translated baby harry

ลำดับตอนที่ #13 : giggles

...

แฮร์รี่หัวเราะคิกคักมาก มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่เขาไม่อาเจียนสเนปเสนอตัวจะเล่นกับเขาและแฮร์รี่ได้ยืนยันว่าพวกเขาจะเล่นระบายสีกัน เขาให้แบ่งสีเทียนสามแท่งให้สเนป สีแดง, ชมพูและดำ

เขาใช้สีที่เหลือวาดอะไรเละๆบนกระดาษ เขายังจับมือให้สเนปวาดด้วย  สเนปลังเล จากนั้นถอนหายใจเขาวาดหม้อลงบนโต๊ะ แม้ว่าเขาไม่ใช่นักวาดรูปที่ดีที่สุด แต่เขาก็ภูมิใจในสิ่งที่เขาทำ

แฮรี่จ้องไปที่มัน เขาชี้ไปที่มันและพูดพึมพำ "อู้"

"ใช่ นี่เป็นหม้อ เธออยากปรุงยามั้ย แฮร์รี่?" สเนปถาม

แฮร์รี่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน โชว์ฟันเล็กๆผ่านเหงือกสีชมพู

สเนปไม่ค่อยพาแฮร์รี่ไปที่ห้องทำงานของเขา เมื่อเขาพาไปมักจะแปลว่าเขาอารมณ์ดี แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อารมณ์ดีนัก เขาแค่รู้สึกผิดที่ละเลยแฮร์รี่

เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้น แฮร์รี่มีความสุขมากที่สเนปพูดคุยกับเขาอีกครั้งหนึ่ง ซบลงบนไหล่ของชายหนุ่ม พวกเขาเดินเข้าไปในห้องทำงานและสเนปไปที่มุมห้อง เขาให้แฮร์รี่นั่งลงบนโต๊ะและทำยาด้วยกัน แฮร์รี่ชอบส่วนผสมแปลก ๆ ไอน้ำที่ผุดออกมาในบางครั้ง การเปลี่ยนสีของยา และการที่สเนปผสมสิ่งต่างๆเข้าด้วยกัน  เขานั่งลง หัวเราะและชี้ไปที่สิ่งต่างๆ จากนั้นเขาก็โยนผงแป้งสีเหลืองลงไปในหม้อและก่อนที่สเนปจะตะโกนออกมาว่า "เดี๋ยวก่อน!"น้ำยาหกเลอะเทอะและมีฟองไหลออกมา

นั่นต้องเป็นส่วนผสมที่ไม่ถูกต้อง

นิ่งไปสักพัก แฮร์รี่เริ่มหัวเราะเหมือนคนบ้าและสเนปก็ยิ้มด้วยเล็กน้อย “เอาล่ะ เธอเพิ่งเริ่มหัดทำ”เขาแก้

หลังจากนั้นสเนปพยายามจะสอนให้แฮร์รี่เดินอีกครั้ง หลังจากผ่านการฝึกฝน ความสะดุ้ง ความตื่นเต้น เสียงตะโกนและเสียงร้องไห้  ในที่สุดสเนปก็ประคองให้แฮร์รี่ยืนและเดินห่างออกไปไม่กี่เมตร

"ตอนนี้แฮร์รี่" สเนปกล่าวอย่างจริงจัง "เดินมาหาฉัน ทีละก้าว ค่อยๆเดิน เราฝึกมาหลายชั่วโมงแล้ว เธอทำได้”

แฮร์รี่เดินไปก้าวหนึ่ง ยกมือขึ้นเพื่อรักษาความสมดุลและล้มลงไปที่พื้น เขายันตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าครั้งนี้สเนปไม่มาหาเขา ขาเขาสั่นและเขาเดินต่อ ใกล้ถึงแล้ว

เขาล้มลงอีกครั้งและลุกขึ้น เขาร้องไห้เล็กน้อย จากนั้นเขาก็เริ่มวิ่งเหยาะ ๆ ก้าวสั้น ๆ และขมวดคิ้วอย่างจริงจัง เขาวิ่งและก่อนที่จะล้มลง เขาล้มลงในอ้อมแขนของสเนป

สเนปรู้สึกดีใจมาก เขาทำมันได้แล้ว! เขาสอนให้แฮร์รี่เดินได้!

สักครู่หนึ่ง เขารู้สึกโล่งใจมากเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการกอดเด็กชายไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็พยุงแฮร์รี่ยืนขึ้น

"ดีมาก" เขาพูดว่า. "นั่นคือการพัฒนาอย่างแน่นอน"

"เด็กดีหรอเนป?" แฮร์รี่ถามอย่างสิ้นหวัง

"ใช่ ใช่ เธอเป็น" สเนปให้ความมั่นใจแก่เขา

แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจมาก เขากังวลเรื่องนี้มานานแล้ว

สเนปถอนหายใจขณะที่เขาไปจัดกระเป๋าเดินทางสำหรับไปฮอกวอตส์ เขาเกือบจะเสร็จแล้ว ยา, ตารางสอน..ภาคเรียนจะเริ่มต้นขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์หรือประมาณนั้น เขาเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อดื่มกาแฟลดความเครียด ขณะที่เขาออกไปแฮร์รี่คลานออกไปจากของเล่นและพยายามปีนขึ้นไปบนโซฟา สเนปได้ขอให้เขาอยู่ห่าง ๆ แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไปแล้ว ...

แฮร์รี่พยายามปีนขึ้นไปบนโซฟาและตกลงไปในกระเป๋าเดินทางและ อยู่ในเสื้อผ้ากับของอื่นๆ เมื่อสเนปมาถึง เขายังดิ้นรนและสะอื้น พยายามจะลุกขึ้น สเนปมองไปรอบห้องนั่งเล่นอย่างสงสัย เขาเดินไปที่กระเป๋าเดินทางและกำลังจะปิด เมื่อได้ยินเสียงดังที่ทำให้เขาตกใจ: "เนป!"

"แฮร์รี่ เธอมาทำอะไรในนี้ ออกมานะ!" เขาดึงเด็กชายออกจากกระเป๋าเดินทางและแฮร์รี่มองเขา ถุงมือห้อยลงมาจากหู

 สเนปดึงมันออกและพาแฮร์รี่ไปที่ห้องของเขา "อยู่ที่นี่ ฉันจะมารับเธอเมื่อฉันทำงานเสร็จ"

แฮร์รี่ส่ายหัว “ไม่ จะอยู่กับเนปปี”

"อย่าเรียกฉันอย่างนั้น" สเนปขมวดคิ้ว

แฮร์รี่หัวเราะคิกคักและส่ายหัว "ไม่  เนปปี,"

สเนปวางเขาไว้ในเตียงเด็กเล็กและให้ตุ๊กตาแมวแก่เด็กชาย จากนั้นเขาก็ออกไปนอกห้องโดยเปิดประตูทิ้งไว้

แฮร์รี่กอดแมวไว้แน่นที่หน้าอกและเฝ้าดูประตู

หลังจากนั้นไม่นาน สเนปก็กลับเข้ามา ชายหนุ่มพบว่าเด็กชายกำลังนอนตะแคงและร้องเพลงให้ตัวเองฟัง

สเนปจ้องแฮร์รี่ จากนั้นเขาจัดกระเป๋าเล็ก ๆมันเป็นกระเป๋าเดินทางของแฮร์รี่และเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของแฮร์รี่เกือบทั้งหมด  ของเล่น (รวมถึงตุ๊กตาแมว หม้อน้ำ ดินสอสีและบล็อค) และของอื่นๆอีก เขาเดินไปรอบ ๆ ห้อง คอยจัดของ เมื่อแฮร์รี่ร้องว่า “เนป ดิ๊ง”

"อะไร?"

"ดิ๊ง!" แฮร์รี่ร้องและพยายามที่จะกระโดดออกจากเตียงเด็กเล็ก

สเนปตระหนักว่าเขาไม่ได้ยินเสียงกริ่ง

เขารีบโยนขวดนมและแป้งเด็กไว้ในห้องและเดินไปเปิดประตู ผมปลิวสยายไปทั่วใบหน้าและเขาก็หายใจหอบเล็กน้อยเมื่อประตูเปิด

"โอ้ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่า”

"แน่นอนว่าไม่ เชิญเข้ามา ฉันเพิ่งจัดของเสร็จ”

ชาร์ริตี้เดินเข้าไปในบ้าน ยิ้มอย่างกังวล ในมือถือพัสดุ ผมสีบลอนด์ของเธอยาวประบ่า

"ฉันอยาก ... พูดกับเธอ ฉันต้องการความช่วยเหลือ ... "

สเนปประหลาดใจเล็กน้อย "เชิญนั่ง เดี๋ยวฉันมา

"แฮร์รี่อยู่ไหน ฉันมีของมาฝากเขา"

"เขาอยู่ในห้องของเขา ให้ตายเถอะ เขาจะทำให้เธอรำคาญ เขาอะเลิร์ตสุดๆ” ขณะที่สเนปไปพาแฮร์รี่มา ชาร์ริตี้ก็นั่งลง เธอมองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวาย

สเนปกลับมาอย่างรวดเร็วและอุ้มแฮร์รี่ไว้ในอ้อมแขน เขานั่งลงบนโซฟา

"แชวรี่!" แฮร์รี่ร้อง

"ใจเย็น แฮร์รี่หรือเธออยากจะกลับไป" สเนปถอนหายใจขณะพยายามควบคุมเด็กชายที่อยู่ไม่นิ่ง

ชาร์ริตี้และแฮร์รี่พูดคุยกันและสเนปรู้สึกภาคภูมิใจเมื่อแฮร์รี่ดูเหมือนจะตอบคำถามของชาร์ริตี้อย่างคล่องแคล่ว

เมื่อแฮร์รี่รู้สึกเบื่อหน่ายเขาก็ล้มลงบนตักของสเนป หัวเราะคิกคัก

สเนปและชาร์ริตี้ได้พูดคุยกันต่อไป

"เกิดอะไรขึ้น”สเนปถาม แฮร์รี่นอนอยู่บนตัก ดึงกระดุมเล่น

"โอ้เซเวอร์รัส มันแย่มาก! มีคนจะมาทำร้ายฉันเพราะ - เพราะ ... " เธอดูเหมือนจะพร้อมที่จะร้องไห้

"ใจเย็น ชาร์ริตี้ ใจเย็นและเล่าให้ฉันฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น" สเนปพูดอย่างละมุนละม่อม

"เซเวอร์รัส ... " ชาร์ริตี้ร้องไห้ "คนพวกนั้น... โอ้ ฉันได้รับจดหมาย ฉันกลัวมาก ... "

"ฉันไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอหรอก ตอนนี้เล่าเรื่องให้ฉันฟังตั้งแต่ต้นซิ”