คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11
ลองเอาไปแต่งเป็นจอยดูค่ะ จิ้ม
แฮร์รี่นั่งรถเมล์อัศวินราตรีกลับโรงเรียน พวกเขาเข้าเรียนกันตามปกติ แฮร์รี่เฝ้ารอวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเป็นพิเศษ พอถึงวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แฮร์รี่แทบช็อคเมื่อเห็นอาจารย์คนใหม่ เธอหน้าตาเหมือนเบลลาทริกซ์มาก ผู้หญิงที่แฮร์รี่เห็นในเพนซิฟเมื่อปีที่แล้ว
“ สวัสดี' เธอทักทาย “ ฉันคือศาสตราจารย์ท็องส์ จะมาสอนวิชานี้”
“ อาจารย์หน้าคุ้นจังเลยครับ” เชมัสว่า “ เหมือนเคยเห็นในหนังสือพิมพ์ “
อาจารย์ยิ้ม “ ฉันไม่เคยลงหนังสือพิมพ์ เธอคงเห็นพี่สาวของฉัน เบลลาทริกซ์ เธอหน้าคล้ายฉันมาก”
เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้น
“ ใช่ พี่ฉันคือเบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ แต่ฉันไม่ภูมิใจในตัวเขานักหรอกนะ” เธอว่า “ ศาสตราจารย์สเนปบอกว่าพวกเธอฝึกคาถาไร้เสียงแล้ว”
มีเสียงพึมพำตอบรับ
การเรียนการสอนต่างจากอัมบริดจ์ราวฟ้ากับเหว พวกเขาสนุกสนานกันมาก แต่เนวิลล์ดูจะกังวลอยู่ตลอด แฮร์รี่ไม่คิดตำหนิเขาเลย ศาสตราจารย์ท็องส์หน้าตาเหมือนเบลลาทริกซ์มากขนาดนั้น
พอถึงเวลาเลิกเรียน ศาสตราจารย์ก็เรียกเนวิลล์ไปหา สามสหายตามเนวิลล์ไปด้วย พวกเขาไม่อยากให้เนวิลล์อยู่ตามลำพัง
“ ฉันขอโทษ” เธอพูดกับเนวิลล์ “ สำหรับเรื่องที่พี่สาวของฉันทำ”
เนวิลล์ตะลึงงัน เขาไม่รู้จะตอบอะไร
“ ฉันเสียใจ” เธอย้ำ
“ ไม่เป็นไรครับ” เนวิลล์ตอบ “ อาจารย์ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“ เหมียว” ควันร้อง มันงับชายเสื้อคลุมแฮร์รี่
“ มีอะไร ควัน” แฮร์รี่ว่า
“ พวกเธอไปกันได้แล้ว” ท็องส์ว่า
ทั้งสี่คนออกมาจากห้อง ควันยังดึงเสื้อคลุมแฮร์รี่ไม่หยุด
“ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ว่า “ เธอลืมหรือเปล่าว่าต้องไปเรียนสกัดใจ”
“ จริงด้วย” แฮร์รี่ว่า เขาเดินมุ่งตรงไปที่ห้องใต้ดิน ควันตามเขามาติดๆ
พอใกล้จะถึงห้องทำงานสเนป ควันก็วิ่งเร็วมากจนแฮร์รี่ตามไม่ทัน
“ ควัน” เขาตะโกน “ แกจะไปไหน” เขาก้าวเท้าเร็วขึ้น
“ โวยวายอะไรพอตเตอร์” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น สเนปยืนอยู่หน้าประตู
“ ขอโทษครับ ผมตามหาแมว” แฮร์รี่หอบ
“ เข้ามาข้างใน พอตเตอร์” สเนปว่า
แฮร์รี่ทำตาม รู้สึกกังวล
สเนปตามเข้ามา ปิดประตูตามหลัง
“ เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอต้องเรียนสกัดใจ” สเนปพูด “ ป้องกันไม่ให้จอมมาร..”
“ โวลเดอมอรน่ะเหรอ” แฮร์รี่ว่า
“ อย่าเอ่ยชื่อจอมมาร” สเนปตวาด เขาลูบแขนตรงที่มีตรามารอย่างเหม่อลอย
“ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็พูด” แฮร์รี่เถียง
“ ท่านเป็นพ่อมดที่มีพลังอำนาจ ถ้าท่านรู้สึกปลอดภัยพอที่จะเอ่ยชื่อจอมมารได้ แต่พวกเราที่เหลือ..”
“ อาจารย์กลัว” แฮร์รี่ว่า แทบจะปิดรอยเยาะเย้ยในน้ำเสียงไว้ไม่ได้
“ มันน่ารำคาญ” สเนปว่า เขาถลกแขนเสื้อ เผยให้เห็นตราอัปลักษณ์บนท่อนแขน “ เธอพูดชื่อจอมมารอีกทีสิ”
“ โวลเดอมอร์” แฮร์รี่ว่า ตรามารกลายเป็นสีแดง มันเต้นตุบๆเหมือนมีชีวิต
“ มันเจ็บหรือเปล่าครับ” แฮร์รี่ถาม
“ ไม่ ถ้าเธอเทียบมันกับคำสาปกรีดแทง” สเนปพูดอย่างไร้อารมณ์
“ มีใครรู้เรื่องนี้หรือเปล่าครับ” แฮร์รี่ถาม
“ พวกผู้เสพความตายรู้กันทั้งนั้น” สเนปว่า
“ ผมหมายถึงภาคีคนอื่นๆ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์”
“ ไม่ มันเป็นความลับ ถ้าท่านอาจารย์ใหญ่รู้ ฉันคิดว่าท่านจะบอกให้สมาชิกภาคีคนอื่นๆเลิกพูดชื่อจอมมารตอนอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันคิดว่าพ่อทูนหัวของเธอคงสนุกกับเรื่องนี้”
“ แล้วทำไมอาจารย์ถึงบอกผมล่ะครับ” แฮร์รี่สงสัย
“ เพราะฉันกำลังจะได้รู้ความลับของเธอ” สเนปว่า “ เพื่อเป็นการประกันกับเธอว่าฉันจะไม่เผยความลับของเธอ ฉันจะบอกความลับของฉัน”
แฮร์รี่อ้าปากค้าง “ ทำไมครับ”
“ มันยุติธรรมดีไม่ใช่หรือ” สเนปว่า “ ความลับของฉัน ไม่ใช่ของภาคี”
แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่องพูด “ เธอเข้าใจไหมว่าทำไมเธอต้องเรียนสกัดใจ”
“ ไม่ครับ” แฮร์รี่ตอบ “ ผมไม่ชอบหรอกครับ แต่มันก็มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอ คุณวีสลีย์รอดมาได้ก็เพราะ..”
“ มันมีประโยชน์” สเนปยอมรับ “ แต่มันก็เป็นโทษ จอมมารยังไม่รู้การเชื่อมโยงนี้ แต่คงอีกไม่นานนักหรอก เธอเข้าไปในใจเขาได้ เขาก็มาในใจเธอได้ ต่อมาเขาจะเริ่มใช้มันให้เป็นประโยชน์ เขาอาจจะส่งข้อมูลผิดๆมาในใจของเธอ หลอกให้เธอออกจากฮอกวอตส์ที่ปลอดภัยไปสู่อันตราย”
“ เราส่งภาพหลอกได้หรือครับ” แฮร์รี่ถาม
“ ได้” สเนปตอบ “ คนสกัดใจเก่งๆทำอย่างนั้นได้ แต่เธอไม่ต้องฝึกถึงขั้นนั้นหรอก ขั้นแรกเธอต้องทำจิตใจให้ว่างเปล่า”
“ หมายถึงไม่คิดอะไรหรือครับ” แฮร์รี่ถาม
“ ก็ไม่เชิง” สเนปอธิบาย “ คิดถึงสิ่งที่ทำให้เธอไม่รู้สึกอะไร ไม่มีความรู้สึกทั้งด้านบวกและลบกับมัน ถ้าให้ฉันแนะนำก็คือธาตุทั้งสี่ ดินน้ำลมไฟ เธอชอบอะไรที่สุด”
“ ไฟครับ” แฮร์รี่ตอบ
“ งั้นคิดถึงไฟ” สเนปว่า “ แค่ไฟ อย่าไปคิดถึงมังกร อย่าไปคิดถึงว่าเคยคุยกับใครผ่านกองไฟ คิดถึงแค่ไฟ ทำได้หรือเปล่า”
“ ผมจะพยายามครับ” แฮร์รี่ว่า
“ ดี” สเนปว่า เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา “ เอาไม้ออกมาด้วย พอตเตอร์”
แฮร์รี่ทำตาม
“ นับสามนะ” สเนปว่า “ หนึ่งสองสาม เลกจิลิเมนส์”
แฮร์รี่พยายามควบคุมสมาธิให้คิดถึงกองไฟซึ่งค่อนข้างยาก
แฮร์รี่ในวัยแปดขวบกำลังถูกป้าบังคับให้เอามือวางบนเตาไฟ เพราะว่าเขาทำขนมเค้กวันเกิดของดัดลีย์ไหม้
“ นี่มันอะไรกัน” สเนปพูดอย่างรังเกียจ
“ อาจารย์ก็เห็นนี่ครับ” แฮร์รี่พูดอย่างไม่พอใจ “ ป้าบอกให้ผมอบเค้กให้ดัดลีย์ ลูกพี่ลูกน้องของผม แต่ผมทำไหม้ เธอก็เลยวางมือผมไว้บนเตาไฟเป็นการทำโทษ”
“ เพ็ตทูเนียเอามือเธอวางบนเตาไฟเพราะว่าเธอทำขนมเค้กไหม้นี่นะ” สเนปว่าอย่างรังเกียจ
“ ครับ” แฮร์รี่ว่า และเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “ อาจารย์รู้ได้ยังไงครับว่าป้าชื่อเพ็ตทูเนีย ผมไม่ได้บอกอาจารย์สักหน่อย”
สเนปดูอึดอัดไม่อยากบอก แต่สุดท้ายเขาก็พูดออกมาว่า “ ฉันเคยรู้จักป้าของเธอ”
“ งั้นอาจารย์ก็รู้จักแม่ของผมด้วยสิครับ” แฮร์รี่พูดอย่างตื่นเต้น
“ ใช่” สเนปยอมรับ “ เราเคยเป็นเพื่อนกัน” ถ้าจะมีอะไรที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเด็กนี่ดีขึ้นก็คงต้องเป็นเรื่องนี้เนี่ยแหละ เขาจำเป็นต้องสร้างความสัมพันธ์กับพอตเตอร์ตอนที่เขาเป็นมนุษย์ไว้บ้าง
แฮร์รี่ดูประหลาดใจ “ แต่อาจารย์อยู่สลิธีริน”
“ ฉันรู้” สเนปว่า “ เรารู้จักกันก่อนเข้าเรียน ฉันเป็นคนแนะนำเธอเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์”
“ แล้วยังไงต่อครับ” แฮร์รี่ถาม กระหายอยากรู้เรื่องราว
“ พวกเราถูกคัดสรรไปอยู่คนละบ้าน กริฟฟินดอร์กับสลิธีริน ตอนแรกๆเราพยายามรักษาความสัมพันธ์ แต่ค่อนข้างยาก เธอไม่ชอบเพื่อนบ้านฉัน ส่วนฉันก็ไม่ชอบเพื่อนบ้านเธอ เธอไม่ชอบที่ฉันชอบศาสตร์มืด แต่ฉันคลั่งไคล้มัน เราเลิกคบกันจริงๆตอนอยู่ปีห้า ฉันตกอยู่ในสถานการณ์น่าอายบางอย่าง และเธอก็มาช่วยฉัน แต่นั่นแหละ ฉันโกรธและอายมากจนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป”
“ อะไรครับ”
“ แม่ของเธอเป็นพวกลูกมักเกิ้ล พอตเตอร์” สเนปว่า “ คำหยาบคายที่สุดที่จะเรียกเขาได้คืออะไรล่ะ”
“ อาจารย์เรียกแม่ว่าเลือดสี..”
“ อย่าพูดคำนั้น” สเนปตวาด “ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีก เธออดทนกับฉันมามากพอแล้ว ฉันใช้คำนั้นเรียกคนที่มีกำเนิดแบบเธอ แต่เธอก็ให้อภัยมาตลอด มันเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้าย ต่อมาเธอก็ไปคบกับพอตเตอร์” เขาทำเสียงรังเกียจ “ เจ็บเป็นบ้า”
“ อาจารย์คิดกับแม่ผมมากกว่าเพื่อนเหรอครับ” แฮร์รี่ถาม
“ ทำไมเธอคิดอย่างนั้น”
“ อาจารย์เจ็บที่แม่คบกับพ่อ”
“ เธอคิดกับมิสเกรนเจอร์มากกว่าเพื่อนหรือเปล่าล่ะ” สเนปย้อน แฮร์รี่ส่ายหน้า “ แล้วถ้ามิสเกรนเจอร์ไปคบกับมิสเตอร์มัลฟอยล่ะ เธอจะรู้สึกยังไง”
“ ไม่มีทาง” แฮร์รี่ว่า “ เฮอร์ไมโอนี่เกลียดมัลฟอย”
“ แม่ของเธอก็เคยเกลียดพ่อของเธอ” สเนปพูดเสียงเรียบ “ ฉันยกตัวอย่างง่ายๆ ต่อให้เธอไม่ได้คิดมากกว่าเพื่อน แต่ถ้าเพื่อนของเธอไปคบกับคนที่เธอเกลียด มันก็ช่วยไม่ได้ที่เธอจะอดรู้สึกไม่ดี”เขาดูนาฬิกา “ ไปได้แล้ว พอตเตอร์ เราค่อยมาฝึกใหม่อาทิตย์หน้า ไม่เลวนักหรอก สำหรับครั้งแรกน่ะ”
“ อาจารย์จะเล่าเรื่องแม่ให้ผมฟังอีกได้ไหมครับ” แฮร์รี่ถามอย่างมีความหวัง
“ ถ้าเธอฝึกสกัดใจได้ดี” สเนปว่า เขาโบกมือ “ ไปได้แล้วพอตเตอร์ เดี๋ยวไม่ทันเวลาเคอร์ฟิว ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน” เขาเดินออกจากห้อง
แฮร์รี่ยืนงงอยู่ชั่วครู่ เขาตัดสินใจเดินออกมาด้วย แต่สเนปไม่ได้อยู่หน้าห้องแล้ว กลับเป็นควันที่อยู่ตรงนั้นแทน
“ แกไปไหนมา ควัน” แฮร์รี่ถาม
ควันร้องเบาๆเป็นการตอบรับ และทั้งคู่ก็เดินไปที่หอนอนด้วยกัน
ความคิดเห็น