Spider trap ขยุ้มหัวใจดาร์กลอร์ด(tmrss)

ลำดับตอนที่ #12 : 10 (100%)

ปัญหาเก่าเพิ่งเคลียร์จบไม่ทันไรก็มีปัญหาใหม่แทรกเข้ามา เซเวอร์รัสรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด ตอนแรกก็คิดว่าแค่เป็นไข้ธรรมดา แต่หลังจากที่กินยาเท่าไหร่ก็ไม่หาย ชายหนุ่มก็รู้ตัวว่าเรื่องใหญ่กว่านั้นกำลังจะเกิดขึ้น เขากำลังจะลอกคราบ เซเวอร์รัสพยายามลืมสายเลือดของตัวเอง พยายามใช้ชีวิตเหมือนคนปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความจริงก็คือความจริง เขาไม่ใช่คนปกติหรืออาจจะเรียกได้ว่าไม่ใช่คนเลยด้วยซ้ำ เขาเป็นปีศาจแมงมุม แม่บอกความจริงกับเขาตอนเขาอายุ 13ปี เขาคิดว่าเขาจะสามารถควบคุมตัวเองได้แต่ตอนนี้ถูกพิสูจน์แล้วว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิด เขารู้สึกอยากกลับร่างเป็นแมงมุมเขาคุมร่างตัวเองไม่ได้อีกต่อไปโดยเฉพาะเมื่อยามหลับ ตอนเช้าที่เขาตื่นขึ้นมาส่วนล่างของเขาก็จะมี 8 ขาไปแล้ว โชคดีที่ห้องนอนมืดทอมเลยไม่ได้สังเกตอะไรเรื่องนี้ เซเวอร์รัสกลัวว่าทอมจะรังเกียจเขา ถ้าเขาเป็นลูกครึ่งปีศาจสัตว์อะไรน่ารักๆอย่างกระต่ายหรือแมวก็คงไม่มีปัญหานักหรอก แต่แมงมุมเป็นสัตว์ที่คนส่วนใหญ่ทั้งเกลียดและกลัว เขารู้ดีว่าทอมรู้เรื่องนี้แล้ว แต่อย่างว่า ทอมไม่เคยมาเห็นเขาตอนกลายร่างจริงๆเสียหน่อย พอเขาเป็นปีศาจขายุ่บยั่บ ใครจะรักเขาได้
ระหว่างที่เซเวอร์รัสกำลังกลุ้มใจว่าคนรักจะยอมรับตัวเองได้หรือไม่นั้น ก็มีอีกเหตุการณ์หนึ่งที่สำคัญมากเกิดขึ้นที่ชาลนครหรือนครแห่งตาข่าย ผู้ปกครองเมืองนี้มีนามว่านิลเนตร เขาเป็นปีศาจแมงมุมที่อายุกว่าพันปี มักชอบแปลงเป็นสัตว์ต่างๆรวมทั้งมนุษย์และมีความสัมพันธ์กับหญิงสาวมากหน้าหลายตา หนึ่งในนั้นคือไอลีน แม่ของเซเวอร์รัส เขาเป็นพ่อแท้ๆของเซเวอร์รัส ตลอดเวลาเขาไม่เคยใส่ใจลูกชายที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดของเขาเลย แต่ตอนนี้ชาลนครกำลังมีปัญหา พวกเขาแพ้สงคราม สงครามที่นิลเนตรไปบุกอีกฝ่ายก่อน ผู้ชนะยื่นข้อเสนอว่าจะยอมให้นิลเนตรใช้ชีวิตปกติสุขต่อไป ถ้าเพียงแต่ยอมส่งลูกมาเป็นบรรณาการ แน่นอนว่าเจ้าเมืองชาลนครไม่อาจทำใจส่งลูกที่เกิดจากเมียแต่งไปได้ เขาตัดสินใจทวงบุญคุณกับลูกครึ่งมนุษย์ของเขา
“พวกเจ้าจงฟังข้า” นิลเนตรสั่งองครักษ์คู่ใจสี่คน “พวกเจ้าจงพาเด็กลูกมนุษย์นั้นกลับมาให้ได้ ข้าจะส่งมันไปเป็นบรรณาการ”
“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ทั้ง 4 รับคำพร้อมกันก่อนที่จะเดินทางมุ่งสู่ฮอกวอตส์
เซเวอร์รัสตื่นขึ้นมากลางดึก เขามองไปรอบๆแล้วรู้สึกว่าไม่คุ้นเคย เขาพยายามจะขยับแต่ก็ขยับไม่ได้ ตอนนั้นเองที่รู้ตัวว่าถูกมัด ชายหนุ่มตื่นตกใจมาก คนที่จับเขามาเป็นใครกันและต้องการอะไรจากเขา เขาจะหนีไปจากที่นี่ได้ยังไง เซเวอร์รัสพยายามแก้ปมเชือกออก แต่ทำอย่างไรก็ทำไม่ได้ เขาจึงได้แต่นอนรอ เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่อาจจะเป็นชั่วโมงหรืออาจจะแค่ไม่กี่นาที ผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามา เขาดูเป็นคนชั้นสูงวัยกลางคน ชายแก่ก้มลงมองเซเวอร์รัสและพ่นลมหายใจออกมาอย่างดูถูกก่อนจะบ่นพึมพำว่า
“พวกมนุษย์ที่อ่อนแอจริงๆ ขนาดมีสายเลือดของข้าอยู่แล้วแท้ๆเชียวนะ ถ้าเป็นลูกคนอื่นของข้าป่านนี้ก็คงดิ้นออกมาได้แล้ว”
คำพูดของเขาทำให้เซเวอร์รัสรู้ว่า ชายแก่ท่าทางยโสคนนี้คือผู้ให้กำเนิดเขา ผู้ชายที่หลอกลวงแม่เขาและไม่เคยใส่ใจใยดีเขาเลย
“คุณต้องการอะไร”เซเวอร์รัสถามอย่างไม่ใส่ใจรักษามารยาท เขาไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับคนแบบนี้
“พูดให้มันดีๆหน่อย” ชายแก่ว่า “ข้าเป็นพ่อเจ้านะ”
เซเวอร์รัสถ่มน้ำลายอย่างไม่กลัว “คุณยังกล้าเรียกตัวเองว่าพ่ออีกหรือ คุณเคยเลี้ยงผมเลยหรือ เคยส่งเสียผมหรือ”
ปีศาจแมงมุมตบปากลูกชายอย่างแรง “เจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง”
“คุณต้องการอะไร” เซเวอร์รัสถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง
“ข้าจะส่งเจ้าไปเป็นบรรณาการให้แก่อาณาจักรกัณหนคร” นิลเนตรพูดเสียงเรียบ
“ทำไมผมต้องไปด้วย”เซเวอร์รัสพูดอย่างไม่พอใจ
“เพราะว่าข้าทำสงครามแพ้ และเมื่อแพ้สงครามก็ต้องส่งบรรณาการให้ผู้ชนะ”
“แล้วที่เมืองคุณไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรจะส่งไปให้ได้เชียวหรือ” เซเวอร์รัสถาม
“มี” นิลเนตรตอบโอ่ๆ “แต่ฝ่ายนั้นต้องการลูกชายของข้าเพื่อเป็นหลักประกันว่าข้าจะไม่กล้าแข็งข้อกับเขาอีกเพราะห่วงความปลอดภัยของลูก”
“ผมไม่ไป” เซเวอร์รัสพูดเสียงหนักแน่น “คุณส่งลูกชายคนอื่นไปสิ อย่าบอกนะว่าคุณไม่มีลูกคนอื่นเลย”
“แน่นอนว่าข้ามี” นิลเนตรว่า “แต่ลูกชายคนอื่นของข้าจะเป็นทายาทของข้าและเขาก็ควรจะอยู่ดีกินดีที่เมืองนี้ไม่ควรจะไปที่อื่น เจ้านั่นแหละที่ต้องไป”
“ทำไมผมต้องไปด้วย”
“เพราะข้าสั่ง ข้าเป็นพ่อของเจ้า ข้าเป็นคนที่ทำให้เจ้าเกิดมา เจ้าต้องตอบแทนบุญคุณข้าบ้าง” นิลเนตรอธิบายราวกับเรื่องนี้เป็นข้อเท็จจริงธรรมดา
เซเวอร์รัสมองปีศาจข้างหน้าอย่างขยะแขยง ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเขาถือกำเนิดจากแมงมุมหรอก แต่เป็นเพราะทัศนคติที่แย่เกินบรรยายของตัวเขาเอง ผู้ชายคนนี้กล้าอ้างสิทธิตัวเองว่าเป็นพ่อ ทั้งๆที่เขาจากไปก่อนที่เซเวอร์รัสจะเกิดด้วยซ้ำ ไม่เคยเลี้ยงดู ส่งเสียหรือทำอะไรให้เซเวอร์รัสเลย และหากจะอ้างว่าการให้กำเนิดถือเป็นบุญคุณหนักนั้นก็พูดได้ไม่เต็มปาก เซเวอร์รัสไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ว่าอะไรทำให้เด็กเกิดมา และเชื่อเถอะว่าตอนทำกิจกรรมนั้นไม่มีใครคิดหรอกว่าตั้งใจจะให้กำเนิดเด็กสักคน มันเป็นกิจกรรมหนึ่งที่มนุษย์ทำเพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น การที่จะมีเด็กเกิดมาหรือไม่ก็ถือเป็นผลพลอยได้ ความเป็นพ่อแม่ไม่ได้เกิดขึ้นแค่ทำกิจกรรมแล้วมีลูก แต่มันเกิดจากความผูกพันที่เลี้ยงดูกันมาต่างหาก
“ยังไงผมก็ไม่ไป”เซเวอร์รัสพูดเสียงกร้าว
“เจ้าไม่ได้มีสิทธิ์เลือก” นิลเนตรตัดบท “พรุ่งนี้ข้าจะส่งตัวเจ้าให้วีระ แม่ทัพใหญ่ของฝ่ายนั้น ทำตัวให้มันดีๆล่ะ”
ปีศาจแมงมุมเดินจากไป เซเวอร์รัสได้แต่เงยหน้ามองเพดาน คิดหาวิธีที่จะหนีไปจากที่นี่ให้ได้ เขาไม่รู้ว่าเมืองอีกเมืองหนึ่งอยู่ไกลแค่ไหน เขาจะมีโอกาสหลบหนีไประหว่างทางหรือเปล่า ตอนนี้เขาอยู่ในโลกมนุษย์หรืออยู่ในอีกมิติหนึ่ง ทอมจะมาช่วยเขาไหม เขาคิดไปเรื่อยๆจนหลับไปอย่างไม่สงบนัก

talk เซเวอร์รัสจะมีวันสงบๆกับเขาบ้างไหม

ต่อ

ทอมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาบิดขี้เกียจ รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

“เซเวอร์รัส” เขาเรียก

ไม่มีเสียงตอบ ทอมลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนรัก

“เซเวอร์รัส” ทอมเรียกเสียงดังขึ้น เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา

แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ เซเวอร์รัสไปไหนกันแน่ ชายหนุ่มไม่เคยไปไหนโดยไม่บอกเขานี่นา

ทอมคิดว่าเซเวอร์รัสแค่ออกไปเดินเล่นจึงนั่งรออย่างกระวนกระวาย ตั้งใจว่าเมื่อกลับมาแล้วจะพูดกันให้รู้เรื่อง แต่เมื่อตอนไปรับประทานอาหารกลางวันแล้วคนอื่นถามถึงเซเวอร์รัสนั่นแหละ อาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดถึงได้รู้ว่าไม่มีใครเห็นเซเวอร์รัสเลย

“ใจเย็นๆก่อน ทอม”ดัมเบิลดอร์ปลอบ “เซเวอร์รัสอาจจะไปตามหาเครื่องปรุงยาก็ได้แล้วก็ลืมเวลาไป”

“เซเวอร์รัสไม่เคยไปไหนโดยไม่บอกผม” ทอมเถียง “แล้วก็ไม่มากินข้าวด้วย ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ”

“เดี๋ยวเราจะตามหากัน” ดัมเบิลดอร์ปลอบ “ไม่ต้องกังวล”

ดัมเบิลดอร์พูดง่ายที่ไม่ให้กังวล ก็ไม่ใช่คนรักของเขานี่ที่หายตัวไป ทอมเรียกนากินีมาหา

“ตามหาเขาให้ฉันหน่อย” ทอมขอร้อง

นากินีผงกหัวรับ ก่อนจะเลื้อยจากไป

หลังจากนั้นเป็นเดือนๆ ทอมแทบไม่เป็นอันกินอันนอน เขาเที่ยวตามหาเซเวอร์รัสไปทั่วปราสาทและเมื่อไม่เจอ เขาก็ไปตามหาในป่าต้องห้ามและเกือบจะมีเรื่องกับฝูงเซนทอร์ที่อยู่ในนั้น

“เข้ามาทำไมกัน มนุษย์” เซนทอร์ร่างใหญ่พูดอย่างหาเรื่อง

“ฉันมาตามหาคน” ทอมตอบอย่างสุภาพ

“ถ้าเขาเข้ามาในนี่ก็ปัญญาอ่อน ไม่มีทางจะรอดไปได้” คนครึ่งม้าคำราม

“ขออภัยเถิด ท่าน” ทอมพูดอย่างอ่อนโยน “ข้าเข้ามาเพราะความร้อนใจ ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกเขตของท่าน”

เซนทอร์ดูพอใจขึ้นมาเล็กน้อย “อย่างน้อยๆเจ้าก็รู้จักมารยาท ข้าจะบอกใบ้ให้ว่าคนรักของเจ้าติดอยู่ในสายใยแห่งความรักที่หลอกลวง”

“ข้าไม่เคยหลอกเขา” ทอมเถียง เริ่มควบคุมโทสะไม่ได้

“ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้า”

“เขาอยู่ที่ไหน” ทอมถามอย่างร้อนใจ

เซนทอร์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ข้าไม่อาจเปิดเผยลิขิตสวรรค์”

ทอมกลับไปที่ปราสาท รู้สึกกังวลมากกว่าเดิม อะไรคือความรักที่หลอกลวง เซเวอร์รัสโดนวางยาเสน่ห์เหรอ เด็กหนุ่มหายไปไหนกันแน่

ไม่นานทอมก็ได้รับข่าวจากนากินี งูสาวบอกร่องรอยของเซเวอร์รัส

“ข้าได้กลิ่นเขา เขาอยู่ในป่าลึกแอฟริกา มันมีม่านบาเรียอยู่ ข้าเข้าไปไม่ได้” นากินีอธิบาย

“เธอมั่นใจแน่รึว่าเป็นเขา” ทอมถามอย่างร้อนรน

“มั่นใจสิ ทอม” นากินีส่งเสียงฟ่อ “ข้าได้กลิ่นเขามาตั้งแต่เขายังเล็กๆ ทำไมจะจำไม่ได้”

“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลย” ทอมว่า เขาเสกคาถากุญแจนำทางและไปที่ป่าลึกในแอฟริกาทันที

“นำทางเร็ว นากินี” ทอมสั่ง

งูสาวเลื้อยไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ลิ้นสองแฉกแลบออกมาเพื่อดมกลิ่น ไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่แห่งหนึ่ง

“ตรงนี้แหละ” นากินีว่า

สิ่งที่ทอมเห็นไม่ได้ต่างอะไรกับส่วนอื่นๆในป่า แต่เมื่อพิจารณาดูแล้วก็พบว่ามันถูกมนตร์พรางตาลวงไว้ ทอมใช้พลังเวทมนตร์ทั้งหมดที่เขามีทำลายมันและเมื่อเขาเข้าไปก็พบว่ามันเป็นเมืองแห่งหนึ่งที่เหมือนหลุดออกมาจากยุคอดีต ผู้คนสัญจรไปมา ส่งเสียงร้องขายข้าวปลา พอทุกคนเห็นคนแปลกหน้าก็หันมา

“เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” ชายร่างกำยำถามอย่างหาเรื่อง

ทอมไม่ตอบ เขาไม่อยากเสียเวลา เขาตั้งใจจะเดินหนี แต่ชายร่างใหญ่คว้าข้อมือเขาไว้

“ปล่อย” ทอมว่า สะบัดข้อมืออย่างแรงและหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา

“ดีพัลโซ” ชายร่างใหญ่ล้มลงทันที

หลังจากนั้นไม่นานก็มีผู้คนมากมายกรูเข้ามาหาทอม ทอมเลือดขึ้นตาเสียแล้ว เขาไม่ต้องการเสียเวลากับคนพวกนี้ เขาร่ายคาถาทุกคาถาที่คิดออก ขับไล่พวกตัวน่ารำคาญไปให้หมด

“มาทางนี้” นากินีว่า “อย่ามัวเสียเวลาเลย”

ทอมตามนากินีไป ระหว่างนั้นก็ร่ายคาถาป้องกันตัวไปด้วย

หนึ่งคน หนึ่งงูมาถึงบ้านหลังใหญ่ราวกับวัง องครักษ์ปรี่จะมาจับตัวทอม แต่นากินีแผ่แม่เบี้ยขู่ ทำเอาพวกเขาถอยหนีไป ไม่กล้าเข้าใกล้

“ตามมาทางนี้” นากินีว่าแล้วเลื้อยนำ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูห้อง

“กลิ่นแรงมาก อยู่ในนี้แหละ” นากินีรายงาน

ทอมร่ายคาถาปลดกลอนและเมื่อเห็นเซเวอร์รัส เขาก็แทบจะเสียสติไปด้วยความเสียใจ

เซเวอร์รัสมีรอยแผลเต็มตัวไปหมดและผอมกว่าที่เขาเห็นครั้งที่แล้วมาก อีกทั้งรอยคล้ำใต้ตาทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มไม่มีความสุขเลย

“เซเวอร์รัส” ทอมเรียกเบาๆ

เซเวอร์รัสสะดุ้งตื่น ตอนแรกที่เขาเห็นทอม ก็คิดว่าเป็นความฝันหรือภาพหลอนเพราะว่าคิดถึงทอมมากเกินไปจึงไม่กล้าพูดอะไร กลัวจะสะดุ้งตื่น

“เซเวอร์รัส” ทอมเรียกอีกครั้งก่อนจะกอดเด็กหนุ่มไว้แน่น

“ทอม” เซเวอร์รัสพูดราวกับคนเพ้อ กอดทอมตอบ.”ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณแล้ว เขาทำร้ายผม”

แค่นี้ก็พอแล้วที่ทำให้ทอมโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาร่ายคาถาเกราะป้องกันให้เซเวอร์รัส ก่อนจะออกไปอาละวาด เลือดนองเต็มบ้านไปหมด เซเวอร์รัสมองอย่างไม่รู้สึกอะไร พวกนี้ทำร้ายเขา กักขังเขา เขาไม่คิดจะเมตตาคนที่ไม่เมตตาเขา แต่เมื่อทอมจะฆ่าคนผู้หนึ่ง

“อย่า” เซเวอร์รัสขอร้อง “อย่าฆ่าเขา”

ทอมหันมามองอย่างประหลาดใจ “ทำไมล่ะ”

“เขาดูแลผม ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน อย่าฆ่าเขาเลยนะครับ” เซเวอร์รัสขอร้อง

ทอมถอนหายใจ “ก็ได้”

เขาเดินกลับมาหาเซเวอร์รัส.”กลับบ้านกันเถอะ”

เซเวอร์รัสส่ายหน้า “ผมกลับไปกับคุณไม่ได้แล้ว”

ทอมไม่คาดว่าจะได้คำตอบนี้ “ทำไม”

“ผมไม่ใช่มนุษย์” เซเวอร์รัสร้อง “ผมไม่มีทางอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้”

“ฉันรู้มานานแล้วว่าเธอเป็นลูกครึ่งแมงมุม” ทอมปลอบ

เซเวอร์รัสถอนหายใจและค่อยๆเปลี่ยนร่างเป็นแมงมุมยักษ์ ทอมผงะออกไปด้วยความตกใจ

“เห็นไหม” เซเวอร์รัสพูดอย่างขมขื่น “คุณรับไม่ได้หรอก”

ทอมรู้ว่าเขาพลาดไปแล้ว “ไม่ใช่นะ เซเวอร์รัส ฉันแค่ตกใจ”

“ถ้าผมกลับไปกับคุณก็ต้องอยู่ในร่างนี้” เซเวอร์รัสว่า “ที่นี่มีแก้วมณีประจำเมืองทำให้ผมกลายเป็นมนุษย์ได้ แต่ที่ฮอกวอตส์ไม่มี”

“กลับไปกับฉันก่อนแล้วค่อยหาวิธีแก้” ทอมปลอบ

“กอดผมสิ” เซเวอร์รัสพูดอย่างท้าทาย “กอดผม พิสูจน์ให้เห็นว่าคุณไม่ได้รังเกียจผม”

ทอมเดินเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะโอบกอดเด็กหนุ่ม แต่เซเวอร์รัสถอยหนี เขาไม่คิดว่าทอมจะกล้า

“กลับไปเถอะครับ ทอม” เซเวอร์รัสขอร้อง “จนกว่าเราจะคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้”

“ทำไมเราไม่สู้ด้วยกันล่ะ” ทอมถามอย่างอ่อนแรง

“มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ถ้ามีแมงมุมยักษ์ปรากฏตัวที่ฮอกวอตส์ ผู้ปกครองจะตื่นกลัวกันใหญ่ ใครจะให้ปีศาจแมงมุมมาสอนหนังสือลูกตัวเอง”

“เซเวอร์รัส”

“กลับไปเถอะทอม ผมจะพยายามหาวิธีแก้”

ทอมพยายามกล่อมหลายครั้ง แต่เซเวอร์รัสก็ยืนยันตามเดิม ทอมจึงถอยกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก่อนที่จะออกไปเขาร่ายคาถาทำความสะอาดเพื่อขจัดคราบเลือด

ต่อ

เมื่อชายมนุษย์ไปแล้ว วีระ แม่ทัพแห่งกัณหนครก็พยายามยันกายลุกขึ้นนั่ง เซเวอร์รัสรีบถลาไปประคอง

“คุณเป็นยังไงบ้าง”เซเวอร์รัสถาม

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก” วีระว่า “ต้องโทษตัวเองที่กลับมาผิดจังหวะ” แล้วเขาก็ถามเซเวอร์รัสว่า “ ผู้ชายคนนั้นเป็นสามีของเจ้าหรือ”

เซเวอร์รัสได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลงด้วยความอายก่อนจะตอบอ้อมแอ้มว่า”ไม่ใช่”

วีระก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ผู้ชายคนนั้นฆ่าคนเกือบทั้งบ้านเราเพื่อต้องการเอาตัวเจ้ากลับ สายตาที่มองเจ้าก็มีแต่ความพิศวาสยังจะพูดว่าไม่ใช่สามีได้อยู่หรือ”

“พวกเราเป็นแค่แฟนกัน”เซเวอร์รัสเถียง

ตั้งแต่เล็กจนโตวีระไม่เคยออกนอกเขตแดนแมงมุมจึงไม่เคยเข้าใจว่าคำว่าแฟนหมายถึงอะไร

“อะไรคือแฟน” วีระซัก

“คนรักกัน” เซเวอร์รัสอธิบาย

“ถ้ารักกันแล้วทำไมไม่เป็นสามีภรรยาให้ถูกต้องกันไปเล่า” วีระซักต่ออีก เซเวอร์รัสได้ฟังก็รู้สึกอาย

ไม่กล้าต่อคำ

“ว่าแต่คุณไปไหนมา”เซเวอร์รัสซัก หวังจะให้วีระลืมเรื่องของตนเสีย

“ข้าก็ไปจัดการธุระให้เจ้าไง” วีระว่า “ตั้งแต่วันแรกที่เจ้ามาที่นี่เจ้าก็บอกว่ารักใคร่ในโลกมนุษย์มากกว่าเพราะเกิดและเติบโตอยู่ที่นั่น อีกทั้งยังมีคนที่รักกว่าชีวิตอยู่ที่นั่นด้วยไม่ใช่หรือ”

เซเวอร์รัสพยักหน้า “คุณไปทำอะไรมากันแน่”

“การที่เราอยู่ที่นี่แล้วกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ก็เพราะดวงแก้ววิเศษแต่พอออกไปจากเมืองก็กลับกลายร่างเป็นแมงมุมยักษ์ถูกต้องหรือไม่” วีระไม่ตอบ แต่กลับซักถามชายหนุ่มแทน

เซเวอร์รัสพยักหน้า วีระก็พูดต่อไปว่า “แต่ว่านอกจากดวงแก้ววิเศษแล้วยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถทำให้เจ้ากลายเป็นมนุษย์ได้แม้จะออกจากที่นี่ไปแล้ว”

เซเวอร์รัสได้ฟังดังนั้นก็ดีใจและซักต่อไปว่ามันคืออะไร วีระก็ตอบว่า “สิ่งนั้นก็คือใบไม้ของผู้ทรงเวทเวทนั่นเอง ตั้งแต่วันที่เจ้าบอกว่าอยากกลับไปโลกมนุษย์ ข้าก็เดินทางไปหาอาจารย์ข้าอ้อนวอนให้เขาเอาใบไม้มาให้ ตอนนี้ก็ได้สมปรารถนาแล้ว เจ้าจงรับเอาไปเถิด” ว่าแล้วเขาก็หยิบใบไม้ให้ชายหนุ่ม

เซเวอร์รัสรับใบไม้มาด้วยมือสั่นระริก ใบหน้าอาบไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี

“ขอบคุณมากครับ” เด็กหนุ่มละล่ำละลักตอบ “ว่าแต่มันใช้ยังไงครับ”

วีระยิ้มที่มุมปาก “ก้มหัวลงมาสิ เดี๋ยวจะจัดการให้”

เซเวอร์รัสก้มหัวลง วีระหยิบใบไม้ขึ้นมาและสอดใส่ไว้ในผม “แค่นี้ก็เรียบร้อย เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปส่งที่เขตแดนมนุษย์ ถึงตอนนั้นแล้วเจ้าก็หาทางไปต่อเองก็แล้วกัน”

วีระพาเซเวอร์รัสมาส่งที่ชานหมู่บ้านมักเกิ้ลแห่งหนึ่ง อวยพรให้เด็กหนุ่มโชคดี ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เซเวอร์รัสนั้นมัวแต่ดีใจที่จะได้กลับไปหาทอมจึงไม่ทันสังเกตว่าแม่ทัพใหญ่ผู้ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วนนั้นมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตา

“โชคดีเถิด เจ้าลูกแมงมุมน้อย” วีระรำพึงขณะเดินกลับบ้าน “ข้ามาพบเจ้าช้าไป ขอให้เจ้ามีความสุขกับชายที่เจ้าเลือกเถิด”

เซเวอร์รัสรวบรวมสมาธิก่อนที่จะหายตัวไปที่ปราสาทฮอกวอตส์ ตั้งใจว่าจะไปหาทอมให้สมกับที่คิดถึง

Talk สงสารวีระเหมือนกัน