข้มงวดและหนักแน่นที่ทุกคนกลัว ถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะได้รับความเคารพ

ขณะที่เขาจินตนาการว่าจะกักบริเวณพวกกริฟฟินดอร์ สเนปเข้าไปในตู้โดยสารว่างๆและล็อกมันเพื่อจะได้ไม่มีคนมากวน

เขาวางแฮร์รี่ไว้บนเบาะที่นั่งและนั่งลง สูดหายใจลึก ๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง ในที่สุดเขาก็ได้ไปฮอกวอร์ต! ครั้งแรกในฐานะอาจารย์

เขารู้สึกกังวลนิดหน่อยและกำลังคิดว่าเขาจะแนะนำตัวเองในชั้นเรียนอย่างไรดี

ความคิดของสเนปถูกขัดจังหวะเมื่อแฮร์รี่ลุกพรวดขึ้น “อู้!" เด็กชายชี้ไปที่หน้าต่างที่นกกำลังเกาะอยู่และหันมามองสเนป

"ดูนกจิ!" เขากระซิบอย่างหลงใหล คลานผ่านสเนปและพยายามเอื้อมมือออกไป ...

"ทำตัวดีๆ"  สเนปจับตัวเขาไว้ "ทำไมเธอถึงไม่นอนในช่วงแรกของการเดินทาง?"

แฮร์รี่ไม่อยากนอน เขาหัวเราะคิกคัก เริ่มวิ่งและคลานไปรอบ ๆ ห้อง ไฮเปอร์สุดๆจากนั้นเขาก็เล่นกับตุ๊กตาแมวและเขาก็กวนสเนป ทั้งสองเริ่มเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ เขาตั้งชื่อให้แมวว่าเนปปี

เขาขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงลึก ๆ : "หวัดดี ฉันเนปปี รักแฮวรี่

สเนปคิดว่าตัวเองถูกเอาไปเล่นในทางที่ไม่ถูกต้องและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อ -

"ไม่ แฮวรี่! ไม่!" แฮร์รี่ขยัยปากแมวพูด เขาหยิบกบของเล่นออกมาและให้กบแสดงเป็นเขา

"เนปปี" กบพูด"กา กา ลา ล่า ลา"

"รักแฮวรี่" แมวพึมพำ แฮร์รี่เขย่ากบ

"รักเนป!" กบตอบอย่างรวดเร็ว "ลา ล่า ลา!"

"ฉันคิดว่าเธอตื่นเต้นเกินไปแล้ว" สเนปพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้ม เขาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาเบา ๆ และให้เขานั่งตัก ทันใดนั้นแฮร์รี่ก็หาวและดูง่วงนอน

เขาไม่ได้พักผ่อนเลย เขายังคงมีพลังเหมือนเคยและพยายามจะสร้างความประทับใจให้กับสเนป เขานั่งลงบนตักของชายหนุ่มและเริ่มดึงกระดุมของเขา

"ไม่ ห้ามทำ" สเนปดุ

"ไม่ทำ" แฮร์รี่ตกลง แต่เขายังไม่หยุด

สเนปจับมือทั้งสองของแฮร์รี่เข้าด้วยกันและส่ายหน้า แฮร์รี่หัวเราะและนอนซุกกับเสื้อคลุมของสเนปแทน เขาชอบผ้านุ่มๆ "รักเนป"

"ศาสตราจารย์สเนป ตอนนี้ฉันจะสอนนักเรียนตั้งเยอะแยะและฉันไม่อยากให้เธอส่งเสียงไม่ว่าจะอะไรก็ตาม มันจะทำลายภาพลักษณ์ฉัน"

"เนป" แฮร์รี่พูดซ้ำ "เนป เนปปี"

"ไม่ได้ ตอนนี้เธอต้องเรียกฉันว่า.."

"เนปปี!"

"ไม่ ศาสตราจารย์สเนป"

"ไม่ เนปปี!"

"การเถียงมันหยาบคายนะ" สเนปคำราม

แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก เขาพิงสเนปและพึมพำเบาๆจนแทบไม่ได้ยินว่า “เนปปี เนปส์”

จากนั้นรถไฟก็เริ่มขยับและแฮร์รี่ก็กรีดร้องอีกครั้ง: "เราจะไปไหน!"

สเนปไม่ได้นั่งรถไฟขบวนนี้มานานแล้วและทำให้ความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมา เขากอดแฮร์รี่ไว้แน่น เด็กชายเริ่มยิ้มโชว์ฟันมองหน้าต่างที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วผ่านต้นไม้และถนนมากมาย