Spider trap ขยุ้มหัวใจดาร์กลอร์ด(tmrss)

ลำดับตอนที่ #13 : special เชลย (100%)

วีระ's POV
วีระมองดูรูปถ่ายและถอนใจ ชายในรูปเป็นคนที่ควรจะมาเป็นคนรักของเขา แม้ว่าโชคชะตาจะพัดพาชายคนนั้นมาเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาแล้ว แต่ในเมื่อใจเขาไม่เป็นของวีระ วีระก็จำเป็นต้องปล่อยเขาไป แม่ทัพหนุ่มหลับตา ใจล่องลอยไปถึงวันที่เขาพบเซเวอร์รัสครั้งแรก
แมงมุมน้อยตัวนั้นดูท่าทางโศกเศร้า แต่ก็ยังมีเค้าของความงาม วีระก็ให้เห็นใจมากอยู่ เนื่องด้วยชายพูดนี้ต้องพลัดพราดบ้านเมืองและบิดามารดามาอยู่ในแดนของศัตรู วีระตั้งใจจะบำรุงให้ดีที่สุดให้สมกับที่เป็นลูกกษัตริย์
“ยินดีต้อนรับสู่กัณหนคร แม้ว่าที่นี่อาจจะไม่สบายเท่าบ้านเมืองของเจ้า แต่ข้าจะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด” วีระกล่าว แต่ชายผู้นั้นไม่ได้มีท่าทางยินดีเลย เขายังคงเหม่อลอย นัยน์ตาว่างเปล่า
“สิ่งใดที่เจ้าเคยมีในบ้านเมืองของเจ้า ข้าจะหามาให้ เจ้าอยากได้อะไรก็บอกข้าได้ทุกอย่าง” วีระพูดต่อไปอีก หวังจะปลุกน้ำใจชายตรงหน้าให้รื่นเริงเข้าไว้
ชายหนุ่มหันมามองวีระเป็นครั้งแรกและพูดด้วยเสียงเรียบว่า
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมอยากกลับบ้าน ปล่อยผมกลับบ้านได้ไหม”
วีระถอนหายใจ เด็กคนนี้ยังเด็กอยู่มาก ไม่แปลกอะไรเลยที่คิดถึงบ้าน แม่ทัพจึงปลอบไปว่า
“เจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆ พักอยู่ที่นี่สัก 3 ราตรีเถิด แล้วข้าจะให้เจ้ากลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของเจ้าได้”
“บ้านของผมไม่ได้อยู่ที่นั่น” เด็กหนุ่มว่า จ้องตาวีระเขม็ง “ผมเกิดและเติบโตในโลกมนุษย์”
พอวีระได้ฟังดังนั้นก็ประหลาดใจ เนื่องด้วยเขาเข้าใจว่าเด็กหนุ่มเป็นลูกชายของเจ้าเมืองชาละนคร
“เจ้าไม่ใช่ลูกชายของนิลเนตรหรอกหรือ”
“เขาผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นพ่อก็เพราะเป็นผู้ทำให้ผมเกิดมาดูโลกนี้หรอก เขาไม่ได้เลี้ยงดูใส่ใจอะไรผม แม่เป็นคนเลี้ยงผมมากับชายชาวมนุษย์อีกคนหนึ่ง” เด็กหนุ่มอธิบายแล้วก็ถอนใจใหญ่
วีระได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเวทนาเด็กหนุ่มหนักขึ้น ปกติแล้วหากต้องพลัดพรากบ้านและครอบครัวของตนมาสู่ที่ไม่คุ้นเคยก็เป็นเรื่องน่าเศร้าอยู่ แต่หากคิดว่าทำเพื่อสนองคุณผู้มีคุณก็คงจะระงับความโศกเศร้าเสียได้ แต่การณ์กลับเป็นว่าเด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกผูกพันกับชายผู้ซึ่งได้ชื่อว่าบิดาเลย ก็เหมือนกับโดนคนแปลกหน้าลักพาตัวให้มาอยู่ในสถานที่ที่ตนไม่คุ้นเคย
“ข้าเสียใจด้วยจริงๆ” วีระกล่าวอย่างเก้อๆ “หากเจ้าประสงค์จะกลับโลกมนุษย์ ข้าก็จะส่งเจ้ากลับไป”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เด็กหนุ่มก็สำแดงแววปีติยินดีอย่างชัดเจน หัวใจของวีระก็เหมือนโดนกระชากออก แล้วก็ถามไปว่า
”เจ้าปีติเช่นนี้เพราะจะได้พบมารดาหรือ”
เด็กหนุ่มก็ตอบว่า “ผมรักแม่ของผมมาก แต่ที่ยินดีไม่ใช่เพราะจะได้พบแม่หรอก ผมยินดีที่ได้พบทอมต่างหาก”
วีระขมวดคิ้ว “ชื่อของมนุษย์นี้ฟังแปร่งหูดีแท้ แล้วเจ้าชื่ออะไรเล่า”
“ผมชื่อเซเวอร์รัส” เด็กหนุ่มตอบตามชื่อ “แล้วคุณล่ะ”
“วีระ” วีระตอบ “แล้วชายที่ชื่อทอมนี้เป็นอะไรกับเจ้าหรือ เจ้าที่ยินดีที่ได้พบเขามากกว่าที่จะได้พบมารดา”
“เขาเป็นคนที่ผมรักที่สุด” เซเวอร์รัสพูดเสียงหนักแน่น “แล้วเขาก็รักผมที่สุด เขายอมรับทุกอย่างที่ผมเป็นได้”
“คนผู้นี้เป็นมนุษย์ใช่หรือไม่” วีระซักต่อไปอีก เซเวอร์รัสก็รับคำ
“เขาเคยเห็นร่างแมงมุมของเจ้าแล้วหรือ ตามปกติแล้วปีศาจแมงมุมอาจจะแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ก็จริง แต่ก็มีโอกาสที่จะกลับร่างเป็นแมงมุม ข้าเห็นว่าที่บ้านเมืองมนุษย์นั้นรังเกียจแมงมุมมาก ทอมของเจ้าไม่ได้รังเกียจเจ้าเลยหรอกรึ*"
ทันทีที่กล่าวถ้อยคำนั้นออกไป วีระก็สำนึกตัวว่าพูดสิ่งไม่สมควรไปเสียแล้ว เพราะท่าทางที่ร่าเริงของเซเวอร์รัสหายไปทันที เด็กหนุ่มมีแววกังวลปรากฏชัดอยู่บนใบหน้า
“ตั้งแต่เล็กจนโต ผมไม่เคยกลายร่างเป็นแมงมุมแบบเต็มตัวเลย แม้ว่าจะมีนิสัยเหมือนแมงมุมเช่นชอบกินแมลงและชักใยได้บ้าง แต่ร่างของผมก็ยังคงเป็นมนุษย์ เพียงแต่พักหลังๆมานี้เมื่อผมตื่นขึ้นมาทีไรก็เห็นร่างตัวเองเป็นแมงมุมอยู่ ส่วนทอมก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะปกติผมจะตื่นก่อนทุกครั้งและกลับร่างเป็นมนุษย์ก่อนที่ทอมจะตื่น”
วีระก็ว่า “อาจเพราะว่าเจ้าเป็นลูกครึ่งมนุษย์จึงกลายร่างไม่เหมือนกับแมงมุมตัวอื่น สายเลือดแมงมุมในตัวของเจ้าอาจจะเพิ่งมาปรากฏชัด ข้าไม่อยากพูดทำลายน้ำใจเจ้า แต่ปกติแล้วปีศาจกับมนุษย์นั้นอยู่ร่วมกันไม่ได้เลย”
“ไม่มีวิธีไหนเลยหรือครับ” เด็กหนุ่มถาม ส่งสายตาเว้าวอนมาให้
“หากเจ้าออกไปจากแดนนี้ ก็คงต้องกลับร่างเป็นแมงมุม” วีระว่า “แม้ว่าจะเจรจาด้วยมนุษย์ได้ แต่รูปร่างหน้าตาน่าเกลียด พวกมนุษย์ก็คงไม่ยกขึ้นเป็นสหายเหมือนแต่เก่า เห็นแต่เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงประหลาดเท่านั้น” เมื่อแม่ทัพพูดไปอย่างนั้นแล้วเห็นเด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง ก้มหน้าร้องไห้ก็อดสงสารไม่ได้
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย วิธีแก้ไขยังพอมีอยู่ เมื่อข้ายังเล็ก ข้าได้มีโอกาสเรียนหนังสือกับฤาษีตนหนึ่ง อาจารย์ได้บอกแก่ข้าว่าปกติปีศาจสัตว์กลายร่างเป็นมนุษย์ได้แต่เฉพาะในดินแดนตัวเองก็จริงอยู่ แต่หากมีผู้ทรงเวทวิทยาร่ายมนตร์กำกับไว้ที่วัตถุอื่นๆ มีใบไม้เป็นต้น และขมวดไว้ในเส้นผมก็อาจจะคงร่างปีศาจสัตว์นั้นเป็นมนุษย์ได้อยู่”
เซเวอร์รัสได้ฟังก็ยิ้มกว้างแล้วถามว่า “คุณพอมีหนทางอยู่หรือ”
วีระก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจะจัดการอะไรๆทางนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อน เสร็จแล้วจะกลับไปหาอาจารย์ ขอใบไม้วิเศษมาให้ได้ เจ้าอย่ากังวลเลย”
Talk เรื่องของพระรองค่ะ

ต่อ

หลังจากนั้นแม่ทัพใหญ่ก็เรียกรวมเหล่าบริวารในบ้านมาสั่งการ

“ข้าจะออกไปหาอาจารย์ พวกเจ้าอยู่ที่นี่จงดูแลบ้านให้ดี อย่าให้มีปัญหากันเด็ดขาด อีกประการหนึ่งลูกชายของเจ้าเมืองที่มาอยู่ที่นี่ ให้ปฏิบัติกับเขาเหมือนกับแขกของข้า ผู้ใดหยามเกียรติของเขา ผู้นั้นก็ถือว่ามีปัญหากับข้าด้วย พวกเจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่,”

ฝ่ายบริวารทั้งหมดก็รับคำ เมื่อวีระจัดการอะไรๆเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินทางออกไปตามหาอาจารย์

ฝ่ายเซเวอร์รัสที่ต้องตกมาในแดนที่ไม่คุ้นเคยก็รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก ทั้งเหล่าบริวารนั้นแม้ต่อหน้าวีระจะรับปากว่าจะดูแลเขาเหมือนแขก แต่ด้วยความที่พ่อแท้ๆของเขายกทัพมาบุกบ้านเมืองของวีระก่อน ทำให้คนพวกนี้ถือว่าเซเวอร์รัสเป็นศัตรูและมาอยู่ที่นี่ในฐานะเหมือนเชลย คนพวกนี้นั้นก็มักจะพูดจาเสียดสีเยาะหยันเซเวอร์รัสอยู่เสมอ 

“อ่อนแอจะตายไป ไม่น่าล่ะพ่อถึงส่งมาให้เรา” ไม่ว่าเซเวอร์รัสจะทำอะไร คนพวกนี้ก็จะมาก่อกวนอยู่เสมอ บางทีก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ เป็นต้นว่าขัดขา เมื่อเด็กหนุ่มล้มลงไป พวกเขาก็หัวเราะกันเฮฮา ตอนแรกพวกนี้ก็ทำให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนาน วีระก็ไม่กลับมา อีกทั้งเด็กหนุ่มก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเพราะเล็งเห็นว่าตนเองอยู่คนเดียวและไม่มีพรรคพวกจะโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์ เหล่าบริวารของวีระก็เริ่มแกล้งเด็กหนุ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งพนักงานในครัวก็ไม่เอาอาหารมาส่งให้เขาเลยก็มี เซเวอร์รัสเองก็พยายามไม่เรียกร้องอะไร แต่วันหนึ่งที่เขาหิวจนทนไม่ไหว เขาจึงลงไปในครัวเพื่อจะหาอะไรกิน

“ผมขออะไรกินหน่อยได้ไหม” เซเวอร์รัสว่า

พนักงานครัวทั้งหลายมองหน้ากันแล้วพูดว่า

“คงจะไม่ได้ เพราะว่าในครัวไม่มีอาหารเลย”

เซเวอร์รัสเห็นว่าอาหารในครัวนั้นมีมากพอจะเลี้ยงคนได้ทั้งกองทัพ จึงพูดต่อไปว่า

“ผมก็เห็นว่ามีอาหารอยู่มาก ทำไมคุณถึงบอกว่าไม่มี” 

พนักงานครัวหัวเราะแล้วบอกว่า

“อาหารนี้นั้นสำหรับคนของท่านวีระหรอก ไม่ใช่เชลยอย่างเจ้า ถ้าอยากกินก็กลับไปกินที่บ้านเจ้าสิ”

เซเวอร์รัสนั้นถูกกลั่นแกล้งรังแกมาตลอด เขาทั้งเจ็บ ทั้งเหนื่อย หิวและคิดถึงบ้าน พอได้ยินคำเหยียดหยามก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งตัวจะไปจัดการกับพนักงานในครัว แต่ทว่าการกระทำของเขาก็ไม่ต่างอะไรจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ นอกจากปกติลูกครึ่งมนุษย์จะอ่อนแอกว่าปีศาจแมงมุมสายเลือดแท้แล้ว เซเวอร์รัสยังไม่ได้รับอาหารที่เพียงพอ อีกทั้งพวกนั้นก็มีปริมาณมากกว่า ไม่นานเขาก็ถูกจับมัดไพล่หลังและก่อนที่อะไรๆจะเกินเลยไปกว่านี้ วีระก็เดินเข้ามา 

“พวกเจ้าทำอะไรกัน” วีระตวาด พวกบริวารหน้าซีดไม่มีขวัญ

วีระมองสำรวจหน้าบริวารอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดขึ้นว่า

“คำสั่งของข้าคงไม่สำคัญสำหรับพวกเจ้าสินะ นี่หากว่าข้าไม่มีลางแล้วย้อนกลับมา ข้าก็คงไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นรับหลังข้าบ้าง”

หลังจากนั้นวีระก็เรียกประชุมบริวารอีกครั้ง 

“ข้าบอกกับเจ้าเป็นคำขาด เด็กหนุ่มผู้นี้นั้นถือว่าเป็นนายอีกคนของพวกเจ้า เมื่อเขาสั่งอะไรก็ต้องทำตาม เหมือนกับเขาเป็นตัวแทนข้าอีกคนหนึ่ง จงดูแลเขาให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่องได้ หากว่าพวกเจ้าทำเขาเดือดร้อนไม่ว่าทางกายหรือทางใจก็ดี พวกเจ้าจะเป็นเช่นนี้” เมื่อพูดจบวีระก็ใช้ดาบในมือฟันแขนของคนที่จับเซเวอร์รัสมัดเสียและตะโกนก้องว่า “พวกเจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่”

ฝ่ายบริวารทั้งหลายเห็นว่าเมื่อปกติวีระแม้จะเป็นแม่ทัพที่เข้มแข็ง แต่ก็ใจดีอ่อนโยนกับบริวารทุกคน ไม่เห็นดังนี้ก็ให้หวาดหวั่นนัก ต่างคนต่างสาบานว่าจะดูแลเซเวอร์รัสเป็นอย่างดี

วีระเองยังไม่ค่อยแน่ใจ จึงได้มอบสร้อยคอติดตามให้เซเวอร์รัส สร้อยคอนี้หากเซเวอร์รัสเป็นอันตรายก็จะส่งสัญญาณเตือนทันที

คืนนั้นวีระนอนพักกับเซเวอร์รัส เด็กหนุ่มถามว่าทำไมเขาถึงบอกว่าเซเวอร์รัสเป็นนายอีกคนของบ้านนี้

“เจ้าไม่รู้จริงๆหรือ” วีระกระเซ้า “ข้าตั้งใจจะแต่งงานกับเจ้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็เป็นนายอีกคน”

เซเวอร์รัสได้ยินดังนั้นก็พรั่นใจมากและพูดว่า “คุณบอกว่าจะส่งผมกลับบ้านไม่ใช่หรือ”

วีระหัวเราะและพูดว่า “ข้าย่อมส่งเจ้ากลับบ้านแน่และข้าจะไปอยู่กับเจ้าเดือนละครั้ง หรือหากว่าเจ้าคิดถึงข้าก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ” ว่าแล้วมือของแม่ทัพหนุ่มก็ไขว่คว้าเอาตามกิริยา

เซเวอร์รัสหน้าซีด ไม่มีสีเลือด เขาพยายามแกะมือของวีระออก เมื่อทำอย่างไรๆ ชายตรงหน้าก็ไม่ยอม เซเวอร์รัสก็ว่า

“ผมคงไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับคุณได้ เพราะว่าผมมีคนที่รักอยู่แล้วและที่ผมอยากกลับไปบ้านก็เพื่อไปอยู่กับเขา”

วีระนั้นแม้จะเป็นคนเหี้ยมโหดในสนามรบ แต่ในสนามรักนั้น เขาได้ชื่อว่าเป็นคนดีและไม่เคยหักหาญน้ำใจผู้ใดเลย เมื่อได้ฟังลูกครึ่งมนุษย์ กล่าวว่ามีคนรักคนผูกพันอยู่แล้วนั้น เขาก็หยุดกิริยาตามประสาผู้ชายนั้นเสียและกล่าวว่า

“ตอนแรกนั้นข้าคิดว่าใจของเจ้านั้นยังไม่ยกให้ผู้ใดจึงทำกิริยาไม่บังควร ขออภัยเสียเถิด” พอพูดจบวีระก็เดินออกไปจากห้อง ตั้งใจว่าไม่ว่าอย่างไรพรุ่งนี้ก็จะออกไปตามหาอาจารย์และจะไม่กลับจนกว่าจะได้ใบไม้วิเศษหรือว่าได้ข่าวว่าเซเวอร์รัสเป็นอันตราย

ข้างล่างไม่มีอะไร ไม่ต้องเลื่อนลงนะคะ 

xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx